Πριν 20 χρόνια ακριβώς, στις 3 Απρίλη του 1999, με τη συμμετοχή εκατοντάδων συνδικαλιστών από δεκάδες σωματεία, ιδρύθηκε ως ανάγκη των καιρών το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, ανοίγοντας μια νέα σελίδα για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, συνέχεια των πλούσιων παραδόσεων και των αξιών της εργατικής τάξης της χώρας μας.

Δύο μέρες μετά, στις 5 Απρίλη, οι συνδικαλιστές της ΔΑΣ παραιτούνται από το προεδρείο της ΓΣΕΕ, πατώντας πάνω σε αυτές τις διαθέσεις, ταράζοντας τα λιμνάζοντα νερά της υποταγής στην ηγεσία της Συνομοσπονδίας.

Το ΠΑΜΕ στα 20 χρόνια ζωής του έχει δώσει σαφή και φανερά δείγματα για το χαρακτήρα του. Ξεπερνώντας απειλές, την τρομοκρατία και βρώμικες επιθέσεις, μπήκε μπροστά στην οργάνωση αγώνων και απεργιών, έδωσε κουράγιο, δύναμη και ενέπνευσε χιλιάδες εργάτες, καθυστέρησε μέτρα, ήταν παρόν σε κάθε εργατική διεκδίκηση. Τόσο στα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης όσο και στα τελευταία, δύσκολα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, δεν έβαλε νερό στο κρασί του, δεν μπήκε σε «κοινωνικούς διαλόγους», δεν υιοθέτησε απόψεις και ιδεολογήματα του «κοινωνικού εταιρισμού» που έσκαβαν το λάκκο στους εργαζόμενους. Κανείς και ποτέ έως σήμερα δεν μπόρεσε να το βάλει στο χέρι.

Το ΠΑΜΕ απέδειξε στην πράξη πως δεν είναι άθροισμα παρατάξεων αλλά μαχητικό - ταξικό μέτωπο Σωματείων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, Επιτροπών Αγώνα, ανένταχτων συνδικαλιστών και εργαζομένων. Δεν αντλεί τη δύναμη και το κύρος του από φανταχτερούς τίτλους και αγώνες της εικόνας, αλλά από την καθημερινή και αταλάντευτη παρουσία του στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στα γραφεία και στα εμπορομάγαζα, στα ξενοδοχεία, στα λιμάνια και σε κάθε εργασιακό χώρο, από την πλούσια δράση και τους αγώνες του.

Γι' αυτό και σήμερα, και από αυτό το βήμα, καλούμε σε συμπόρευση, σε κοινό βηματισμό όλα εκείνα τα σωματεία που παρά τις επιφυλάξεις τους προσβλέπουν στην ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος και κατανοούν τη σημασία δυνατού ταξικού πόλου. Απλώνουμε το χέρι σε συνδικαλιστές και εργαζόμενους που δεν αντέχουν τη σαπίλα της συνδικαλιστικής μαφίας, προβληματίζονται, ψάχνουν το αποκούμπι τους.

Το ΠΑΜΕ από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του έμαθε στα δύσκολα! Δέχτηκε αμέσως την επίθεση από το κεφάλαιο και τους ανθρώπους του. Στην αρχή οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, οι παρατάξεις του ΣΥΝ τότε, σήμερα ΣΥΡΙΖΑ, και άλλων, μιλούσαν για διασπαστική ενέργεια, μετά άλλαξαν τροπάρι και εμφανίζουν το ΠΑΜΕ ως «κομματική παράταξη», με σκοπό να υπονομεύσουν το ΠΑΜΕ και το ρόλο του.

Χρειάζεται διαρκής αγώνας να αποστομώνονται συκοφάντες και διαστρεβλωτές. Αυτό που ενοχλούσε και ενοχλεί είναι η γραμμή πάλης, ο προσανατολισμός με τον οποίο συσπειρώνονται εκατοντάδες σωματεία και επιδιώκουν αυτή η γραμμή να κυριαρχήσει στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Προσανατολισμός και γραμμή πάλης ενάντια στις επιδιώξεις των μονοπωλίων, των επιχειρηματικών ομίλων και εταιρειών, των πολιτικών κομμάτων που τους εκπροσωπούν, της ΕΕ, που την παρουσιάζουν ως μονόδρομο. Με αιτήματα που διαμορφώνονται από το κριτήριο πως αξίζει σήμερα να ζουν και να δουλεύουν οι εργαζόμενοι με βάση τις τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης, της ανάπτυξης των παραγωγικών μέσων, τον πλούτο που παράγουν, και όχι με το κριτήριο που έχουν οι εκμεταλλευτές μας, την επιχειρηματικότητα και ανταγωνιστικότητα, το μέγιστο κέρδος. Με κριτήριο την ευημερία των πολλών, που δουλεύουν και υποφέρουν, και όχι την ευημερία των κερδών των λίγων.

Το νέο που έφερε το ΠΑΜΕ είναι η διακριτή συσπείρωση και δράση των οργανώσεων της εργατικής τάξης που απορρίπτουν την επιζήμια για τα συμφέροντα των εργαζομένων θεωρία του «κοινωνικού εταιρισμού», των κοινών δήθεν συμφερόντων εργαζομένων και εργοδοτών που γύρω από ένα τραπέζι θα μοιράζονται δίκαια τον πλούτο που παράγεται, των στημένων «κοινωνικών διαλόγων», της παράδοσης άνευ όρων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Το ΠΑΜΕ πρωτοστάτησε στον αγώνα ενάντια σε όλα τα μνημόνια και τους αντεργατικούς νόμους. Το σύνθημα «Καμία θυσία, την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία» έδωσε τον τόνο για τους αγώνες και την ιδεολογική διαπάλη, κόντρα στη λογική «να βάλουμε όλοι πλάτη», «να μοιραστούμε τα βάρη της κρίσης». Τα συνθήματά του υιοθετήθηκαν από ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις. Το ΠΑΜΕ ενισχύθηκε με νέα συνδικάτα, κλαδικά και επιχειρησιακά, Εργατικά Κέντρα, δυνάμωσε η επιρροή του, εκατοντάδες νέοι εκλεγμένοι συνδικαλιστές δουλεύουν με τη γραμμή του, παλεύουν να αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων σε όλους τους κλάδους, για την ανασύνταξη του κινήματος.

Εκανε βήματα κοινής δράσης εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών, γυναικείων ριζοσπαστικών οργανώσεων και νεολαίας, σε συνθήκες οξύτατης αντεργατικής επίθεσης δυνάμωσε την παρέμβασή του.

Πιστό στις αρχές της προλεταριακής αλληλεγγύης, είχε σταθερό μέτωπο στην ξενοφοβία, το ρατσισμό και το φασισμό. Από την πρώτη στιγμή οργάνωσε την αλληλεγγύη και τον αγώνα για τα δικαιώματα των προσφύγων, των ξεριζωμένων από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις. Ηταν σταθερά στην πρώτη γραμμή για την οργάνωση των μεταναστών στα συνδικάτα, και της κοινής πάλης Ελλήνων και μεταναστών εργατών ενάντια στο κεφάλαιο, γι' αυτό και βρίσκεται μόνιμα στο στόχαστρο της εργοδοσίας και των μαντρόσκυλών της, των χρυσαυγιτών.

Το ΠΑΜΕ, πιστό στις αρχές του διεθνισμού, το 2000 γίνεται μέλος της ΠΣΟ. Η αναγνώριση του ρόλου του ΠΑΜΕ στην ΠΣΟ εκφράζεται και με την ανάθεση της διοργάνωσης του 16ου Συνεδρίου της ΠΣΟ, το 2011 στην Αθήνα.

Το ΠΑΜΕ ιδρύθηκε μέσα στους αγώνες ενάντια στην ιμπεριαλιστική σφαγή στη Γιουγκοσλαβία και τη συμμετοχή της Ελλάδας σ' αυτή τη σφαγή. Σήμερα, όλη η ευρύτερη γειτονιά μας είναι μέσα στη φωτιά! Πέρασαν από το Αιγαίο πάνω από ένα εκατομμύριο θύματα, ξεριζωμένα από πολέμους, γέμισε η θάλασσα νεκρούς και το δράμα των προσφύγων συνεχίζεται αμείωτο.

Βασική παρακαταθήκη της δράσης του ΠΑΜΕ είναι η ανάδειξη των δύο γραμμών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η ανάδειξη της ανάγκης για συνδικάτα αγωνιστικά, μαζικά, εργατικά. Συνδικάτα που θα αγωνίζονται για τα δικαιώματα των εργαζομένων, ενάντια στην εργοδοσία και τους μηχανισμούς της μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Συνδικάτα που θα αγωνίζονται για να ζουν οι λαοί χωρίς φτώχεια, ανεργία και πολέμους.

Για τις δυνάμεις που δρουν με ζωντάνια μέσα στους χώρους δουλειάς, που διεκδικούν αγωνιστικά, βάζοντας τις λαϊκές ανάγκες μπροστά, είναι λυμένο πως ο δρόμος της σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική και τη στρατηγική των επιχειρηματικών ομίλων περνάει μέσα από την ασίγαστη πάλη με το πολιτικό και συνδικαλιστικό προσωπικό τους.

Γι' αυτό η σύγκρουση που διεξάγεται και κορυφώνεται αυτήν την περίοδο με τη συνδικαλιστική μαφία είναι όρος για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος! Σε μια περίοδο που η σαπίλα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού ξεχειλίζει, που η συνδικαλιστική μαφία κάνει τα αδύνατα δυνατά για να διατηρήσει με κάθε τρόπο τη συνδικαλιστική της επιβίωση, προτάσσοντας τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, το ΠΑΜΕ, με τις θέσεις του, τις πρωτοβουλίες και τη δράση του, επιδιώκει να αναδειχθεί στον κύριο παράγοντα ταξικής συσπείρωσης και της ενότητας της εργατικής τάξης.

Ολα αυτά τα χρόνια δώσαμε και δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις, αξιοποιούμε όλους τους τρόπους που διαθέτουμε για να φτάσουμε και στον τελευταίο εργάτη και εργάτρια, να τους τραβήξουμε από τα νύχια της εργοδοσίας, να τους πείσουμε να οργανωθούν, να αγωνιστούν, να διεκδικήσουν την ικανοποίηση των αναγκών τους.

Ο συσχετισμός δυνάμεων δεν ήταν ποτέ μονάχα ένα αποτέλεσμα μιας κάλπης ή ενός συνεδρίου. Εμείς μετράμε διαφορετικά τις δυνάμεις μας, έχουμε άλλα κριτήρια για την οργάνωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Εμείς είμαστε περήφανοι και περπατάμε με το κεφάλι ψηλά, κοιτάμε τους εργαζόμενους στα μάτια. Μπορούμε να τους μιλάμε για τους αγώνες των χαλυβουργών, των οικοδόμων, των εργαζομένων στα τρόφιμα και στα ξενοδοχεία, στο εμπόριο και σε κάθε χώρο δουλειάς.

Ολες αυτές τις μέρες ήρθαμε σε επαφή με εργαζόμενους που μέχρι πριν λίγο καιρό μάς παρακολουθούσαν με σκεπτικισμό. Κανείς δεν συμφωνεί με την απροκάλυπτη παρέμβαση των ίδιων των εργοδοτών μέσα στα σωματεία, τις Ομοσπονδίες, τη ΓΣΕΕ. Αρκετοί μας λένε να μην κάνουμε πίσω! Να καθαρίσουν τα σωματεία από τους νόθους και τους εργοδότες.

Η διαπάλη, συνάδελφοι, ανάμεσα στις δύο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα δε θα σταματήσει στη Ρόδο, όπως δεν σταμάτησε στην Καλαμάτα, στην Αλεξανδρούπολη και πάει λέγοντας. Η μάχη θα συνεχιστεί και θα ενταθεί.

Ομως, απέναντι σε όσα εξελίσσονται αυτήν την περίοδο, οι εργαζόμενοι έχουν κάθε δικαίωμα να ξεπεράσουν πιέσεις και εκβιασμούς και να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους να έχουν οργανώσεις ανεξάρτητες από την παρέμβαση της εργοδοσίας και του κράτους! Αυτή είναι και η μεγάλη συνεισφορά του ΠΑΜΕ στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Και θέλουμε να διαμηνύσουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι αυτή μας τη συνεισφορά θα τη σφραγίσουμε και στην επόμενή τους προσπάθεια να επιβάλουν το νέο συνέδριο - παρωδία, αύριο (σ.σ. σήμερα) στη Ρόδο, για μια ακόμη φορά μακριά από τους εργαζόμενους και αγκαλιά με την εργοδοσία, μέσα στα πολυτελή ξενοδοχεία. Η απαίτησή μας να καθαρίσει το εργατικό κίνημα από τη βρωμιά τους θα γίνει πράξη από τα Εργατικά Κέντρα, τις Ομοσπονδίες, τα Συνδικάτα και τους εργαζόμενους.

Η ανασύνταξη και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δεν αποτελούν για εμάς ένα απλό σύνθημα. Ανασύνταξη του κινήματος χωρίς να θίγονται η κυριαρχία και τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, χωρίς να αμφισβητείται η στρατηγική της ΕΕ, χωρίς συγκρούσεις με τις αντιλαϊκές πολιτικές, με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, χωρίς ανατροπές των συσχετισμών δυνάμεων στα συνδικάτα, δεν μπορεί να υπάρξει.

Σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις - παραγωγικές, επιστημονικές και τεχνολογικές - για να υπάρχει φιλολαϊκή ανάπτυξη, για να υπάρχει αξιοπρεπής ζωή, δουλειά με δικαιώματα. Εμείς είμαστε αυτοί που παράγουμε όλο τον πλούτο! Τον ιδρώτα μας, τον κόπο μας τον καρπώνονται μια χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι. Αυτό μπορεί να αλλάξει.

Με αγώνα για νέες διεκδικήσεις, για κάλυψη των απωλειών, για μια αξιοπρεπή ζωή, σε συνδυασμό με την πάλη για άλλο δρόμο ανάπτυξης, με αποδέσμευση από τις ενώσεις των ιμπεριαλιστών ΕΕ και ΝΑΤΟ, με την εργατική τάξη και το λαό στο τιμόνι της εξουσίας.

20 χρόνια μετά, δεσμευόμαστε πως θα συνεχίσουμε αταλάντευτα, ταξικά. Δεν επιτρέπεται βήμα πίσω. Ανοίγουμε το δρόμο στην επόμενη μέρα, στο αύριο της εργατικής τάξης.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!

Για το δίκιο της τάξης μας, γιατί χωρίς εμάς γρανάζι δε γυρνά!

Ζήτω τα 20 χρόνια του ΠΑΜΕ!