Οι φετινές εκλογές γίνονται τη στιγμή που ο ιμπεριαλισμός αποφάσισε να εισβάλλει στο Ιράκ, βομβαρδίζει τη Βαγδάτη, δολοφονεί αθώα θύματα. Υπάρχει, όμως, και ο αγώνας του ιρακινού λαού, η αξιοπρεπής και σθεναρή αντίσταση, που μαζί με τις διαδηλώσεις και τους αγώνες των λαών σε κάθε χώρα «συγκροτούν» το αντίπαλο δέος στους Αγγλοαμερικάνους εισβολείς και στα κοράκια της πλουτοκρατίας που ακολουθούν πίσω τους.

Ωστόσο, ο πόλεμος έχει και το εσωτερικό του μέτωπο σε κάθε χώρα, στο οποίο καλούμαστε να αναπτύξουμε αντίσταση ανάλογη με αυτή του ιρακινού λαού. Και πράγματι, ιδιαίτερα με την ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ από την ελληνική κυβέρνηση, η αγωνιστική απάντηση στα αντιλαϊκά μέτρα έχει ανέβει, με κορυφώσεις στις Συνόδους των υπουργών.

Το κλίμα που δίνεται η μάχη των εκλογών, οι χιλιάδες συζητήσεις που διεξάγονται στους φοιτητές, κυριαρχούνται από αντιπολεμική διάθεση και πλούσια δράση, από την εκτίμηση και τη στάση απέναντι στις αντιδραστικές αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση.

Οι εκλογές είναι σημαντική στιγμή στη ζωή του φοιτητικού - σπουδαστικού κινήματος. Στις 9 Απρίλη μπορεί να εκφραστεί μαζικά η αγωνιστική και αντιπολεμική διάθεση και δράση, που το τελευταίο διάστημα έχει φουντώσει. Αυτό αποτυπώνει η ψήφος στην Πανσπουδαστική. Θα είναι ένα σαφές μήνυμα καταδίκης του πολέμου, αποδοκιμασίας των ιμπεριαλιστών εισβολέων, έντασης της πάλης ενάντια στην εγκληματική συμμετοχή της Ελλάδας. Παράλληλα η ψήφος στην ΠΚΣ θα εκφράσει τη δυσαρέσκεια των φοιτητών για την πορεία ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, που υποβαθμίζει και βάζει φραγμούς στις σπουδές, απαξιώνει τα πτυχία. Θα καταδικάζει την πολιτική κυβέρνησης - Ευρωπαϊκής Ενωσης στην ανώτατη εκπαίδευση.

Αντίθετα, αν θέλει κανείς να δει τι σημαίνει η ψήφος στις παρατάξεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ), αρκεί να ανατρέξει στις περσινές εκλογές και τις δηλώσεις των Λαλιώτη - Ρουσόπουλου την επομένη της κάλπης. Θα αξιοποιηθεί για στήριξη του πολέμου από την κυβέρνηση και τη ΝΔ, με τη βάση της Σούδας και τις διευκολύνσεις, για στήριξη της ίδιας πολιτικής που γεννά τα προβλήματα που βιώνει ο φοιτητής και την αβεβαιότητα για το μέλλον μας.

Το εκλογικό αποτέλεσμα θα επιδράσει και στην πορεία του φοιτητικού κινήματος. Δύο λογικές αντιπαρατίθενται. Με την ενίσχυση της ΠΚΣ μπορεί να γίνει ένα βήμα αλλαγής των συσχετισμών με αντίκτυπο στον προσανατολισμό και τη μαχητικότητα των συλλόγων.

Μπορεί να κερδίσουν έδαφος αιτήματα που συγκρούονται με αυτή την πολιτική, η πρόταση για έναν άλλο δρόμο για τα ΑΕΙ - ΤΕΙ. Αυτόν της Ενιαίας Ανώτατης Δημόσιας Δωρεάν Εκπαίδευσης, σε αντιδιαστολή με την αποδοχή της σημερινής κατάστασης.

Η άνοδος της Πανσπουδαστικής σε ψήφους και ποσοστά θα δώσει νέες δυνατότητες στο φοιτητικό κίνημα. Θα συμβάλλει στη διαρκή προσπάθεια για ένταση των αγώνων που μπλοκάρουν τα αποτελέσματα της κυρίαρχης πολιτικής, αλλά κυρίως ανοίγουν πλατιά το ζήτημα της προοπτικής της ανώτατης εκπαίδευσης, με ποια δομή, σε ποια κοινωνία και οικονομία μπορεί να υπηρετεί τον κοινωνικό της ρόλο, τις ανάγκες του λαού.

Θα συμβάλλει στη συμπόρευση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό, με τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Εκεί, δηλαδή, που βρίσκονται τα αντικειμενικά συμφέροντα της νεολαίας, για ένα παλλαϊκό κίνημα παιδείας. Ή διαφορετικά να βρίσκεται απομονωμένο, ευάλωτο στην ενσωμάτωση, την υποταγή, που καλλιεργεί το συμβιβασμό, την ηττοπάθεια και την απογοήτευση ότι τίποτα δε γίνεται.

Η ΚΝΕ με τη συμμετοχή της στην ΠΚΣ και με την αυτοτελή δράση της προβάλλει την ανάγκη να κυριαρχήσει στο φοιτητικό κίνημα αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή πλεύσης, για να συμβάλλει στη μόνη αισιόδοξη προοπτική, αυτή της οικοδόμησης του λαϊκού Μετώπου. Προβάλλει την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού, που καταργεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και βάζει τις πραγματικές ανάγκες της νεολαίας στο επίκεντρο και όχι το κέρδος του κεφαλαίου.

Μέσα σ' αυτή την αντιπαράθεση, η ψήφος στην ΠΚΣ θα δώσει πνοή στις υπάρχουσες πρωτοβουλίες για τη συμμετοχή των φοιτητών και την ανάπτυξη της συλλογικότητας γύρω από δραστηριότητες και διεκδικήσεις που αφορούν όλα τα ενδιαφέροντα των φοιτητών, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τα δημοκρατικά δικαιώματα, τα ναρκωτικά και το περιβάλλον.

Η συζήτηση στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ όλη την προεκλογική περίοδο έχει αναδείξει τις διαφορετικές αντιλήψεις και προσανατολισμούς των παρατάξεων. Για τον πόλεμο η Πανσπουδαστική προβάλλει την ανάγκη να κάνουμε κάτι για την ειρήνη, να μη μείνουμε στο «όχι στον πόλεμο», που μέχρι και ο Αθνάρ μπορεί να υιοθετεί. Μπορούμε με τις διαδηλώσεις και τις εκδηλώσεις να απαιτούμε να βγει η Ελλάδα από τον πόλεμο, σαν την πραγματική συνεισφορά στον ιρακινό λαό, αποκαλύπτοντας παράλληλα τις αιτίες και όλους τους ενόχους.

Αντίθετα η ΔΑΠ αποδέχεται το «όχι στον πόλεμο», αποφεύγοντας να καταδικάσει την ελληνική συμμετοχή και προπαγανδίζει ότι δεν τη νοιάζει ποιος φταίει, προφανώς για να μη δυσαρεστήσει την αμερικάνικη πρεσβεία. Το ίδιο κάνει και η ΠΑΣΠ, φέρνοντας στις εκδηλώσεις της στελέχη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που εμπλέκουν τη χώρα, διευκολύνοντας τους Αμερικάνους. Προσπαθούν να εξιλεωθούν με τη διοργάνωση εράνων, όταν επί 12 χρόνια δε βρήκαν μια λέξη, για να καταδικάσουν το εμπάργκο που δολοφόνησε εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά του Ιράκ. Συμβολή για τον ιρακινό λαό είναι να παρεμποδιστούν τα βομβαρδιστικά που ανεφοδιάζονται στη Σούδα και σκορπίζουν το θάνατο στη Βαγδάτη.

Μαζί ΔΑΠ - ΠΑΣΠ - ΣΥΝ εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη «φιλειρηνική» ΕΕ, ξεχνώντας τη συμμετοχή της στη δολοφονία άλλων λαών, όπως της Γιουγκοσλαβίας. Υποτιμούν, δεν πιστεύουν στη δύναμη των λαών, γι' αυτό ζητάνε να γίνει η ιμπεριαλιστική ΕΕ το αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ. Φτάνουν σε σημείο να απαιτούν, μέσα από ανακοινώσεις του ελληνικού κοινωνικού φόρουμ την ενίσχυση του ευρωστρατού!!!

Γι' αυτό στις κινητοποιήσεις παίζουν ρόλο πυροσβέστη, είτε σαμποτάροντας τη συμμετοχή (π.χ. την 1η μέρα του πολέμου δεν εμφανίστηκε καν η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ, ενώ ο ΣΥΝ - ΕΑΑΚ δεν έκαναν καμία προσπάθεια να κλείσουν οι σχολές και να συμπορευτούν οι φοιτητές με μαθητές και εργατικά σωματεία, που αντιστρατεύονται την ξεπουλημένη στάση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ).

Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται όλοι μαζί, όταν πρόκειται για το «εσωτερικό μέτωπο» του πολέμου: τις αναδιαρθρώσεις και το χτύπημα των λαϊκών δικαιωμάτων και τις αντιδραστικές αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση, που ιδιωτικοποιεί και μετατρέπει τις σχολές σε ιδιωτικοοικονομικούς οργανισμούς. Το τελευταίο ν/σ εισάγει την αξιολόγηση. Η ΠΚΣ καταγγέλλει ότι θα αποτελέσει μοχλό για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, για τη «σύνδεση με τους χρηματοδότες», όπως λέει η επιτροπή της ΕΕ για την αξιολόγηση των ιδρυμάτων. Τα Ινστιτούτα διά βίου Εκπαίδευσης (ΙΔΒΕ) εισάγουν την κατάρτιση στις σχολές, αλλοιώνοντας και το χαρακτήρα των σπουδών και εξαναγκάζοντας τους φοιτητές να τα παρακολουθούν (με δίδακτρα φυσικά) μετά τη λήψη του πτυχίου τους.

Ολες οι άλλες δυνάμεις υποτάσσονται σε αυτή την πολιτική, αν και με διαφορετικό τρόπο. Οι ΔΑΠ - ΠΑΣΠ αποδέχονται την ουσία και το γράμμα του ν/σ, στο όνομα της ευρωπαϊκής προοπτικής των ιδρυμάτων. Ο ΣΥΝ γενικά είναι υπέρ της αξιολόγησης και της διά βίου εκπαίδευσης και σε αυτή τη φάση αποφεύγει την όποια συζήτηση, μια και «μελετάει» τα θετικά και αρνητικά του ν/σ, ενώ τα ΕΑΑΚ το απορρίπτουν στα λόγια, αλλά απαιτούν την επιστημονική ειδίκευση έξω από το πτυχίο, κάτι που προωθεί η κυβέρνηση με τα μεταπτυχιακά ειδίκευσης.

Η καθημερινή δράση της ΠΚΣ μέσα στις σχολές, οι θέσεις και λογική που βάζει στο φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα είναι ο δρόμος για να αλλάξει σελίδα το κίνημα, είναι ο δρόμος για ζωντανέψουν οι σύλλογοι, να συσπειρώσουν τους φοιτητές και σπουδαστές, στη δράση ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, στη δράση για ριζικές αλλαγές στην εκπαίδευση και την κοινωνία. Στις 9 Απρίλη να τους «βομβαρδίσουμε» με τις ψήφους μας, να ενισχύσουμε την Πανσπουδαστική.