Η ιστορία του παγκόσμιου εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι πλούσια σε εμπειρία, πολύτιμη για τις σύγχρονες συνθήκες. Αλλωστε από την εμφάνιση και εδραίωση του καπιταλισμού, η ίδια η οργάνωση του συγκεκριμένου τρόπου παραγωγής συνένωνε τους εργάτες έτσι που αντικειμενικά να αποκτούν εμπειρία της ανάγκης να διεκδικούν ενωμένοι. Και επειδή ο καπιταλισμός συνέβαλε στη συνένωση και αλληλοδιαπλοκή των εθνικών αγορών δημιουργώντας την παγκόσμια αγορά, οι πρωτοπόροι αγωνιστές του εργατικού κινήματος, οι καθοδηγητές του, από τα σπάργανά του ακόμη, αντιλαμβανόταν την ανάγκη της ανάπτυξης της πάλης των εργατών παράλληλα με το εθνικό επίπεδο και στο διεθνικό. Η διεθνής πάλη των εργατών, απόκτησε συνειδητό χαρακτήρα με την καθοριστική συμβολή του Καρλ Μαρξ και του Φρίντριχ Ενγκελς. Από τη δική τους εποχή βεβαίως το εργατικό κίνημα πέρασε από διάφορα στάδια οργάνωσης τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Ετσι παράλληλα με τη συνένωση της επαναστατικής θεωρίας με το εργατικό κίνημα και την ίδρυση του πρώτου Κομμουνιστικού Κόμματος που ήταν η «Ενωση των Κομμουνιστών», αλλά και μετέπειτα με την ίδρυση της Α' Διεθνούς, τα εργατικά συνδικάτα επίσης επιδίωκαν το διεθνικό συντονισμό της πάλης. Συντονισμός που στην πορεία οδηγούσε και στη συγκρότηση διεθνούς συνδικαλιστικής οργάνωσης. Σήμερα θα παρουσιάσουμε την πορεία του παγκόσμιου συνδικαλιστικού κινήματος, από την ίδρυση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ) ως σήμερα και αναλυτικότερα τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων.

Οι αλλαγές που συντελέστηκαν στην περίοδο 1989-1991, με τις ανατροπές των σοσιαλιστικών κοινωνικοοικονομικών συστημάτων, επέφεραν ραγδαίες ανακατατάξεις στο διεθνές εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στις οργανώσεις του.

Από το 1945 και μέχρι το τέλος περίπου της δεκαετίας του 1980 η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ) κυριαρχούσε στα μαζικά κινήματα της εργατικής τάξης, με το κύρος, τη μαχητικότητα, τον προσανατολισμό και τη μαζικότητά της.

Η ΠΣΟ ιδρύθηκε στο Παρίσι. Το πρώτο ιδρυτικό Συνέδριό της έγινε στις 25.9 - 9.10.1945 και εξέλεξε τον Βρετανό Walter Citrine στη θέση του Γενικού Γραμματέα της. Στην ίδρυσή της συμμετείχαν οι Γενικές Συνομοσπονδίες όλων των χωρών του κόσμου που μέχρι εκείνη την περίοδο είχαν ιδρυθεί και λειτουργούσαν στις χώρες τους. Με την έναρξη της περιόδου του ψυχρού πολέμου και με πρωτοβουλία των αμερικανικών συνδικάτων (AFL-CIO) αποχώρησαν από την ΠΣΟ ορισμένες Συνομοσπονδίες και στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ίδρυσαν τη «Διεθνή Συνομοσπονδία Ελεύθερων Συνδικάτων» (ΔΣΕΣ). Η διάσπαση αυτή των γραμμών του διεθνούς εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος ήταν κύρια αποτέλεσμα των παρεμβάσεων των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας και άλλων.

Η νεοϊδρυμένη ΔΣΕΣ δεν κατάφερε ποτέ μέχρι σήμερα να εκφράσει τα συμφέροντα και τις αγωνίες της εργατικής τάξης. Ηταν και παραμένει ένα πιστό και επικίνδυνο όργανο του διεθνούς κεφαλαίου και των κυβερνήσεων των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών, που μόνιμος στόχος του είναι η διάδοση και η προβολή της αστικής ιδεολογίας μέσα στην εργατική τάξη. Από την ίδρυσή της μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1990 στο χρονιάτικο οικονομικό προϋπολογισμό της CIA υπήρχε πάντοτε σημαντικό κονδύλι για την ενίσχυση της ΔΣΕΣ. Η αδυναμία της «Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ελεύθερων Συνδικάτων» να κερδίσει έδαφος σε βάρος της ΠΣΟ οδηγούσε την οργάνωση αυτή σε αλλεπάλληλες κρίσεις και ως αποτέλεσμα αυτών των αδιεξόδων προέκυψε η ίδρυση της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Εργασίας (ΠΣΕ), που, σύμφωνα με την ιδρυτική της διακήρυξη, υιοθετούσε σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις. Εντούτοις, από την ίδρυσή της έως και σήμερα κινείται στο περιθώριο της ΔΣΕΣ, είναι μικρή, άμαζη και περιθωριοποιημένη. Εχει την έδρα της στις Βρυξέλλες και εξαντλεί την όποια παρουσία της στην προσπάθεια να διατηρεί τη χρηματοδότησή της και την καλή οικονομική στήριξη των στελεχών της.

Την τελευταία πενταετία ΔΣΕΣ και ΠΣΕ συνεργάζονται όλο και πιο στενά. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι πρέπει να ενωθούν. Αλλοι όμως επιμένουν ότι είναι ανάγκη να δυναμώσει και η ΠΣΕ και να εντάξει στις γραμμές της Συνδικάτα που μέχρι τις ανατροπές ανήκαν στην ΠΣΟ.

Από τις τρεις αυτές διεθνείς συνδικαλιστικές οργανώσεις, η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ), με πάνω από 400 εκατομμύρια μέλη σε ολόκληρη την υδρόγειο, διαδραμάτισε ρόλο αναντικατάστατο στο διεθνές στερέωμα για την ανάδειξη του ρόλου της εργατικής τάξης τόσο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όσο και την κατοχύρωση και διεύρυνση των εργατικών διεκδικήσεων στις καπιταλιστικές χώρες. Σημαντικός επίσης ήταν ο ρόλος της στην υπεράσπιση εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και συνδικαλιστικών οργανώσεων που δρούσαν σε δύσκολες και αντίξοες συνθήκες.

Στα 45 χρόνια της παρουσίας της (1945-1990) η ΠΣΟ είχε επιβάλει στα πλαίσια του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας του ΟΗΕ την ψήφιση και επικύρωση Διεθνών Συμβάσεων όπως για την Κοινωνική Ασφάλιση, τα δικαιώματα των γυναικών, την παιδική εργασία, το ωράριο απασχόλησης, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, την εκπαίδευση των εργαζομένων, τις συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες και εκατοντάδες ακόμα αποφάσεις που αποτυπώνουν τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης στον 20ό αιώνα. Σε όλο αυτό το διάστημα της κυριαρχίας της ΠΣΟ, η Διεθνής Συνομοσπονδία Ελεύθερων Συνδικάτων το μόνο που έκανε ήταν να ευθυγραμμίζεται στον αντικομμουνισμό και στις ψυχροπολεμικές πρακτικές των ΗΠΑ και του διεθνούς κεφαλαίου. Στα πλαίσια του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας του ΟΗΕ και στην ψήφιση ορισμένων Διεθνών Συμβάσεων και Συστάσεων συρόταν κάτω από τον όγκο και την πίεση της ΠΣΟ να ακολουθήσει τη στάση και τις προτάσεις της, σε μία προσπάθεια να μη χάνει την επαφή της με τους εργαζόμενους και να διατηρεί ταυτόχρονα τα περιθώρια για τον εγκλωβισμό των μισθωτών στις τάξεις της.

Η κατάσταση αυτή αμέσως μετά το 1990 άλλαξε ριζικά. Η προσωρινή κυριαρχία των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού και του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου ανέτρεψε τα δεδομένα στο διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα. Μέσα στον έξαλλο αντικομμουνισμό και στο καπιταλιστικό παραλήρημα στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι κυβερνήσεις, όργανα των ΗΠΑ στο σύνολό τους, από τις πρώτες αποφάσεις που έπαιρναν ήταν η εκδίωξη της ΠΣΟ από όποια γραφεία στεγαζόταν, οι απολύσεις από την εργασία τους των στελεχών της, οι συλλήψεις και η τρομοκρατία. Ενιαία, σ' όλες αυτές τις χώρες δημεύτηκαν τα περιουσιακά της στοιχεία και κατασχέθηκαν τα οικονομικά της. Στην Πράγα, που ήταν και εξακολουθεί να είναι μέχρι στιγμής η έδρα της ΠΣΟ, από τα τρία πολυώροφα συγκροτήματα κτιρίων που είχε στην κατοχή της μέσα από αλλεπάλληλες κατ' εντολή δικαστικές αποφάσεις έχει περιοριστεί σήμερα σε ένα διαμέρισμα τριών δωματίων των 60 τ.μ. καταβάλλοντας υψηλό ενοίκιο.

Στο ίδιο διάστημα, οι εθνικές Συνομοσπονδίες των χωρών αυτών ή οι νέες που ιδρύονταν, μαζικά προσέτρεχαν στις τάξεις της ΔΣΕΣ ελπίζοντας ...στο αμερικανικό όνειρο!

Οπως είναι γνωστό, οι ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες δεν άφησαν ανεπηρέαστο το Κίνημα των Αδέσμευτων, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στον Τρίτο Κόσμο, στην Ασία, στην Αφρική και στη Λατινική Αμερική. Ετσι και τα συνδικάτα όλων αυτών των χωρών μέσα στα σύννεφα της σκόνης και του κουρνιαχτού που σήκωσαν οι ανατροπές άλλα, φοβισμένα, αδρανοποιήθηκαν, άλλα διαλύθηκαν, άλλα πέρασαν το Ρουβίκωνα και ελάχιστα έμειναν όρθια. Η προσπάθεια να σταθεί όρθια η ΠΣΟ στο 12ο Παγκόσμιο Συνέδριό της, που πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα το 1990, δεν μπορούσε εκείνες τις στιγμές να έχει αποτέλεσμα.

Οι ηγετικές δυνάμεις της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων είχαν συνειδητά ιεραρχήσει ως πρωτεύον ζήτημα για τις στρατηγικές επιδιώξεις τους τη διάλυση, τον ευνουχισμό και την αιχμαλωσία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, προκειμένου να περιορίσουν τις αντιδράσεις της εργατικής τάξης στα σχέδιά τους.

Στην περίοδο 1990-1994, η ΔΣΕΣ κερδίζει συνεχώς έδαφος και σχεδιάζει από την αρχή το διεθνή συνδικαλιστικό χάρτη με την ίδρυση σε όλο τον κόσμο εκατοντάδων Εργατικών Συνομοσπονδιών. Εκατοντάδες στελέχη των μονοπωλίων και των πολυεθνικών, εμιγκρέδες και ανανήψαντες, χρηματοδοτούμενοι πλουσιοπάροχα, ανέλαβαν ένα σημαντικό μέρος αυτού του σχεδίου. Τα παραδείγματα μόνο από την περιοχή των Βαλκανίων μιλούν από μόνα τους.

Στη Γιουγκοσλαβία, π.χ., αναλαμβάνει να «ανανεώσει» το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ο επαναπατρισθείς από τις ΗΠΑ κ. Τσάνακ, ιδρύοντας τη συνομοσπονδία ΝΙΖΑΒΙΣΜΟΣΤ, που με 4.000 μέλη σ' ολόκληρη τη Γιουγκοσλαβία εγγράφεται στη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ) και στη Διεθνή Συνομοσπονδία Ελεύθερων Συνδικάτων (ΔΣΕΣ), χρηματοδοτείται με εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, την ίδια στιγμή που η Γιουγκοσλαβική ΚΑΤUΙ με 4,5 εκατομμύρια μέλη είναι μέχρι και τώρα ακόμα (!) υπό διωγμό και διεθνή αποκλεισμό.

Στην κορύφωση του πολέμου ενάντια στη Γιουγκοσλαβία με πρωτοβουλία της ΓΣΕΕ, της CGT Γαλλίας και της CGIL Ιταλίας, καλείται σύσκεψη των Βαλκανικών Συνδικάτων στη Ρώμη. Η σύσκεψη ματαιώνεται με προκλητική απαίτηση της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και της ΔΣΕΣ.

Τον Ιούνη του 1999 στο Ελσίνκι, η ΣΕΣ καλεί και πραγματοποιεί σύσκεψη Βαλκανικών Συνδικάτων, στην οποία απέκλεισε τη ΓΣΕΕ και προσκάλεσε με ατομική πρόσκληση πρώην συνδικαλίστρια και στέλεχος του ΣΥΝ, που δίχως να εκπροσωπεί απολύτως κανέναν (και συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΝ την κατήγγειλαν) είναι στα μέσα και στα έξω αυτών των «συνδικαλιστικών οργανώσεων».

Στο τελευταίο συνέδριο της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, που έγινε στην Πράγα το Μάη του 2003, τόσο ο Γενικός Γραμματέας της ΔΣΕΣ όσο και ο περιβόητος Εμίλιο Καμπάλιο υπερηφανεύονταν γιατί «μετά από 50 χρόνια η σημαία του ελεύθερου συνδικαλισμού κυματίζει στην Πράγα».

Στην περίοδο 1990-1994 οι προσπάθειες για την τελική και οριστική διάλυση της ΠΣΟ ήταν ασφυκτικές. Στην Ευρώπη το καθήκον για τη διάλυσή της ανέλαβε εργολαβικά η CGT Γαλλίας υπό την ηγεσία του Γενικού Γραμματέα της, Λουί Βιανέ, και με διμερείς επαφές, περιοδείες, πιέσεις και φαιά προπαγάνδα, καλούσε τις εθνικές συνομοσπονδίες των κρατών της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Ασίας να ακολουθήσουν το δικό της παράδειγμα και να αποχωρήσουν από την ΠΣΟ, που, όπως ισχυρίζονταν, δεν είχε πλέον λόγο ύπαρξης. Οι προσπάθειες της CGT είχαν πράγματι αποτέλεσμα να αποχωρήσουν όλες χωρίς εξαίρεση οι οργανώσεις της Ευρώπης από την ΠΣΟ και να αποστασιοποιηθούν πολλές άλλες από τις υπόλοιπες ηπείρους. Για τη συνεισφορά της αυτή η CGT ανταμείφθηκε με την αποδοχή από τη ΣΕΣ και τη ΔΣΕΣ των αιτήσεών της για εγγραφή (της CGT) ως πλήρους μέλους σ' αυτές τις δύο οργανώσεις. Η κατρακύλα αυτή της CGT Γαλλίας εκτός των άλλων είχε βέβαια και συνέπεια στη δεκαετία 1994-2004 πάνω από 800.000 εργάτες να φύγουν από τις γραμμές της αφού με βάση δημοσιευμένα στοιχεία από 1.100.000 μέλη έχει πέσει σήμερα γύρω στα 300.000.

Ολες αυτές οι εξελίξεις είχαν και έχουν αρνητικές επιπτώσεις για την παγκόσμια εργατική τάξη αφού οι δυνάμεις του καπιταλισμού δρουν πλέον ασύδοτες, σχεδιάζουν και βάζουν σε εφαρμογή τη γραμμή της «κοινωνικής ρεβάνς», αφαιρώντας, σταδιακά αλλά σταθερά, δικαιώματα και κατακτήσεις των εργατοϋπαλλήλων, των συνταξιούχων, των νέων και των γυναικών. Μέσα σε λίγα χρόνια το Διεθνές Γραφείο Εργασίας και η ετήσια Γενική Συνέλευση από τόπος αντιπαράθεσης του παγκόσμιου εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος με τις δυνάμεις της αντίδρασης και του κεφαλαίου, μετατράπηκε σε ένα όργανο του κεφαλαίου και άρχισε να ξηλώνει και να αναιρεί τις διεθνείς συμβάσεις με την ψήφο και τη σύμφωνη γνώμη των «εργατικών» εκπροσώπων, που στοιχίζονται πίσω από τα ταμεία της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και της ΔΣΕΣ. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η άρση της απαγόρευσης της παιδικής εργασίας, της νυχτερινής απασχόλησης των γυναικών, των ιδιωτικών Γραφείων Εύρεσης Εργασίας, των συνθηκών εργασίας των εργατών Ορυχείων, η θεσμοθέτηση της ασυδοσίας στην εργασία φασόν κλπ.

Ολες αυτές οι αντεργατικές εξελίξεις συσσώρευσαν και συσσωρεύουν πλούτη αμύθητα για τη διεθνή ολιγαρχία με την ένταση και τη μεγιστοποίηση του βαθμού εκμετάλλευσης σε βάρος της εργατικής τάξης σ' ολόκληρο τον πλανήτη.

Στο διάστημα μεταξύ 1990 και 1994 η ΔΣΕΣ κερδίζει συνεχώς έδαφος με τη στήριξη των πολυεθνικών και μονοπωλιακών μηχανισμών, ενώ η ΠΣΟ χάνει συνεχώς δυνάμεις και φτάνει στα πρόθυρα της διάλυσης. Τότε ακριβώς, με πρωτοβουλία των συνδικάτων της Κούβας, της Συρίας, της Λιβύης, της Παλαιστίνης, του Ιράκ, της Νότιας Αφρικής, της Ινδίας, του Βιετνάμ και ορισμένων μικρότερων οργανώσεων από τη Λατινική Αμερική, την Ασία και τη Μέση Ανατολή, αποφασίστηκε η σύγκληση του 13ου Συνεδρίου, στη μόνη χώρα που δέχτηκε να το φιλοξενήσει, στη Συρία (Νοέμβρης 1994).

Στο Συνέδριο αυτό δύο στελέχη της ΚΕ του ΚΚΕ και δύο ακόμα συνδικαλιστικά μας στελέχη γίναμε μάρτυρες των προσπαθειών της CGT Γαλλίας για τη διάλυση της ΠΣΟ. Τελικά, από το Συνέδριο της Δαμασκού αποχώρησε οριστικά η CGTP-ΙΝΤΕΡΣΙΝΤΙΚΑΛ της Πορτογαλίας και η ΟΡΖΖ της Πολωνίας. Ετσι έμεινε χωρίς καμιά ευρωπαϊκή οργάνωση η ΠΣΟ. Οι προσπάθειες όμως για διάλυση δεν πέρασαν και τελικά αποφασίστηκε η «ανανέωση» της οργάνωσης και εκλέχτηκε ηγεσία με επικεφαλής τον Αλεξάντερ Ζάρικοφ, που εκπροσωπούσε και εκπροσωπεί και σήμερα στην ΠΣΟ μια μικρή συνεταιριστική, συνδικαλιστική κίνηση, στη Σιβηρία, πέντε (5) χιλιάδων περίπου ανθρώπων. Επίσης, στη Δαμασκό τροποποιήθηκε το καταστατικό της ΠΣΟ για τις ανάγκες της λεγόμενης ανανέωσης, που ήταν τότε του συρμού. Με βάση τις καταστατικές αλλαγές που δίνουν το δικαίωμα εγγραφής στην ΠΣΟ οργανώσεων αλλά και συνδικαλιστικών κινήσεων και επιτροπών εργοστασιακών και συντονιστικών συνδικαλιστικών κινημάτων, το ΠΑΜΕ υπέβαλε αίτηση εγγραφής στην ΠΣΟ και έγινε μέλος της.

Παρ' όλες τις δυσκολίες, τις πιέσεις και τις διώξεις τελικά η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία δε διαλύθηκε, κύρια επειδή δυνάμεις από τη Μέση Ανατολή, τη Λατινική Αμερική και την Ινδία είδαν σχετικά έγκαιρα τις αρνητικές για τους λαούς τους εξελίξεις στις συνθήκες της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Την είδαν σαν αποκούμπι, σαν μια μικρή και αδύνατη σπίθα που μπορεί να εξελιχτεί σε ταξικό πόλο για το παγκόσμιο συνδικαλιστικό κίνημα, προχωρώντας μέσα από αντιφάσεις, ζιγκ-ζαγκ, λάθη και αδυναμίες.

Λίγους μήνες αργότερα, στη Λισαβόνα, στο Συνέδριο της CGTP-ΙΝΤΕΡΣΙΝΤΙΚΑΛ, χωρίς ψηφοφορία, επικυρώθηκε η αποχώρηση των Πορτογάλων από την ΠΣΟ και η εγγραφή τους στην Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων. Αξίζει να αναφερθεί ότι τη στιγμή ακριβώς που οι ηγέτες των Πορτογάλων εισηγούνταν στο Συνέδριό τους την αποχώρηση, 1.500 σύνεδροι, όρθιοι, χειροκροτούσαν και ζητωκραύγαζαν φωνάζοντας ρυθμικά τα αρχικά της ΠΣΟ στη γλώσσα τους (FSM)!!! Η ηγεσία τους όμως είχε ήδη αποφασίσει από πριν...

Αμέσως μετά το Συνέδριο της Δαμασκού, η ΠΣΟ, με το επιχείρημα ότι δεν κατέβαλε κάποιο χρηματικό ποσό, εκδιώχθηκε από το γραφείο που επί δεκαετίες διατηρούσε στα γραφεία του ΟΗΕ - Διεθνές Γραφείο Εργασίας στη Γενεύη. Παρ' όλα αυτά, τα χρόνια που ακολούθησαν η ΠΣΟ καταφέρνει να ξαναπατήσει γερά στη Λατινική Αμερική, να κυριαρχήσει στη Μέση Ανατολή, να κερδίζει έδαφος συνεχώς σε Αφρική και Ασία. Μόνο στην Ευρώπη η κατάσταση ακόμα παραμένει στάσιμη.

Στην ΠΣΟ συμμετέχουν συνδικάτα από τις παρακάτω χώρες που συσπειρώνουν τον αντίστοιχο σε κάθε χώρα αριθμό εργαζομένων:

ΑΓ. ΔΟΜΙΝΙΚΟΣ 85.000, ΑΙΘΙΟΠΙΑ 2.000.000, ΑΓΚΟΛΑ 1.500.000, ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ 180.000, ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ 250.000, ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ 110.000, ΒΙΕΤΝΑΜ 4.000.000, ΒΟΛΙΒΙΑ 600.000, ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 20.000, ΒΡΑΖΙΛΙΑ 450.000, ΓΚΑΝΑ 90.000, ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ 150.000, ΗΠΑ 10.000, ΙΑΠΩΝΙΑ 160.000, ΙΝΔΙΑ 6.000.000, ΙΡΑΚ 4.000.000, ΙΡΑΝ 2.800.000, ΚΟΛΟΜΒΙΑ 120.000, ΚΟΡΕΑ 3.000.000, ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ 120.000, ΚΟΥΒΑ 3.000.000, ΚΟΥΒΕΪΤ 90.000, ΚΥΠΡΟΣ 40.000, ΛΙΒΑΝΟΣ 190.000, ΛΙΒΥΗ 2.500.000, ΜΑΡΤΙΝΙΚΑ 60.000, ΜΕΞΙΚΟ 140.000, ΜΟΡΑΒΙΑ 20.000, ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ 40.000, ΝΕΠΑΛ 70.000, ΟΝΔΟΥΡΑ 80.000, ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ 250.000, ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ 200.000, ΠΑΝΑΜΑΣ 130.000, ΠΕΡΟΥ 800.000, ΠΟΛΩΝΙΑ 20.000, ΡΩΣΙΑ 5.000, ΣΑΛΒΑΔΟΡ 100.000, ΣΕΝΕΓΑΛΗ 300.000, ΣΟΥΔΑΝ 250.000, ΣΡΙ ΛΑΝΚΑ 110.000, ΣΥΡΙΑ 4.000.000, ΤΖΑΜΑΪΚΑ 110.000, ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ 160.000, ΕΛΛΑΔΑ 350.000 (Υπολογίζουμε τα μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων που ανήκουν στο ΠΑΜΕ).

Τα νούμερα αυτά δε θα είναι σωστό να τα προσεγγίσει κάποιος και να επιδιώξει να τα ερμηνεύσει από τη στεγνή αριθμητική τους πλευρά. Τα στοιχεία αυτά διαβάζοντάς τα στην ουσία τους μαρτυρούν ότι:

Η ΠΣΟ συγκρατεί δυνάμεις και αργά, δύσκολα, ανασυγκροτείται.

Οι δυνάμεις της, οι οργανώσεις-μέλη της είναι στην πλειοψηφία τους αγωνιστικοί, ταξικοί, ζωντανοί οργανισμοί, σε αντίθεση με τη γραφειοκρατία και τους συμβιβασμένους της ΔΣΕΣ.

Εχουν σαφή αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό και αντιαποικιοκρατικό προσανατολισμό.

Είναι οι ανερχόμενες ταξικές δυνάμεις που στηρίζονται οικονομικά στις εισφορές των εργαζομένων και όχι στη χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Οι εκτιμήσεις αυτές επιβεβαιώθηκαν και στο τελευταίο 14ο Παγκόσμιο Συνέδριο της ΠΣΟ που πραγματοποιήθηκε στο Νέο Δελχί από τις 23 έως και τις 28 του Μάρτη 2000, όπου αντιπρόσωποι από 70 χώρες συγκεντρώθηκαν, συζήτησαν τα επίκαιρα προβλήματα που απασχολούν το διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα και ψήφισαν αποφάσεις που σε γενικές γραμμές κινούνται σε ταξική, αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική τροχιά. Ξεκαθαρίστηκαν σε σωστή κατεύθυνση οι θέσεις της οργάνωσης απέναντι στην πολιτική των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, του διεθνούς κεφαλαίου και των πολυεθνικών.

Σήμερα μπορεί κάποιος χωρίς υπερβολή να πει ότι από την ΠΣΟ δε λείπουν οι σωστές γενικά θέσεις. Αυτό που λείπει είναι η δράση και ο αγωνιστικός συντονισμός σε επίπεδο ηπείρων αλλά και σε παγκόσμια διάσταση. Η αδυναμία αυτή εντοπίστηκε ως η κυρίαρχη στο Συνέδριο της Ινδίας και ο εντοπισμός αποτελεί ίσως μία αφετηρία για δουλιά στην κατεύθυνση να κατακτά το ρόλο του ταξικού συνδικαλιστικού πόλου σε διεθνές επίπεδο.

Και ενώ γίνονται αυτά τα μικρά βασανιστικά βήματα, την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ και η ICFTU εντείνουν τις πιέσεις τους και επεξεργάζονται την τακτική τους για να δυσκολεύουν το διεθνή συντονισμό και την αυτοτελή παρουσία των ταξικών δυνάμεων. Ετσι, είναι πολύ πιθανό ο αναπροσανατολισμός της εξωτερικής πολιτικής της ηγεσίας της Λιβύης να επιφέρει σε μια προοπτική αποχώρηση της Λιβυκής Γενικής Συνομοσπονδίας από την ΠΣΟ. Οπως επίσης είναι γνωστό πως πριν λίγο καιρό οι ίδιοι μηχανισμοί κατάφεραν να εγγράψουν μέλος τους μια Συνομοσπονδία Παλαιστίνιων Εργαζομένων που εδρεύει στη Ραμάλα.

Στην ίδια κατεύθυνση κινείται μεθοδικά και η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων. Το παράδειγμα της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας (ΠΕΟ) είναι εύγλωττο. Η ΣΕΣ απαιτεί από την ΠΕΟ να φύγει από την ΠΣΟ προκειμένου να κάνει δεκτή την αίτηση εγγραφής που έχει υποβάλει. Και δεν είναι ο μοναδικός εκβιασμός που επιχειρεί η ΣΕΣ σε βάρος της ΠΕΟ.

Την ίδια στιγμή η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, οι επιθέσεις των Αμερικανών και των συμμάχων τους ενάντια σε χώρες και λαούς επηρεάζουν τα συνδικαλιστικά πράγματα. Ετσι, μετά τη συνολική αναδιάρθρωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στα Βαλκάνια με τον πόλεμο ενάντια στη Γιουγκοσλαβία τώρα η προσοχή των αντιδραστικών δυνάμεων έχει επικεντρωθεί στο Ιράκ, στο Πακιστάν και σε κινήματα όπως της Κούβας, της Συρίας, κ.ά.

Στο Ιράκ η νόμιμη και μαζική GFTU διαλύθηκε και τέθηκε εκτός νόμου από τους κατακτητές. Η ηγεσία της από τους Jamil Al Joboody, Κ. Α. Hamza, κ.ά., αγνοείται. Στη θέση τους οι Αμερικανο-Βρετανοί έχουν ιδρύσει ένα συνδικάτο με τίτλο «Εργατικό Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα στη Δημοκρατία του Ιράκ»;! Στις συνεδριάσεις τους παραβρίσκονται, ως ...παρατηρητές, Βρετανοί στρατιωτικοί και στα αιτήματά τους πουθενά δεν προβάλλεται αίτημα για απελευθέρωση της χώρας τους ή για αποχώρηση των κατακτητών. Αντίθετα, λοιδορούν την ανυπότακτη αντίσταση του ιρακινού λαού. Η σημερινή κατάσταση στα συνδικαλιστικά πράγματα του Ιράκ θυμίζει ακριβώς τη φάση του δικού μας κινήματος της περιόδου 1946-1950.

Στην Κούβα οι βρώμικες επιθέσεις των Αμερικανών εντείνονται. Φέτος, για πρώτη φορά, στην Ετήσια Γενική Συνέλευση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, που διεξάχθηκε στη Γενεύη από 1 έως 16 του Ιούνη, τα αμερικανικά συνδικάτα έγραψαν στην ημερήσια διάταξη θέμα για την «οργάνωση ανεξάρτητων συνδικάτων στην Κούβα». Στο έγγραφο αυτό των Αμερικανών προκλητικά αναφέρεται: «Ο ελεύθερος κόσμος να επιλέξει εξόριστους συνδικαλιστές, να τους κάνει ηγέτες και να τους κάνει ικανούς να μιλάνε σε διεθνή φόρα και συνέδρια για τη δικτατορία του Κάστρο σε βάρος των εργαζομένων στην Κούβα»...

Στη Συρία και ευρύτερα στη Μέση Ανατολή ως πιο πιθανή τακτική των ιμπεριαλιστών προβάλλει η προσπάθειά τους να αλλάξουν πορεία 180 μοιρών οι ηγεσίες τους. Στο Βιετνάμ εδώ και δύο χρόνια άνοιξε γραφείο η ΔΣΕΣ και μάλιστα έχει εγκαταστήσει εκπρόσωπό της στο Ανόι Βιετναμέζα που ζούσε είκοσι χρόνια στη Γερμανία!

Στην αντεργατική και αντιδραστική αυτή προσπάθεια των ιμπεριαλιστών συμμετέχει ακόμα και η εγχώρια ΓΣΕΕ. Εχουν αναλάβει εργολαβικά τα Βαλκάνια και συνδικάτα Ανατολικών χωρών. Βαποράκι αυτών των ενεργειών είναι το γνωστό ΙΝΕ-ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ που σπαταλά ιλιγγιώδη ποσά για να «εξευρωπαΐσει» τους Βαλκάνιους, τους Μολδαβούς, τους Βούλγαρους, τους Κύπριους, τους Ρουμάνους, Ρώσους κ.ά. Ταυτισμένες απόλυτα οι ηγεσίες ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΝ, βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία από τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων.

Στον αντίποδα αυτών των δυνάμεων πολιτεύεται και δρα το ΠΑΜΕ. Από το 2000 είναι μέλος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, πρωτοστατεί στις ευρωπαϊκές προσπάθειες συντονισμού αγωνιστικών δυνάμεων (ΑΝΕΣΥ), έχει την ευθύνη του Ευρωπαϊκού Περιφερειακού Γραφείου της ΠΣΟ και παράλληλα αναπτύσσει διμερείς επαφές και σχέσεις με πολλά συνδικάτα στην Ευρώπη και στον κόσμο. Στην ίδια λογική κινούνται και τα συνδικάτα της δύναμης του ΠΑΜΕ.

Αξίζει, τέλος, να σημειώσουμε ότι η κατάσταση του διεθνούς ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος θα ήταν σαφώς πιο θετική αν τα κινεζικά συνδικάτα με τον όγκο και ειδικό βάρος τους αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν την τακτική των ίσων αποστάσεων ανάμεσα στην ΠΣΟ και στη ΔΣΕΣ.

Καταλήγοντας μπορούμε να πούμε ότι η κατάσταση στο διεθνές εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι σε μια περίοδο ανακατατάξεων. Υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες για τις ταξικές δυνάμεις, που δίνουν έναν αγώνα άνισο. Συνυπάρχουν όμως ταυτόχρονα και αξιόλογες δυνατότητες που γεννά η επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου, η όξυνση της ταξικής πάλης και η πρωτοπόρα δράση.

Αναδημοσιεύεται από την ΚΟΜΕΠ, τεύχος 3/2004