Τα σενάρια που θέλουν την πώληση της μεγαλύτερης τσιμεντοβιομηχανίας της χώρας, της ΑΓΕΤ, ξανά για δεύτερη φορά από το 1992 που ξεπουλήθηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ, στους Ιταλούς της "Καλτσεστρούτσι", έρχονται και ξαναέρχονται στην επικαιρότητα, χωρίς να δίνονται από τους αρμόδιους τα καυτά ερωτήματα που απασχολούν. Θα πουληθεί η εταιρία ξανά; Και αν ναι σε ποιους και γιατί; Σημειωτέον δε, ότι το καρτέλ του τσιμέντου την "έχει βάλει στο μάτι" από πολύ παλιότερα.

Ας δούμε, αν τα πράγματα λίγα χρόνια πριν, το 1990, όταν η κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη, εφαρμόζοντας την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, προετοίμασε το έδαφος, για να βγάλει το "διαμάντι" της ελληνικής βιομηχανίας, τον όμιλο της ΑΓΕΤ, "στο σφυρί". Ετσι και έκανε, παρά τις αντιδράσεις που υπήρχαν. Αντιδράσεις όχι βέβαια από όλους, αφού οι πλειοψηφίες στις διοικήσεις των σωματείων (ΠΑΣΚΕ ΔΑΚΕ ΣΥΝ) αντέδρασαν χλιαρά, έως και καθόλου, μπροστά στο έγκλημα που συντελούνταν, παρότι οι σχεδόν ομόφωνες αποφάσεις όλων των συνδικαλιστικών οργάνων ήταν "η ΑΓΕΤ να παραμένει στο Δημόσιο"! Σθεναρή αντίσταση προέβαλαν μόνο οι δυνάμεις της ΕΣΑΚ σε συνδικαλιστικό επίπεδο και το ΚΚΕ, που και σήμερα προτείνει τον ενιαίο Δημόσιο Φορέα Τσιμεντοβιομηχανίας, ως το μόνο δρόμο αξιοποίησης, προς όφελος του λαού και της χώρας, του παραγωγικού πλούτου.

Η ΑΓΕΤ ήταν από τις πλέον κερδοφόρες επιχειρήσεις του δημοσίου τομέα. Αυτό της το πλεονέκτημα όμως η νεοσυντηρητική λαίλαπα προτίμησε να το "μεταφέρει" στις τσέπες των ιδιωτικού ξένου κεφαλαίου, ρευστοποιώντας το σε ζεστά δισ., παρά να το χρησιμοποιήσει για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου και της ευημερίας των εργαζομένων και του ελληνικού λαού.

Το κόμμα του ΠΑΣΟΚ (αντιπολίτευση τότε) διά του Α. Παπανδρέου υποσχόταν προεκλογικά επάνοδο της ΑΓΕΤ στο δημόσιο και κατάργηση της σύμβασης, αν ιδιωτικοποιούνταν η επιχείρηση. Αυτό, βέβαια, δεν έγινε ποτέ, - με κάτι τέτοια το ΠΑΣΟΚ, πουλώντας "σοσιαλισμό", ξαναβγήκε στην κυβέρνηση - αντιθέτως το 1996 όχι μόνο ξεπούλησε και τα Τσιμέντα Χαλκίδας, αλλά φόρτωσε και χρέη 250 δισ. δρχ. των ιδιοκτητών τους στις πλάτες του ελληνικού λαού. Αυτή ήταν η "σοσιαλιστική - εκσυγχρονιστική" λογική. Αυτά, για την ιστορία και τη θέση του καθενός σ' αυτήν.

Στο διαγωνισμό πώλησης της ΑΓΕΤ συμμετείχαν εκπρόσωποι του καρτέλ του τσιμέντου και ο όμιλος "Φερούτσι" μέσω της θυγατρικής του "Καλτσεστρούτσι". Τελικά, κατακυρώθηκε στην "Καλτσεστρούτσι", παρά την ένσταση που υπέβαλε η "Ιταλτσιμέντι" και απορρίφτηκε από τη διυπουργική επιτροπή αποκρατικοποιήσεων.

Ομως, ενώ όλα δείχνουν ότι είχαμε δύο Ιταλικές και μία Ισπανική εταιρεία ενδιαφερόμενες, τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Και να γιατί: Η "Καλτσεστρούτσι", θυγατρική του μεγάλου ομίλου της "Φερούτσι" (που στη συνέχεια λόγω χρεών πέρασε στον έλεγχο της τράπεζας MEDIOBANKA, όπως και η "Καλτσεστρούτσι") μετονομάστηκε σήμερα σε "Κονγκρέτουμ".

Η "Ιταλτσιμέντι" - που είναι μέλος του καρτέλ του τσιμέντου - κατείχε το 25% των μετοχών της "Καλτσεστρούτσι". Αρα, με το πέρασμα της ΑΓΕΤ στην "Καλτσεστρούτσι" άρχισε να την "ακουμπάει" το καρτέλ, που βέβαια δε χάνει τις ελπίδες του, ότι με το πέρασμα του χρόνου, στη δεδομένη στιγμή, θα υλοποιήσει το "μύχιο πόθο του" για μια τσιμεντοβιομηχανία, όπως η ΑΓΕΤ που έχει μεγάλο βαθμό διείσδυσης στην ελληνική αγορά και στο εξωτερικό (ΕΕ και άλλες χώρες), που αποδίδει "τρελά" κέρδη σ' αυτούς που την κατέχουν, έχει μικρό κόστος παραγωγής, μεγάλη ανταγωνιστικότητα και διαθέτει πολύ καλής ποιότητας τσιμέντο. Επομένως, αποτελεί την "κότα που κάνει τα χρυσά αυγά" και είναι δύσκολο να τη "σφάξει" κανείς, όπως έκαναν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Πόσο μάλλον που το διάδοχο σχήμα της "Καλτσεστρούτσι", η "Κονγκρέτουμ", είναι κάτοχος σήμερα, ελέω "εκσυγχρονιστικής" κυβέρνησης, και της τρίτης σε μέγεθος ελληνικής τσιμεντοβιομηχανίας, των "Τσιμέντων Χαλκίδας", ελέγχοντας έτσι πάνω από το 50% της ελληνικής αγοράς τσιμέντου και με σημαντικές εξαγωγές σε Ευρώπη, Μ. Ανατολή, Β. Αφρική, τώρα Κεντροανατολική Ευρώπη κ.α.

Μεγάλα τα παιχνίδια, λοιπόν, ακόμα μεγαλύτερα τα συμφέροντα (διαπλεκόμενα και μη) και δικαιολογημένα ρίχνονται, ή διαρρέουν διάφορα σενάρια, προκειμένου να μετρηθούν αντιδράσεις διαφόρων ειδών.

Σε αυτά τα παιχνίδια συνένοχος και συμμέτοχος είναι και το ελληνικό δημόσιο διά μέσου της Εθνικής Τράπεζας που κατέχει ακόμα πακέτο μετοχών τόσο της ΑΓΕΤ όσο και των "Τσιμέντων Χαλκίδας".

Λένε - και πολύ σωστά - ότι "καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει". Και το δικαίωμα, που παραχώρησαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, άλωσης της ελληνικής τσιμεντοβιομηχαίας δεν προτίθεται να το απεμπολήσουν οι πολυεθνικές και το καρτέλ. Το πήγαινε - έλα εκπροσώπων τους δεν έχει σταματήσει.

Τελευταία, ανώτατα τεχνικά στελέχη της "Ιταλτσιμέντι" επισκέφτηκαν την ΑΓΕΤ και τις εγκαταστάσεις της στο Αλιβέρι, ενώ της εγγλέζικης "Μπλου Τσερλ", διερεύνησαν εξονυχιστικά το Τσιμεντάδικο της Χαλκίδας. Το αν αποφάνθηκαν θετικά ή αρνητικά είναι άλλο ζήτημα. Αν αποχωρήσουν αυτοί υπάρχουν οι "διάδοχοι" στο καρτέλ.

Η υπόθεση είναι ότι το καρτέλ αγοράζει και η "Κονγκρέτουμ" πουλάει (μπορεί να ισχύει υπό προϋποθέσεις και το αντίθετο) και η κυβέρνηση των "εκσυγχρονιστών" εγκρίνει. Σαφέστατα, η υποταγή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και των άλλων - πλην ΚΚΕ - κομμάτων στις επιταγές και ντιρεκτίβες του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών και των πολυεθνικών πατρόνων τους μοιραία θα οδηγήσει σε αυτό που επιδιώκει το καρτέλ, εκτός αν... εκτός αν "εδώ και τώρα" εργαζόμενοι της επιχείρησης, εργαζόμενοι και λαός αντιδράσουν και αγωνιστικά αναγκάσουν κυβέρνηση και Εθνική Τράπεζα να κάνουν πίσω. Εκτός αν πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα χέρια τους την υπόθεση διαφύλαξης της παραγωγικής βάσης της χώρας, στηρίζοντας το αίτημα για "ΑΓΕΤ δημόσια" και σε "Δημόσιο Ενιαίο Φορέα Τσιμεντοβιομηχανίας". Εκτός αν η απάντηση είναι τέτοια που θα βάλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του, θα δημιουργήσει το μπλοκ του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού μετώπου πάλης που θα αντισταθεί, θα αντεπιτεθεί και θα επιβάλει την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, που θα έρθει σε ρήξη με τις επιλογές του μαύρουμετώπου κυβέρνησης - ΕΕ - βιομηχάνων.

Γ. ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Το κλείσιμο ακόμα μιας επιχείρησης, της PEPSICO ΗΒΗ, που αφήνει στο δρόμο 71 εργαζόμενους και μάλιστα με κρατική επιδότηση, προκειμένου να κατασκευάσει νέο εργοστάσιο στη Βοιωτία, φέρνουν στη Βουλή με Ερώτησή τους προς τους υπουργούς Ανάπτυξης, Εθνικής Οικονομίας και Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, οι βουλευτές του ΚΚΕ Στ. Παναγιώτου και Μ. Μπόσκου.Οι βουλευτές του Κόμματος ρωτούν τους αρμόδιους υπουργούς με ποια λογική επιδοτούνται οι ιδιώτες, που απλά μεταφέρουν από τη μια περιοχή της χώρας στην άλλη τις δραστηριότητές τους, εάν είναι νόμιμη και μάλιστα πριμοδοτούμενη η απόλυση 71 εργαζομένων και τι πρόκειται να γίνει και, τέλος, εάν η κυβέρνηση προτίθεται να αναθεωρήσει τη λογική της "ελεύθερης αγοράς", που αφήνει συντρίμμια στην ελληνική οικονομία. Το πλήρες κείμενο της Ερώτησης έχει ως εξής:

"Στη Θεσσαλονίκη άλλο ένα εργοστάσιο βάζει "λουκέτο" και μάλιστα με κρατική επιδότηση! Η PEPSICO ΗΒΗ, αφού επιδοτήθηκε με 2,5 δισ. δρχ. από το κράτος για να κατασκευάσει εργοστάσιο στη Βοιωτία, κλείνει το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης και πετάει στο δρόμο 71 εργαζόμενους. Ετσι, μετά την πρόσφατη περίπτωση του ΔΕΔΕΟΓΛΟΥ και δεκάδες άλλες που προηγήθηκαν, άλλη μια εταιρία επιδοτείται από το δημόσιο, για να δημιουργεί ανέργους στη Θεσσαλονίκη.

Μάλιστα, με ωμό και εκβιαστικό τρόπο αυτή η πολυεθνική επιχείρηση, γνωρίζοντας ότι κανένας δε θα δεχτεί να ξεσπιτωθεί, ζητάει από τους 71 εργαζόμενους να δηλώσουν αν θέλουν να μετατεθούν στο εργοστάσιο της Βοιωτίας και κρατάει για τον εαυτό της το δικαίωμα να αποφασίσει ποιους θα χρειαστεί στο νέο εργοστάσιο στα Οινόφυτα.

ΕΡΩΤΩΝΤΑΙ οι κ. κ. υπουργοί:

• Με ποια λογική επιδοτούνται οι ιδιώτες, οι οποίοι απλά μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους από τη μια περιοχή της χώρας στην άλλη και τι είδους ανάπτυξη είναι αυτή που "γκρεμίζει" εδώ, για να "κτίσει" παραπέρα;
• Είναι νόμιμη και μάλιστα πριμοδοτούμενη η απόλυση των 71 εργαζομένων και τι πρόκειται να γίνει μ' αυτούς;
• Είναι μέσα στις προθέσεις της κυβέρνησης να αναθεωρήσει τη στάση της απέναντι στη λογική της αγοράς και του διαβόητου "ελεύθερου" ανταγωνισμού, που αφήνει συντρίμμια στην ελληνική οικονομία, να επεξεργαστεί και να στηρίξει κλαδικές πολιτικές, ώστε να υπάρξει ανάπτυξη προς όφελος του λαού και ν' αντιμετωπιστεί η ανεργία;".