ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τετάρτη 8 Ιούνη 2005
Σελ. /56
Ο καθείς και η «τάξη» του

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο καιρός που οι λαϊκές μάζες άκουγαν τον Κ. Καραμανλή να ξιφουλκεί κατά των διαπλεκομένων και των πέντε νταβατζήδων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Μετά την ταφόπλακα που έβαλε την περασμένη βδομάδα από κοινού με το ΠΑΣΟΚ στο νόμο - καμάρι του, τον λεγόμενο και περί «βασικού μετόχου», η κυβέρνηση κινείται δραστήρια για τη σύναψη συμμαχιών με όσους παλιότερα κατάγγελνε, ως διαπλεκόμενους, καναλάρχες και εκδότες, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει την υποστήριξή τους στην αντιλαϊκή «επιχείρηση διαρθρωτικές αλλαγές» που έχει ξεκινήσει. Στο πλαίσιο αυτό έχουν πυκνώνει τις τελευταίες μέρες οι επαφές του πρωθυπουργού με διευθυντές καναλιών και εφημερίδων. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος χτες δεν έκανε τον κόπο να διαψεύσει την πληροφορία, ενώ άφησε να εννοηθεί ότι θα ακολουθήσουν ακόμη περισσότερες. Καμία έκπληξη. Πρόκειται για αναπόφευκτη εξέλιξη. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση έχει «ανοίξει» την ολομέτωπη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων, είναι ολοφάνερο ότι όχι μόνο θα «κλείσει» το δήθεν μέτωπο με τα «διαπλεκόμενα» (μη φιλικά) ΜΜΕ, αλλά θα ικετέψει και την υποστήριξή τους. Οταν ξεκινά ο «πόλεμος» ο καθένας με την τάξη του...

Περιβαλλοντικές... ανησυχίες

Εξαιρετικά... ανήσυχος εμφανίζεται ο δήμαρχος Καλυβίων και στέλεχος του ΣΥΝ Π. Φιλίππου για τη διάσωση του δημόσιου χαρακτήρα τμήματος της παραλίας του Λαγονησίου που ανήκει στα όρια του δήμου. Ομως, αυτό φαίνεται ότι δεν τον εμπόδισε, ως πρόεδρος της ΤΕΔΚΝΑ, να συναινέσει στις κυβερνητικές προθέσεις ξεπουλήματος των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων και ακινήτων, ανάμεσα σε αυτές και της παραλίας του Ελληνικού, αναγνωρίζοντας την «ανάγκη» δραστηριοποίησης διαφόρων οικονομικών σχημάτων (βλέπε ιδιώτες). Η τακτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών, μάλλον στερεί την αξιοπιστία από τις προθέσεις του κ. Φιλίππου... Κι αυτό με τη σειρά του επιβάλλει την παραπέρα εγρήγορση των δημοτών και όλων όσοι πραγματικά ανησυχούν για την τύχη των ελεύθερων χώρων.

Φοροπρονόμια των ισχυρών

Ακόμη μεγαλύτερα φοροπρονόμια και φοροελαφρύνσεις απολαμβάνει από φέτος το μεγάλο κεφάλαιο. Και, μάλιστα, ακόμη περισσότερα κι απ' όσα του έδωσε απλόχερα η κυβέρνηση με το φορολογικό νόμο (Δεκέμβρης 2004). Του λόγου το αληθές προκύπτει και από τον ισολογισμό που δημοσιοποίησε ο Ομιλος της «Τράπεζας Πειραιώς» για το α' τρίμηνο του 2005, όπου ομολογούν πως ο «πραγματικός φορολογικός συντελεστής διαμορφώθηκε στο 23,1%». Στα «χαρτιά», με βάση το νόμο που πέρασε από τη Βουλή η κυβέρνηση της ΝΔ, ο τυπικός συντελεστής για τους ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους θα συνεχίσει να πέφτει στα επόμενα χρόνια και σε ορίζοντα τετραετίας (το 2007) θα μειωθεί στο 25%.

Το μεγάλο κεφάλαιο κάνοντας χρήση διαφόρων φορολογικών διατάξεων και άλλων διευκολύνσεων παίρνει... προκαταβολικά και στο πολλαπλάσιο τις φοροελαφρύνσεις που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση της ΝΔ, «σε ορίζοντα τετραετίας». Οπως αποκαλύπτεται, η πλουτοκρατία ήδη φορολογείται με ακόμα χαμηλότερους από τους τυπικά ισχύοντες συντελεστές και μάλιστα σε μια περίοδο που τα λαϊκά στρώματα σηκώνουν τα πρόσθετα φορολογικά βάρη.

Καρ(τ)αμίχας

Ακριβά τσιμπούσια κάνει ο πρόεδρος της ΠΑΣΕΓΕΣ Τζ. Καραμίχας με λεφτά που πληρώνουν οι αγρότες! Ο κ. Καραμίχας λαμβάνει καθαρό μισθό για τις... υπηρεσίες που προσφέρει 3.600 ευρώ και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμα, ενώ παράλληλα η ΠΑΣΕΓΕΣ του πληρώνει και μια εταιρική κάρτα 1.200 ευρώ το μήνα.

Η κάρτα αυτή είναι της ΑΤΕ και ο πρόεδρος της ΠΑΣΕΓΕΣ αξιοποιεί όλο το ποσό της σε διάφορα πολυτελή ρεστοράν και ξενοδοχεία... Για παράδειγμα στις 18/4/2005 ο κ. Καραμίχας εκεί στα μέρη του Λυκαβηττού «φόρτωσε» την κάρτα με 346,90 ευρώ, ενώ στις 26/4/2005 έκανε 241,50 ευρώ λογαριασμό σε μαγαζί της Πλάκας. Ο πρόεδρος φαίνεται πως έχει ιδιαίτερες προτιμήσεις και επισκέπτεται πολύ συχνά συγκεκριμένα ακριβά μαγαζιά της Αθήνας κάνοντας μεγάλους λογαριασμούς. Για παράδειγμα σε λιγότερο από 10 μέρες πήγε 5 φορές σ' ένα μαγαζί πληρώνοντας με την πιστωτική κάρτα 539,10 ευρώ συνολικά. Ενδεχομένως ο κ. Καραμίχας να βολεύεται θεωρώντας τον εαυτό του ιδιοκτήτη μεγάλης ιδιωτικής εταιρίας... Ομως η ΠΑΣΕΓΕΣ δεν είναι τέτοιο πράγμα και κυρίως δεν είναι «μαγαζί» του!

Τα καμώματά του απέχουν πολύ από το ήθος - τουλάχιστον - που οφείλει να έχει ένας πρόεδρος της κορυφαίας συνεταιριστικής οργάνωσης της χώρας και μάλιστα σε πολύ δύσκολους καιρούς για αγρότες και συνεταιρισμούς.


Τα... ψυχρά κι ανάποδα

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ κανένα πρόβλημα δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν εργαζόμενοι και συνταξιούχοι από τις αλλαγές που απεργάζεται η κυβέρνηση και προωθεί για το Ασφαλιστικό, πάντα με το πρόσχημα του διαλόγου.

Μόνον που, για να πηγαίνει στο ΕΚΟΦΙΝ ο υπουργός Οικονομίας και να περηφανεύεται για τα επιτεύγματα της ελληνικής κυβέρνησης στο συγκεκριμένο θέμα και τις θαυμάσιες προοπτικές που ανοίγουν τα μέτρα στις τράπεζες και τις άλλες μεγάλες επιχειρήσεις, κάτι δεν πάει καλά...

Οπως καταλαβαίνετε, οι ομόλογοί του στο εν λόγω συμβούλιο δε χαίρονται όταν ακούν πράγματα όπως «ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων», «κατάργηση της μαύρης εργασίας», «αντιμετώπιση της μεγάλης εισφοροδιαφυγής», «μείωση του ημερήσιου και εβδομαδιαίου ωραρίου εργασίας», «μείωση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης», «αύξηση των συντάξεων» κλπ.

Αλλα θέλουν να τους λένε και συγκεκριμένα τα ακριβώς αντίθετα από τα προηγούμενα και, φυσικά, για συμμετοχή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης. Αν συνοδεύονται, μάλιστα, με επιχειρήματα του τύπου «σύγκλιση δικαιωμάτων» κλπ, ακόμη καλύτερα.

ΕΝΤΕΛΩΣ ΨΥΧΡΑ η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία «Τζένεραλ Μότορς» ανακοίνωσε την περικοπή 25.000 θέσεων εργασίας. Μιλάμε για μια μεσαία ελληνική πόλη ανεργίας. Ετσι για να αντιληφθούμε τα μεγέθη...

Ο λόγος; Ποιος άλλος από την ανταγωνιστικότητα και την αναζήτηση ακόμη μεγαλύτερης κερδοφορίας, η οποία θα επιτευχθεί μέσω της μείωσης του κόστους, μια και είναι πάντα ο μόνος τρόπος, που γνωρίζουν οι κεφαλαιοκράτες.

Αυτά για τους υπερασπιστές της «ανταγωνιστικότητας» που επιμένουν να μας λένε (ευθέως ή πλαγίως) ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση οφείλει να ανταγωνιστεί τις «επιδόσεις» και το «οικονομικό μοντέλο» των ΗΠΑ.

Γρηγοριάδης Κώστας

Οχι πως δεν έχουμε εμπειρία από τέτοια πράγματα στην Ελλάδα φυσικά. Αλλωστε, δεν είναι και λίγες οι επιχειρήσεις, που σηκώθηκαν κι έφυγαν, αναζητώντας φτηνότερα εργατικά χέρια και έχοντας την πλήρη υποστήριξη των κυβερνώντων, πρώην και νυν.

ΟΥΤΕ ΕΝΑ, ΟΥΤΕ ΔΥΟ, αλλά 738 εκατομμύρια ευρώ πρέπει -λέει- να επιστρέψει η Ελλάδα στην ΕΕ λόγω ατασθαλιών στις παροχές του Γ' ΚΠΣ. Οταν λέμε «η Ελλάδα» εννοούμε οι φορολογούμενοι φυσικά. Οι οποίοι πρέπει να αναρωτηθούν τώρα τι κέρδισαν πραγματικά (και) από αυτό το «Πλαίσιο Στήριξης».

Οι ανατιμήσεις

Οι ανατιμήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης και η ακρίβεια συνολικά, κινούνται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα. Αν συγκρίνουμε, μάλιστα, τις τιμές σε διάφορα προϊόντα και υπηρεσίες και το πώς διαμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια, προκύπτουν πολύ μεγάλα ποσοστά αυξήσεων, που ενδεχόμενα δεν είχαμε παρατηρήσει στο παρελθόν. Και επειδή τα υψηλά αυτά ποσοστά συμπίπτουν με την καθιέρωση του ευρώ, δεν είναι λίγοι εκείνοι που ρίχνουν στο νέο νόμισμα όλο το ανάθεμα για την ακρίβεια και τα δεινά που αντιμετωπίζουμε στα νοικοκυριά μας. Μερικοί, μάλιστα, κινδυνεύουν να πιστέψουν ότι αν εξακολουθούσαμε να έχουμε τις παλιές δραχμές, θα έμπαινε φρένο στις τιμές...

Είναι αλήθεια ότι η εισαγωγή του ευρώ συνδυάστηκε - και το 2002 και το 2003 - με έξαρση της ακρίβειας και αλλεπάλληλα κύματα ανατιμήσεων, εξαιτίας της λεγόμενης στρογγυλοποίησης. Χωρίς αμφιβολία επρόκειτο για μια εκτεταμένη κερδοσκοπία, στην οποία τελικά επιδόθηκε όλο το φάσμα των «πωλητών» εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Αλλά όταν αλλάζει ένα νόμισμα, πάντα μεσολαβεί μια περίοδος ανατιμήσεων προσαρμοστικού τύπου και χαρακτήρα. Αυτό όμως τέλειωσε. Το ευρώ αποτελεί ήδη το μοναδικό νόμισμα συναλλαγής, ενώ για το γεγονός ότι χρειαζόμαστε όλο και πιο πολλά ευρώ, προκειμένου να καλύψουμε τις ανάγκες μας, φταίνε οι οικονομικές σχέσεις και οι σχέσεις συναλλαγής που υπάρχουν στην κοινωνία και σίγουρα όχι η νομισματική μονάδα.

Αν το καλοσκεφτούμε - και μιλώντας βεβαίως εντελώς «χονδρικά» - εκείνο που ενδιαφέρει όλους μας δεν είναι πόσο κάνουν τα διάφορα είδη που πρέπει να αποκτήσουμε για να καλύψουμε καθημερινές ανάγκες, ίσως ούτε το ύψος των αμοιβών μας. Εκείνο που παίζει ρόλο πρωταγωνιστικό, ενδεχόμενα μοναδικό, είναι η περίφημη αγοραστική δύναμη των εισοδημάτων μας. Οι διαμορφωμένες, δηλαδή, ισορροπίες και αναλογίες. Το αντιστάθμισμα των απολαβών μας σε είδη πρώτης ανάγκης, υπηρεσίες, σε ευρύτερης γκάμας καταναλωτικά αγαθά κ.ο.κ. Αν τα πράγματα είναι έτσι, τότε πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι το αντίκρισμα του μισθού μας σε είδη της αγοράς, ποτέ δεν εξαρτάται από το νόμισμα της συναλλαγής, αλλά από την πολιτική που ακολουθείται για τη διαμόρφωση αφ' ενός των μισθών, αφ' ετέρου των τιμών.

Αυτή είναι και η ουσία όλου του προβλήματος. Η οικονομική πολιτική και τα συμφέροντα που θέλει να εξυπηρετήσει και όχι το νόμισμα με το οποίο συναλλασσόμαστε, γιατί έτσι θα πάμε στην ιστορία με το γαϊδούρι και το σαμάρι... Στα πλαίσια της ΟΝΕ και στα όρια της δεδομένης οικονομικής πολιτικής, κυβέρνησης και ΕΕ, κάθε μέτρο που υλοποιείται, κάθε πολιτική που εκπονείται, είναι μέτρο που στοχεύει στην παραπέρα ενίσχυση της θέσης του μεγάλου κεφαλαίου. Προσφέρει πιο απλόχερα τον πλούτο της κοινωνίας στους εκπροσώπους του. Αποβλέπει σε περισσότερα κίνητρα και λιγότερους φόρους για τις επιχειρήσεις. Διαιωνίζει και διευρύνει την πολιτική λιτότητας για τα λαϊκά στρώματα. Διευκολύνει την παραπέρα ασυδοσία για τη διαμόρφωση των τιμών. Ενα από τα πλέον ορατά αποτελέσματα όλων αυτών είναι η παραπέρα μείωση της αγοραστικής δύναμης των εισοδημάτων μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...


Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ



Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ