Αυτό που επιχειρώ να αναδείξω σε τούτο το άρθρο είναι κάτι που απ' ό,τι γνωρίζω δεν έχει επιχειρηθεί συστηματικά μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το γεγονός ότι η ποίηση του Charles Pierre Baudelaire (1821 - 1867) διαπερνάται άλλοτε σαφέστερα, άλλοτε πιο αλληγορικά από μια καταγγελία του καπιταλιστικού λιβαδιού των δακρύων και της αστικής τάξης, καθώς και την ανάδειξη της αποξένωσης από την ουσία του ανθρώπου, έναν χλευασμό της μικρότητας των ενσωματωμένων ανθρώπων και, τέλος, από την ανάδειξη της λυτρωτικής προοπτικής μιας κομμουνιστικής κοινωνίας, την οποία και μας καλεί να ονειρευόμαστε με τα μάτια ανοιχτά. Ετσι λοιπόν δεν είναι τυχαίο ότι ο Μπαρμπέ ντ' Ωρεβιγύ χαρακτήρισε τον Βaudelaire...