ΕΙΔΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

Εισηγητική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στο 15ο Συνέδριο

Αγαπητοί προσκαλεσμένοι,

Σας καλωσορίζουμε με χαρά στις εργασίες του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

Χαιρετίζουμε τη σημαντική παρουσία εκπροσώπων των κομμουνιστικών, εργατικών και προοδευτικών κομμάτων και κινημάτων. Εξηγούμε αυτήν τη μαζική συμμετοχή ως δείγμα ωρίμανσης της ανάγκης για ανταλλαγή απόψεων και αλληλοενημέρωση. Αλλά και κοινή δράση, συντονισμό, έμπρακτη αλληλεγγύη. Οι ηγετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι διεθνείς καπιταλιστικοί οργανισμοί, παρά τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις τους, δρουν σαν μια ενιαία αντιδραστική δύναμη. Ενιαία πρέπει να είναι και η απάντηση των λαών, των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων και κινημάτων.

Ευχαριστούμε για την παρουσία τους, τους εκπροσώπους του διπλωματικού Σώματος. Τους εκπροσώπους των πολιτικών κομμάτων της χώρας μας, των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων, των κοινωνικών οργανώσεων, της Πρωτοβάθμιας και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, του επιστημονικού και καλλιτεχνικού κόσμου.

Από το βήμα αυτό, εκ μέρους της ΚΕ, των αντιπροσώπων και όλων των μελών του Κόμματος εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας στους κρατικούς, δημόσιους φορείς, στις κοινωνικές οργανώσεις, την Πρωτοβάθμια και τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, ανθρώπους κάθε ηλικίας, επαγγέλματος, κάθε πολιτικής τοποθέτησης, που μας συμπαραστάθηκαν στην τιτάνια προσπάθεια να διασώσουμε από την καταστροφική πλημμύρα το πολύτιμο ιστορικό του ΑΡΧΕΙΟ του ΚΚΕ. Να επανορθώσουμε τις πρωτοφανείς καταστροφές που έπληξαν το συγκρότημα του κτιρίου της ΚΕ, τις εγκαταστάσεις του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, του "Ριζοσπάστη".

Ευχαριστούμε όσους δούλεψαν μέρα - νύχτα, κάτω από τις πιο σκληρές συνθήκες, για να στεγνώνουν σελίδα τη σελίδα το πολύτιμο ιστορικό υλικό του εργατικού, λαϊκού κινήματος του τόπου μας.

Τα καταφέραμε

Συντρόφισσες και σύντροφοι αντιπρόσωποι,

Το Συνέδριό μας έχει επιφορτιστεί να επεξεργαστεί το νέο Πρόγραμμα του Κόμματος, το νέο Καταστατικό, αλλά και να βγάλει συμπεράσματα από μια ιδιαίτερη σημαντική τετράχρονη πορεία του ΚΚΕ μετά το 14ο Συνέδριο. Η ΚΕ έθεσε ως πρώτο στόχο, να πάρει η προσυνεδριακή δουλιά όσο πιο συλλογικό χαρακτήρα γίνεται, ώστε τα τελικά κείμενα να εκφράσουν τη θέληση και την πείρα των μελών, των φίλων και οπαδών του Κόμματος.

Φαίνεται ότι αρκετά καλά τα καταφέραμε. Η μεγάλη πλειοψηφία των μελών του Κόμματος είχε την ευκαιρία να γνωριστεί με τα κείμενα, να πάρει απάντηση στις ερωτήσεις της, να ζητήσει αιτιολογημένες εξηγήσεις για τη μια ή την άλλη σκέψη της ΚΕ. Να πει γνώμη με πολλούς τρόπους προφορικά, γραπτά, να ψηφίσει. Εμείς δε διακηρύσσουμε την εσωτερική δημοκρατία, προσπαθούμε να την κάνουμε πράξη κάθε μέρα, με ακόμα μεγαλύτερη επαγρύπνηση και φροντίδα, όταν πρόκειται για συζήτηση κεντρικών επιλογών του Κόμματος.

Αν και η προσυνεδριακή δουλιά από τη φύση της απαιτεί έντονη εσωτερική ζωή, καταφέραμε να μην κλειστούμε στα γραφεία. Την ίδια περίοδο είχαμε μια αξιόλογη ανοιχτή παρουσία σε κινητοποιήσεις και αγωνιστικές δραστηριότητες για τα προβλήματα και τις ανάγκες του λαού.

Από αυτό το βήμα χαιρετίζουμε τους μεγάλους αγώνες, που έγιναν αυτήν την περίοδο των εργατών στη Ζώνη του Περάματος, των απολυμένων από την Πειραϊκή - Πατραϊκή, των συνταξιούχων, των ναυτεργατών, των εκπαιδευτικών, μαθητών και φοιτητών, των οικοδόμων, των κτηνοτρόφων, των εργαζομένων στα νοσοκομεία.

Χαιρετίζουμε τους οδοιπόρους της Ειρήνης, την έντονη συμμετοχή της νεολαίας στην πρόσφατη πορεία από τον Τύμβο του Μαραθώνα. Την απόφαση στρατευμένων παιδιών του λαού να υπηρετήσουν την πατρίδα και όχι τα εγκληματικά σχέδια του ΝΑΤΟ.

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες

Πιστεύουμε ότι κάναμε ένα ακόμα βήμα προς αυτό που θέλουμε να κατακτήσουμε ως μόνιμο χαρακτηριστικό στη δουλιά μας: όλα τα μέλη του Κόμματος, αλλά και φίλοι και οι οπαδοί μας νασυμμετέχουν ενεργά στη διαμόρφωση των αποφάσεων και των μεγάλων στρατηγικών επιλογών του Κόμματος. Συνειδητά, που σημαίνει να βασίζεσαι στη γνώση και στην πείρα, ελεύθερα, που σημαίνει να λες ανοιχτά τις απόψεις σου. Υπεύθυνα, που σημαίνει να ασκείς το δικαίωμα της κριτικής και αυτοκριτικής, με συντροφικό πνεύμα.

Κάναμε ένα ακόμα βήμα προς τη συλλογικότητα και την κομμουνιστική υπευθυνότητα, αλλά έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας.

Η συντριπτική πλειοψηφία των μελών και στελεχών συμφώνησε με τα κείμενα της προσυνεδριακής συζήτησης. Η ΚΕ δεν επαναπαύτηκε με την υπερψήφιση των ντοκουμέντων. Εκανε προσπάθεια να μελετήσει τις υποδείξεις, τις διαφορετικές απόψεις σε ορισμένα ζητήματα, έτσι ώστε στα τελικά σχέδια που υποβάλλει στο Συνέδριο, να βρίσκουν ανταπόκριση οι σωστές και τεκμηριωμένες σκέψεις πολλών μελών και στελεχών του ΚΚΕ.

Πολλές προτάσεις και υποδείξεις μπορεί να αξιοποιηθούν από τη νέα ΚΕ και τα καθοδηγητικά όργανα, μια και δεν είναι δυνατό όλες να ενταχθούν στα γενικά κείμενα του Συνεδρίου.

Συνελεύσεις έγιναν στο 95% περίπου των ΚΟΒ. Πραγματοποιήθηκαν όλες οι συνδιασκέψεις. Στις ψηφοφορίες για τα προσυνεδριακά κείμενα τα μέλη του Κόμματος στις ΚΟΒ εκφράστηκαν ως εξής:

ΚΟΒ

Σχέδιο προγράμματος

Σχέδιο Καταστατικού

Εκθεση Δράσης ΚΕ

Υπέρ Κατά Λευκό

96,55% 1,28% 2,13%

97,93% 0,53% 1,50%

97,35% 0,94% 1,70%

Συνδιασκέψεις

Σχέδιο Προγράμματος

Σχέδιο Καταστατικού

Εκθεση Δράσης ΚΕ

Υπέρ Κατά Λευκό

96,63% 1,70% 1,66%

97,68% 0,95% 1,36%

98,03% 0,51% 1,44%

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Καθολική είναι σήμερα στη χώρα μας η δυσαρέσκεια του λαού για την οικονομική του κατάσταση, την αυξανόμενη ανεργία και τη διάδοση των ναρκωτικών, την επιδείνωση της θέσης της νεολαίας και των γυναικών, την υποβάθμιση όλων των ποιοτικών και ποσοτικών δεικτών στο βιοτικό του επίπεδο και την ποιότητα ζωής. Ποτέ πριν δεν υπήρξε τέτοια και τόση αμφισβήτηση στις πολιτικές, που ακολουθήθηκαν από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις. Η αγανάκτηση είναι απόλυτα δικαιολογημένη, όχι μόνο γιατί οι υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια μπαίνουν στο αρχείο πολύ γρήγορα, αλλά και γιατί κρατείται ο ελληνικός λαός σε άγνοια για τις διακρατικές συμφωνίες που κλείνονται πίσω από την πλάτη του. Οπως συνέβη με τις αποφάσεις στα πλαίσια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, τις συμφωνίες της ΓΚΑΤΤ, τις εντολές του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Σχεδόν καθολική είναι η ανησυχία μπροστά στους κινδύνους που διατρέχει η χώρα μας σε μια περιοχή, όπου η στρατηγική των ιμπεριαλιστικών οργανισμών οδηγεί στην αμφισβήτηση συνόρων, στις ανοιχτές στρατιωτικές επεμβάσεις, στη μεθοδευμένη υποδαύλιση εθνικιστικών και θρησκευτικών διαφορών. Το οργανωμένο έγκλημα και η βία, η σήψη και η διαφθορά, τα οικονομικά σκάνδαλα, η συστηματική εξαγορά συνειδήσεων είναι καθημερινό φαινόμενο, το οποίο επιδεινώνει απίστευτα όλους τους όρους ζωής μας. Σε ένα μεγάλο μέρος του λαού μας, ιδιαίτερα ανάμεσα στους εργάτες και τις εργάτριες, τα πιο φτωχά εκμεταλλευόμενα τμήματα της αγροτιάς και των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης,ωριμάζει η ιδέα ότι κάτι πρέπει να αλλάξει ριζικά στην κοινωνία μας. Είναι δείγμα μιας νέας συνείδησης, που αρχίζει να διαγράφεται ελπιδοφόρα στη χώρα μας. Αυτό είναι το στίγμα της παρούσας στιγμής, που διεξάγεται το 15ο Συνέδριό μας.

Το Κόμμα μας όλα αυτά τα χρόνια, για όλα τα προβλήματα, είχε επεξεργασμένες θέσεις, προτάσεις, στόχους και αιτήματα. Δεν άφησε ακάλυπτο κανένα πολιτικό γεγονός, κανένα πρόβλημα δίχως επιχειρηματολογημένη θέση και βεβαίως αντίθεση με αυτό που προωθούσαν οι κυβερνήσεις και άλλα κόμματα που κινούνται στην ίδια λογική με αυτές.

είχαμε προειδοποιήσει

Θυμίζουμε επιγραμματικά.

Την έγκαιρη πρόγνωση του ΚΚΕ για τον επικείμενο πόλεμο στα Βαλκάνια, σε μια περίοδο που οι άλλες πολιτικές δυνάμεις του τόπου μας διακήρυσσαν ότι μπήκε ταφόπλακα στον ψυχρό και θερμό πόλεμο και ότι τώρα πια μπορούμε να μιλάμε για λεωφόρους δημοκρατίας και ειρήνης.

Τις συγκεκριμένες και πολύ ρεαλιστικές πατριωτικές προτάσεις του ΚΚΕ για να μην εμπλακεί η χώρα μας, με κανέναν τρόπο στον πόλεμο της Βοσνίας. Τις θέσεις μας για την ειρήνη και συνεργασία με τις γειτονικές μας χώρες, ιδιαίτερα στα βόρεια σύνορα.

Τις προειδοποιήσεις του ΚΚΕ ότι θα έλθει η ώρα που οι δήθεν σύμμαχοι εντός ΕΕ και ΝΑΤΟ δε θα υποστηρίξουν την Ελλάδα, όταν αμφισβητηθούν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας. Ετσι και έγινε. Ο γγ του ΝΑΤΟ κ. Σολάνα προχτές μόλις στην Αθήνα προσποιήθηκε το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, ενώ γνωρίζει ότι ήδη έχει ξεκινήσει η αμφισβήτηση του καθεστώτος του Αιγαίου από την Τουρκία. Το Κόμμα μας, για άλλη μια φορά, προειδοποιεί ότι το ΝΑΤΟ και η συμμετοχή σ' αυτό αντιπροσωπεύει τον υπ' αριθμό ένα κίνδυνο για την εδαφική ακεραιότητα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Δυστυχώς, είμαστε το μόνο κόμμα, που μιλά με αυτήν τη γλώσσα στον ελληνικό λαό.

Αλλά και στο πολιτικό επίπεδο άρχισαν να δοκιμάζονται περισσότερες από μια λύσεις. Εγινε παρελθόν η επί 10ετίες διακυβέρνηση από το ίδιο κόμμα. Ζήσαμε τις εμπειρίες του δικομματισμού. Οι μόνοι ωφελημένοι, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, οι μεγαλέμποροι, οι κατασκευαστικές εταιρίες, οι μεγαλοεργολάβοι, το εγχώριο και ξένο κεφάλαιο, οι πολυεθνικές, σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων, των συνταξιούχων, των αγροτών και των μικρομεσαίων στρωμάτων.

Η εναλλαγή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αρχίζει να θεωρείται αβέβαιη και ξεπερασμένη. Το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο του τόπου αναζητεί και άλλες μορφές πολιτικής διαχείρισης, ώστε να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι κάτι αλλάζει, χωρίς βέβαια ν' αλλάζει τίποτε. Τελευταία λανσάρεται το νέο σχήμα "Κεντροδεξιά - Κεντροαριστερά", με προφανή στόχο την οργάνωση των συμμαχιών των βασικών κομμάτων. Τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν ανάγκη να συμπληρώνονται από μικρότερα, που είναι πρόθυμα να παίζουν το ρόλο της εφεδρείας, του αναχώματος, του υποστυλώματος.

Τα αποτελέσματα των διάφορων μορφών διαχείρισης είναι συνεχώς τα ίδια: λιτότητα και μαζική ανεργία, συρρίκνωση και ξεπούλημα της παραγωγικής βάσης της χώρας, ενσωμάτωση και υποταγή.

Παρ' όλα αυτά, οι εφεδρείες του συστήματος κάθε άλλο παρά έχουν εξαντληθεί. Εμείς έχουμε υποχρέωση να αποκαλύψουμε και να ξεσκεπάσουμε τα διάφορα σενάρια και τις δήθεν εναλλακτικές λύσεις.

Ο δικός μας δρόμος

Αγαπητοί προσκαλεσμένοι, σύντροφοι και συντρόφισσες,

Διανύουμε μια περίοδο που έχει δύο στοιχεία: το καταστροφικό και το εμφανιζόμενο ως δημιουργικό στοιχείο. Τι περιεχόμενο δίνουμε σε αυτές τις δύο έννοιες;

Το καταστροφικό στοιχείο αφορά τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού, που παίρνονται πίσω με τον πιο βάρβαρο και ωμό τρόπο.

Το αποκαλούμενο δημιουργικό στοιχείο αφορά τις αναπροσαρμογές και αναδιαρθρώσεις προς όφελος του μονοπωλιακού κεφαλαίου, με κύριο στόχο την πλήρη ενσωμάτωση της Ελλάδας, με όρους υποταγής, στο διεθνή, καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας μέσω της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Ο λαός δε βρίσκεται αντιμέτωπος μόνο με μια πολιτική σκληρής λιτότητας, αλλά με μια μακροπρόθεσμη στρατηγική, που αγκαλιάζει όλες τις σφαίρες της ζωής με νέες θεσμοθετημένες δεσμεύσεις.

Το δικό μας συμπέρασμα:

Είναι ουτοπία να περιμένει κανείς λύσεις υπέρ του λαού μέσα στα πλαίσια διαχείρισης του συστήματος, στα πλαίσια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Οι συνθήκες των Οργανισμών αυτών δεν αναθεωρούνται προς όφελος των λαών. Μόνο με όρους ανατροπής και ρήξης πρέπει να αντιμετωπίζονται.

Στις μέρες μας δεν αντιμετωπίζονται τα προβλήματα ούτε με τα συνηθισμένα μέσα και μορφές πάλης, που είχε αναδείξει το συνδικαλιστικό και γενικότερο λαϊκό κίνημα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ή σε άλλες κορυφαίες στιγμές του αγώνα.

Η συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού μετώπου, αυτός είναι ο πραγματικά διαφορετικός δρόμος για τη λύση των προβλημάτων του λαού. Αυτή θα είναι η συμβολή του λαού μας στην περιφερειακή και παγκόσμια προσπάθεια για αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων υπέρ της προόδου και του σοσιαλισμού.

Μήπως προβάλλοντας το ΚΚΕ την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού σήμερα, διατρέχει τον κίνδυνο να αποσπαστεί από τα επείγοντα και οξυμένα προβλήματα του λαού μας;

Με κατηγορηματικότητα απαντάμε ΟΧΙ. Η μακρόχρονη ιστορία του ΚΚΕ, από το 1918, αποτελεί ατράνταχτη απόδειξη. Διακηρύσσαμε την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού και υπερασπιστήκαμε κινήματα που οδηγούσαν ή διευκόλυναν το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ταυτόχρονα, όμως, ήμασταν μπροστάρηδες στον αγώνα για το 8ωρο, το μεροκάματο, τις συντάξεις, την ισοτιμία των γυναικών, τις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Η τέχνη του καθημερινού αγώνα είναι σημαντική, όμως, αυτή αποκτά αξία και νόημα όταν από τη μια μεριά στηρίζεται στην πείρα του παρελθόντος και από την άλλη υπηρετεί αποφασιστικά τον τελικό μας σκοπό.

Η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού

Δεν κρύβουμε ότι πολλές φορές από απλούς ανθρώπους ακούμε το ερώτημα, κατά πόσο είναι ρεαλιστικό μετά τη νίκη της αντεπανάστασης, την ανατροπή, δηλαδή, των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη, να προβάλλεται η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

ΑΠΑΝΤΑΜΕ:

Ισα ίσα, οι ανατροπές κάνουν ακόμα πιο έντονη την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού παγκόσμια και, βεβαίως, στην Ελλάδα, άρα, και την επικαιρότητά του.

Ας απαντήσουμε σε ένα ερώτημα: Μετά τις γνωστές δραματικές αλλαγές του 1989 - 1991 τα πράγματα στην ανθρωπότητα πάνε καλύτερα ή χειρότερα;

Η απάντηση είναι φανερή, πάμε όλο και χειρότερα, ακριβώς γιατί υποχώρησαν οι δυνάμεις του σοσιαλισμού και της ειρήνης, της κοινωνικής προόδου και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο που ο παγκόσμιος πλούτος δεν είχε παρόμοια έκταση, συμβαίνουν ως αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων από το κεφάλαιο.

Η άγρια αντεπίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου, των ηγετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων άρχισε με τα πρώτα συμπτώματα κρίσης στις σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης και έγινε ακόμα πιο βίαια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Ο πόλεμος του Κόλπου, που υπήρξε πρώτη δοκιμή της νέας στρατηγικής του ιμπεριαλισμού, πραγματοποιήθηκε όταν άρχισε ο επιθανάτιος ρόγχος της Σοβιετικής Ενωσης. Για να έρθει λίγο αργότερα η επαίσχυντη επέμβαση στη Βαλκανική και η εγκληματική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Οι αρνητικές εξελίξεις ήταν αλυσιδωτές και αγκάλιασαν όλο τον πλανήτη. Εφεραν την ανατροπή των Σαντινίστας στη Νικαράγουα με την ωμή επέμβαση των ΗΠΑ, το εγκληματικό εμπάργκο στην Κούβα, τις επεμβάσεις των αμερικανικών, γαλλικών και άλλων στρατευμάτων σε χώρες της Αφρικής με τη μάσκα της ανθρωπιστικής βοήθειας. Ηρθε η Συμφωνία του Οσλο για το Παλαιστινιακό, που όλοι γνωρίζουμε πόσο μακριά βρίσκεται από το δίκαιο αίτημα για ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.

Συμφωνίες που είχαν υπογραφεί και αντανακλούσαν σε ένα βαθμό την πίεση των σοσιαλιστικών χωρών, όπως η Συμφωνία στο Ελσίνκι, άλλες διεθνείς ή τοπικές συμφωνίες πετάγονται σήμερα στο καλάθι των αχρήστων, με πρωτεργάτες από τη μια μεριά τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, και από την άλλη την ΕΕ. Εγκαταλείπονται και τα τυπικά προσχήματα που υπήρχαν για την αποτροπή πολιτικών και στρατιωτικών επεμβάσεων. Ο ΟΗΕ μετατρέπεται σε πειθήνιο όργανο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι αποφάσεις του για το Κυπριακό μπαίνουν στο συρτάρι, ενώ οι ΗΠΑ και η ΕΕ ερωτοτροπούν με τη διχοτόμηση της Κύπρου.

Το ΝΑΤΟ προωθεί ανοιχτά και απροκάλυπτα το νέο ρόλο του. Συγκροτεί πολυεθνικές στρατιωτικές δυνάμεις, που έχουν στόχο όχι μόνο τη δήθεν διαφύλαξη της διεθνούς τάξης και ασφάλειας, αλλά και την προστασία της εσωτερικής δήθεν ασφάλειας των χωρών που έχουν προβλήματα ανάπτυξης ή δημοκρατίας. Το ΝΑΤΟ αναγορεύεται σε θεσμοθετημένη διεθνή δύναμη της αντεπανάστασης.

Στο ερώτημα "γιατί η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού;" μπορεί κανείς να δώσει πολύπλευρες απαντήσεις.

Θα σταθώ σε τέσσερα ζητήματα, τα οποία ανοίγουν διάπλατα τη συζήτηση για την αναγκαιότητα, άρα, και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού.

1) Το διεθνή καταμερισμό εργασίας. 2) Τις νέες τεχνολογίες. 3) Το θέμα της δημοκρατίας. 4) Την κατάσταση που διαμορφώνεται στην ευρύτερη περιοχή - Βαλκάνια, Αιγαίο, Μεσόγειο και Μέση Ανατολή - και αφορά άμεσα και έμμεσα τις εξελίξεις στην Ελλάδα.

Ο διεθνής καταμερισμόις εργασίας

Ισότιμος καταμερισμός εργασίας δεν μπορεί να υπάρχει στα πλαίσια του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, της δράσης των πολυεθνικών.

Και πριν το 1989 - '91, βεβαίως, ο διεθνής καπιταλιστικός καταμερισμός εργασίας ήταν άδικος και οδυνηρός. Το 1960 η αναλογία του ΑΕΠ μεταξύ των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών και των πιο φτωχών ήταν 30 προς 1 υπέρ των πρώτων. Το 1989 με τα περίφημα διαρθρωτικά προγράμματα και τα διάφορα άλλα πακέτα βοήθειας η αναλογία έγινε 60 προς 1. Η αναλογία των εισοδημάτων 140 προς 1.

Αναφερόμαστε σε μια σύγκριση γενικών δεικτών ανάμεσα σε χώρες. Αν παραπέρα ψάξει κανείς τους δείκτες στο εσωτερικό των χωρών, τότε θα δει ότι η εκμετάλλευση, οι διακρίσεις σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων είναι οξύτερες και πιο καταπιεστικές.

Τώρα, με την ανάκτηση ενός μεγάλου μέρους του σοσιαλιστικού εδάφους από τον ιμπεριαλισμό, ο διεθνής καπιταλιστικός καταμερισμός εργασίας αποβαίνει ακόμα πιο επικίνδυνος, η υποδούλωση παίρνει απίστευτες μορφές για το τέλος του 20ού αιώνα. Το συμπέρασμά μας: Εξω από τις γραμμές του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού αγώνα με προοπτική το σοσιαλισμό δε διαμορφώνεται καμία εναλλακτική λύση. Ακόμα και η απλή αντίσταση εξουδετερώνεται και εκφυλίζεται.

Η έκρηξη των νέων τεχνολογιών

Πραγματικά, η λέξη έκρηξη χαρακτηρίζει τις εξελίξεις στον τομέα της σύγχρονης επιστημονικοτεχνικής επανάστασης. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει, να υποτιμήσει τα νέα προβλήματα και εμπειρίες που προκύπτουν. Αποτελεί, όμως, υπερβολή και ανορθολογισμό η άποψη που καλλιεργείται ότι η αλματώδης ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών αλλάζει εκ βάθρων όλα τα μέχρι τώρα δεδομένα. Μια απλή ανάγνωση έργων του Μαρξ και του Ενγκελς, όπως και άλλων διανοητών, θα δείξει ότι με ανάλογο τρόπο κατανοήθηκε στην εποχή τους η λεγόμενη βιομηχανική επανάσταση, η εμφάνιση μηχανών και - στη συνέχεια - ο αυτοματισμός. Πρόκειται στην ουσία για σύγχρονη ορμητική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Για μετατροπή της επιστήμης σε βασική παραγωγική δύναμη, που από τον περασμένο αιώνα είχε υπογραμμιστεί.

Το καλοκαίρι του 1992, προειδοποιήσαμε τον ελληνικό λαό για τις νέες συμφορές, που θα φέρει η υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ από τα άλλα πολιτικά κόμματα. Εγκαιρα προειδοποιήσαμε τι σημαίνει "Λευκό" και "Πράσινο Βιβλίο" για τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του. Για τις ολέθριες συνέπειες των περίφημων προγραμμάτων "σύγκλισης".

Επαναφέρουμε στη μνήμη σας τις προειδοποιήσεις μας ότι η αλλαγή φρουράς στην κυβέρνηση δε θα φέρει καμία αλλαγή στην πολιτική ζωή, ότι θα συνεχιστεί η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της λιτότητας.

Θυμίζουμε τις έγκαιρες προειδοποιήσεις μας ότι η ανεργία θα πάρει μαζικό χαρακτήρα και ότι θα χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για το γκρέμισμα κατακτήσεων των εργαζομένων εδώ και 80 χρόνια. Την αποκάλυψη των μεθόδων που χρησιμοποιούνται, για να επιβληθούν νέες μορφές εκμετάλλευσης και να αφοπλιστεί το συνδικαλιστικό κίνημα, με τη γραμμή της "ταξικής συνεργασίας" και υποταγής.

Τις προβλέψεις μας ότι θα γκρεμιστούν η δημόσια παιδεία και υγεία, ότι πάμε ολοταχώς για γενική ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών.

Το λέμε με όλη τη σημασία της λέξης, πουθενά οι προβλέψεις μας δε μας διέψευσαν. Αποδείχθηκε ότι το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα μέσα στην πραγματικότητα και τις εξελίξεις.

Δικαιολογημένα, θα ισχυριστεί κάποιος, γιατί αισθανόμαστε ικανοποιημένοι με αυτό, που πρέπει να είναι αυτονόητο για ένα Κομμουνιστικό Κόμμα; Προβάλλουμε αυτήν την αλήθεια για έναν και μόνο λόγο: Γιατί τα τελευταία 5 χρόνια δεν ήταν συνηθισμένα για τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες. Ηταν χρόνια δύσκολα, γεμάτα κινδύνους και παγίδες.

Πριν από 5 χρόνια, το Κόμμα μας βρέθηκε μέσα στον τυφώνα της κρίσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, έφθασε στο χείλος του γκρεμού και στο παραπέντε γλίτωσε τον ιδεολογικό εκφυλισμό και το μαρασμό. Αντέξαμε και ανακάμψαμε, σταθήκαμε στα πόδια μας, κάναμε έντονη την παρουσία μας στους αγώνες και στην πολιτική ζωή του τόπου.

Το Κόμμα μας αντιπάλεψε, με τα μέσα που διέθετε, την πολιτική παθητικότητα και κοινωνική απαισιοδοξία που καλλιεργείται πολύ συστηματικά και με σύγχρονα ψυχολογικά και κοινωνικά εργαλεία. Δώσαμε αληθινές μάχες για να δείξουμε στο λαό ότι δεν υπάρχει πολιτική ελευθερία, όταν υπάρχει η χειραγώγηση και εξαγορά συνειδήσεων. Την πολιτική και πνευματική ελευθερία συνείδησης μπορεί να την προσεγγίσει, να την κατακτήσει, μέσα από την πείρα που δίνει ο ταξικός αγώνας.

Καταγγείλαμε με όση φωνή διαθέταμε την προσπάθεια να ελεγχθεί η πολιτική σκέψη των εργαζομένων και να αφανιστεί η αντιιμπεριαλιστική συνείδηση του λαού, που είχε καλλιεργηθεί τα προηγούμενα χρόνια. Καταγγείλαμε την προσπάθεια ευνουχισμού της γνήσιας μνήμης των ένδοξων χρόνων της Εθνικής μας Αντίστασης. Την προσπάθεια να διαδοθεί πλατιά στο λαό μας ότι είναι ματαιοπονία να παλεύει για ριζικές αλλαγές.

Ετσι και θα συνεχίσουμε, πιο αποφασιστικά, με πιο δυνατή φωνή.

Ποιο είναι το μυστικό της αντοχής του ΚΚΕ, που σε λίγο συμπληρώνει 80 χρόνια ζωής; Η σταθερότητα και επιμονή μας να εκφράζουμε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών δυνάμεων, η ασυμφιλίωτη αντίθεσή μας με το μεγάλο κεφάλαιο, την ολιγαρχία του πλούτου. Η ριζική εναντίωσή μας με τον ιμπεριαλισμό, το καπιταλιστικό σύστημα. Προσπαθούμε συνεχώς να νιώθουμε τον παλμό του εργάτη και της εργάτριας, του υπάλληλου και συνταξιούχου, του αγρότη και της αγρότισσας, των επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων, που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Προσπαθούμε να βλέπουμε πού οδηγούν τα πράγματα, πού οδηγούν το λαό και τον τόπο οι σημερινές επιλογές.

Αγαπητοί προσκαλεσμένοι, σύντροφοι και συντρόφισσες,

Τα τελευταία χρόνια - ύστερα από τις ταχύτατες διεθνείς και εσωτερικές εξελίξεις - συνειδητοποιούσαμε ότι δε φθάνει να έχουμε θέσεις, στόχους και αιτήματα, προτάσεις και οράματα για τα μεγάλα προβλήματα του λαού μας. Οι μεμονωμένοι αγώνες εδώ και εκεί, οι σκόρπιες κινητοποιήσεις, η προβολή μεμονωμένων αιτημάτων δε δίνουν ουσιαστικές λύσεις, δε δίνουν διέξοδο.

Ο λαός πρέπει να χρησιμοποιήσει την πείρα του, να προετοιμαστεί για μαχητικούς αγώνες, που θέτουν ανώτερους στόχους, πέρα και από τη διεκδίκηση άμεσων λύσεων. Να αποκτήσει στρατηγικό σχέδιο και όραμα.

Το Πρόγραμμα του ΚΚΕ έρχεται να δώσει απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα, που ο λαός μας απευθύνει, για τη διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση. Ηδη, η ιδέα προγραμματικών αλλαγών είχε ωριμάσει από το 12ο Συνέδριο (1987).

Στο σύνθημά μας ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ - ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ δίνεται η πολιτική απάντηση του ΚΚΕ.

Δύο επιλογές

Υπάρχουν δύο βασικές επιλογές για το λαό μας, δύο αντίθετοι δρόμοι:

Α) Ο δρόμος που υπηρετεί τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, δηλαδή ο δρόμος της διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος. Ο δρόμος, δηλαδή, της πιο άγριας εκμετάλλευσης, των ασφυκτικών δεσμεύσεων και υποδουλωτικών συμφωνιών πίσω από τις πλάτες του λαού.

Β) Ο δρόμος που υπηρετεί το λαό, δηλαδή ο δρόμος της συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου πάλης, που οδηγεί στο σοσιαλισμό. Ο δρόμος της αντίστασης, της αντεπίθεσης και της προοπτικής.

Δεν υπάρχει υπερταξικός ή τρίτος δρόμος ανάπτυξης.

Στη χώρα μας, έχουν δοκιμαστεί διάφορες μέθοδοι διαχείρισης του συστήματος, από τις πιο άγριες και αντιδραστικές μέχρι τις πιο ήπιες, αλλά εξίσου αντιλαϊκές. Ολες μαζί συσσώρευσαν προβλήματα, οδήγησαν στη σημερινή κρίσιμη κατάσταση. Ο λαός δεν εισπράττει μόνο τις συνέπειες της τρέχουσας πολιτικής. Υποφέρει σήμερα από τη βαριά κληρονομιά της μεταπολεμικής περιόδου, για να μην επεκταθούμε στην ιστορική κληρονομιά, από την πρώτη στιγμή που διαμορφώθηκε το σύγχρονο ελληνικό κράτος.

Παράδειγμα: H διαχείριση του συστήματος στην πρώτη εικοσαετία που μεσολάβησε από την απελευθέρωση από τη γερμανική κατοχή.

Διακηρύχθηκε η οικονομική αναδημιουργία της Ελλάδας, η εκβιομηχάνισή της. Η βιομηχανία αναπτύχθηκε, αυξήθηκε σχετικά και το εθνικό εισόδημα, όπως και η εθνική παραγωγή. Ολα αυτά όμως τα επιτεύγματα έγιναν με αντίτιμο την υποδούλωση της οικονομίας της χώρας στο ξένο κεφάλαιο, στις αμερικανικές και ΝΑΤΟικές στρατιωτικές επιδιώξεις. Η ολιγαρχία του πλούτου θησαύρισε. Οι εργατικές κατακτήσεις ήταν πολύ κατώτερες από τις πραγματικές ανάγκες και απαιτήσεις του λαού μας. Οσο για τη δημοκρατία, δεν μπορεί να γίνεται λόγος, όταν για μια μακριά περίοδο απαγορευόταν η δράση του ΚΚΕ, δολοφονούνταν κομμουνιστές και κομμουνίστριες, βασανίζονταν σε φυλακές και εξορίες, ενώ στα πεζοδρόμια και στα πανεπιστήμια καταπνίγονταν στο αίμα οι διαδηλώσεις εργαζομένων και νεολαίας.

Ζήσαμε την ορμή των πρώτων χρόνων, μετά την πτώση της στρατιωτικής χούντας, όταν ο λαός ζητούσε πραγματικό εκδημοκρατισμό και εθνική ανεξαρτησία.Λαϊκές κατακτήσεις υπήρχαν, όμως αυτές, όχι μόνο δεν ξέφυγαν από τα στενά όρια της τυπικής αστικής δημοκρατίας που λειτουργούσε στη Δυτική Ευρώπη, αλλά υπολείπονταν κιόλας από αντίστοιχες κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι σ' αυτές τις χώρες.

Ξέρουμε τώρα τι αντιπροσώπευαν οι περίφημες κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας και τραπεζών, που πραγματοποίησε η πρώτη κυβέρνηση της ΝΔ και στη συνέχεια η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Οι ίδιες αυτές επιχειρήσεις μετατράπηκαν σε μηχανισμούς εξαγοράς ψήφων με διορισμούς έξω από κάθε δεοντολογία και τίμιο συναγωνισμό. Με το μέτρο των κρατικοποιήσεων έδωσαν την ευκαιρία, ανάμεσα στα άλλα, οι καπιταλιστές να ξεφορτωθούν επιχειρήσεις που τις είχαν υπερχρεώσει και να αποζημιωθούν διπλάσια και τριπλάσια από το ελληνικό κράτος. Κυριολεκτικά, άρπαξαν τις αποζημιώσεις και έφυγαν. Οι περισσότεροι από τους πρώην ιδιοκτήτες τοποθέτησαν τα κεφάλαιά τους σε επιχειρήσεις και κερδοσκοπικές δραστηριότητες στο εξωτερικό.

Γνωρίζουμε τώρα καλά την άλλη μορφή διαχείρισης, των λεγόμενων αποκρατικοποιήσεων, την επαναφορά των κρατικών επιχειρήσεων στους ιδιώτες, στο πολυεθνικό κεφάλαιο. Γνωρίζουμε τις αποικιοκρατικές συμβάσεις που γίνονται στην Ελλάδα για τα μεγάλα έργα με πολυεθνικές εταιρίες, ορισμένα από τα οποία είναι αμφιβόλου χρησιμότητας.

Ζήσαμε και την ανοιχτή τρομοκρατία και ωμή βία, αλλά και τη σύγχρονη συγκαλυμμένη βία, την ιδεολογική τρομοκρατία και χειραγώγηση, που γεννά πολιτική παθητικότητα και κοινωνική απαισιοδοξία.

Εχουμε την πείρα μιας μεγάλης ποικιλίας μεθόδων εξαγοράς και χειραγώγησης συνειδήσεων. Από τις ρουσφετολογικές προσλήψεις ως την πολιτική επιλεκτικών επιδομάτων και παροχών. Τα τελευταία χρόνια, ανθούν νέες μορφές ρουσφετολογίας και παροχών με τη διασπάθιση των κοινοτικών ποσών που έρχονται στην Ελλάδα και χάνονται ανάμεσα σε επιτροπές μελετών, σεμινάρια, πακέτα επιμόρφωσης και εξειδίκευσης μέχρι και την οργάνωση ταξιδιών γνωριμίας στο εξωτερικό.

Γνωρίσαμε την εμπειρία της Ελλάδας των χιλιάδων χωματερών, όπου οι αγρότες αποζημιώνονταν για να θάβουν τον κόπο τους. Τώρα δίνονται αποζημιώσεις - ψίχουλα για να δεχτεί ο αγρότης να παραιτηθεί από προϊόντα χρήσιμα και συναλλαγματοφόρα. Στη θέση τους, καλείται να φυτεύει λουλούδια, δέντρα, πρασινάδα. Αρκεί να μην καλλιεργεί, ώστε στην Ελλάδα να υλοποιηθούν οι συμφωνίες της περίφημης ΓΚΑΤΤ, οι επιδιώξεις της Γερμανίας, που έχει πάνω από 50 χρόνια. Ο,τι δεν πέτυχε η Γερμανία στον αιματηρό Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το προωθεί σήμερα με εκβιαστικές διεθνείς συμβάσεις.

Τα τελευταία χρόνια, στη χώρα μας, όλο και πιο συχνά βγαίνει στην επιφάνεια και από ένα σκάνδαλο, υπαρκτό βέβαια, αλλά απειροελάχιστο μπροστά στο μεγάλο αριθμό νομιμοποιημένων και μη παρανομιών σε βάρος του λαού και της παραγωγικής βάσης. Και όλοι τότε μιλάνε για "ηθική της πολιτικής", για σήψη και παρακμή. Τότε ρίχνονται στο τραπέζι επαναστατικές δήθεν προτάσεις βιτρίνας για εξεταστικές επιτροπές, διακομματικά όργανα, που δήθεν θα ελέγχουν τις προμήθειες.

Η ίδια η αποκάλυψη ενός σκανδάλου αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου πολιτικού παιχνιδιού. Βγαίνουν προγραμματισμένα τα άπλυτα του καυγά ανάμεσα σε πολυεθνικές, ανάμεσα σε πολιτικούς, οικονομικούς παράγοντες και ιδιοκτήτες ΜΜΕ, όταν αλλάζουν στρατόπεδο οι σύμμαχοι. Είναι τα συμπτώματα ενός βρώμικου πολέμου συμφερόντων. Πρόκειται για προγραμματισμένες αποκαλύψεις, που, αφού χρησιμοποιηθούν, μετά κουκουλώνονται. Είναι τα προϊόντα και τα υποπροϊόντα της οικονομίας της αγοράς, των νόμων του καπιταλισμού, σε τελευταία ανάλυση. Μια κοινωνία, που στηρίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπου, στο καπιταλιστικό κέρδος και στο μονοπωλιακό υπερκέρδος δεν μπορεί να θωρακιστεί από την ανομία και την παρανομία.

Ο λαός, βέβαια, δεν πρέπει να νιώθει αδύναμος απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση, πρέπει να συνειδητοποιεί ότι το νυστέρι χρειάζεται να μπει βαθιά.

Η τεχνολογική έκρηξη επιβεβαιώνει κατά τον πιο πανηγυρικό τρόπο ότι ωρίμασε ακόμα πιο πολύ η ανάγκη για μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας, σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο. Το ζήτημα ποιος έχει την ιδιοκτησία των νέων τεχνολογιών είναι από τα πιο καίρια και κρίσιμα. Ζούμε σε όλο το μεγαλείο μια τραγική αλλά όχι ανεξήγητη αντίφαση. Αντί οι νέες τεχνολογίες, η πρόοδος της επιστήμης και τεχνικής να υπηρετούν τη λαϊκή ευημερία, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ολόπλευρη ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας, τη διεθνιστική επικοινωνία των λαών γίνονται τα σύγχρονα όπλα της πιο στυγνής εκμετάλλευσης και υποδούλωσης. Οι νέες τεχνολογίες στα χέρια των δυνάμεων του κεφαλαίου δένουν χειροπόδαρα τον άνθρωπο, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του.

Η κοινωνία του κέρδους δείχνει ολόπλευρα τα αδιέξοδά της, τα απελπιστικά στενά όριά της. Μόνο η εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της μπορεί να θέσει σε εφαρμογή το στόχο: τα επιτεύγματα της επιστήμης και των νέων τεχνολογιών να χρησιμοποιούνται για την ολόπλευρη ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας και της κοινωνικής παραγωγής.

Τίποτε από αυτά βεβαίως δεν μπορεί να διασφαλίσει η καπιταλιστική ιδιοκτησία, τα πολυεθνικά μεγαθήρια που υποτάσσουν τα πάντα στο βωμό του υπερκέρδους.

Η δημοκρατία

Αντί για δημοκρατία όλο και μεγαλύτερη στροφή προς την αντίδραση. Οποιοι θεσμοί διαμορφώθηκαν στους κόλπους του καπιταλισμού, ιδιαίτερα στην Ευρώπη κάτω από την επίδραση του μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, έχασαν τα όποια λαϊκά στοιχεία είχαν και την όποια διαπραγματευτική τους δύναμη στα πλαίσια του συστήματος. Επιβεβαιώνεται ότι η δύναμη των θεσμών έχει άμεση σχέση με την άνοδο και την αποτελεσματικότητα της ταξικής πάλης. Νέοι θεσμοί δημιουργούνται με τις ευλογίες και τις παρεμβάσεις της καπιταλιστικής εργοδοσίας, της ΕΕ και των άλλων διεθνών οργανισμών που έχουν στόχο να βάλουν τους λαούς στο περιθώριο, να τους μετατρέψουν σε μια υποτακτική, πειθήνια, κυβερνώμενη μάζα, χωρίς οράματα, ιδανικά, χωρίς ψυχή και σθένος. Το καπιταλιστικό σύστημα αφυδατώνει και συρρικνώνει δικούς του θεσμούς, η αστική δημοκρατία μετατρέπεται σε μια σιδερένια μέγκενη.

Η κατασταση στην περιοχή

4.) Η κατάσταση στην περιοχή

Είναι γνωστό ότι η χώρα μας βρίσκεται στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, σε μια περιοχή - καζάνι που βράζει. Ο ελληνικός λαός και όλοι οι λαοί της περιοχής δέχονται απευθείας τις συνέπειες του άγριου ανταγωνισμού που αναπτύσσεται ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ. Τις συνέπειες από τη δράση των περιφερειακών χωροφυλάκων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων όπως της Τουρκίας, του Ισραήλ.

Η ουδετερότητα στην ιμπεριαλιστική "νέα τάξη πραγμάτων" ισοδυναμεί με καταστροφή. Σ' αυτήν την περιοχή δεν υπάρχουν πολλές επιλογές, παρά μια και μόνο, ο συνεπής αντιμονοπωλιακός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας που έχει προοπτική το σοσιαλισμό.

Το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο πάλης και το πέρασμα στο σοσιαλισμό

Το ΚΚΕ απευθύνεται στον ελληνικό λαό, ιδιαίτερα στην εργατική τάξη και τα πιο φτωχά και καταπιεσμένα στρώματα με μια έκκληση: Να συνειδητοποιήσουν και να αναλάβουν την υποχρέωση να συγκροτήσουν ένα παλλαϊκό κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πάλης που στο επίκεντρό του θα έχει την αντίθεση και τη ρήξη με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και την ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Ενα αυτόνομο πόλο από τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν και διαχειρίζονται το καπιταλιστικό σύστημα, που στρώνουν το δρόμο για να περνάνε οι επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΚΚΕ θέτει το ζήτημα του μετώπου των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων. Για να σταθούμε μόνο στη μεταπολιτευτική περίοδο, θυμίζουμε ότι με διάφορους τρόπους και ονομασίες ανοίξαμε το θέμα αυτό μπροστά στον ελληνικό λαό στο 9ο και 10ο Συνέδριό μας. Η σημερινή μας πολιτική πρόταση έχει αναπτυχθεί και προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα που στο μεταξύ προκύψανε. Ποια είναι τα νέα δεδομένα;

1.) Η Ελλάδα ιδιαίτερα μετά τη μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε ΕΕ και τη νέα δομή του ΝΑΤΟ, βρίσκεται σε πορεία ενσωμάτωσης με νέους πιο καταθλιπτικούς όρους εξάρτησης και υποταγής. Η παρέμβαση των ιμπεριαλιστικών κέντρων στην Ελλάδα θεσμοθετείται όχι μόνο στο πεδίο της οικονομίας, αλλά και στο πολιτικό, στρατιωτικό πεδίο, στην εξωτερική πολιτική, τη λεγόμενη εσωτερική ασφάλεια. 2.) Οι διεθνείς εξελίξεις στον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας, ύστερα και από την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Ευρώπης και τη διάλυση του συμφώνου της Βαρσοβίας.

Δεν υπάρχει σήμερα, εξ αντικειμένου, δυνατότητα, ο λαός να πλήξει το καθεστώς των μονοπωλίων και της εξάρτησης χωρίς να αμφισβητήσει εκ βάθρων το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Χωρίς την ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξουν αποτελέσματα μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο πάλης με τους αποφασιστικούς και ανυποχώρητους αγώνες μπορεί να αποσπά παραχωρήσεις και λύσεις. Αλλά θα είναι προσωρινές και όχι βαθιές και πλήρεις, όσο ο αγώνας δεν οδηγεί στην αμφισβήτηση συνολικά του συστήματος.

Προϋπόθεση για τη συμμετοχή στο Μέτωπο δεν αποτελεί η συμφωνία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και το πρόβλημα της εξουσίας. Οι προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχοι του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου υποχρεωτικά, από τα ίδια τα πράγματα, πρέπει να εναντιώνονται και να συγκρούονται με τις βασικές επιλογές του μονοπωλιακού κεφαλαίου, να είναι ανοιχτές σε ριζικότερες αλλαγές.

Το ΚΚΕ δεν κρύβει τους γενικότερους στόχους και τα οράματά του. Παλεύει να πείσει την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα ότι ο αγώνας δεν πρέπει να μείνει στη μέση. Φιλοδοξεί η εργατική τάξη να γίνει η ηγετική δύναμη στις γραμμές του Μετώπου, όπως και το ίδιο το Κόμμα της, ως συνειδητό πρωτοπόρο τμήμα της βασικής επαναστατικής δύναμης της εποχής μας. Είμαστε βέβαιοι ότι αυτοί οι στόχοι θα επιτευχθούν χάρις στα μαθήματα του αγώνα, χάρις στην πείρα που θα οπλίσει με γνώση και θέληση όλους εκείνους που κατανοούν την ανάγκη να αντισταθούν, δεν έχουν όμως πειστεί για την ανάγκη ριζικών αλλαγών.

Ξέρουμε ότι το Μέτωπο θα περικλείει και την τάση της ενότητας,αλλά και την τάση της αντίθεσης.Η εργατική τάξη είναι αυτή που έχει την πιο βαθιά, ανειρήνευτη αντίθεση με το καπιταλιστικό σύστημα. Γι' αυτό δική της ευθύνη είναι, με τη βοήθεια του ΚΚΕ, να βρίσκει συνεχώς τρόπους να υποστηρίζει ενεργά τα συμφέροντα των άλλων στρωμάτων και την ίδια ώρα να προφυλάσσει το μέτωπο από επιζήμιες και αδικαιολόγητες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Δική της πρωταρχική ευθύνη είναι σε κάθε στροφή και καμπή του αγώνα να πείθει τους συμμάχους της ότι δε θα ωφεληθεί αυτή μόνον σαν τάξη από το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού το μόνο που θα χάσει είναι η καταπίεση, η εξάρτηση, η πολύχρωμη εκμετάλλευση.

Την έκβαση του αγώνα προς το σοσιαλισμό θα την κρίνει - λοιπόν - η θέληση των λαϊκών μαζών, εφόσον πειστούν ότι η διατήρηση του παλιού είναι σε βάρος των συμφερόντων τους.

Το θεμέλιο του Μετώπου, η δύναμή του είναι η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης, της εργαζόμενης αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης, των κοινωνικών κινημάτων της νεολαίας και των γυναικών, του περιβάλλοντος, της παιδείας και της υγείας, όλων εκείνων που αγωνίζονται για τα δημοκρατικά δικαιώματα, για την απόκρουση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων σε βάρος των λαών και της ειρήνης. Το Μέτωπο θα συσπειρώνει τους εργαζομένους στον τομέα του Πολιτισμού, της Επιστήμης, όλους όσοι αντιστέκονται στην εμπορευματοποίηση, στη χειραγώγηση και την υποκουλτούρα.

Στο Σχέδιο Προγράμματος δίνουμε αναλυτικά τις θέσεις μας για τις προγραμματικές κατευθύνσεις και τους στόχους πάλης του Μετώπου.

Η πολιτική του ΚΚΕ για το Μέτωπο είναι βαθιά ενωτική.Γιατί θέτει το ζήτημα της συμμαχίας των αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών δυνάμεων. Αυτή είναι και η μόνη που μπορεί να ενώσει το λαό και να τον κρατήσει μακριά, περιχαρακωμένο από τα διασπαστικά σχέδια της άρχουσας τάξης, από τις παγίδες και τους ελιγμούς των σεναρίων της.

Η πολιτική του ΚΚΕ για το Μέτωπο είναι βαθιά διεθνιστική γιατί συμβάλλει στην ενότητα των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων πέρα από εθνικά σύνορα.Το Μέτωπο από τη φύση του είναι υποχρεωμένο να συντονίζει τα βήματα και τις ενέργειές του με τα εργατικά, λαϊκά κινήματα της Ευρώπης, της περιοχής των Βαλκανίων, της Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής. Η πολιτική του ΚΚΕ για το Μέτωπο είναι βαθιά δημοκρατική γιατί βασίζεται στην ορμή της ταξικής λαϊκής πάλης, της πιο πλατιάς, συνειδητής οργανωμένης λαϊκής συμμετοχής.

Το ΚΚΕ και οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις

Είναι φανερό ότι στο Μέτωπο δεν έχουν θέση πολιτικές δυνάμεις και σχηματισμοί που η πολιτική τους αποβλέπει στη διαχείριση του συστήματος. Δεν έχουν θέση πολιτικές δυνάμεις που θεωρούν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και τη συμμόρφωση στις επιλογές της μονόδρομο. Που νομιμοποιούν τη δράση του ΝΑΤΟ και των άλλων καπιταλιστικών, ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Δεν έχουν θέση δυνάμεις που ευαγγελίζονται την "ταξική συνεργασία" και την "κοινωνική ειρήνη".

Δεν είμαστε εμείς που χαρακτηρίζουμε τις σημερινές πολιτικές δυνάμεις. Οι ίδιες αυτοκαθορίστηκαν ως δυνάμεις της διαχείρισης.Η πολιτική τους στηρίζει τα κέρδη των μονοπωλίων και τις επιλογές των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του Κόμματος έχει επιδοκιμάσει τις εκτιμήσεις μας για το χαρακτήρα και το ρόλο των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Εχει συμφωνήσει με την τακτική που χάραξε το Κόμμα στο διάστημα που μεσολάβησε μετά το 14ο Συνέδριο. Ετσι θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε. Η κριτική μας πρέπει να γίνει πιο έντονη, δηλαδή πιο επιχειρηματολογημένη και αποκαλυπτική, δηλαδή πιο πειστική.

Στις γραμμές των κομμάτων αυτών, στην εκλογική τους βάση υπάρχουν λαϊκές δυνάμεις και κοινωνικοί παράγοντες που προβληματίζονται για την πολιτική κατάσταση, έχουν ερωτηματικά, δείχνουν διάθεση αντίστασης. Είναι κρίμα που ζωντανές λαϊκές δυνάμεις δεν έχουν εγκαταλείψει ακόμα μαζικά τα κόμματα που κάποτε πίστεψαν και στήριξαν. Είναι κρίμα άνθρωποι με πείρα, που πάλεψαν πολλά χρόνια, να ελπίζουν ακόμα ότι μπορεί κάτι να αλλάξει στην πολιτική των κομμάτων τους, όταν αυτά έχουν επιλέξει ως πιλότο της πολιτικής τους το Διευθυντήριο των Βρυξελλών, το ΝΑΤΟ και την Ουάσιγκτον, τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου.

Ομως ας δούμε και τις δικές μας ευθύνες: Πόσο κοντά και πόσο σωστά επικοινωνούμε με τα λαϊκά στρώματα, που κυριολεκτικά παγιδεύονται στις υποσχέσεις ότι οι θυσίες τους θα βρουν αντίκρυσμα; Πόσο πειστικά και αποφασιστικά αποκαλύπτουμε ότι είναι ψευδεπίγραφες οι διαχωριστικές γραμμές "δεξιά - αντιδεξιά", "δεξιά - δημοκρατικές δυνάμεις", "κεντροδεξιά - κεντροαριστερά"; Πόσο πειστικοί και αποκαλυπτικοί είμαστε συζητώντας με απλούς ανθρώπους που τους μπερδεύουν με τους φραστικούς ακροβατισμούς του "εκσυγχρονισμού", της "υπέρβασης" και της "ανανέωσης";

Είναι και δική μας ευθύνη να πείσουμε αυτές τις δυνάμεις να μπούνε αποφασιστικά στις γραμμές του αγώνα, να συμπαραταχθούν με τους κομμουνιστές, ανεξάρτητα αν συμφωνούν σε όλα μαζί μας. Η κυβερνητική πολιτική, το γενικότερο πολιτικό πλαίσιο που κυριαρχεί στον τόπο μας, κάθε μέρα γεννά νέα προβλήματα, παίρνονται νέα αντιλαϊκά μέτρα που μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν εστίες συσπείρωσης, αντίστασης και πάλης.

Στο λαό

Αμέσως μετά το 15ο Συνέδριό μας πρώτη υποχρέωσή μας είναι να ανοιχτούμε πλατιά στο λαό, πριν απ' όλα στους τόπους δουλιάς, στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Να πρωτοστατήσουμε σε νέα μέτωπα πάλης, να συμπαραταχτούμε με λαϊκές δυνάμεις που νιώθουν νέα σκιρτήματα και θέλουν να παλέψουν.

Ο σημερινός αντιδραστικός και συναινετικός πολιτικός συσχετισμός σίγουρα δε θα μείνει ακίνητος και αναλλοίωτος. Είναι βέβαιο ότι θα αλλάξει στην πορεία. Δε θα τον αλλάξουν οι αγώνες γενικά και αφηρημένα, αλλά η νέα πολιτική συνείδηση που θα καλλιεργείται και θα αναπτύσσεται σ' αυτούς τους αγώνες, στις ταξικές πολιτικές αναμετρήσεις.

Η αντίληψη του ΚΚΕ για την πολιτική συνεργασία

Το ΚΚΕ θα επιδιώξει την κοινή δράση με πολιτικές δυνάμεις και ομάδες που θα υιοθετούν αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς στόχους, θα στηρίζουν τους αγώνες του λαού και του Μετώπου. Θα επιδιώκει την κοινή ή παράλληλη δράση σε συγκεκριμένους στόχους, ταυτόχρονα θα διατηρεί την αυτοτέλειά του, ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική. Το θέμα της πολιτικής των συμμαχιών θα το αντιμετωπίσει όταν υπάρχει συγκεκριμένη δυνατότητα, από θέση αρχών, ως πολιτική στρατηγικής σημασίας και όχι σαν αυτοσκοπό, "ενότητα για την ενότητα". Οι όποιες αρνητικές εμπειρίες στα θέματα των συμμαχιών στη χώρα μας είτε σε διεθνές επίπεδο δεν αναιρούν τη σημασία αυτής της πολιτικής. Αρκεί να αξιοποιούμε τα σωστά συμπεράσματα, να επαγρυπνούμε.

Γιατί ο βασικός προσανατολισμός στην εργατική τάξη και στη νεολαία

Η ΚΕ σε όλα της τα ντοκουμέντα υπογραμμίζει ως βασικό και πρωταρχικό καθήκον του ΚΚΕ την ανάπτυξη πλατιών και ουσιαστικών δεσμών με την εργατική τάξη και τη νεολαία. Αυτό το καθήκον δεν το βλέπουμε αντιπαραθετικά προς την ευθύνη που νιώθουμε να υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντα και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, της αγροτιάς, των ΕΒΕ. Ξέρουμε πολύ καλά, από την πείρα μας, ότι το λαϊκό κίνημα δε θα περάσει σε μια νέα ορμητική φάση, ότι το Μέτωπο δε θα αρχίζει να κάνει τα πρώτα του βήματα αν δε γίνει πιο έντονη και αποφασιστική η παρουσία του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, αν δεν μπει μέσα στο Κόμμα νέο αίμα από την πιο πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας και από τους νέους ανθρώπους.

Η αντίληψη του ΚΚΕ για τη σοσιαλιστική κοινωνία

Στο Σχέδιο Προγράμματος η ΚΕ έκανε μια προσπάθεια να δώσει συνοπτικά την αντίληψή μας για το σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Αρκετοί σύντροφοι ήθελαν περισσότερες λεπτομέρειες, περιγραφές, πιο συγκεκριμένες κατευθύνσεις και απαντήσεις. Συνειδητά δεν το επιχειρήσαμε. Δεν έχουν θέση στη δική μας προβληματική "σχέδια επί χάρτου" μακριά και έξω από τη συγκεκριμένη πραγματικότητα, την εσωτερική και τη διεθνή που θα διαμορφωθεί αύριο.Προτιμήσαμε να σκύψουμε περισσότερο στο πώς θα προσεγγίσουμε και θα φτάσουμε στο βασικό σκοπό μας, που είναι το πρόβλημα κατάκτησης της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Εχουμε καθαρό ότι το εργατικό λαϊκό κίνημα της χώρας μας, η πρωτοπορία του, πρέπει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, ώστε να αξιοποιήσει τις δυνατότητες που θα εμφανιστούν, εσωτερικές και διεθνείς, για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Να αναλάβουμε το βάρος της δικής μας ευθύνης χωρίς να περιμένουμε παθητικά να έρθει η λύση από κάπου έξω. Δεν υποτιμούμε την αυξημένη σήμερα σημασία του διεθνούς παράγοντα. Αλλά, όλοι ξέρουμε ότι ο διεθνής παράγοντας διαμορφώνεται ταυτόχρονα από την πρόοδο της πάλης σε κάθε ξεχωριστή χώρα.

Η νέα εξουσία, η δικτατορία του προλεταριάτου, από τα πρώτα της βήματα πρέπει να αντιμετωπίσει προβλήματα αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού χαρακτήρα, τη βαριά καπιταλιστική κληρονομιά. Ταυτόχρονα είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, το σοσιαλιστικό σχεδιασμό της οικονομίας. Την ίδια ώρα θα βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο με την αντεπίθεση της εσωτερικής και εξωτερικής αντίδρασης. Θα πρέπει να διασφαλίσει την υλική και ηθική υποστήριξη της διεθνούς εργατικής τάξης, των κινημάτων γειτονικών χωρών και γενικότερα.

Στο Σχέδιο Προγράμματος πήραμε υπόψη τη θετική και αρνητική πείρα που ανέδειξε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού τον 20ό αιώνα. Τα όποια λάθη έγιναν μέσα στις δύσκολες συνθήκες οικοδόμησης της νέας κοινωνίας δεν αποτελούν για μας άλλοθι, ώστε να παραιτηθούμε από την υπόθεση του σοσιαλισμού. Δεν ωφελεί η λογική της ωραιοποίησης και του αλάθητου. Αλλά απορρίπτουμε και τη λογική του μηδενισμού και της άρνησης της μεγάλης συνεισφοράς του σοσιαλιστικού συστήματος που επιχείρησε το πιο μεγάλο κατόρθωμα στην ιστορία της ανθρωπότητας: Να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Η πείρα που έχει συγκεντρωθεί ως τώρα μάς παρακινεί θετικά να γίνουμε πιο αποφασιστικοί και ικανοί μαχητές στον αγώνα για να αντιμετωπιστούν ουσιαστικά και ριζικά τα μεγάλα προβλήματα του λαού μας, τα μεγάλα προβλήματα που ενώνουν την εργατική τάξη και τους λαούς όλων των χωρών.

Αγαπητοί προσκαλεσμένοι. Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Ο δυσκολότερος, αλλά και ταυτόχρονα ο χρησιμότερος για το λαό δρόμος είναι η ευθεία.Ο δρόμος που ξεκινά από τη συνεπή αντίσταση και ανυποχώρητη υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού μας, είναι ο δρόμος που οδηγεί στο σοσιαλισμό.

Αυτή την ευθεία οδό θα ακολουθήσουμε με συνέπεια και αποφασιστικότητα. Οσος χρόνος και αν χρειαστεί, όσος κόπος και θυσίες. Σίγουρα θα είναι πολύ λιγότερες από τις ανώφελες θυσίες που ζητούν να κάνουν οι λαοί και από τις οποίες επωφελούνται οι δυνάστες τους.

Το μέλλον μάς επιφυλάσσει πολλά απρόοπτα ακόμα, οπωσδήποτε όχι κατ' ανάγκη αρνητικά, όπως συνεχώς προβλέπουν οι μόνιμα απαισιόδοξοι. Ο συσχετισμός δύναμης στην Ελλάδα και παγκόσμια δεν πρόκειται να μείνει στατικός και αναλλοίωτος. Ηδη αρχίζουν να δημιουργούνται προϋποθέσεις για μια νέα αφύπνιση των λαών. Οι λαοί αρχίζουν να αναζητούν ξανά κάτι το καινούριο.

Η επαναστατική διαδικασία βέβαια δεν είναι δυνατό να προβλεφτεί με τη βεβαιότητα ενός φυσικού φαινομένου. Ξέρουμε καλά ότι χρειάζονται πολλά για να αλλάξεις τον κόσμο, να συνδυάζεις πολλές αρετές ταυτόχρονα όπως έχει ειπωθεί: Οργή και επιμονή. Γνώση και αγανάκτηση. Γρήγορη απόφαση και βαθύς στοχασμός. Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.

Αυτό δε σημαίνει ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα θα περιμένει σαν την αλεπού στο μύθο του Αισώπου. Πιο ενεργητικά και αποφασιστικά θα παρεμβαίνουμε καθημερινά, με αφετηρία τα προβλήματα και τις ανάγκες του λαού μας, του τόπου μας, τα βάσανα που σωρεύει η ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, πιο αποφασιστικά θα συνδέουμε τον καθημερινό αγώνα με την οικοδόμηση του Μετώπου και την προοπτική του σοσιαλισμού. Δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Ο αιώνας της αντεπίθεσης

Από αυτό το βήμα διακηρύσσουμε με το ρεαλισμό του μαχητή, που έχει περάσει πολλές φορές μέσα από συμπληγάδες πέτρες, ότι:

Ο 21ος αιώνας θα αναδειχτεί αιώνας ανασύνταξης, απόκρουσης της επίθεσης του κεφαλαίου, αιώνας αντεπίθεσης. Μέσα από τη διαδικασία της αναγκαιότητας και του απρόβλεπτου, του τυχαίου, θα ξεσπάσει ένα νέος κύκλος επαναστατικών κινημάτων και σοσιαλιστικών επαναστάσεων.

Δεσμευόμαστε ότι οι Ελληνες κομμουνιστές και κομμουνίστριες θα είμαστε ανάμεσα στους πρωτοπόρους μαχητές των μεγάλων κινημάτων που κυοφορούνται.

Δεσμευόμαστε ότι δε θα είμαστε προσκολλημένοι στον αγώνα μέσα στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα και παράλληλα θα δίνουμε τη διεθνιστική μας βοήθεια σε κάθε λαό που υποφέρει και ταλαιπωρείται. Στα θύματα των αντικομμουνιστικών διώξεων, του εθνικισμού και του ρατσισμού, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και του εμπάργκο. Θα καταξιώσουμε και με τη δική μας συμβολή την αρχή του προλεταριακού διεθνισμού. Θα πάρουμε πρωτοβουλίες και θα στηρίξουμε πρωτοβουλίες που αποβλέπουν στον κοινό αντιιμπεριαλιστικό αγώνα των λαών, στην ανάδειξη ενός ισχυρού διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Θα πάρουμε πρωτοβουλίες και θα στηρίξουμε πρωτοβουλίες που οδηγούν στην αναχαίτιση της συντονισμένης επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη από τη ρεβανσιστική αντεπίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Ο ζυγός του ιμπεριαλισμού ενώνει χώρες και λαϊκά κινήματα.

Γι' αυτή την ενότητα δε θα λυπηθούμε κόπους.

Με κομμουνιστική αισιοδοξία και υπευθυνότητα θα προχωρήσουμε στις εργασίες του Συνεδρίου μας.

Με μεγαλύτερη μαχητικότητα και επάρκεια θα κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα στις 27 του Μάη.

Χέρι χέρι με την ηρωική Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας, αντάξια των προσδοκιών του Κόμματος.

Μαζί με το λαό και πάντα μέσα στο λαό.

Συνεχίζουμε την ηρωική ιστορία του Κόμματός μας.