Με αγωνία απ' τη διάλυση, που επιφέρει στην Πρόνοια η πολιτική της κυβέρνησης, δέχτηκαν χτες το πρωί οι εργαζόμενοι στο Θεραπευτήριο Χρόνιων Παθήσεων Αττικής την αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον βουλευτή Μπάμπη Αγγουράκη .

Ενάμιση χρόνο μετά την ψήφιση του Νόμου 2646/98 για την Πρόνοια και τη συγχώνευση του πρώην Β' και Γ' Θεραπευτηρίου, του Κέντρου Αποκατάστασης Αναπήρων στη Γλυφάδα, του Θεραπευτηρίου στα Μελίσσια και του πρώην Ιδρύματος Χανσενικών, σε ένα ενιαίο ίδρυμα, ακόμη, τόνιζαν οι εργαζόμενοι, δεν έχει γίνει ο νέος Οργανισμός. «Αποτέλεσμα, όπως δήλωσε ο πρόεδρος του τυπικού πλέον σωματείου Στέλιος Μάτσης, είναι να μην υπάρχει ουσιαστικά ούτε σωματείο των εργαζομένων, να μην υπάρχει υπηρεσιακό συμβούλιο και να μην λειτουργεί τίποτα».

Από την επίσκεψη της αντιπροσωπείας στο πρώην Β' και Γ' Θεραπευτήριο και τη συζήτηση με τους εργαζόμενους, προέκυψε πως η κατάσταση είναι πολύ πιο άσχημη στο πρώην Β' Θεραπευτήριο που λειτουργεί ως άσυλο χρονίως πασχόντων. Τα 160 κρεβάτια είναι πλήρως καλυμμένα. Οχι όμως και οι ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό, παρά τις διαρκείς εκκλήσεις των εργαζομένων.

«Μετά από δημοσιεύματα του "Ρ" το 1994 πήραμε κάποιο προσωπικό, δήλωσε ο πρόεδρος του σωματείου, αλλά μετά με μετατάξεις, αποσπάσεις, μείναμε πάλι όπως ήμασταν. Ετσι, σήμερα είναι καλυμμένες μόνο οι 45 από τις 105 οργανικές θέσεις νοσηλευτών που προέβλεπε ο παλιός Οργανισμός». Κι ενώ οι εργαζόμενοι αναγκάζονται με εντατικοποίηση της δουλιάς τους να καλύπτουν τις ανάγκες των νοσηλευόμενων, βλέπουν τον τομέα της καθαριότητας να περνάει στον ιδιωτικό τομέα. Την ίδια στιγμή, ενώ μέχρι τώρα το κτίριο μισθωνόταν με πενταετές συμβόλαιο, φέτος μισθώθηκε μόνο για ένα χρόνο.

Ολα αυτά εντείνουν την αγωνία των εργαζομένων για το μέλλον του δημόσιου συστήματος Πρόνοιας και ενισχύουν τις απόψεις εκείνες ότι απώτερος στόχος της κυβέρνησης είναι το πλήρες πέρασμα των υπηρεσιών Πρόνοιας στον ιδιωτικό τομέα. Οι εργαζόμενοι αναζήτησαν απάντηση των ερωτηματικών τους, όπως είπαν, από το υπουργείο Υγείας. Εδώ και ενάμιση μήνα, όμως, η γενική γραμματέας του υπουργείου Υγείας Ι. Πανοπούλου, δεν τους έχει δεχτεί, ενώ ο αρμόδιος υφυπουργός Πρόνοιας Θ. Κοτσώνης, αρνείται σε όλη τη διάρκεια της θητείας του να συναντηθεί μαζί τους.

Τα προβλήματα, βέβαια, αυτά έχουν άμεση επίπτωση στους ανθρώπους, που έχουν ανάγκη αυτές τις υπηρεσίες, αφού και όσοι νοσηλεύονται εκεί δεν έχουν, λόγω της έλλειψης προσωπικού, τις υπηρεσίες που θα έπρεπε να έχουν και πολλοί, αν και έχουν κάνει αίτηση, δεν μπορούν να εισαχθούν λόγω πληρότητας των κρεβατιών.

Την έλλειψη ιατρικού προσωπικού επισήμανε και ο διευθυντής των διοικητικών υπηρεσιών Απ. Σαγιάνης. Σήμερα υπάρχουν τέσσερις μόνιμοι γιατροί και πέντε με σύμβαση, ενώ χρειάζονται τουλάχιστον 15. Χαρακτηριστική, όμως, για το βάρος που σηκώνουν οι οικογένειες των ατόμων με ειδικές ανάγκες ήταν η εικόνα που επικρατούσε στο χώρο που στεγάζεται η αστική εταιρία ατόμων με ειδικές ανάγκες. Με εθελοντική εργασία, με δωρεές, με ελάχιστη επιχορήγηση από τα κρατικά λαχεία, εφτά μόνο άτομα, ενώ χρειάζονται 15, προσπαθούν να προσφέρουν ό,τι μπορούν στα 46 άτομα ηλικίας 18-45 ετών, που περνούν κάποιες ώρες στα εργαστήρια χειροτεχνίας, ζωγραφικής κλπ. Αποτέλεσμα, όπως επισήμανε η πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων ατόμων με ειδικές ανάγκες Δυτικής Αττικής «Η ΕΛΠΙΔΑ» Καίτη Κατσανάκη, οι εργαζόμενοι να μείνουν μέχρι πριν λίγες ημέρες, εφτάμισι μήνες απλήρωτοι. Αξίζει να σημειωθεί πως εδώ φιλοξενούνται άπορα άτομα και ήδη εκκρεμούν 57 αιτήσεις ατόμων που ζητούν την παροχή αυτών των υπηρεσιών.

Από την πλευρά του ο βουλευτής του ΚΚΕ Μπάμπης Αγγουράκης εξέφρασε τη συμπαράσταση του Κόμματος στον αγώνα για τη διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα της Πρόνοιας, την αναβάθμιση των υπηρεσιών της και την εξάπλωση των υπηρεσιών της σε όλους όσοι τις έχουν ανάγκη. «Στον αγώνα αυτό όμως, τόνισε, πρέπει να συμπαραταχτούν όλοι οι εργαζόμενοι και μαζικά να υψώσουν μέτωπο αντίστασης στην επιχείρηση κατάργησης των κοινωνικών κατακτήσεων στο όνομα της ένταξης στην ΟΝΕ», είπε ο Μπ. Αγγουράκης, για να καταλήξει: «Ο αγώνας των εργαζομένων, επισήμανε, είναι ο μόνος δρόμος για το σταμάτημα αυτής της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων και της απαλλαγής του κράτους από τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του».