Eurokinissi

Με αφορμή τις διαπραγματεύσεις για την Ελλάδα, το εν λόγω άρθρο - κινούμενο σε αρκετά σημεία πολύ κοντά σε θέσεις που έχει εκφράσει η γαλλική κυβέρνηση - δίνει συνέχεια στη συζήτηση που διεξάγεται τα τελευταία χρόνια για το μέλλον της Ευρωζώνης και η οποία διεξάγεται πλέον «στα γεμάτα», μετά και τη δημοσιοποίηση της λεγόμενης «έκθεσης των 5 προέδρων» (Γιούνκερ, Τουσκ, Ντάισελμπλουμ, Ντράγκι, Σουλτς) για την «εμβάθυνση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης (ΟΝΕ)».

Σε αυτό το πλαίσιο, οι συνυπογράφοντες το άρθρο αναφέρουν ότι οι διαπραγματεύσεις για την Ελλάδα «έδειξαν τις αδυναμίες του ενιαίου νομίσματος» και κάνουν λόγο για «τρεις ουσιώδεις κινδύνους και τρεις βασικές προκλήσεις».

Ως «κινδύνους» αναφέρουν τον «εφησυχασμό» («πολλοί στην Ευρώπη έχουν συμφέρον να αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως μια μεμονωμένη ειδική περίπτωση αλλά η ελληνική κρίση είναι ενδεικτική περισσότερων βασικών διαφωνιών για τη λειτουργία της Ευρωζώνης», αναφέρουν χαρακτηριστικά), «να επιδοθούμε σε ένα μακροχρόνιο παιχνίδι επίρριψης ευθυνών» και, τέλος, τη «συνέχιση θολωμένων πολιτικών».

Μπαίνοντας παραπέρα στο «ζουμί» της υπόθεσης, στους ανταγωνισμούς για τον επιμερισμό των κερδών και των ζημιών από την καπιταλιστική κρίση και την καπιταλιστική ανάκαμψη, μιλούν για δύο «προκλήσεις - κλειδιά», που παραμένουν αναπάντητες: «Πώς θα επιτύχουμε μεγαλύτερο επιμερισμό(σ.σ. μοίρασμα)του κινδύνου και πώς θα επιτύχουμε μεγαλύτερο επιμερισμό της κυριαρχίας».

«Η Γαλλία και η Γερμανία θα πρέπει να παίξουν έναν ειδικό ρόλο για να επαναφέρουν σε τροχιά το σχέδιο του ευρώ», υπογραμμίζουν, ωστόσο επισημαίνουν ότι «υπάρχει πολλή διστακτικότητα στη Γαλλία για τον επιμερισμό περισσότερης κυριαρχίας και πολλή διστακτικότητα στη Γερμανία για τον επιμερισμό περισσότερου κινδύνου».

Περνώντας στο «διά ταύτα», κάνουν λόγο για «τρεις συγκεκριμένες προκλήσεις» που πρέπει να αντιμετωπιστούν: «Χρειαζόμαστε», λένε, «έναν ισορροπημένο συνδυασμό περισσότερων επενδύσεων, έξυπνων μεταρρυθμίσεων και ενός άλματος προς την ολοκλήρωση, βασισμένου ιδίως σε μια πολύ πιο ισχυρή γαλλογερμανική συνεργασία».

Σε ό,τι αφορά τις «μεταρρυθμίσεις», τις αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, οι προτάσεις τους στην πραγματικότητα «δείχνουν» την αντικειμενική ανισομετρία στον καπιταλισμό: «Πρέπει να απομακρυνθούμε», αναφέρουν, «από τη λογική της "λίστας εργασιών" και των ασύνδετων μεταρρυθμίσεων οι οποίες υπονοούν ότι υπάρχει μια μέθοδος που ταιριάζει σε όλες τις χώρες. Οι προτάσεις μεταρρυθμίσεων πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τις πολιτικές εκτιμήσεις για το ποιο είναι το μοντέλο ανάπτυξης μιας χώρας και με ποιον τρόπο, μέσω καλά συνδεδεμένων και ολοκληρωμένων πακέτων μεταρρυθμίσεων, μια χώρα μπορεί να οδηγηθεί σε μονοπάτι ανάπτυξης. Μερικές μεταρρυθμίσεις έχουν μεγαλύτερο πολιτικό κόστος, άλλες μπορούν να εφαρμοστούν πιο εύκολα σε ένα ευνοϊκό οικονομικό πλαίσιο».

Οσον αφορά τις επενδύσεις, χαρακτηρίζουν την αύξησή τους μοναδική λύση «στο αίνιγμα του υψηλού χρέους στα κράτη - μέλη», ενώ επαναφέρουν την κριτική τμημάτων του κεφαλαίου για το λεγόμενο «πακέτο Γιούνκερ», ότι δηλαδή βασίζεται σε «μόχλευση κεφαλαίων» και δεν περιλαμβάνει «φρέσκο χρήμα»: «Χρειαζόμαστε», αναφέρουν, «μια πραγματική επενδυτική επίθεση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το Ταμείο Γιούνκερ με την παρούσα του μορφή δεν θα παράσχει αυτή την ώθηση αν δεν του διαθέσουμε νέο χρήμα».

«Η Ευρωζώνη», προσθέτουν, «χρειάζεται ένα δικό της όχημα για να ενισχύσει τις δημόσιες επενδύσεις, που θα συνδυάζει κεφάλαια από τα κράτη - μέλη αλλά και δικά του χρήματα βασισμένα στο χρέος της Ευρωζώνης».

Τέλος, σε ό,τι αφορά το «άλμα προς την ολοκλήρωση», το άρθρο μιλά για τέσσερα μέτωπα στα οποία χρειάζεται περισσότερη δουλειά: «Πρώτον, η Ευρώπη πρέπει να οικοδομήσει μια αληθινή Οικονομική Ενωση, ξεπερνώντας το παρόν έλλειμμα σύγκλισης, αλληλεγγύης, επιμερισμού του κινδύνου και της κυριαρχίας που χαρακτηρίζει την Ευρωζώνη. Δεύτερον, το δημοσιονομικό πλαίσιο πρέπει να βελτιωθεί με τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, του οποίου θα ηγείται ένας υπουργός Οικονομικών της Ευρώπης και θα βασίζεται σε μια περιορισμένη ποσότητα του κοινού χρέους της Ευρωζώνης. Τρίτον, η χρηματοοικονομική ένωση πρέπει να ολοκληρωθεί με ένα ενιαίο ταμείο τραπεζικής εξυγίανσης και ένα κοινό σύστημα ασφάλειας των καταθέσεων ή αντασφάλισης. Τέταρτον, οι πηγές νομιμοποίησης της ΟΝΕ πρέπει να αναθεωρηθούν προκειμένου πολύ σημαντικές αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο να βρίσκουν άμεση νομιμοποίηση στο Ευρωκοινοβούλιο και στα εθνικά κοινοβούλια».

Την εκτίμηση ότι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Δημήτρης Στρατούλης και τα υπόλοιπα μέλη της «Αριστερής Πλατφόρμας» θα προχωρήσουν στη δημιουργία κόμματος εξέφρασε ο Γενικός Γραμματέας Διοικητικής Μεταρρύθμισης Δημήτρης Τσουκαλάς σε συνέντευξή του. «Πιστεύω ότι ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης και οι άλλοι δεν είναι άνθρωποι που θα κάτσουν στο σπίτι τους. Είναι πολιτικά όντα και θα το εκφράσουν, προφανώς με νέο κόμμα», είπε ενώ παράλληλα τόνισε για τη στάση του Παναγιώτη Λαφαζάνη ότι «δεν μπορεί να συνεχιστεί η τακτική στηρίζω ολίγο». Απαντώντας σε ερώτηση για πρόωρες εκλογές ο Δ. Τσουκαλάς είπε πως «εάν πάμε σε μια διαδικασία μια από τα ίδια στην επόμενη ψηφοφορία του Αυγούστου και η συμφωνία έχει τελειώσει, εγώ βλέπω ότι ανοίγει ο δρόμος για εκλογές». Ο αναπληρωτής υπουργός Αμυνας, Δημήτρης Βίτσας, χαρακτήρισε απίστευτο το γεγονός ότι μια ιστοσελίδα (σ.σ. εννοεί την «Iskra») κάνει πολιτικές συγκεντρώσεις. «Κάνουν λάθος για μια άλλη φορά. Αλλά χρειάζεται περισσότερο θάρρος σε αυτό το πράγμα», είπε. Για φράξια έκανε λόγο και ο Αλέξης Μητρόπουλος που επίσης θεωρεί θέμα χρόνου τη δημιουργία νέου κόμματος.

Σε ό,τι αφορά τη διαπραγμάτευση, ο Δ. Βίτσας σημείωσε: «Η προσπάθειά μας έχει τρία κομμάτια. Το πρώτο κομμάτι είναι μια συμφωνία πάνω σε δημοσιονομικά και άλλα μέτρα. (...) Το δεύτερο κομμάτι. Αυτή τη συμφωνία τη χρειάζεσαι, από τις 12 του Ιούλη και μετά, για να υπάρχει μια βάση, δεν θα έλεγα πλήρως σταθερή, ώστε να ακολουθήσεις μέτρα πολιτικής. (...) Υπάρχει και το τρίτο κομμάτι που αφορά την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και εκεί πρέπει να επιμείνουμε. Στην παραγωγική ανασυγκρότηση το πρώτο πράγμα που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι η ανεργία και το δεύτερο η παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών που προσδίδουν αξία. Δεν μπορούμε να συζητάμε λες και ''λεφτά υπάρχουν'', γιατί δεν υπάρχουν». Στην πραγματικότητα, ο Δ. Βίτσας μιλάει για ένα σχέδιο που αφορά την καπιταλιστική ανάκαμψη και την εξασφάλιση των προϋποθέσεων για επιχειρηματικές επενδύσεις και κέρδη την ίδια στιγμή που τσακίζονται τα εργατικά δικαιώματα. Αυτό είναι η λεγόμενη «παραγωγική ανασυγκρότηση» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Χτες, σε συνέντευξή του ο Δημήτρης Στρατούλης χαρακτήρισε - εκ των υστέρων- ως «πολιτικά λάθη» τη συμφωνία στο Eurogroup στις 20 Φλεβάρη και την πληρωμή υποχρεώσεων 8 δισ. ευρώ στους δανειστές. «Η κυβέρνηση - πρόσθεσε - φυσικά και αντιστάθηκε και έδωσε μάχη στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Το βασικό, όμως, λάθος της, και μάλιστα στρατηγικού χαρακτήρα, ήταν ότι δεν είχε αποδεχτεί και δεν φρόντισε έγκαιρα να έχει έτοιμη και επεξεργασμένη, και να έχει ετοιμάσει και το λαό να την αποδεχτεί, μια εναλλακτική λύση. (...) Η εναλλακτική λύση απέναντι στα μνημόνια και τη λιτότητα δεν είναι τεχνικό ερευνητικό ζήτημα, αλλά καθαρά πολιτικό και δυστυχώς δεν υπήρξε η πολιτική βούληση από την κυβέρνηση να την αποδεχθεί. Αυτό που έφταιγε δεν ήταν η απουσία εναλλακτικής λύσης, αλλά η εμμονή της κυβέρνησης στην πάση θυσία παραμονή στην Ευρωζώνη». Βεβαίως, η «διέξοδος» που προβάλλει υπηρετεί τον ίδιο στόχο με αυτό που έχουν όσοι επικαλούνται ως μονόδρομο τη νέα συμφωνία, δηλαδή την καπιταλιστική ανάκαμψη.