Τι χρονιά και αυτή! Μέσα σε ένα χρόνο, η Γαλλία έζησε στιγμές, που είχε να ζήσει πολλά χρόνια, έζησε γεγονότα και αλλαγές, που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει, όταν το 1995 ξεκινούσε και έμοιαζε μια χρονιά σαν όλες τις άλλες.

Βέβαια, κάποιες από αυτές τις αλλαγές ήταν προγραμματισμένες. Ολοι γνώριζαν ότι το Μάη ο Φρανσουά Μιτεράν θα εγκατέλειπε οριστικά το Μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων, μετά από 14 συνεχόμενα χρόνια θητείας στο προεδρικό αξίωμα. Η προεκλογική αναμέτρηση ήταν σκληρή, όπως και αναμενόταν, άλλωστε. Οι Σοσιαλιστές ήθελαν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στη γαλλική πολιτική σκηνή με κάθε δυνατό τρόπο και κάτι τέτοιο φαινόταν ιδιαίτερα πιθανό στις αρχές του 1995, όταν ως βασικός υποψήφιος προβαλλόταν ο μέχρι τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζακ Ντελόρ. Η αμφιβολία και ο αλληλοσπαραγμός στο εσωτερικό του, πάλαι ποτέ, ισχυρότατου Σοσιαλιστικού Κόμματος ήρθαν, όταν ο αδιαμφισβήτητος διάδοχος αρνήθηκε να φέρει σε πέρας αυτό το δύσκολο έργο. Ο Ζακ Ντελόρ, επικαλούμενος προσωπικούς λόγους και λόγους υγείας, ηλικίας, αλλά και πρωτοπορίας της νεότητας, αποποιήθηκε της ευθύνης για τη βελτίωση του σοσιαλιστικού προφίλ, μετά από 14 χρόνια διακυβέρνησης, προβλημάτων και κοινωνικής κρίσης. Το φίδι από την τρύπα, τελικά, ανέλαβε να βγάλει ο μετριοπαθής Λιονέλ Ζοσπέν.

Προεκλογικές εσωτερικές τρικυμίες, όμως, πέρασε και το κυβερνών κόμμα, "Συναγερμός για τη Δημοκρατία". Τόσο ο τότε πρωθυπουργός Εντουάρ Μπαλαντίρ, όσο και ο τότε δήμαρχος του Παρισιού Ζακ Σιράκ ζήλεψαν τις προεδρικές δόξες.

Κανένας από τους δύο δε θέλησε να υποχωρήσει και τελικά το κυβερνών συντηρητικό κόμμα κατέβηκε διχασμένο στις προεδρικές εκλογές, που για πολλούς σηματοδοτούσαν τη λήξη της περίφημης "5ης Γαλλικής Δημοκρατίας". Παρά τις προβλέψεις και τις δημοσκοπήσεις, στον πρώτο γύρο των εκλογών στις 23 Απρίλη, έγινε η έκπληξη και πρώτος αναδείχτηκε ο Λιονέλ Ζοσπέν. Στο δεύτερο γύρο, όμως (7 Μάη), οι συντηρητικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου του ακροδεξιού "Εθνικού Μετώπου", συσπειρώθηκαν στο πρόσωπο του νεογκολικού Σιράκ, ο οποίος έγινε ο νέος κάτοικος του Προεδρικού Μεγάρου με 52,64%. Στις 18 του ίδιου μήνα, ορκίζεται η νέα γαλλική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον, μέχρι τότε υπουργό Εξωτερικών, Αλέν Ζιπέ.

Η αλλαγή προσώπων στην ηγεσία της χώρας δε φάνηκε να εντυπωσίασε τους Γάλλους, οι οποίοι, εξοργισμένοι από τις συνεχιζόμενες περικοπές στους μισθούς και στις κοινωνικές δαπάνες, προχωρούν σε δυναμικές κινητοποιήσεις. Η αναταραχή που θα ακολουθούσε διαγράφτηκε, ήδη, πριν από τις προεδρικές εκλογές, όταν οι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς, στα ταχυδρομεία και στις δημόσιες υπηρεσίες πραγματοποίησαν 24ωρες και 48ωρες απεργίες κατά την προεκλογική εκστρατεία. Οι υποσχέσεις του Σιράκ για μείωση των φόρων και αύξηση των μισθών δεν έπεισαν και ο Μαρκ Μπλοντέλ, ηγέτης του συνδικάτου "Φορς Ουβριέρ", την επομένη των προεδρικών, μιλούσε για κοινωνική έκρηξη.

Το πραγματικό πρόσωπο του συντηρητικού και υπεροπτικού Σιράκ δεν άρχισε να φανεί. Στην αρχή, ήταν η έναρξη των ιδιωτικοποιήσεων των δημοσίων επιχειρήσεων, στη συνέχεια, η αναγγελία της επανάληψης των πυρηνικών δοκιμών (για να πιστοποιηθεί το στρατιωτικό κύρος της Γαλλίας και κατά συνέπεια να ενισχυθεί η διαπραγματευτική της δύναμη στο πλαίσιο της δημιουργίας ενός γαλλογερμανικού άξονα στην Ευρωπαϊκή Ενωση) και, τελικά, η έμμεση ανάμειξη της Γαλλίας στον αλγερινό κυκεώνα.

Οι αντιδράσεις δεν άργησαν να έρθουν και ήταν συγκλονιστικές. Οι Αλγερινοί φανατικοί ισλαμιστές δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι την προσπάθεια της Γαλλίας να επανεμφανιστεί ως καθοριστικός παράγοντας των εξελίξεων στη χώρας τους και κυρίως την "προτίμηση" που διέκριναν προς το πρόσωπο του στρατηγού Ζερουάλ. Με ανακοίνωσή της στην αλγερινή εφημερίδα "Λα Τριμπίν" στις 17 Ιούλη, η "Ενοπλη Ισλαμική Ομάδα" προειδοποίησε ότι θα χτυπήσει στην καρδιά της Γαλλίας. Η πρώτη τους απάντηση ήρθε στις 26 Ιούλη. Αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός εξερράγη στο σταθμό Σαν Μισέλ του παρισινού μετρό, σκοτώνοντας 4 ανθρώπους και τραυματίζοντας 60. Στις 17 Αυγούστου, βομβιστικός μηχανισμός εξερράγη στην Αψίδα του Θριάμβου, τραυματίζοντας 70 ανθρώπους.

Η Γαλλία αρχίζει να ζει στη σκιά των επιθέσεων. Δεκάδες χιλιάδες αστυνομικοί περιπολούν τους δρόμους και όλα τα "επίφοβα σημεία". Ακολουθούν αρκετές μικροεκρήξεις και στις 7 Σεπτέμβρη ένα παγιδευμένο αυτοκίνητο εκρήγνυται στη Λιόν τραυματίζοντας 6 άτομα. Ο πανικός αρχίζει να γενικεύεται και ο γαλλικός στρατός εμφανίζεται στους δρόμους και αναλαμβάνει την περιφρούρηση της "κοινωνικής ασφάλειας". Οι συλλήψεις γίνονται κατά εκατοντάδες. Οι υποψίες της γαλλικής Αστυνομίας εστιάζονται στο πρόσωπο ενός νεαρού Αλγερινού μετανάστη, του 26χρονου Κχαλέντ Κελκάλ. Μετά από ανθρωποκυνηγητό ημερών, ο Κελκάλ εντοπίζεται και εκτελείται εν ψυχρώ μπροστά στις κάμερες στις 29 Σεπτέμβρη.

Η δολοφονία του νεαρού υπόπτου πυροδότησε αλυσιδωτές αντιδράσεις στις φτωχογειτονιές και τα μίζερα προάστια των μεγάλων γαλλικών πόλεων, όπου εκατοντάδες νεαροί συγκρούονταν επί μερόνυχτα με τις αστυνομικές δυνάμεις, καίγοντας αυτοκίνητα, καταστρέφοντας καταστήματα. Είναι, ήδη, ξεκάθαρο ότι κάτι δεν πάει καλά στη γαλλική κοινωνία. Είναι ξεκάθαρο ότι η φτώχεια, η ανεργία, η κοινωνική ανισότητα και αδικία έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια της ανοχής του γαλλικού λαού. Η Γαλλία μυρίζει έντονα μπαρούτι.

Οι βομβιστικές επιθέσεις συνεχίζονται και αποδεικνύουν περίτρανα ότι η στυγνή δολοφονία του Κελκάλ από τις αστυνομικές δυνάμεις δεν έσωσε τη γαλλική κοινωνία, που έτσι κι αλλιώς νοσεί βαθύτατα. Η επιμονή του Ζακ Σιράκ να μην κρατήσει τις αποστάσεις από τις εξελίξεις στην Αλγερία, παρά τις απανωτές επιθέσεις, αλλά και η ξεκάθαρη υποταγή του στους "οικονομικούς ευρωπαϊκούς" όρους του Γερμανού καγκελάριου Χέλμουτ Κολ (κατά τη διάρκεια της πρώτης διμερούς συνάντησής τους στις 26 Οκτώβρη) οξύνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Ηδη, από τις αρχές Οκτώβρη, επικρατεί αναβρασμός στα πανεπιστήμια όλης της χώρας, καθώς φοιτητές και καθηγητές απαιτούν περισσότερα χρήματα για την εκπαίδευση και δεν αρκούνται στις υποσχέσεις για ανακατανομή των υπαρχόντων χρηματικών πόρων. Στις εβδομαδιαίες φοιτητικές διαδηλώσεις, προστίθεται η γενική απεργία των Γάλλων εργαζομένων στις 10 Οκτώβρη. Σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις δυσαρέσκειας, η γαλλική ηγεσία εμφανίζεται "παγερά αδιάφορη". Είναι προφανές ότι είναι ανίκανη να αντιληφθεί το μέγεθος της οργής και της αγανάκτησης του γαλλικού λαού.

Η ατμόσφαιρα αρχίζει να γίνεται εκρηκτική από τις αρχές Νοέμβρη. Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις γίνονται ολοένα και πιο μαζικές, ολοένα και πιο μαχητικές. Η γαλλική κυβέρνηση συνεχίζει να τηρεί μια καθαρά υπεροπτική στάση και αρνείται σαφέστατα να συνειδητοποιήσει το πρόβλημα. Αντί να δείξει κάποια στοιχεία διαλλακτικότητας, ο Γάλλος πρωθυπουργός, αφού προσπάθησε να ρίξει στάχτη στα μάτια με έναν επιφανειακό ανασχηματισμό, καταθέτει στο Κοινοβούλιο τις κυβερνητικές προτάσεις για το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα. Προτείνει αύξηση της φορολογίας, αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης κατά 2,5 χρόνια, αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων, περικοπές στις δαπάνες περίθαλψης και ασφάλισης και παραγκωνισμό των εργατικών συνδικάτων από τον έλεγχο των ασφαλιστικών ταμείων.

Το ηφαίστειο εκρήγνυται. Με σταδιακό και σταθερό ρυθμό, οι δημόσιες υπηρεσίες κλείνουν η μία μετά την άλλη, ο ένας κλάδος μετά τον άλλο. Από τις 24 Νοέμβρη και έπειτα, η μεγαλύτερη και μαζικότερη γενική απεργία των τελευταίων δεκαετιών είναι γεγονός. Λεωφορεία, σιδηρόδρομοι, μετρό, αεροπλάνα, σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις, νοσοκομεία, ακόμα και ιδιωτικές επιχειρήσεις, παραλύουν. Ολη η Γαλλία έχει παραλύσει.

Οι διαδηλώσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Οι δρόμοι κατακλύζονται από εκατοντάδες χιλιάδες απεργούς, τα εργατικά συνδικάτα CGT και "Φορς Ουβριέρ" δε συζητούν πια: Απαιτούν και έχουν την ισχύ να το κάνουν. Οι διασπαστικοί ελιγμοί της γαλλικής κυβέρνησης δεν αποδίδουν και έτσι καθημερινά απλώνονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις, αυξάνεται ο όγκος των διαδηλωτών και, κυρίως, εντείνεται η λαϊκή υποστήριξη προς τους απεργούς. Η Γαλλία ζει πρωτόγνωρες στιγμές. Η γαλλική κυβέρνηση αναγκάζεται να κάνει μικροϋποχωρήσεις και βλέποντας ότι δεν αρκούν αναγκάζεται να δώσει γην και ύδωρ στον κλάδο των σιδηροδρομικών, οι οποίοι εμφανίζονται ως στυλοβάτες των κινητοποιήσεων.

Περίπου στα μέσα Δεκέμβρη, οι απεργοί αρχίζουν να επιστρέφουν στις εργασίες τους. Στις 21 Δεκέμβρη συνδικάτα, εργοδότες και κυβέρνηση κάθονται γύρω από το ίδιο τραπέζι διαπραγματεύσεων. Τα αποτελέσματα, όμως, δεν είναι ικανοποιητικά. Οι ηγέτες της CGT και της "Φορς Ουβριέρ" προειδοποιούν ότι οι εργαζόμενοι θα ξεκινήσουν νέες απεργίες.

Το τέλος του 1995 βρίσκει τη Γαλλία σε μια έντονα ρευστή κατάσταση, όπου από ώρα σε ώρα τα πάντα μπορούν να συμβούν. Οπως και να εξελιχθούν, όμως, τα πράγματα, ο αγώνας των Γάλλων εργαζομένων είναι ανεκτίμητης αξίας και συμβολής. Θύμισε σε όλους τους Ευρωπαίους ότι τα δικαιώματα κατακτιούνται μέσα από την πάλη, απέδειξε ότι τίποτα δεν είναι μονόδρομος, αν δεν το θέλουν οι ίδιοι οι λαοί, έκανε το ευρωπαϊκό κεφάλαιο και τους εκφραστές του να τρέμουν, απομάκρυνε τη νομισματική ενοποίηση. Εκανε την Ευρώπη να τρέμει από ελπίδα και, από την άλλη πλευρά, από φόβο. Το αγέρωχο ύφος του κ. Σιράκ ως Γάλλου Προέδρου και ως Ευρωπαίου ισχυρού δεν είναι πια και τόσο αγέρωχο στις αρχές του 1996.

Πέθανε σε ηλικία 79 χρόνων, στις 13 Δεκέμβρη 1995, ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ Στυλ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ,πολιτικός μηχανικός του ΕΜΠ. Καταγόταν από τη Μ. Ασία. Μετά το 1922, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Στην Κατοχή ήταν καθοδηγητής της ΕΠΟΝ Πολυτεχνείου και οργανωτής της ΕΠΟΝ Αθήνας, με το ψευδώνυμο Οδυσσέας. Οι ΕΠΟΝίτες του Πολυτεχνείου, της Σπουδάζουσας και συνοικιών της Αθήνας, θυμούνται τον εμπνευσμένο και πειστικό ρήτορα Οδυσσέα, τον χαρισματικό αναλυτή της εσωτερικής και διεθνούς ανασκόπησης. Στα Δεκεμβριανά, καθοδηγούσε τις μάχες του ΕΛΑΣ στον ανατολικό τομέα, με το βαθμό του ταγματάρχη. Παντρεύτηκε την ΕΠΟΝίτισσα ΚΑΤΙΝΑ ΛΑΛΟΠΟΥΛΟΥ,που πέθανε τον Ιούλη του 1945, στα 22 της χρόνια, άρρωστη από τις ταλαιπωρίες του αγώνα.

Ο Οδυσσέας τάφηκε στο Νεκροταφείο της Αγ. Παρασκευής, στον οικογενειακό τάφο, που πριν από 50 χρόνια είχε ταφεί και η αλησμόνητη Κατίνα.

Στη μνήμη τους προσφέρουμε 50.000 δρχ. 50.000 δρχ. στο "Ριζοσπάστη".

Τα αδέρφια του Πέτρος και Βασίλης.

* * *

Από τις δραστηριότητες στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της Γερμανίας στο 1995 σταχυολογούμε κυρίως τις μαζικές κινητοποιήσεις και απεργίες των εργαζομένων της αυτοκινητοβιομηχανίας "Φολκσβάγκεν" και τις αλλαγές στην ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, όσο καιτην επέτειο της ενοποίησης της Γερμανίας.

Πολλά ακούστηκαν τον Οκτώβρη για τα 5χρονα της ενοποίησης της Γερμανίας. Οι Ανατολικοί έχουν τη γνώμη ότι το κράτος τους "εισπράχτηκε" σχεδόν δωρεάν από τους Δυτικούς, ότι οι ίδιοι φτώχυναν και αυτοί που πλούτισαν είναι οι Γερμανοί μεγαλοκεφαλαιούχοι.

Μεγάλες μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων στην αυτοκινητοβιομηχανία "Φολκσβάγκεν" πραγματοποιήθηκαν για αρκετές μέρες το Σεπτέμβρη, καθώς βρίσκονταν σε διαπραγματεύσεις οι εκπρόσωποι των συνδικάτων τους και της επιχείρησης. Ομως, οι δύο πλευρές δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν στην αρχή, σχετικά με το κεντρικό ζήτημα της διασφάλισης της απασχόλησης και στο αίτημα των συνδικάτων για αυξήσεις των μισθών κατά 6%. Οι εργοδότες από τη μεριά τους απαιτούσαν να δουλεύουν οι εργαζόμενοι υπερωρίες χωρίς όμως να τους καταβάλλονται και χρηματικά ποσά για αυτές, ενώ ζητούσαν να εργάζονται και τα Σάββατα. Τελικά, η συμφωνία επιτεύχθηκε με κάποιες υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές.

Ενα άλλο μεγάλο θέμα που απασχόλησε γενικότερα όλο τον κόσμο ήταν η έγκριση του Μπούντεσταγκ στις 6/12 με 543 ψήφους υπέρ, 107 κατά - η υπόθεση "έβραζε" σε σιγανή φωτιά - για την αποστολή Γερμανών στρατιωτών στη Βοσνία. Σχετικά με αυτό, τον Ιούνη, το Μπούντεσταγκ τάσσεται, με μεγάλη πλειοψηφία και για πρώτη φορά, υπέρ της αποστολής γερμανικών στρατευμάτων σε "εμπόλεμες συνθήκες". Λίγο αργότερα, στις 21 Ιούλη,γερμανικά τορνέιντος προσγειώνονται στην ιταλική Πιατσέντσα και από την 1 Αυγούστου αρχίζουν να πετάνε πάνω από τη Βοσνία, και από την 1 Σεπτέμβρη 5 τορνέιντος μετέχουν, για πρώτη φορά στη γερμανική μεταπολεμική ιστορία, σε βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ εναντίον θέσεων των Σερβοβόσνιων. Ετσι, φτάσαμε στην απόφαση της κυβέρνησης τον Οκτώβρη να στείλει 4.000 στρατιώτες στη Βοσνία (τη μεγαλύτερη ως τώρα στρατιωτική ανάμειξη στο εξωτερικό). Και τον Δεκέμβρη 543 κυβερνητικοί, σοσιαλδημοκράτες και μερικοί Πράσινοι βουλευτές εγκρίνουν την αποστολή.

Παράλληλα, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, που προσπαθεί να ξεπεράσει μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις του, διόρισε στις 11/10 νέο γενικό γραμματέα στο κόμμα, τον Φραντς Μεντεφέρινγκ. Στο μεταξύ, στις 16/11, εκλέχθηκε νέος πρόεδρος του κόμματος, ο Οσκαρ Λαφοντέν, προς γενική έκπληξη όλων, με αποτέλεσμα να χάσει τη θέση ο Σάρπινγκ που φερόταν μέχρι την τελευταία στιγμή ο μοναδικός υποψήφιος.

Τέλος, στις 14 Δεκέμβρη αναγκάστηκε να παραιτηθεί η ομοσπονδιακή υπουργός Δικαιοσύνης Σαμπίνα Λόιτχοϊσερ - Σναρεμπέργκερ του Ελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος επειδή ήταν αντίθετη στην πρόσθετη παρακολούθηση των Γερμανών πολιτών με ηλεκτρονικά μέσα. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι σε δυο συνέδρια του κόμματος αυτού, τα μέλη του είχαν αποφανθεί κατά της παραβίασης του ασύλου της κατοικίας. Το "δικαίωμα" του κρυφακούειν το είχαν ως τώρα οι μυστικές υπηρεσίες, αλλά με νομοσχέδιο, που είναι υπ' υποβολή, θα απονεμηθεί το ίδιο "δικαίωμα" και στην αστυνομία. Το σκάφος της Βόννης πλέει, λοιπόν, σταθερά δεξιότερα.

Το 1995 βρήκε την Ιταλία σε συνεχή αναζήτηση νέου πρωθυπουργού και κυβέρνησης μιας και τις τελευταίες μέρες του '94 (23/12) ο τότε πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι παραιτήθηκε μετά από την ψηφοφορία σχετικά με την πρόταση μομφής της κυβέρνησής του. Ετσι, ύστερα από πολλές διαβουλεύσεις του Προέδρου Σκάλφαρο, διορίστηκε ο Λαμπέρτο Ντίνι πρωθυπουργός και όρισε την κυβέρνησή του στις 17/1.

Στο μεταξύ, σκάνδαλο ξέσπασε σχετικά με τις διασυνδέσεις του πρώην πρωθυπουργού Τζούλιο Αντρεότι με τη μαφία, με αποτέλεσμα να παραπεμφθεί τελικά. Κατά τη διάρκεια του χρόνου, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι καλέστηκε αρκετές φορές για ανάκριση για οικονομικές ατασθαλίες στις επιχειρήσεις του, όπου και αυτός από τη μεριά του παραπέμφθηκε. Παράλληλα, η παραπομπή σε δίκη για διαφθορά και κατάχρηση εξουσίας έχει ζητηθεί για τον Αντόνιο ντι Πιέτρο, γνωστό για τη δράση του στη δικαστική ομάδα "Καθαρά Χέρια".

Τον Μάη, ξέσπασε κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων με αφορμή την έγκριση του αντιδραστικού νομοσχεδίου για τις συντάξεις. Παράλληλα, απεργίες και διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν για τις συλλογικές συμβάσεις των εργαζομένων, για το πάγωμα των μισθών, τη βαριά φορολογία, την ανεργία και γενικά την οικονομική κρίση που διέρχεται η χώρα.

Πρόταση μομφής υπέβαλε ο πρώην πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην κυβέρνηση Ντίνι με τη μέχρι τελευταίας στιγμής σιγουριά να υπερψηφιστεί στις 26 Οκτώβρη. Ο Ντίνι κατάφερε να παραμείνει στην εξουσία για μικρό διάστημα, μιας και η Βουλή την απέρριψε με 310 ψήφους κατά και 291 υπέρ, ενώ οι βουλευτές του Κόμματος της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, που αρχικά είχε υποστηρίξει πως θα ψήφιζε υπέρ της πρότασης μομφής, τελευταία στιγμή, απείχαν οι βουλευτές του από την ψηφοφορία.

Τις τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη, και ενώ συζητιέται και θα γίνει ψηφοφορία για τον προϋπολογισμό, είχε ανακοινωθεί πως θα παραιτηθεί η κυβέρνηση Ντίνι, οπότε, είτε θα προκηρυχτούν πρόωρες εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης, είτε θα διοριστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας και μακράς πνοής που θα επιτρέψει την πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων για το διάστημα των έξι μηνών της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είτε θα διαδεχτεί ο Ντίνι τον εαυτό του, πράγμα που έχει δηλώσει πως επιθυμεί.

Ο "πόλεμος των κορυφών", που λεγόταν η διαμάχη μεταξύ του Προέδρου της χώρας Λεχ Βαλέσα και της κυβέρνησης συνασπισμού, υπήρξε το κυριότερο θέμα συζήτησης μεταξύ των κατοίκων της Πολωνίας. Αιτία της διαμάχης υπήρξε η μη έγκριση του προϋπολογισμού από τον ίδιο τον Πρόεδρο, ο οποίος από τη μεριά του ζητούσε τη διάλυση του Κοινοβουλίου. Το Κοινοβούλιο είχε εγκρίνει τον προϋπολογισμό στις 3/1, ενώ ο Πρόεδρος δε δεχόταν να βάλει την υπογραφή του. Ο πολιτικός σάλος συνεχίστηκε, όταν ο Βαλέσα ζήτησε να αυτοδιαλυθεί το Κοινοβούλιο, απειλώντας ότι "αν δεν το κάνετε εσείς, θα το κάνω εγώ". Ωστόσο, στις 4/2, οι βουλευτές με πλειοψηφία ψήφισαν υπέρ της πρότασης ότι δεν υπάρχουν λόγοι για τη διάλυση του Κοινοβουλίου. Με την ελπίδα να σταματήσει ο "πόλεμος των κορυφών" και να αποφευχθούν πρόωρες βουλευτές εκλογές, ο τότε πρωθυπουργός Βάλντεμαρ Πάβλακ προσφέρθηκε να παραιτηθεί (9/2) και να αναλάβει την κυβέρνηση ο μέχρι τότε πρόεδρος του κοινοβουλίου, Γιόζεφ Ολέσκι. Πράξη που έγινε, και έτσι, στις 8/3, ο Λεχ Βαλέσα, μετά από μήνες αντιπαράθεσης, αναγκάστηκε να υπογράψει τον προϋπολογισμό της χώρας, δίνοντας έτσι ένα "τέλος" στον "πόλεμο των κορυφών".

Το φθινόπωρο, και συγκεκριμένα στις 5/11 διεξήχθησαν οι προεδρικές εκλογές όπου τα αποτελέσματα έδειχναν ότι οι δύο κύριοι υποψήφιοι, ο Λεχ Βαλέσα και ο Αλεξάντρ Κβασνιέφσκι, είχαν πολύ μικρή διαφορά μεταξύ τους, λαμβάνοντας 32,47% και 36,07% αντίστοιχα. Ετσι, ήταν αναπόφευκτος ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών που πραγματοποιήθηκε στις 19/11, φέρνοντας τον Κβασνιέφσκι νικητή και τον Βαλέσα ηττημένο, μιας και έλαβαν 51,72% και 48,28% αντίστοιχα. Τα ποσοστά αυτά, είχαν ως αποτέλεσμα την απογοήτευση του Βαλέσα, ο οποίος από τη μεριά του ζήτησε από τους οπαδούς του να υποβάλουν ενστάσεις για μη σωστή διεξαγωγή των εκλογών. Ετσι, πάνω από 600.000 ενστάσεις υποβλήθηκαν στο Ανώτατο Δικαστήριο.

Τις τελευταίες μέρες του χρόνου ξέσπασε νέα πολιτική διαμάχη μεταξύ του Βαλέσα και του Ολέσκι, όταν ο πρώην Πρόεδρος συγκάλεσε έκτακτα συνάντηση, δυο μέρες πριν την παράδοση της προεδρίας στον νέο Πρόεδρο Κβασνιέφσκι (19/12), με ανώτατα στελέχη της Βουλής και της Δικαιοσύνης, χωρίς όμως τη συμμετοχή του Ολέσκι. Ο Βαλέσα κατηγόρησε τον Πολωνό πρωθυπουργό για διενέργεια κατασκοπίας από το 1983 και υποστήριξε ότι συνέχισε τη δραστηριότητά του αυτή στο διάστημα που ήταν πρόεδρος της Βουλής από τον Οκτώβρη του 1993 ως τον Μάρτη του 1995. Πράξη που ο Ολέσκι αρνείται κατηγορηματικά. Στις 21/12 οι βουλευτές του Βαλέσα ζήτησαν την προσωρινή απομάκρυνση του Ολέσκι.

Πλήθη από διαδηλωτές απεργούς γέμιζαν για βδομάδες τους δρόμους όλων των μεγάλων πόλεων

"Ενδιαφέρει και εμένα", γράφει το πλακάτ του πιτσιρίκου στους ώμους του απεργού πατέρα

Ο νέος Πρόεδρος της Πολωνίας Αλ. Κβασνιέφσκι πανηγυρίζει την εκλογική του νίκη