ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ας το συνειδητοποιήσουμε

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Ισως, τώρα, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι δα και τόσο μεγάλη η δύναμη που λένε ότι διαθέτουμε. Μέρος ενός παιχνιδιού είμαστε και εμείς και όταν πια δε μας χρειάζονται για τη δουλιά τους, μας πετάνε στο δρόμο», είπε ένας από τους δημοσιογράφους, που μίλησαν από τη συχνότητα του «ΦΛΑΣ», με αφορμή την απόφαση της ιδιοκτησίας να κλείσει το ραδιοσταθμό.

Ναι, παιδιά, έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα και είμαστε δίπλα σας στο πρόβλημα των απολύσεων και της ανεργίας που αντιμετωπίζετε. Και μακάρι οι εμπειρίες αυτές, να γίνουν αφορμή για ευρύτερο προβληματισμό στο δημοσιογραφικό χώρο. Καμιά δύναμη δε διαθέτουν οι δημοσιογράφοι, όσο είναι «μέρος του παιχνιδιού». Οσο λειτουργούν ως «υπηρέτες» των αφεντικών και των κυρίαρχων δυνάμεων. Οσο - για παράδειγμα - προβάλλουμε τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων ως ...κυκλοφοριακό πρόβλημα και όχι ως κινητοποιήσεις ζωής. Η δική μας δύναμη βρίσκεται στην ανάδειξη και προβολή των λαϊκών προβλημάτων και της αλήθειας, στον αυστηρό και ουσιαστικό έλεγχο των κρατούντων και, πάνω απ' όλα, στη συμπαράταξή μας με τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους.

Επιστήμη... και ο εργατοπατερισμός

Πριν ακόμα αρχίσουν καλά καλά τα μαθήματα στην «Ακαδημία» των εργατοπατέρων που ίδρυσε η ΓΣΕΕ (με τις ευλογίες σύσσωμης της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας), οι αυριανοί εργαζόμενοι έσπευσαν να παραδώσουν τα πτυχία στους πρώτους «σπουδαστές». «Βεβαιούται ο/η.........., ότι έχει επιτυχώς αποφοιτήσει από την Ακαδημία της ΓΣΕΕ με βαθμό άριστα δέκα (10) στο γνωστικό αντικείμενο "Μέθοδοι πειθούς ανέργων ότι φταίνε για την ανεργία"» γράφει το εργατοπατερικό δίπλωμα που μοίρασαν την Τρίτη οι φοιτητές από τα Συντονιστικά των ΑΕΙ και ΤΕΙ, κατά τη διαμαρτυρία τους έξω από το χώρο των εγκαινίων της «Ακαδημίας». Ακολουθούν οι υπογραφές των εμπνευστών του εγχειρήματος, εκπροσώπων των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και Αυτόνομη Παρέμβαση.

Και μπορεί να προκαλεί χαμόγελα ο ευρηματικός τρόπος που επέλεξαν οι φοιτητές, για να καταγγείλουν την καταφανή απόπειρα ιδιωτικοποίησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με μπροστάρη τη ΓΣΕΕ, η πραγματικότητα ωστόσο δεν απέχει καθόλου απ' όσα έγραψαν πάνω στα «πτυχία». Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στο λεγόμενο πρόγραμμα σπουδών, για να καταλάβει πόσο επικίνδυνη για τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων είναι αυτή η βιομηχανία παραγωγής εργατοπατέρων με ...ντοκτορά.

Απέρριψε την «Ολυμπιακή»...

Με την «ευγενική προσφορά» της ιδιωτικής αεροπορικής εταιρίας «Aegean Airlines» θα ταξιδέψει σήμερα η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου στη Δανία και όχι με τη δωρεάν προσφορά των δημόσιων - ακόμα - «Ολυμπιακών Αερογραμμών». Την απόφαση αυτή πήρε η διοίκηση της ΕΠΟ, η οποία χαρακτήρισε μεν «συγκινητική» την προσφορά των ΟΑ, πλην όμως την απέρριψε επειδή «προσκρούει σε συμβατικές υποχρεώσεις»!

Αν απορείτε ποιες είναι αυτές οι «συμβατικές υποχρεώσεις» της ΕΠΟ, σας ενημερώνουμε ότι είναι η συμφωνία που υπέγραψε στις 8 Σεπτέμβρη 2005 με την «Aegean». Ανάλογες συμφωνίες, μέσω ταξιδιωτικών πρακτορείων, όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι στην ΟΑ, έχει υπογράψει σχεδόν το σύνολο των δημόσιων υπηρεσιών, με πρώτον και καλύτερο τον ΕΟΤ. Σημειώνεται ότι η συμφωνία ΕΠΟ - «Aegean» δεν προέβλεπε δωρεάν μετακίνηση της ποδοσφαιρικής ομάδας, αλλά μετά την προσφορά των ΟΑ, η «Aegean» έσπευσε να αναλάβει και αυτή τη δωρεάν μεταφορά της εθνικής ομάδας.

Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από την κεντρική κυβερνητική πολιτική για το «χαντάκωμα» της ΟΑ, προς όφελος των ανταγωνιστών.

Εχουμε κοινό δρόμο

Τις μέρες που πέρασαν, περίσσεψαν στον αστικό Τύπο και τις τοποθετήσεις των πολιτικών του αστικού συστήματος οι αναφορές, θετικές ή αρνητικές, για τις επιπτώσεις από την έναρξη των διαδικασιών ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Ολες αυτές οι αναφορές έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Εξετάζουν την όλη εξέλιξη έχοντας σαν δεδομένο το αδιατάραχτο της καπιταλιστικής προοπτικής και ανάλογα με το σε ποιο καπιταλιστικό κέντρο, ή σε ποιες καπιταλιστικές συμμαχίες αναφέρονται, (ας μην ξεχνάμε και τις εντός της ΕΕ αντιθέσεις και ομαδοποιήσεις), παίρνουν θέση θετική ή αρνητική γι' αυτήν ή την άλλη πλευρά της ενταξιακής διαδικασίας.

Οι διαφορές στις εκτιμήσεις αφορούν το ποιος, πώς θα κερδίσει και όχι το αν η Τουρκία ως καπιταλιστική οντότητα θα είναι ενεργότερα ενσωματωμένη στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Αυτό ως προοπτική θεωρείται δεδομένο. Το ίδιο το εξαιρετικά μακρόχρονο χρονοδιάγραμμα (15 ολόκληρα χρόνια!) εκφράζει περισσότερο ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις παρά υπακούει σε «τεχνικού» τύπου προβλήματα που πρέπει να λύσει η Τουρκία, για να είναι ικανή να ενταχθεί στην ΕΕ.

Από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, είναι κρίσιμο η όποια ανάλυση της πραγματικότητας που διαμορφώνεται, να γίνει από διαφορετικό δρόμο. Είναι κρίσιμο ζήτημα για δύο αλληλένδετους λόγους: Πρώτον η ίδια η ένταξη μιας χώρας σε μια ένωση καπιταλιστικών χωρών και η συνακόλουθη προπαγάνδα ότι αυτό συμφέρει την εργατική τάξη, συνιστά σοβαρότατο εμπόδιο στον αγώνα της εργατικής τάξης για την αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική πάλη για σοσιαλιστική προοπτική.

Σε συνάρτηση με τα προηγούμενα, αυτό είναι το δεύτερο, η πολιτική πάλη γίνεται προσπάθεια να περιοριστεί και αυτή εντός των τειχών της καπιταλιστικής πραγματικότητας. Επί της ουσίας, διάφορες πολιτικές δυνάμεις λένε στην εργατική τάξη ότι δεν πρέπει να παλεύει ως τάξη για τον εαυτό της και να διεκδικεί σοσιαλισμό, ότι πρέπει να αρκεστεί σε μια δημοκρατική μεταρρύθμιση και μάλιστα ότι αυτή η μεταρρύθμιση ευνοείται ήδη από την ένταξη στην καπιταλιστική ένωση. Στην περίπτωση, μάλιστα, της Τουρκίας, πατώντας σε υπαρκτά ζητήματα δημοκρατικής τάξης, προπαγανδίζεται ότι η ένταξη θα αντιμετωπίσει και τέτοια ζητήματα. Πρόκειται για καθαρή μεθόδευση υποταγής των λαών στο σύστημα της εκμετάλλευσης. Γεγονός που εντοπίστηκε ήδη στη διάρκεια της διεθνούς συνάντησης που οργάνωσαν στην Ιστανμπούλ τα Κομμουνιστικά Κόμματα Τουρκίας και Ελλάδας με συμμετοχή 13 επίσης κομμάτων.

Η εργατική τάξη της Τουρκίας, συνολικά τα λαϊκά στρώματα, δεν περίμεναν την έναρξη των διαδικασιών ένταξης, για να διαπιστώσουν πού πάει το πράγμα. Εχουν ήδη εμπειρία. Η αγροτική παραγωγή έχει πάρει ήδη το δρόμο προς την καταστροφή, οι ιδιωτικοποιήσεις επιταχύνονται. Το νέο που προκύπτει, η δέσμευση, δηλαδή, της Τουρκίας να προσαρμοστεί στο «κοινοτικό κεκτημένο», δε σημαίνει τίποτα άλλο παρά επιτάχυνση της επίθεσης του κεφαλαίου κατά της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Για τα Κομμουνιστικά Κόμματα Τουρκίας και Ελλάδας αυτό συνιστά ήδη κοινό τόπο - εκτίμηση που συνοδεύεται από την επίσης κοινή εκτίμηση ότι η διέξοδος για την εργατική τάξη δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στην οργάνωση και ένταση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, με κατεύθυνση το σοσιαλισμό.