Ξεχειλίζει από πολιτική υποκρισία η φιλολογία για τις συνέπειες από την εκλογή ως Προέδρου της Γαλλίας του Ν. Σαρκοζί, αλλά και όλο αυτό το μοιρολόι για την τύχη της Αριστεράς. Ενα είναι βέβαιο, δεν τους έπιασε ξαφνικά ο πόνος ούτε για την Αριστερά, ούτε για τα λαϊκά δικαιώματα και τη θέση των εργαζομένων, καθώς στο παραπέρα χτύπημά τους από τον Σαρκοζί δε θα τα υπερασπιστούν αυτοί που «κλαίνε». Αυτό που θέλουν είναι να χρησιμοποιήσουν τον Σαρκοζί ως «φύλλο συκής».

Χρήσιμο όμως είναι, πριν από οποιαδήποτε εκτίμηση της εκλογής Σαρκοζί και των συνεπειών της, να γίνει αποκωδικοποίηση της πολιτικής που πρεσβεύει και της πολιτικής που περιβάλλεται από το προπαγανδιστικό περιτύλιγμα του «ευρωμονόδρομου». Ο ίδιος ο Σαρκοζί έχει πει, παρά τα όσα περί ...«αρσενικής Θάτσερ» του προσάπτουν, ότι πρότυπό του είναι ο «αριστερός» Βρετανός πρωθυπουργός Τ. Μπλερ. Αυτός που χέρι - χέρι με τον «αριστερό» Αμερικανό Πρόεδρο Μπ. Κλίντον, τον «αριστερό» Ιταλό πρωθυπουργό Ντ' Αλέμα και τον «αριστερό» πρόεδρο της Κομισιόν Ρ. Πρόντι και με διάφορα δεκανίκια, όπως τους εξ Ελλάδας «αριστερούς» Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου κλπ., βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία. Είναι ο ίδιος ο Μπλερ, που σήμερα μαζί με τον Αμερικανό Πρόεδρο Τζ. Μπους ισοπεδώνουν το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Αλλά και ο «ευρωμονόδρομος» έχει «αριστερή» σφραγίδα. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ επί του «αριστερού» προέδρου της Κομισιόν Ζ. Ντελόρ υπογράφτηκε.

«

Κλαίνε», λοιπόν, σήμερα αυτοί που έστρωσαν το δρόμο για να πορευτεί ο Σαρκοζί. Είναι σαφές ότι επιδιώκουν, στον απόηχο της εκλογής Σαρκοζί, να αξιοποιήσουν το κλίμα. Το δικομματικό σύστημα διακυβέρνησης είναι γεγονός πως σε ευρωπαϊκό επίπεδο βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Γερμανία, Χριστιανοδημοκρατία και Σοσιαλδημοκρατία έκαναν από κοινού κυβέρνηση. Ο Σαρκοζί, λοιπόν, με όλο αυτό το φορτίο περί «ακραίου δεξιού» που κουβαλάει δίνει μιαν ευκαιρία για αναβάπτιση του δικομματισμού.

Ετσι, λοιπόν, και στη χώρα μας, βασική τους επιδίωξη είναι η ενίσχυση του κούφιου δικομματικού σκηνικού, μέσω της αναθέρμανσης της αντίθεσης «δεξιά - αντιδεξιά». Το σκοπό αυτό εξυπηρετεί η καλλιέργεια μιας κινδυνολογίας που απέχει από τα πραγματικά προβλήματα και τους πραγματικούς κινδύνους που απειλούν τους εργαζόμενους. Θέλουν να τους εγκλωβίσουν στα αδιέξοδα της ασκούμενης κυρίαρχης πολιτικής, ώστε οι αναζητήσεις τους να μη βγουν έξω από το πλαίσιο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που έχουν ορίσει η πλουτοκρατία και τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η Γαλλία πράγματι διδάσκει. Απάντηση σε αυτά τα σχέδια δεν είναι η σοσιαλδημοκρατία και τα «αριστερά» δεκανίκια της. Είναι η ανατρεπτική γραμμή του ΚΚΕ, της πλατιάς λαϊκής συσπείρωσης του μετώπου για τη λαϊκή εξουσία.