Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «ΝΕΑ»

«Κάποιος να σώσει επειγόντως τη χώρα;».

Ωπ, ούτε να το σκεφτείς δεν μπορείς, πλακώνουν οι σωτήρες,

όχι για τη λύση του πραγματικού προβλήματος, αλλά για τη σωτηρία του συστήματος. Ως και εθνικό θέμα ανακαλύπτεται - άμα χρειαστεί - στη διπλανή Τουρκία.

Διαβάζοντας, βέβαια, τους τίτλους στις οικονομικές εφημερίδες, έχεις την αίσθηση ότι οι βιομήχανοι θα προτιμούσαν να μη γίνονται ποτέ εκλογές για να μην είναι σε «ομηρία» η οικονομία. Να ένας ακόμα λόγος για να γίνονται κάθε μέρα εκλογές.

Η είδηση λέει πως, παρά τις ρυθμίσεις, τα χρέη στα Ταμεία αυξάνονται. Γι' αυτό κουβέντα δε γίνεται. Αντίθετα, δε λείπουν οι προτάσεις για την κερδοφόρα - υπέρ του κεφαλαίου, βεβαίως - αξιοποίηση των αποθεματικών τους.

Αυτοί που βρίσκονται σε κατάσταση απόλυτης σύγχυσης είναι όσοι εκ των αριστερών επέμεναν κι από ό,τι φαίνεται επιμένουν να πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρχει και καλή αστική τάξη (με την ιδιότητα της πάλαι ποτέ καλής «εθνικής αστικής τάξης», που, ανάμεσα στ' άλλα, μπορεί να έχει και σχέδιο για το μέλλον της πατρίδας). Ετσι εμφανίζουν μια κάποια θλίψη για τον εφιάλτη που έχει κυριέψει τα πολιτικά πράγματα. Κι ακόμα δεν ήρθαν τα χειρότερα. Για τα οποία βεβαίως και δε θα μιλήσουν διανοούμενοι που έχουν θητεύσει στην αυλή της αστικής τάξης, αλλά μόνον όσοι αφουγκράζονται χωρίς έπαρση όσα πράγματι συμβαίνουν στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος, που σε πείσμα των καιρών και υπάρχει και αναπτύσσεται.

Στην άλλη μπάντα τώρα: Αν εξαιρέσεις κάποια στελέχη του ΣΥΝ, που για ευνόητους λόγους ενοχλούνται όταν ακούν ότι επί της ουσίας δύο είναι οι πολιτικές που συγκρούονται, το σύνολο πλέον των αναλυτών καταλήγουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο ίδιο συμπέρασμα. Αλλοι πανηγυρίζοντας (για την και πολιτική κυριαρχία των αστών μετά την ιδεολογική), άλλοι καθησυχάζοντας (ότι δε θα συμβεί κανένα κακό από την άνοδο Σαρκοζί, αφού το πλαίσιο που θα κινηθεί είναι ελεγχόμενο). Αλλοι απλά υπενθυμίζοντας ότι δε συνέβη και τίποτα τραγικό, απλά ό,τι έσπειραν οι σοσιαλδημοκράτες με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τώρα το θερίζουν.

Εδώ είναι που αρχίζει η πλάκα με τον ΣΥΝ. Ο οποίος νιώθει την ανάγκη και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα να υπερασπιστεί (δεν ξεγράφει η ψήφος του στο Μάαστριχτ) και ως «ριζοσπαστική αριστερά» να εμφανιστεί. Ετσι, με διαφορά μερικών σελίδων, εμφανίζονται δύο στελέχη του, ο ένας να υπερασπίζει ως αθώα τη Λισαβόνα για να καταγγείλει το ΚΚΕ και ο άλλος να δηλώνει το αυτονόητο ότι Λισαβόνα και κεφαλαιοποιητικό πάνε μαζί. Που σημαίνει ότι δεν είναι μόνον οπορτουνιστές, αλλά και τυχοδιώκτες (αν κι αυτά τα δυο πάνε μαζί).

Το ζητούμενο παραμένει: Ισχυρότερος κομμουνιστικός πόλος σε πραγματική αντιπαράθεση με την κυρίαρχη ιδεολογία για να τραβήξει τα πράγματα μπροστά, στο προκείμενο έξω από το μαντρί της συναίνεσης στο ναό της ανταγωνιστικότητας όπου η ιδεολογία του κεφαλαίου γίνεται κυρίαρχη στο κοινωνικό σώμα.