ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μονόδρομος η οργανωμένη αντεπίθεση

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τη γνωστή αλήθεια ότι «το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας που προτείνεται από τη Γερμανία και τη Γαλλία είναι στο πλαίσιο των οικονομικών προτάσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης» επανέλαβε χτες ο αρμόδιος επίτροπος για τις Οικονομικές Υποθέσεις Ο. Ρεν, επισημαίνοντας μάλιστα ότι «στην ουσία του» το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας είναι σύμφωνο με την ετήσια έκθεση για την Ανάπτυξη που υπέβαλε πριν λίγο καιρό η Κομισιόν. Πράγματι, το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, που δήθεν ξάφνιασε ορισμένους που έσπευσαν να μιλήσουν για «γερμανοποίηση της Ευρώπης» και άλλα παρεμφερή, δεν περιέχει τίποτα περισσότερο από την εν λόγω έκθεση της Κομισιόν, που εύστοχα είχε χαρακτηριστεί ως ευρωμνημόνιο διαρκείας και στο οποίο έχουν ήδη συμφωνήσει όλα τα κράτη τόσο με τη στρατηγική της Λισαβόνας, όσο και με τη στρατηγική «ΕΕ-2010». Μεταξύ των «διαρθρωτικών αλλαγών» που περιλαμβάνει είναι η δραστική μείωση των κρατικών δαπανών, η αύξηση των έμμεσων φόρων, η συγκράτηση των μισθών και κατάργηση της ΑΤΑ στις συλλογικές συμβάσεις, η γενίκευση των ευέλικτων σχέσεων εργασίας, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση των επιδομάτων ανεργίας, απελευθέρωση υπηρεσιών κ.ά. Με άλλα λόγια, το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας είναι ταυτόσημο με την ετήσια έκθεση της Κομισιόν «για την ανάπτυξη». Αυτό που κάνουν είναι ότι χρησιμοποιούν την «κρίση χρέους» στην ευρωζώνη για να προωθήσουν όσο γίνεται ταχύτερα το τσουνάμι των αντιλαϊκών μέτρων, που εδώ και χρόνια επιδιώκουν οι κυβερνήσεις και τα όργανα της ΕΕ για να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των ευρωμονοπωλίων, καθιστώντας πιο φτηνή την εργατική δύναμη. Είναι μονόδρομος, λοιπόν, η οργανωμένη ανυπακοή και αντεπίθεση, με στόχο τη λαϊκή εξουσία και αποδέσμευση από την ΕΕ.

Απροκάλυπτος εμπαιγμός

Εμπαίζει απροκάλυπτα το λαό η ηγεσία της ΝΔ όταν ισχυρίζεται ότι η ανταγωνιστικότητα δεν αφορά και δε θίγει τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα. Ψεύδεται βέβαια συνειδητά, προκειμένου να παραπλανήσει τους εργαζόμενους, καλλιεργώντας την εντύπωση ότι η ανταγωνιστικότητα είναι κάτι «καλό» που θα επιτευχθεί τάχα με ανώδυνα και «χαμηλού κόστους» μέτρα ενίσχυσης των επιχειρήσεων. Εστιάζει σκόπιμα σε μια δέσμη μέτρων που τάχα θα φέρουν την πολυπόθητη ανταγωνιστικότητα, όπως η μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα επιχειρηματικά κέρδη, χορήγηση νέων «αναπτυξιακών κινήτρων» και ζεστού χρήματος, αλλά και αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, αποκρύπτοντας ότι η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων περνά κυρίως μέσα από τη δραστική υποτίμηση της εργατικής δύναμης. Την ίδια στιγμή βέβαια στην πράξη στηρίζει όλες τις διαρθρωτικές αλλαγές που προωθούνται σε αυτή την κατεύθυνση. Τάσσεται αναφανδόν υπέρ της ευέλικτης εργασίας, των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων, της εκ περιτροπής εργασίας κ.ο.κ. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις που συρρικνώνουν τους μισθούς και τα μεροκάματα και ισοπεδώνουν τα εργασιακά δικαιώματα δεν αποτέλεσαν ποτέ αντικείμενο έστω και φραστικής κριτικής της ηγεσίας της ΝΔ στο πλαίσιο της απατηλής ρητορικής κατά του μνημονίου. Ούτε βέβαια είναι τυχαίο ότι οι λαλίστατοι κατά τ' άλλα τομεάρχες δεν βγάζουν κουβέντα τώρα που κυβέρνηση και τρόικα επιταχύνουν την υλοποίησή τους. Ομως δεν μπορούν να παραπλανούν τους εργαζόμενους ούτε να αποκρύπτουν το αποκρουστικό πρόσωπο της αντιλαϊκής πολιτικής που στηρίζει.

Ο λαός πληρώνει τις τράπεζες

Ενιαίος είναι ο τρόπος με τον οποίο η πλουτοκρατία σε κάθε καπιταλιστικό κράτος και το αστικό κράτος στο πλευρό της δίνουν τη μάχη τους, ώστε η αναγκαία καταστροφή κεφαλαίων, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κρίσης, να επηρεάσει το λιγότερο δυνατό τη λυσσαλέα επιδίωξη των μονοπωλίων για επάνοδο σε τροχιά κερδοφορίας. Οπως και στην Ελλάδα, έτσι και σε άλλα κράτη, ο λαός καλείται να πληρώσει το «μάρμαρο» της καπιταλιστικής κρίσης.

Ετσι, στη Δανία, το κράτος ανέλαβε υπό την κηδεμονία του την τράπεζα «Amagerbanken», την όγδοη μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας, η οποία είναι η δέκατη τράπεζα της χώρας που «καταρρέει». Ο κρατικός κορβανάς, δηλαδή οι τσέπες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, καλούνται να καταβάλουν 2,8 δισ. ευρώ, για να μπει η εν λόγω τράπεζα υπό την αιγίδα της «Finansiel Stabilitet A/S», δηλαδή μιας κρατικής εταιρείας που ο μόνος λόγος ύπαρξής της είναι να διαχειρίζεται τράπεζες που έχουν καταρρεύσει.

Πρόκειται για ένα ακόμα δείγμα της σύμφυσης του κράτους και του κεφαλαίου, του πώς κάθε φορά το αστικό κράτος παρεμβαίνει για να στηρίξει την πλουτοκρατία, σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Δεν πρόκειται για κάποια ιδιομορφία, αλλά για ίδιον του καπιταλισμού, και, μάλιστα, στην ανώτατη, κρατικομονοπωλιακή βαθμίδα του.

Ενιαία πάλη για λαϊκή Υγεία

Η εισαγωγή χτες στην Ολομέλεια της Βουλής του πολυνομοσχεδίου του υπουργείου Υγείας σηματοδοτεί τις πιο δραματικές ανατροπές σε αυτό που είχε απομείνει στο λαό για δημόσια και δωρεάν Υγεία. Από αύριο, που πιθανώς θα ψηφιστεί το νομοσχέδιο, όλα τα λαϊκά στρώματα θα αναγκαστούν να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, για να πληρώσουν πιο ακριβά τις επισκέψεις στους γιατρούς, τα φάρμακα και τις ιατρικές εξετάσεις. Και τούτο, γιατί το κεντρικό όργανο που ετοιμάζει η κυβέρνηση, ο διαβόητος Εθνικός Οργανισμός Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ), θα παρέχει ένα ελάχιστο - εξευτελιστικό - πακέτο παροχών, που θα υπακούει στα διαγνωστικά και θεραπευτικά πρωτόκολλα, αφήνοντας εκτός όσα μέχρι σήμερα ήταν παροχές με τη συμμετοχή των ασφαλιστικών ταμείων. Αυτό θα σημάνει δραματικές περικοπές, αφού η υγεία μετριέται με βάση τα κριτήρια κόστους - οφέλους και όχι με βάση τις λαϊκές ανάγκες.

Το πολυνομοσχέδιο είναι ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των αντιλαϊκών πολιτικών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στο χώρο της Υγείας. Είχε προηγηθεί ο νόμος για τη λειτουργία του λεγόμενου ολοήμερου νοσοκομείου. Θεσμοθετήθηκε η Καλλικρατική δομή της χώρας, στην οποία θα αντιστοιχηθούν οι υπηρεσίες Υγείας, που για να λειτουργήσουν θα χρειαστούν τοπικοί φόροι. Προστέθηκαν τα χαράτσια με τα πέντε ευρώ στα τακτικά ιατρεία, που ετοιμάζονται και για τα επείγοντα περιστατικά. Με το πολυνομοσχέδιο, η κυβέρνηση επιχείρησε μιαν ακόμα φυγή «προς τα μπρος» στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών Υγείας. Τα πολυιατρεία του ΙΚΑ θα γίνουν διαγνωστικά κέντρα, που θα λειτουργήσουν με κοινοπραξίες γιατρών του ΙΚΑ ή άλλων συμβεβλημένων γιατρών με τον ΕΟΠΥΥ με κριτήριο το κέρδος.

Είναι ένα νομοσχέδιο, που οδηγεί σε παλιότερες, βάρβαρες εποχές. Τότε που οι οικογένειες ξεπουλούσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να γιατρέψουν τον άνθρωπό τους. Είναι μια πολιτική που επέλεξαν - παρά τις αντιπολευτικές κορόνες - τα κόμματα του δικομματισμού και του ευρωμονόδρομου. Είναι εκείνοι που ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τώρα άλλοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και άλλοι χύνουν «αριστερά» ψευτοδάκρυα. Το νομοσχέδιο, όπως φαίνεται, θα γίνει νόμος του κράτους. Ομως, μπορεί να μείνει στα χαρτιά, όπως έγινε και με άλλες αντιδραστικές ρυθμίσεις. Αρκεί να υπάρξει ενιαίος αγώνας των υγειονομικών με το ταξικό εργατικό κίνημα και κάθε νοσοκομείο, Κέντρο Υγείας, μονάδα του ΙΚΑ, γειτονιά, χωριά και σχολές, όλοι οι τόποι δουλειάς να γίνουν μετερίζι του αγώνα για να μην καταργηθεί κανένα δημόσιο νοσοκομείο και καμία υγειονομική μονάδα του ΙΚΑ. Για να εργάζονται οι γιατροί με πλήρη και αποκλειστική απασχόληση ως κρατικοί υπάλληλοι, με ικανοποιητικούς μισθούς και ανθρώπινο ωράριο και που θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με αποκλειστικό κριτήριο τις ανάγκες των ασθενών. Οι δε παροχές υπηρεσιών Υγείας, η επίσκεψη στο γιατρό, οι ιατρικές εξετάσεις, το φάρμακο, θα είναι δημόσιες δωρεάν για όλους, με κατάργηση καθε επιχειρηματικής δραστηριότητας. Μόνο σ' αυτό το πλαίσιο θα έχει και τη δυνατότητα επιλογής γιατρού ο ασθενής (σκάρτο το επιχείρημα της κυβέρνησης), χωρίς να υπάρχει το κέρδος και η εκμετάλλευση. Πάλη σ' αυτήν τη ρότα χρειάζεται, αντεπίθεση από μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.