Η όλη συζήτηση στην Ελλάδα για την κεντροαριστερά, όσον αφορά στους υποστηρικτές της είναι εκ του πονηρού. Και δεν εννοούμε τον απλό κόσμο, που συνεχίζει να έχει αυταπάτες, ουτοπικές ελπίδες, αλλά τους επίσημους κομματικούς θιασώτες της αστικής πολιτικής. Πρόκειται για τους ίδιους, που καταφέρονται λυσσασμένα κατά του ΠΑΜΕ, αυτής της μεγάλης κατάκτησης των ταξικών δυνάμεων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, που δίνει προοπτική στο εργατικό κίνημα, να ξεφύγει, στη μεγάλη πλειοψηφία του, από το κατάντημα που το έχουν φέρει οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ.

Καθόλου τυχαία η κοινή τους επιχειρηματολογία. Οπως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έχουν την ίδια κατεύθυνση, που εκδηλώθηκε (για πολλοστή φορά) απέναντι στην απεργία και στις συγκεντρώσεις της 3ης του Απρίλη. Είναι οι ίδιοι, που ένα χρόνο τώρα (μετά τις μεγάλες εκδηλώσεις για το Ασφαλιστικό) αποπροσανατολίζουν την εργατική τάξη, τρέχουν στον «κοινωνικό διάλογο», ελίσσονται με κόλπα για την Κοινωνική Ασφάλιση και κατηγορούν (εμφανώς και ορισμένοι υπογείως) το ΠΑΜΕ, ότι δρα διασπαστικά! Σ' αυτούς συγκαταλέγονται και εκείνοι που αποχώρησαν από το ΚΚΕ, για να συσπειρώσουν(!) πάνω «στο πρόβλημα»!... Να το πούμε αλλιώς: Κριτήριο για την εργατική ταξική στάση, ή όχι, κάθε κόμματος, κίνησης, ατόμου, είναι η στάση απέναντι στο ΠΑΜΕ, έστω κι αν αυτή η στάση εκδηλώνεται με μεγαλύτερο ή λιγότερο μεγάλο βάθος. Η στάση απέναντι στο ΠΑΜΕ δείχνει ποια είναι η στάση για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Και απ' αυτή την άποψη, η στάση των κεντροαριστερών δυνάμεων, για το πού θέλουν να πάνε τα πράγματα, για να κριθεί, αρκεί η στάση τους απέναντι στο ΠΑΜΕ...

Η παράσταση και το σχήμα Κεντροαριστερά - Κεντροδεξιά, που υποτίθεται ότι θ' αντικαταστήσει τον παραδοσιακό δικομματισμό, και εμφανίζεται ως οι δύο πόλοι της κοινωνικοπολιτικής σύγκρουσης, είναι παράσταση και σχήμα πλαστά. Συγκαλύπτουν τις αληθινές αντιθέσεις της κοινωνίας, όπως την αντίθεση ανάμεσα στην εργατική τάξη και στις καταπιεζόμενες λαϊκές δυνάμεις από τη μια και στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό από την άλλη.

Από αυτήν την άποψη, οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις, μαζί με τις δεξιές - κεντροδεξιές, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ανάμεσα στο δίπολο «μονοπώλια - λαός», έχουν επιλέξει να υπηρετούν τα πρώτα. Στρέφονται κατά του λαού. Και για μια σειρά λόγους έχουν καταφέρει να συσπειρώνουν την πλειοψηφία του, «παίζοντας» (και τα κεντροαριστερά και τα κεντροδεξιά κόμματα) στον ίδιο δρόμο, αλλά ακολουθώντας διαφορετική λωρίδα στην οδό του κεφαλαίου.

• Υπέγραψαν και υπερψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (και όσες την ακολούθησαν) και τη «Λευκή Βίβλο».
• Συμμετείχαν στο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας και στον πόλεμο κατά των λαών, που γίνεται με πρόσχημα το χτύπημα της τρομοκρατίας. Αν ήθελαν, μπορούσαν να αντιταχτούν στις ΗΠΑ. Αλλά δε θέλουν!
• Πρωτοστατούν στην εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Το δικαίωμα των λαών στην Κοινωνική Ασφάλιση το χτυπούν ανελέητα.
• Οι Γερμανοί «Πράσινοι» (του Γιόσκα Φίσερ) υποτίθεται ότι έθεσαν ως έναν από τους όρους για τη στήριξη της κυβέρνησης Σρέντερ, να μη βγει ο γερμανικός στρατός από τα σύνορα. Αλλά ο γερμανικός στρατός βγήκε και οι «Πράσινοι» παραμένουν στην κυβέρνηση...
• Στη Γαλλία, η μερική απασχόληση στο δημόσιο τομέα φτάνει μέχρι και στο 90% του πλήρους ωραρίου. Είναι η χώρα που δοξάζεται χάρη στο κάλπικο 35ωρο.
• Στην Ιταλία, έχουν καθιερωθεί τα «συμβόλαια αλληλεγγύης», με βάση τα όποια κάθε εργαζόμενος, που δέχεται να εργαστεί λιγότερες ώρες, προκειμένου να προσληφθεί ένας άνεργος, δικαιούται κρατικής επιδότησης!
• Στη Γερμανία, η μερική απασχόληση συνδυάζεται με τη μερική κατάρτιση, ενώ δίνονται κίνητρα στους εργοδότες να προσλαμβάνουν ανέργους, σε αντικατάσταση των εργαζομένων που βγαίνουν στη μερική σύνταξη!

Ετσι έχοντας, λοιπόν, τα πράγματα, αν έρθουμε στα ελληνικά δεδομένα, θα διαπιστώσουμε ότι η στάση του ΣΥΝ, απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και στην πρόταση του τελευταίου για συμμαχική κυβέρνηση, στο βαθμό που δεν είναι υποκριτική, είναι οπωσδήποτε ουτοπική.

Πρώτο: Επειδή καλλιεργεί αυταπάτες ότι είναι δυνατό να αποκτήσει το ΠΑΣΟΚ φιλολαϊκή πολιτική (φιλολαϊκή στα μέτρα του ΣΥΝ βεβαίως), αν ο ίδιος, ο ΣΥΝ, δυναμώσει και πιέσει το ΠΑΣΟΚ μέσω του εκλογικού νόμου.

Δεύτερο: Επειδή συγκαλύπτει το γεγονός ότι και ο ΣΥΝ και το ΠΑΣΟΚ, όντας σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, δεν έχουν ιδιαίτερο λόγο να μην τα «βρίσκουν», αφού τα έχουν βρει στη γενική κατεύθυνση. Και ότι ο ΣΥΝ απλώς ψάχνει για προίκα, ώστε να μην πάει με το ΠΑΣΟΚ γυμνός.

Τρίτο: Επειδή δεν απαντάει στο ερώτημα: Εφόσον θεωρεί ότι το ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει την ίδια πολιτική με τη ΝΔ, γιατί αποκλείει τη σύμπραξή του και με τη ΝΔ; Ή, εφόσον πιστεύει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι δυνατό να γίνει φιλολαϊκό, γιατί δε θεωρεί ότι και η ΝΔ μπορεί να γίνει; Επειδή έχουν διαφορές στην ιστορική προέλευση; Οπως αποδείχτηκε, αυτή δε μετράει στο ελάχιστο, εδώ και χρόνια, για την πολιτική που θα υιοθετήσει κάποιο κόμμα σήμερα.

Κατ' αρχήν πρέπει να σημειωθεί ότι είναι πέρα για πέρα καιροσκοπική η άποψη, που υποστηρίζει, ότι τα κόμματα της λεγόμενης Αριστεράς πρέπει να συσπειρωθούν, επειδή είναι μικρά και ο δικομματισμός επιδιώκει να τα εξαφανίσει. Η συμμαχία ενός κόμματος με άλλο ή άλλα δεν υπαγορεύεται από το μέγεθός του, αλλά από τους στόχους που υπηρετεί. Ετσι, άλλη πολιτική συμμαχιών έχει ένα κόμμα που η πάλη του δε βγαίνει εκτός των τειχών, από ένα άλλο που στοχεύει στη ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική.

Στην πραγματικότητα, όσοι κάνουν λόγο για «την ανάγκη να γίνει η Αριστερά μεγάλη» και άρα πρέπει να συσπειρωθεί κρύβουν ότι στη συνέχεια θα μιλήσουν για την... ανάγκη να γίνει αυτή ακόμη πιο... μεγάλη! Δηλαδή να πάει με το ΠΑΣΟΚ! Και το κρύβουν, επειδή, αν το έλεγαν τώρα, θα αποκάλυπταν περισσότερο τις προθέσεις τους, που δεν είναι άλλες από το χτύπημα του ΚΚΕ!

Τους ενοχλεί, λοιπόν, όχι η δήθεν σεχταριστική πολιτική του ΚΚΕ, αλλά η ταξική πολιτική του. Τους ενοχλεί η πάλη για το Λαϊκό Μέτωπο, που θα ήθελαν να αντικατασταθεί με την προσκόλληση σε συμμαχία για τον εξωραϊσμό του πολιτικού συστήματος. Και συγκαλύπτουν το εξής ουσιώδες: Οτι η επίθεση κατά της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων είναι επίθεση εφ' όλης της ύλης: Πόλεμος, δικαιώματα, εισόδημα. Και ότι στο μέτωπο αυτό πρέπει να αντιταχτεί ένα άλλο (το ακριβώς αντίθετο) μέτωπο, αυτών που δέχονται την επίθεση. Ολα τα άλλα είναι εκ του πονηρού. Οι όχθες του ποταμού είναι δύο: Ή με το λαό, ή με τα μονοπώλια. Ο δήθεν ενδιάμεσος δρόμος είναι φανερό πού στοχεύει. Αλλά και πού οδηγεί...