Γρηγοριάδης Κώστας

Μπορεί οι παραπάνω σιδηροδρομικοί άξονες, σε συνδυασμό με την υλοποίηση των εμπορευματικών κέντρων και την εκποίηση των λιμανιών και περιφερειακών αεροδρομίων, να βοηθήσουν στην ανάπτυξη των κερδών της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας, με την Ελλάδα διαμετακομιστικό κέντρο για τα προϊόντα της, ωστόσο τίποτα δεν έχουν να προσφέρουν στον εργαζόμενο λαό. Το σχέδιο της κυβέρνησης για τα εμπορευματικά κέντρα, τους σιδηροδρόμους και τα αεροδρόμια δεν έχει σκοπό την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, αυτές περνούν στο περιθώριο, την ίδια στιγμή που ο πλούτος της χώρας και στον τομέα των μεταφορών εκχωρείται στις πολυεθνικές και τα μονοπώλια.

Στην πρόσφατη ομιλία του στη συνεδρίαση της Πανελλαδικής Πολιτικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς, ο πρόεδρός της Φ. Κουβέλης, αφ' ενός τάχθηκε υπέρ της «οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ σε ομοσπονδιακή κατεύθυνση», αφ' ετέρου διαφώνησε με την «προσπάθεια εξόδου από την κρίση με βίαιο τρόπο, με τους ασφυκτικούς όρους των δημοσιονομικών περιορισμών και της ριζικής ανατροπής του κοινωνικού ευρωπαϊκού προτύπου, όπως προβλέπονται από το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας που παρουσίασε η κ. Μέρκελ στη Σύνοδο Κορυφής», καθώς «η Συνταγματική κατοχύρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας αποτελεί επικίνδυνη επιλογή, με το δεδομένο ότι θα αποκλείει τη δυνατότητα άσκησης εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής».

Η Δημοκρατική Αριστερά, δύναμη συμπληρωματική του ΠΑΣΟΚ και θιασώτης του ευρωμονόδρομου, κάνει πως αγνοεί, τάχα, ότι η πορεία ενοποίησης της ΕΕ σημαίνει θωράκιση της αντιλαϊκής πολιτικής της και, άρα, νέα δεινά για τους λαούς. Σκόπιμα παραπλανούν και καλλιεργούν αυταπάτες ότι μια πιο ισχυρή, οικονομικά και πολιτικά ενοποιημένη ΕΕ του κεφαλαίου μπορεί να υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα.

Την ίδια σκοπιμότητα υπηρετεί και η δήλωση Κουβέλη ότι «αναγνωρίζουμε την ανάγκη μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών, μέτρων εκσυγχρονισμού και μεταρρυθμίσεων», αλλά «η προοπτική αυτή δεν πρέπει να οδηγήσει στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, δεν μπορεί να παραγνωρίζει τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες». Οι ανάγκες του κεφαλαίου, διαμετρικά αντίθετες με τις ανάγκες του λαού, ικανοποιούνται στη δοσμένη στιγμή με τέτοιες αλλαγές, με τις οποίες η ΔΗΜΑΡ ομολογεί ότι συμφωνεί, στηρίζοντας επί της ουσίας την πολιτική κυβέρνησης - τρόικας.

Το ξέρει καλά αυτό η ΔΗΜΑΡ, γι' αυτό προσπαθεί να δώσει άλλοθι στο ΠΑΣΟΚ, με το οποίο φιλοδοξεί κάποια μέρα να συνεργαστεί μέχρι και σε κυβερνητικό επίπεδο. Ηταν σαφής ως προς αυτό ο Φ. Κουβέλης, λέγοντας: «Στόχος της (σ.σ. ΔΗΜΑΡ) είναι να ετοιμάζει την επόμενη μέρα. Να διαμορφωθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις σε επίπεδο προγραμματικών θέσεων, πολιτικών προτάσεων, φερεγγυότητας προσώπων (...) αυτή η ευρεία συμπαράταξη δυνάμεων στο πολιτικό πεδίο πρέπει να περιλαμβάνει τους χώρους της δημοκρατικής αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας, της σοσιαλδημοκρατίας». Με άλλα λόγια, κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι...

Στάχτη στα μάτια των ασφαλισμένων με συμβόλαια νοσοκομειακής κάλυψης για την πλήρη ασυδοσία των ασφαλιστικών εταιρειών επιχειρεί να ρίξει η κυβέρνηση, με απόφαση που επιβάλλει στις εταιρείες να απαλείψουν τον όρο περί «μονομερούς» αναπροσαρμογής των ασφαλίστρων «χωρίς... αντικειμενικά κριτήρια». Συγκεκριμένα, με απόφαση του υπουργείου Εργασίας, που εκδόθηκε μετά από αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις κατόπιν προσφυγής καταναλωτικών οργανώσεων, απαγορεύεται στο εξής στις ασφαλιστικές εταιρείες να αυξάνουν «χωρίς προειδοποίηση» το ύψος των ασφαλίστρων σε συμβάσεις ασφάλισης νοσοκομειακής κάλυψης και ότι θα πρέπει να καθορίζονται «κριτήρια εκ των προτέρων». Δηλαδή, όλο το θέμα εντοπίζεται από την κυβέρνηση στον... «αιφνιδιασμό» και όχι σ' αυτές καθαυτές τις ληστρικές ανατιμήσεις που επιβάλλουν κάθε τόσο οι ασφαλιστικές εταιρείες. Λες και εάν έχει προηγηθεί «προειδοποίηση» η... «κεραμίδα» είναι λιγότερο βαριά ή το ότι αν είναι «υποψιασμένος» ο ασφαλισμένος αυτό κάνει την αύξηση στο ασφάλιστρο από «μονομερή»... διμερή! Αλλά το πρόβλημα δε βρίσκεται εδώ. Η πολιτική των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ που καταστρέφει την Κοινωνική Ασφάλιση ωθεί στην εισβολή των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους για να κερδοσκοπήσουν με τις παροχές υπηρεσιών Υγείας που θα έπρεπε να είναι δωρεάν για όλους. Και, βεβαίως, η πολιτική που ενισχύει τις ίδιες τις ασφαλιστικές εταιρείες, όπως και κάθε μονοπωλιακό όμιλο σε βάρος του λαού.

Γρηγοριάδης Κώστας

Αν και μάλλον αυτό ελάχιστα απασχόλησε την συνάντηση του επικεφαλής του Eurogroup με τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Εχουν άλλα που τους απασχολούν.

Γιατί αν θεωρούν «επιβίωση» το να εξαφανιστεί κάθε κατάκτηση, το να συρρικνωθούν οι μισθοί, να ιδιωτικοποιηθούν πλήρως η Υγεία και η Παιδεία, να διαλυθεί η Κοινωνική Ασφάλιση, τότε ...αλλάζει το νόημα της λέξης.

Το μόνο που πρόκειται να «επιβιώσει» από τις εξελίξεις που έχουν ήδη δρομολογηθεί είναι τα κέρδη των επιχειρήσεων, που όχι μόνο δε μειώνονται, αλλά αυξάνονται, ενώ εφεξής θα φορολογούνται και λιγότερο.

ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΕΙΧΑΜΕ παρεξηγήσει τον καημένο τον Ανδρέα Λοβέρδο. Ο άνθρωπος δεν ήθελε να αφαιρέσει τίποτε από τις παροχές του ΕΣΥ. Να προσθέσει ήθελε - όπως τόνισε στην Βουλή - την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.

Βέβαια, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι έχει κάνει κάτι παράξενο. Με κάποιο μυστήριο τρόπο κατάφερε να προσθέσει παροχές στη δημόσια Υγεία και, παράλληλα, να περικόψει τα κονδύλια που δίνει ο κρατικός προϋπολογισμός!

Εδώ δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν, ή ο εν λόγω υπουργός είναι μάγος της πολιτικής διαχείρισης και της οικονομίας, ή μας δουλεύει κανονικότατα.

Κι επειδή δεν πιστεύουμε στη μαγεία, μάλλον θα καταλήξουμε στη δεύτερη εκδοχή, εκεί όπου καταλήγει κάθε λογικός άνθρωπος και, ταυτόχρονα, αγανακτεί όταν τον κοροϊδεύουν με μεγαλοστομίες περί αναβάθμισης του ΕΣΥ.

Οσο για τις ανοησίες περί του ότι «φέρνουν τον γιατρό κοντά στον πολίτη», ας τις αφήσουν καλύτερα. Αν έλεγαν ότι φέρνουν τον πολίτη ...πιο κοντά στο ιδιωτικό θεραπευτήριο και μετά τον σπρώχνουν και μέσα για να πληρώσει, θα ήταν πολύ πιο ειλικρινείς.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Εμπαίζει απροκάλυπτα το λαό η ηγεσία της ΝΔ όταν ισχυρίζεται ότι η ανταγωνιστικότητα δεν αφορά και δε θίγει τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα. Ψεύδεται βέβαια συνειδητά, προκειμένου να παραπλανήσει τους εργαζόμενους, καλλιεργώντας την εντύπωση ότι η ανταγωνιστικότητα είναι κάτι «καλό» που θα επιτευχθεί τάχα με ανώδυνα και «χαμηλού κόστους» μέτρα ενίσχυσης των επιχειρήσεων. Εστιάζει σκόπιμα σε μια δέσμη μέτρων που τάχα θα φέρουν την πολυπόθητη ανταγωνιστικότητα, όπως η μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα επιχειρηματικά κέρδη, χορήγηση νέων «αναπτυξιακών κινήτρων» και ζεστού χρήματος, αλλά και αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, αποκρύπτοντας ότι η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων περνά κυρίως μέσα από τη δραστική υποτίμηση της εργατικής δύναμης. Την ίδια στιγμή βέβαια στην πράξη στηρίζει όλες τις διαρθρωτικές αλλαγές που προωθούνται σε αυτή την κατεύθυνση. Τάσσεται αναφανδόν υπέρ της ευέλικτης εργασίας, των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων, της εκ περιτροπής εργασίας κ.ο.κ. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις που συρρικνώνουν τους μισθούς και τα μεροκάματα και ισοπεδώνουν τα εργασιακά δικαιώματα δεν αποτέλεσαν ποτέ αντικείμενο έστω και φραστικής κριτικής της ηγεσίας της ΝΔ στο πλαίσιο της απατηλής ρητορικής κατά του μνημονίου. Ούτε βέβαια είναι τυχαίο ότι οι λαλίστατοι κατά τ' άλλα τομεάρχες δεν βγάζουν κουβέντα τώρα που κυβέρνηση και τρόικα επιταχύνουν την υλοποίησή τους. Ομως δεν μπορούν να παραπλανούν τους εργαζόμενους ούτε να αποκρύπτουν το αποκρουστικό πρόσωπο της αντιλαϊκής πολιτικής που στηρίζει.

Ενιαίος είναι ο τρόπος με τον οποίο η πλουτοκρατία σε κάθε καπιταλιστικό κράτος και το αστικό κράτος στο πλευρό της δίνουν τη μάχη τους, ώστε η αναγκαία καταστροφή κεφαλαίων, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κρίσης, να επηρεάσει το λιγότερο δυνατό τη λυσσαλέα επιδίωξη των μονοπωλίων για επάνοδο σε τροχιά κερδοφορίας. Οπως και στην Ελλάδα, έτσι και σε άλλα κράτη, ο λαός καλείται να πληρώσει το «μάρμαρο» της καπιταλιστικής κρίσης.

Ετσι, στη Δανία, το κράτος ανέλαβε υπό την κηδεμονία του την τράπεζα «Amagerbanken», την όγδοη μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας, η οποία είναι η δέκατη τράπεζα της χώρας που «καταρρέει». Ο κρατικός κορβανάς, δηλαδή οι τσέπες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, καλούνται να καταβάλουν 2,8 δισ. ευρώ, για να μπει η εν λόγω τράπεζα υπό την αιγίδα της «Finansiel Stabilitet A/S», δηλαδή μιας κρατικής εταιρείας που ο μόνος λόγος ύπαρξής της είναι να διαχειρίζεται τράπεζες που έχουν καταρρεύσει.

Πρόκειται για ένα ακόμα δείγμα της σύμφυσης του κράτους και του κεφαλαίου, του πώς κάθε φορά το αστικό κράτος παρεμβαίνει για να στηρίξει την πλουτοκρατία, σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Δεν πρόκειται για κάποια ιδιομορφία, αλλά για ίδιον του καπιταλισμού, και, μάλιστα, στην ανώτατη, κρατικομονοπωλιακή βαθμίδα του.