Με τη φράση αυτή κλείνει η τετρασέλιδη ανακοίνωση που εδώ και μέρες διακινούν σε νέους βιομηχανικούς εργάτες οι Οργανώσεις Βιομηχανίας Αττικής του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Διακινώντας την ανακοίνωση σε χώρους δουλειάς και κατάρτισης, τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ καλούν τους νέους συναδέλφους τους σε μαζική συμμετοχή στην εκδήλωση που διοργανώνουν το Σάββατο 11 Ιούνη, στις 7 μ.μ., στον κινηματογράφο «Αλκυονίδα» (Ιουλιανού 42, Αθήνα). Η εκδήλωση θα περιλαμβάνει ομιλία από τον Γιώργο Δαφνή, μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και προβολή βίντεο που επιμελούνται οι Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ.

Με αφορμή την προετοιμασία αυτής της πρωτοβουλίας, ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με νέους εργάτες, μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, που δουλεύουν σε βιομηχανίες της Αττικής. Η συζήτηση, όπως ήταν αναμενόμενο, στάθηκε στις συνθήκες δουλειάς, στο τι αντιμετωπίζει ο νέος εργαζόμενος πίσω από τις πύλες των εργοστασίων, αλλά και στην πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών για την προώθηση της πολιτικής πρότασης του Κόμματος στην εργατική τάξη.

Ο Λεωνίδας, 27 χρόνων, μεταλλεργάτης, που δουλεύει σε εργοστάσιο εδώ και τρία χρόνια επισημαίνει το πλήθος των νέων ανθρώπων που δουλεύουν στα εργοστάσια: «Στο χώρο που εργάζομαι η πλειοψηφία είναι κάτω των 40 ετών και η εργοδοσία αξιοποιεί στο έπακρο τις ρυθμίσεις των τελευταίων κυβερνήσεων για το μειωμένο βασικό μισθό των εργαζόμενων κάτω των 25 ετών, όπως και τις ατομικές συμβάσεις».

Την ίδια εικόνα μάς μεταφέρουν και άλλοι εργαζόμενοι, από εργοστάσια του κλάδου των τροφίμων:

Ο Σταύρος και η Ειρήνη είναι 28 χρόνων και δουλεύουν εδώ και πέντε χρόνια σε γαλακτοβιομηχανία με συμβάσεις ορισμένου χρόνου για μερικούς μήνες κάθε χρόνο. Τους υπόλοιπους τους περνούν στην ανεργία, μέχρι να τους ξαναπάρουν στο εργοστάσιο. Με τον τρόπο αυτό, οι εργοδότες προσπαθούν να περιορίσουν και τη συνδικαλιστική δράση, αφού πρέπει να είναι κανείς «φρόνιμος» για να τον ξαναπροσλάβουν την επόμενη χρονιά. Ο Σταύρος εξηγεί ότι οι βιομήχανοι διώχνουν παλιούς εργάτες, για να προσλάβουν νεότερους και με αυτήν την πρακτική για κάθε παλιό εργαζόμενο που φεύγει, δουλεύουν τρεις με την ίδια δαπάνη από την εταιρεία... Η Ειρήνη έπιασε δουλειά στο εργοστάσιο στα 23 της, μόλις άρχισαν να εφαρμόζονται αυτές οι ρυθμίσεις και όπως μας λέει, τώρα πια το 70% των εργατών είναι κάτω των 25. Στέκεται ιδιαίτερα στο άγχος που έχουν οι κοπέλες: «Αν μείνω έγκυος, μόλις λήξει η σύμβασή μου θα φύγω και δεν θα επαναπροσληφθώ πριν περάσουν τρία χρόνια, για να αποφύγει ο εργοδότης το "ευνοϊκό" καθεστώς για τις μωρομάνες. Κοπέλες που έμειναν έγκυες, φεύγουν από την παραγωγή για τρία και τέσσερα χρόνια»...

Τη θωράκιση της «ανταγωνιστικότητας» εξυπηρετούν και οι σχολές κατάρτισης: Τα ΙΕΚ, η «μαθητεία», οι ΕΠΑΣ, η «πρακτική άσκηση» σπουδαστών, όλοι αυτοί οι θεσμοί λειτουργούν για λογαριασμό των εργοδοτών. Ο Μιχάλης, 18 χρόνων, είναι σπουδαστής σε ΕΠΑΣ του ΟΑΕΔ και παραμένει απλήρωτος εδώ και πέντε μήνες. Οπως μας λέει, «οι θεσμοί αυτοί στην ουσία είναι ένας μηχανισμός παροχής τζάμπα εργατικού δυναμικού στην εργοδοσία. Π.χ. για να πάρει ο σπουδαστής από το ΙΕΚ την πιστοποίηση, θα δουλέψει έξι μήνες τζάμπα, πολλές φορές σε πόστα άσχετα από την ειδικότητά του, βγάζοντας τη "λάντζα"»...

Ο Παναγιώτης, που δουλεύει επίσης στο Μέταλλο, αναφέρει ότι βασικό όπλο της εργοδοσίας είναι η διαίρεση των εργαζομένων, με πιο συνηθισμένη αυτή ανάμεσα σε παλιούς και νέους, εργολαβικούς και μόνιμους. «Είναι επεξεργασμένη η παρέμβασή της και με ποικίλες μορφές», προσθέτει. «Για παράδειγμα σε πολλούς χώρους ο εργοδότης αντί να πληρώνει την υπερωρία στον εργαζόμενο, του δίνει δωροεπιταγές για σούπερ μάρκετ. Αλλού αξιοποιώντας τους δικούς τους συνδικαλιστές απωθούν τους εργαζόμενους από τις μαζικές διαδικασίες και προσπαθούν να πείσουν ότι όλοι μαζί, εργάτες και αφεντικά, πρέπει να βάλουν πλάτη για να ανέβουν οι "δείκτες". Διοργανώνουν προβολές στους εργαζόμενους, δείχνοντας πρότζεκτ με στατιστικά στοιχεία από την απόδοση της εταιρείας, ώστε να μοιραστούμε τα άγχη της εργοδοσίας»!

Για αντίστοιχες παρεμβάσεις, μάς λέει και ο Χρήστος, ο οποίος στα 32 του δουλεύει σε εργοστάσιο στον κλάδο της Ενέργειας: «Υπάρχουν τμήματα σε επιχειρήσεις που εξειδικεύονται σε αυτόν τον τομέα, κάτω από τίτλους όπως "τμήμα προώθησης αλλαγών". Ξεχωρίζει η προσπάθειά τους να πείσουν τους εργαζόμενους ότι πρώτο μέλημα της εργοδοσίας είναι να τους εξασφαλίσει δουλειά, επομένως πρέπει όλοι να υποστούν θυσίες. Για παράδειγμα στον κλάδο της διύλισης αξιοποιούν μελέτες, σύμφωνα με τις οποίες το επόμενο διάστημα αναμένεται να κλείσουν είκοσι διυλιστήρια στην ΕΕ, όποτε βάλτε πλάτη για να μην είμαστε ένα από αυτά... Ετσι οι εργαζόμενοι καλούνται να υποχωρήσουν από τις διεκδικήσεις τους, να δεχθούν μειώσεις μισθών, απολύσεις, εντατικοποίηση κ.λπ».

Βασικό ιδεολόγημα που καλλιεργείται στους χώρους δουλειάς είναι αυτό περί της «αναποτελεσματικότητας» των αγώνων, ότι δεν αξίζει ο εργάτης να παλεύει. «Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική», απαντά ο Χρήστος. «Κάνουμε μια ειλικρινή συζήτηση για το γεγονός ότι οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις ήταν αναντίστοιχες με την επίθεση που δεχθήκαμε, ότι δεν πρέπει να αφαιρούμαστε από το ότι η μεγάλη πλειοψηφία των νέων εργαζομένων είναι ασυνδικάλιστη, ότι σε πολλά σωματεία κυριαρχούν δυνάμεις που δεν συγκρούονται με την εργοδοσία επομένως υπονομεύουν και τη δύναμη του κινήματος. Καλούμε τους εργαζόμενους να εκτιμήσουν ότι ιστορικά οι αγώνες ήταν αυτοί που έδωσαν ανάσες στην εργατική τάξη και πρέπει να κατανοήσουν την τεράστια δύναμή τους, που βρίσκεται στην οργάνωση, στην κατεύθυνση της ενίσχυσης των ταξικών δυνάμεων, των κλαδικών συνδικάτων όπως της Ενέργειας κ.λπ. Στις σημερινές συνθήκες, κρινόμαστε από την προετοιμασία, τη συγκέντρωση δυνάμεων στους κρίσιμους χώρους και κλάδους, που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο όταν θα κρίνεται πραγματικά η μάχη για την εργατική εξουσία».

Βασικός στόχος της εκδήλωσης, που θα γίνει το ερχόμενο Σάββατο είναι να αναδειχθεί ότι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ είναι ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες για την εξέλιξη της ταξικής πάλης, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Για τη σημασία της οικοδόμησης γερών Κομματικών και ΚΝίτικων Οργανώσεων στους χώρους δουλειάς ο Χρήστος σημειώνει: «Δεν είναι τυχαίο ότι όπου υπάρχει οργάνωση του ΚΚΕ, υπάρχει και άλλο κλίμα, σπάει πιο εύκολα η απογοήτευση. Η οικοδόμηση του Κόμματος στους εργοστασιακούς χώρους θα βοηθήσει συνολικά τη δουλειά μας στο εργατικό κίνημα. Η εργατική τάξη στη βιομηχανία έχει πολύτιμα χαρακτηριστικά, όπως συγκρότηση και πειθαρχία, έρχεται σε επαφή με τα μέσα παραγωγής, ζει την ταξική πάλη και την αναμέτρηση με την εργοδοσία στην καρδιά της παραγωγής. Παίζει λοιπόν καθοριστικό ρόλο η δράση των κομμουνιστών σε μεγάλους χώρους δουλειάς, ανάμεσα σε εκατοντάδες εργαζόμενους».

Αντίστοιχη είναι και η παρατήρηση της Ειρήνης: «Είναι πολύ διαφορετικό να μπαίνει ένας νέος εργάτης σε χώρο δουλειάς, όπου δρουν κομμουνιστές: Από την πρώτη μέρα τον καλούν να γραφτεί στο σωματείο του, να μπει στην πάλη. Τον ενημερώνουν για τα δικαιώματά του. Είναι χαρακτηριστικό ότι όπου λείπει η δράση των κομμουνιστών, η εργοδοσία ξεσαλώνει: Από εργατικά ατυχήματα που αποκρύπτονται μέχρι απολύσεις και τρομοκρατία χωρίς αντιδράσεις. Οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία, μπορούν πιο εύκολα να καταλάβουν τη δύναμή τους, όμως είναι αναγκαία η παρέμβαση του Κόμματος για να μη νιώθουν "υποχρεωμένοι" απέναντι στον εργοδότη τους. Μπορούν να δουν ότι το μεροκάματό τους κοστίζει στο αφεντικό όσο οι πρώτες τρεις τέσσερις κούτες που συσκευάζουν και μετά ακολουθούν χιλιάδες, που ουσιαστικά είναι ο κλεμμένος ιδρώτας τους, από έναν άνθρωπο που μπορεί να μην τον δουν ποτέ στη ζωή τους».

Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια κρίσης, είναι περισσότερα τα στοιχεία για να πειστούν οι εργαζόμενοι ότι αυτό το σύστημα δεν παίρνει διορθώσεις. Οπως τονίζει ο Χρήστος: «Εκτός από τις δυσκολίες, υπάρχουν και νέες δυνατότητες για να φτάσουμε πιο πλατιά στους εργαζόμενους με το Πρόγραμμα του Κόμματος. Υπάρχει κόσμος που μπορεί να μην ξεσηκώνεται, αλλά ακούει τους κομμουνιστές, "μετράει" αυτά που του λέμε. Συζητώντας για το πώς μπορούν να ικανοποιηθούν οι εργατικές-λαϊκές ανάγκες, μπορούμε καλύτερα να ξεδιπλώσουμε την ανωτερότητα του σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής, του κεντρικού σχεδιασμού και του εργατικού ελέγχου. Αναδεικνύουμε ότι επαναστατικά θα ανατρέψουν οι εργάτες την αστική τάξη, ότι το μέλλον είναι ο Σοσιαλισμός - Κομμουνισμός. Τους καλούμε αντί να απογοητεύονται, παραμένοντας θεατές των κυβερνητικών εναλλαγών, να βγάλουν συμπεράσματα ότι δεν μπορούν να περιμένουν λύσεις μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο, μέσα από τη διακυβέρνηση, αφού την εξουσία την έχει η αστική τάξη. Εμείς δείχνουμε τον άλλο δρόμο, της συσπείρωσης με το ΚΚΕ, της οργάνωσης στα συνδικάτα, της σύγκρουσης με την εξουσία του κεφαλαίου για την ανατροπή της. Αυτός ο δρόμος μπορεί να βγάλει από το τέλμα και τη μιζέρια τον νέο εργαζόμενο».