Στις 14 Αυγούστου 1946, δολοφονείται στον Θεσσαλικό κάμπο ο δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» Κώστας Βιδάλης.

Είναι η περίοδος που έχει εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα ένα απίστευτο όργιο τρομοκρατίας απέναντι στους κομμουνιστές και τους λαϊκούς αγωνιστές, μια λυσσαλέα προσπάθεια του ταξικού εχθρού να τσακίσει το κίνημα. Στα γραφεία του «Ριζοσπάστη» φτάνουν συνεχώς τέτοιες ειδήσεις. Στον Θεσσαλικό κάμπο, ειδικά, οργιάζει η συμμορία του Σούρλα. Καίνε χωριά, σκοτώνουν και βασανίζουν τους αγωνιστές...

Ο Κ. Βιδάλης ζητά από την εφημερίδα να πάει στη Θεσσαλία. Φτάνει στις 11 Αυγούστου. Στις 13 Αυγούστου, η εφημερίδα λαμβάνει το τελευταίο του μήνυμα: «Λογαριάζω να 'μαι αυτού Παρασκευή βράδυ, 16 του μηνός. Μάζεψα φοβερό υλικό. Θα τα πούμε». Την ίδια μέρα ταξίδευε με το τρένο από τη Λάρισα για τον Βόλο. Στον Πλατύκαμπο, 13 χιλιόμετρα από τη Λάρισα, το τρένο κυκλώνεται από είκοσι συμμορίτες του Σούρλα. Λίγες ώρες μετά, ο Βιδάλης οδηγείται στο νεκροταφείο και εκεί δολοφονείται, αφού πρώτα βασανίζεται άγρια.

Εγραφε ο «Ριζοσπάστης» στις 24/8/1947, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Κ. Βιδάλη: «Ο Κώστας Βιδάλης δεν βρισκόταν ανάμεσά μας στο "Ριζοσπάστη" στο χρόνο που μας πέρασε. Και όμως βρισκόταν ανάμεσά μας σα να ήταν ζωντανός... Τον μνημονεύουμε άπειρες φορές. Τον μνημόνευαν τα πράγματα τα ίδια.

"Μια εφημερίδα που έδωσε ένα Βιδάλη...", λέγαμε πάντα. Μια εφημερίδα που έδωσε το Βιδάλη χρειάζεται μια μπολσεβίκικη φρουρά από αγωνιστικά στελέχη του τόπου μας. Στελέχη που να νοιώθουν την εφημερίδα του λαού σαν έπαλξη και σαν ορμητήριο. Σαν απόρθητο μετερίζι με τη σημαία του να κυματίζει πάντα περήφανα και ψηλά. Τόσο ψηλά που να μην μπορούν να τη φτάσουν ούτε οι άπειρες δικαστικές αποφάσεις, ούτε η άνανδρη λύσσα των χαφιέδων που τον τριγυρίζουν.

Τέτοια φρουρά νέων αγωνιστών έφτιαξε ο "Ριζοσπάστης". Αλλοι βρίσκονται μέσα στα σίδερα της φυλακής, αφού υπεράσπισαν θαρραλέα την εφημερίδα και το Κόμμα τους από το εδώλιο του κατηγορουμένου... Πολλοί άλλοι βρίσκονται στο βράχο της εξορίας (Και οι μεν και οι δε απόδειξη της δυτικοδημοκρατικής ελευθεροτυπίας). Αλλοι βοηθούν την εφημερίδα τους από το εξωτερικό... Και οι υπόλοιποι βρίσκονται πάντα στη θέση τους, στα γραφεία και τα τυπογραφεία, ανάμεσα στο χαφιεδολόι, φανερά και κρυφά, και βγάζουν την εφημερίδα τους ψύχραιμα, αποφασιστικά, πεισματικά. Και καλύτερη από πρώτα».

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904. Ορφάνεψε πολύ μικρός από πατέρα. Δούλεψε παραγιός σε περιβόλι κι αργότερα σε καφενείο. Από τα 1922, μαθητής ακόμα, μπήκε στο δημοσιογραφικό επάγγελμα. Δεν «κόλλησε» ποτέ σε κανέναν ιδιοκτήτη και σε κανένα πόστο. «Συμπαθών» από το 1924, σ' ένα μόνο κόμμα προσχώρησε, στο ΚΚΕ. Κυρίαρχη, από μικρό παιδί ακόμα, η δίψα για μάθηση. Παρότι δουλεύει σκληρά, δεν παύει να μελετά, να ερευνά. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, γράφεται στη Νομική, αλλά δεν θα την τελειώσει. Τον κερδίζει η δημοσιογραφία.

Το 1936 πηγαίνει, ως απεσταλμένος του «Ριζοσπάστη», στη Σπαρτακιάδα της Βαρκελώνης. Γυρίζοντας στην Ελλάδα βρίσκει τη μεταξική δικτατορία και αναπτύσσει αντιφασιστική δράση, ξεσκεπάζοντας το παιχνίδι της λίρας, τα σκάνδαλα και τη ρεμούλα της εποχής. Συνέβαλε αποφασιστικά στη διαμόρφωση του Τύπου στην Αντίσταση και μετά την Απελευθέρωση. Στη «μάχη της σοδειάς» ο Βιδάλης ήταν στην πρώτη γραμμή. Βοήθησε στο στήσιμο της «Ελεύθερης Ελλάδας» (κεντρικό όργανο του ΕΑΜ) μέσα στο μυστικό τυπογραφείο της Καλλιθέας, που πραγματικά έπηξε σ' εκείνα τα χρόνια την περιοχή της πρωτεύουσας με υλικό κάθε μορφής.