Η ερμηνεύτρια σχολίασε επίσης τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ότι «αυτό που με πληγώνει είναι που μπήκε στο στόμα του καθενός, ακόμα και των αμόρφωτων, "ε, είδαμε και την πρώτη φορά Αριστερά τι έκανε". Είναι μαχαίρι στην καρδιά».

Στο ίδιο πνεύμα, είπε ότι «σε αυτό το σύστημα, από τη στιγμή που είσαι μέσα στο σύστημα, δεν μπορείς να κάνεις την ανατροπή. Η επανάσταση γίνεται μόνο από τον λαό», ενώ σε άλλο σημείο της συνέντευξης απάντησε ότι θεωρεί την ΕΕ «δικτατορία». Τέλος, στην ερώτηση «γιατί δεν βοήθησε το ΚΚΕ τότε τον ΣΥΡΙΖΑ, στις αρχές του 2015;», έδωσε την εξής απάντηση: «Πολύ καλά έκανε. Το φαντάζεσαι πώς θα ήταν τώρα, αν είχε συνεργαστεί; Ηταν δεδομένα τα μέτρα, δεν γινόταν αλλιώς, θα τα έπαιρναν».

Οι απαντήσεις αυτές ήταν αρκετές για να ενεργοποιήσουν τα πιο χυδαία αντανακλαστικά ορισμένων που «δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους» όταν θίγονται τα ιερά και τα όσια του σάπιου εκμεταλλευτικού τους κόσμου και σπεύδουν να τον υπερασπιστούν, με μεγάλες δόσεις αντικομμουνισμού: Από τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής μέχρι διάφορους υπερασπιστές της ΕΕ και της αντιλαϊκής της πολιτικής, που τσακίζει και «ματώνει» το το λαό.

Για όλους αυτούς, είναι ασυγχώρητο μια καλλιτέχνιδα καταξιωμένη και δημοφιλής, κυρίως στη νεολαία, να δηλώνει δημόσια τη συμπάθειά της στο ΚΚΕ και την πίστη της στην οργανωμένη πάλη, σε καιρούς που ο αντικομμουνισμός φουντώνει και χύνει δηλητήριο στις νεανικές κυρίως συνειδήσεις. Τους είναι αδιανόητο να ακούγεται από τέτοια χείλη λόγος καταγγελτικός για την ΕΕ, που πράγματι είναι δικτατορία για τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες των λαών και έχει για επίσημη ιδεολογία της τον αντικομμουνισμό.

Επεσαν λοιπόν πάνω της να τη «φάνε», με ειρωνείες και απαράδεκτα σχόλια. Από τα προσφιλή τους «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» προσπάθησαν να «τσαλακώσουν» την εικόνα της και τη σχέση της με το κοινό, ειδικά το νεανικό. Επειδή δηλώνει ΚΚΕ! Επειδή δεν υποκλίνεται στον ευρωμονόδρομο! Επειδή μιλάει για οργανωμένη πάλη! Κι όλα αυτά με έναν ραφιναρισμένο αντικομμουνισμό, που αποκαλύπτει τις πραγματικές τους προθέσεις. Ομως, μάταια πασχίζουν...

Πληρωμένη απάντηση έδωσε και η ίδια η Νατάσσα Μποφίλιου με ανάρτησή της, που μεταξύ άλλων σημειώνει: «Πιστεύω στον προσωπικό, αλλά και στον συλλογικό αγώνα, στα όμορφα πράγματα, στη μουσική, στον έρωτα, στον άνθρωπο, στην επανάσταση. Πιστεύω στην οργανωμένη πάλη και θα στέκομαι μπροστά της προσοχή! (...) Προσπαθώ όλη μου τη ζωή να παραμείνω συνεπής στις αρχές και τις θέσεις μου. Και θα συνεχίσω να προσπαθώ με πάθος. Εσείς μπορείτε, με τη σειρά σας, να συνεχίσετε να πετάτε λάσπη σε κάθε διαφορετική άποψη, με τη λύσσα και τον βαθύ σεξισμό που συνηθίζετε, αλλά να είστε βέβαιοι πως δεν μπορείτε να λερώσετε ούτε την ψυχή, ούτε την τιμή μου».

Βγάζοντας το καΐκι έξω (Αη Στράτης)

Ο Βασίλης Βλασίδης ανήκει σε αυτήν τη γενιά των εικαστικών που με την τέχνη τους αποτύπωσαν τις πιο μεγάλες στιγμές του λαού μας και στρατεύτηκαν με το δίκιο της εργατικής τάξης. Δεν δημιούργησαν αποκομμένοι από την κοινωνία, αλλά συνδέθηκαν και εξέφρασαν τους βαθύτερους πόθους της.

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη την 1η Γενάρη του 1907. Σε ηλικία 17 χρόνων έρχεται μόνος του στην Αθήνα. Κάνει διάφορες δουλειές, ενώ παράλληλα ως αυτοδίδακτος ζωγράφος στο διάστημα μέχρι και την Κατοχή ζωγραφίζει κυρίως σκίτσα και γελοιογραφίες. Η Κατοχή τον βρίσκει να δουλεύει στην ΟΥΛΕΝ ως σχεδιαστής. Οργανώνεται στο ΚΚΕ, ενώ πρωτοστατεί στην οργάνωση του σωματείου εργαζομένων, του οποίου γίνεται πρόεδρος. Σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής παλεύει μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ στον τομέα Διαφώτισης της περιοχής της πρωτεύουσας.

Μετά την Απελευθέρωση γνωρίζει κι αυτός, όπως χιλιάδες σύντροφοι και συναγωνιστές του, τις διώξεις του αστικού κράτους. Στα συνολικά 10 χρόνια εξορίας δημιουργεί το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό κομμάτι του έργου του, εκεί αναδύεται το μεγάλο του ταλέντο στη ζωγραφική. Εκεί γνωρίζεται και με μεγάλους καλλιτέχνες, όπως τους Γιάννη Ρίτσο, Μάνο Κατράκη και Μενέλαο Λουντέμη.

Οταν αποφυλακίζεται, αναγκάζεται να μπει στο χώρο της διαφήμισης φιλοτεχνώντας έντυπα, φυλλάδια αλλά και εξώφυλλα βιβλίων, αφού η ζωγραφική δεν μπορεί να του εξασφαλίσει τα προς το ζην. Παράλληλα, όμως, ζωγραφίζει πολλά πορτρέτα και άλλα έργα. Το 1958 συμμετέχει στην πρώτη του και τελευταία ομαδική έκθεση ζωγραφικής με θέμα τον πόλεμο, που διοργάνωσε ο Λεωνίδας Χρηστάκης στην αίθουσα εκθέσεων «Κούρος». Το 1982 στο Τορόντο του Καναδά παρουσιάζει την πρώτη ατομική του έκθεση, με έργα που ζωγραφίζει εκεί.

Ο Βασίλης Βλασίδης «έφυγε» στις 15 Φλεβάρη 1997 σε ηλικία ενενήντα χρόνων.