«Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι», αναφώνησε χτες το μεσημέρι, από τα μικρόφωνα του ΦΛΑΣ, ο δημοσιογράφος που εκείνη την ώρα είχε εκπομπή, όταν άκουσε την είδηση ότι οι αποφάσεις για το Ασφαλιστικό δε θα παρθούν από τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά από τις επόμενες.

Δεν ξέρουμε, αν ο εν λόγω κύριος πουλούσε πνεύμα ή αν πράγματι βιάζεται τόσο πολύ για την επιβολή των νέων αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων. Σε κάθε περίπτωση πάντως, σε όποια κατηγορία και αν ανήκει αυτός και οι όμοιοί του, είναι πέρα για πέρα προκλητικό να αξιοποιούνται τα μικρόφωνα των ερτζιανών, για να διαφημίζονται νομοθετήματα και ρυθμίσεις, που προκαλούν αυτόματα την ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευση των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης για το σύνολο των εργαζομένων, για να γίνει το χατίρι μιας χούφτας μεγαλοεπιχειρηματιών, που πορεύονται καταβροχθίζοντας τον πλούτο ολόκληρης της κοινωνίας. Και γίνεται ακόμη περισσότερο προκλητικό, όταν αυτό συμβαίνει, από τα μικρόφωνα ενός ραδιοσταθμού, που ελάχιστες βδομάδες πριν ζητούσαν τη συμπαράσταση των εργαζομένων ενάντια στο ενδεχόμενο να βάλει «λουκέτο»...

Από το 1991 έχει καθιερωθεί η 14η Νοέμβρη ως Παγκόσμια Μέρα Διαβήτη, γιατί εκείνη τη μέρα απομονώθηκε η ινσουλίνη, που είναι το φάρμακο των διαβητικών. Κι όμως σήμερα στην Αφρική πεθαίνουν διαβητικοί γιατί δεν έχουν 80 σεντς (λιγότερα από 80 λεπτά) για να αγοράσουν την ινσουλίνη, όπως είπε χτες σε συνέντευξη Τύπου ο καθηγητής Σωτήρης Ράπτης, για να σημειώσει πως κάθε 30 δευτερόλεπτα, κάπου στον κόσμο, ακρωτηριάζεται ένα πόδι ανθρώπου λόγω διαβήτη. «Μαζέψαμε κάπου 200.000 δολάρια για ενίσχυση αυτών των ανθρώπων, αλλά θα τελειώσουν σε ένα μήνα», είπε ο καθηγητής.

«Η Παγκόσμια Μέρα για το Διαβήτη χρησιμεύει ως μια σημαντική υπενθύμιση ότι η συχνότητα εμφάνισης και ο επιπολασμός του διαβήτη αυξάνονται παγκοσμίως και αυτό θα συνεχιστεί, εκτός αν ληφθεί άμεσα δράση», αναφέρεται σε μια ανακοίνωση.

Και μια αποτελεσματική «άμεση δράση» δεν μπορεί να αφήνεται στην όποια «καλή θέληση» ή στην περιοδική δράση κάποιες μέρες το χρόνο...

...Μια αποτελεσματική δράση κατά του διαβήτη περιέγραψε - παραπολιτικώς όπως είπε ο ίδιος - ο καθηγητής Σωτήρης Ράπτης. «Το καλύτερο σύστημα παρακολούθησης των διαβητικών, είπε, ήταν στην πρώην Ανατολική Γερμανία (σ.σ. εννοώντας την πρώην Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία). Οι ασθενείς ήταν όλοι καταγεγραμμένοι και δεν υπήρχαν ουρές. Αν δεν περνούσες απ' τα εξωτερικά ιατρεία δεν έπαιρνες φάρμακα». Και όπως εξήγησε ο καθηγητής, το πέρασμα απ' τα εξωτερικά ιατρεία δε σήμαινε ότι οι γιατροί είχαν να εισπράξουν κάτι απ' τους διαβητικούς κατά την επίσκεψή τους, γιατί τότε ο Χόνεκερ θα έστελνε τους γιατρούς «δεν ξέρω 'γώ πού».

Ο Εριχ Χόνεκερ ήταν ο προτελευταίος ηγέτης της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας (ΓΛΔ). Στην τελευταία υπήρχε τότε ένα καθολικό κρατικό σύστημα Υγείας, που - εκτός από δωρεάν υπηρεσίες - «πίεζε» μερικές φορές τους πολίτες του - όπως οι διαβητικοί - για εξετάσεις, ώστε και να προλαμβάνει αρνητικές εξελίξεις στις αρρώστιες, αλλά και να οργανώνει την πρόληψη γενικότερα. Αυτά όμως ήταν χτες.

Σήμερα;