Τόρι και Λοκίτα

Ενας ερημίτης καθηγητής Αγγλικών που πάσχει από σοβαρή παχυσαρκία, προσπαθεί να συνδεθεί ξανά με την αποξενωμένη κόρη του, σε μια τελευταία απόπειρα να εξιλεωθεί.

Ο «Μόμπι Ντικ», η «Φάλαινα», του Χέρμαν Μέλβιλ, είναι το πρόσχημα. Είναι η αφορμή ώστε να λυθεί με το μαχαίρι ένας κόμπος αδιάλυτος, η αφορμή ώστε να έρθουν κοντά δύο κόσμοι ερημωμένοι. Ενας πατέρας με την κόρη του. Ο Αρονόφσκι επιλέγει τη θρησκεία, για άλλη μια φορά, ως κεντρικό θέμα σε ταινία του, ώστε να την αποδομήσει και να δείξει το πραγματικά ιερό, τη θεϊκή διάσταση του Ανθρώπου. Υψώνει έναν Γολγοθά και δείχνει έναν άνθρωπο που περιμένει καρτερικά τη σταύρωση, ώστε να «άρει τις αμαρτίες» του, να λυτρωθεί και να λυτρώσει. Τι σπουδαιότερο να δείξει κανείς για τις διαλυμένες ανθρώπινες σχέσεις από τη μεταμέλεια, τη συγχώρεση και την αγάπη...

Τυχερό αστέρι

Τούτη η ταινία είναι ολόκληρη σαν μια φράση από το «Μετέωρο βήμα του πελαργού» του Θ. Αγγελόπουλου... «Μα πόσα σύνορα πρέπει να περάσουμε για να φτάσουμε σπίτι μας;». Η μεγάλη ιστορία των προσφύγων του κόσμου, η μεγάλη ιστορία του ξεριζωμού από την πατρίδα, η μεγάλη ιστορία των ανθρώπων που ζητούν μια γωνιά στην άκρη του κόσμου που να μην «μπάζει» πόλεμο, φτώχεια και πόνο, μια γωνιά που να την ονομάζουν «σπίτι» τους. Οι Νταρντέν κοιτούν αυτήν την ιστορία από τα μάτια δυο παιδιών που στηρίζονται το ένα στο άλλο για να επιβιώσουν, δυο άγνωστων παιδικών ψυχών που συναντιούνται στην ανάγκη, γίνονται αδέρφια «εξ αίματος», παλεύουν να «βρουν ένα σπίτι» μαζί και γίνονται ο ένας το «σπίτι» του άλλου...

Σε ένα απόμερο νησί κοντά στις ακτές της Ιρλανδίας, παρακολουθούμε δύο καρδιακούς φίλους που βρίσκονται σε αδιέξοδο όταν ο Κολμ ξαφνικά αποφασίζει να διακόψει τη φιλία του με τον Παντράικ. Ο Παντράικ προσπαθεί να αποκαταστήσει τη σχέση, αρνούμενος να αποδεχθεί το «όχι» ως απάντηση...

Ο «διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες», εκείνες είναι που μαρτυρούν τις απαντήσεις στα αινίγματα που διαμορφώνονται, γιατί η ταινία ακολουθεί συμβολική διαδρομή και σηκώνει συζήτηση. Βρισκόμαστε σε ένα νησί που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, γύρω στο 1922, στις αρχές του Ιρλανδικού Εμφυλίου, ο οποίος ουσιαστικά αποτελεί ανεπίλυτο ζήτημα μέχρι και τις μέρες μας. Δεν βρισκόμαστε στην καρδιά του εμφυλίου, που λαμβάνει χώρα μακριά από το απομονωμένο νησί, εντούτοις ακούμε για εκείνον. Ο μεγάλος εμφύλιος που εξελίσσεται περιγράφεται στη σχέση των δύο φίλων. Σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι παρακολουθούν σαν θεατές τον σπαραγμό μεταξύ τους, χωρίς να καταλαβαίνουν ακριβώς τον λόγο. Το μόνο που θέλουν είναι να κάνει κάποιος από τους δύο ένα βήμα πίσω, αλλά μάταια. Ακόμα και μέσα στη μεγαλύτερη σκληρότητα, όμως, υπάρχει αγάπη.

Η αντίστροφη μέτρηση μίας μόνο μέρας... Ποια είναι η επίδραση του οικονομικού στρες στις προσωπικές σχέσεις και πώς η φιλία και η αλληλεγγύη μπορούν να μας βοηθήσουν στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής;

Εξώσεις και μετανάστευση είναι οι δύο πόλοι που συγκροτούν αυτήν τη «δική μας» ταινία. Μια ταινία που μιλάει για την εργατική τάξη και τις αγωνίες που βιώνει. Η Ακιουζένα, μια υπάλληλος σούπερ μάρκετ με ένα μικρό παιδί, χάνει το σπίτι της και βρίσκει συμπαράσταση στους άλλους κατατρεγμένους. Ο Ράφα, ένας δικηγόρος, προσπαθεί να ισορροπήσει την προσωπική του ζωή με τη δέσμευσή του στο πλευρό των μεταναστών. Η Τεοντόρα, μια ηλικιωμένη γυναίκα, προσπαθεί να έρθει σε επαφή με τον γιο της, που ντρέπεται να την αντικρίσει σαν μετανάστης, γιατί δεν κατάφερε να γίνει κάτι άλλο από ένας εργάτης που ζει σε άθλιες συνθήκες.

Ο Χαλίμ και η Μίνα έχουν ένα παραδοσιακό ραφείο σε μια από τις παλαιότερες γειτονιές του Μαρόκου. Για να καταφέρουν να αντεπεξέλθουν στις εντολές των απαιτητικών πελατών, προσλαμβάνουν τον Γιούσεφ...

Η περιγραφή αδικεί κατά πολύ την ιστορία που πραγματεύεται η ταινία, τόσο για την ατμόσφαιρά της, όσο και για το βαθύτερό της νόημα που είναι η αγάπη. Πολλές φορές η αγάπη μέσα σε ένα ζευγάρι αλλάζει μορφή, παύει να είναι ερωτική και γίνεται βαθιά αγάπη για τον σύντροφο που μοιράζεται κανείς τη ζωή του. Στην πορεία των χρόνων, καθώς οι άνθρωποι γνωρίζουν καλύτερα τον εαυτό τους και τον άλλον, αποδέχονται πτυχές που δεν ήξεραν και αλλάζουν, όμως επιλέγουν να συνεχίσουν να ζουν μαζί με τον σύντροφό τους, γιατί είναι πολύτιμος για εκείνους. Τόσο πολύτιμος που προτιμούν να καταπιέσουν τα ένστικτά τους, παρά να ζήσουν χωρίς αυτόν. Μια τέτοια ιστορία είναι κι αυτή, μια ιστορία για μια γυναίκα και έναν άντρα, τα μυστικά που δεν λένε ούτε στον εαυτό τους, την αγάπη κι ένα καφτάνι.

Στη Νότια Κορέα, εκατοντάδες μωρά κάθε χρόνο βρίσκονται παρατημένα, γεγονός που έχει οδηγήσει να προστεθούν σε κτίρια κουτιά - δοχεία που προστατεύουν τα βρέφη, μέχρι να τα μαζέψει κάποιος. Ενας υπάλληλος μιας εγκατάστασης με «βρεφοδόχους» και ο φίλος του που παλεύει με τα χρέη του, κλέβουν ένα μωρό για να το πουλήσουν σε καλή τιμή...

Χωρίς καμία ευκολία στην αφήγησή του, χαρτογραφεί μέχρι τέλους τους κεντρικούς του χαρακτήρες με ενδελέχεια. Κανένα συμπέρασμα που αποκομίζει ο θεατής στην αρχή δεν παραμένει ίδιο στο τέλος. Ρίχνει φως στα άδυτα της ψυχής τους και βγάζει τα ωραιότερα στοιχεία του χαρακτήρα τους στην επιφάνεια. Για τον σκηνοθέτη οι συνθήκες καθορίζουν τους ανθρώπους και τις πράξεις τους. Πιάνεται από μια προσωπική ιστορία για να δείξει το όλον. Αυτός είναι ο στόχος του, βαθύ κοινωνικό σινεμά.

Η Αντιγόνη, άριστη μαθήτρια και υποδειγματικό μέλος της κοινότητας, παραβαίνει τον νόμο βοηθώντας τον αδερφό της να δραπετεύσει από τη φυλακή. Καθώς ο κλοιός στενεύει διαρκώς γύρω της, αυτή ορθώνει το ανάστημά της απέναντι στις αρχές... Απορρίπτοντας μια πρόταση που θα εξασφάλιζε το δικό της μέλλον, η Αντιγόνη επιλέγει την αγάπη και την αφοσίωση στην οικογένειά της, μια οικογένεια μεταναστών.

Στηριγμένη στον μύθο της αρχαίας τραγωδίας του Σοφοκλή, είναι μια αλληγορία προσαρμοσμένη στο σήμερα με στιβαρή σεναριακή δομή. Δείχνοντας τον ξεριζωμό μιας οικογένειας από τα πατρογονικά της εδάφη και τον άρρηκτο δεσμό μεταξύ των μελών της στον τόπο «προσωρινής» κατοικίας τους, καταφέρνει να αναδείξει ότι οι πρόσφυγες δεν χωράνε σε καμιά πατρίδα, είναι παντού απόκληροι και ξένοι. Η Αντιγόνη δεν θα μπει ούτε στιγμή στο δίλημμα να βάλει τον εαυτό της πάνω από την οικογένειά της, να ξεχάσει τις ρίζες της ώστε να ενσωματωθεί στον καινούργιο τόπο και να πάρει άδεια παραμονής, όταν απελαύνουν τον αδερφό της. Πατρίδα της είναι οι άνθρωποί της. Αυτούς επιλέγει, αυτούς υπερασπίζεται με κάθε τίμημα.

Η ιστορία μιας φιλίας... Ο Πιέτρο είναι ένα παιδί που έρχεται από την πόλη, το βιομηχανικό Τορίνο, ο Μπρούνο είναι το μοναδικό παιδί ενός σχεδόν εγκαταλειμμένου χωριού στο βουνό. Η γνωριμία τους ένα καλοκαίρι θα ενώσει για πάντα τις εντελώς διαφορετικές ζωές τους.

Βασισμένη στο βιβλίο του Πάολο Κονιέτι, η ταινία μάς αφηγείται μια πολύ δυνατή φιλία, η οποία αν και πέρασε μεγάλα διαστήματα σιωπής, εντούτοις δεν έχασε στιγμή την ουσία της. Μια φιλία ποιοτική, στέρεη, που αντέχει στον χρόνο και σε όλες τις συνθήκες. Η κινηματογράφηση είναι λιτή, αλλά η εικόνα εκπληκτική. Γυρισμένη στις βουνοκορφές της Βόρειας Ιταλίας, με πλάνα της φύσης που σου κόβουν την ανάσα.

Στη Χιλή της δικτατορίας του Πινοσέτ, η Κάρμεν μετακομίζει στο παραλιακό εξοχικό της προκειμένου να επιβλέψει την ανακαίνισή του. Οταν ένας φίλος ιερέας την πείθει να φροντίσει, κρυφά από τους δικούς της, έναν τραυματισμένο νεαρό επαναστάτη, η ευκατάστατη αλλά μοναχική γυναίκα αποκτά ένα πρωτόγνωρο για εκείνη κίνητρο για ζωή...

«Το 1976 ήταν μία από τις πιο σκληρές χρονιές της δικτατορίας του Πινοσέτ. Στην οικογένειά μου θεωρούσαν πως την εποχή εκείνη η γιαγιά μου είχε κατάθλιψη, αλλά σκέφτηκα πως δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι όσα γίνονται έξω από τους τοίχους του σπιτιού μας δεν παρεισφρέουν στον ιδιωτικό μας χώρο... Αναρωτήθηκα: Ποιοι είναι οι μηχανισμοί που μας επιτρέπουν να συνεχίζουμε να ζούμε τις ζωές μας, όταν εκεί έξω κάποιοι πετάνε τους συμπολίτες μας στη θάλασσα;». Διαβάζοντας το σκηνοθετικό σημείωμα της Μαρτέλι, αντιλαμβανόμαστε ενδελεχώς την ταινία. Χρειάζεται να γνωρίζει ο θεατής τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο ώστε να την αντιληφθεί στην ολότητά της, αλλιώς απλώς υποψιάζεται και μένει στο πρώτο επίπεδο ενός βραδυφλεγούς θρίλερ.