Παπαγεωργίου Βασίλης

Επαναλαμβάνει στο ίδιο μοτίβο πάντα τις γνωστές θεωρίες δεκαετιών περί δογματικού ΚΚΕ, που δεν μπορεί να αντιληφθεί τη σύγχρονη πραγματικότητα. Το ίδιο έπραξε πρόσφατα απευθυνόμενος προς τα ΜΜΕ με αφορμή τις κινητοποιήσεις στο Ναύπλιο και τις θέσεις του δικού του κόμματος, το οποίο διακρίνεται για μια ακόμη φορά από τη ρεφορμιστική του συνέπεια, λειτουργώντας ως πολιορκητικός κριός της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, με αφορμή την ίδρυση εθνικού κοινωνικού φόρουμ, γεγονός το οποίο, εκτός των άλλων, συνιστά και σημαντική «πρωτοτυπία» στον αγώνα για τη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο!

Και όλα αυτά τα ισχυρίζεται όταν μόνο στο τελευταίο διάστημα έχουν δει το φως της δημοσιότητας τρία ντοκουμέντα της ΚΕ του ΚΚΕ, τα οποία αναλύουν διεξοδικά τις πολιτικές συγκυρίες τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς. Ντοκουμέντα που συζητούνται ήδη στην κοινωνία και στον κομματικό κορμό και αναφέρονται στις πρόσφατες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, στις απόψεις και θέσεις του Κόμματος μπροστά στην Ελληνική Προεδρία στην ΕΕ και, τέλος, στις συμμαχίες και στα κινήματα για κοινή δράση, συσπείρωση και συνεργασία, που μπορούν να αντισταθούν σε πρώτη φάση μαζί με τους κομμουνιστές στην καπιταλιστική λαίλαπα και στους εκπροσώπους της, αλλά και να οδηγήσουν στη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου, του μόνου ικανού πόλου να μας βγάλει από το σημερινό τέλμα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με ό,τι αυτή εκφράζει σε όλους τους τομείς.

Συνισταμένη αυτών των ντοκουμέντων είναι η άρνηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, η αμφισβήτηση του ίδιου του καπιταλισμού ως πολιτικού συστήματος που έχει έστω και κάτι να προσφέρει στην ιστορία της ανθρωπότητας, πέρα βεβαίως από τη φενάκη κάποιων για την αυτοκατάρρευσή του (Βεργόπουλος - ΝΕΤ, 21-1-03) ή το φυσικό του θάνατο, γεγονός που θα αποτελούσε μεν «προσφορά» αλλά ανήκει στη σφαίρα του φανταστικού.

Βεβαίως, ο ΣΥΝ και η ηγεσία του διαφωνούν μ' αυτές τις θέσεις, έρμαια άλλωστε της κλασικής σοσιαλδημοκρατίας και των θεωριών της.

Το ψάρεμα όμως στα θολά νερά για τον εν λόγω φορέα τείνει να γίνει δευτέρα φύσις. Ετσι, με δήθεν αθώο ύφος, εξόχως επαναστατικό, ο πρόεδρος του ΣΥΝ αναρωτήθηκε στην πρόσφατη συνέντευξή του, γιατί να υπάρχουν στο Ναύπλιο δύο συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στις φιλελεύθερες πολιτικές της ΕΕ, χρεώνοντας άμεσα στο ΚΚΕ διασπαστικές ενέργειες και σεχταρισμό, υπονοώντας ότι στο περιεχόμενο και στον προσανατολισμό των κινητοποιήσεων δεν υπάρχουν διαφορές.

Μα ακριβώς εδώ είναι ένα κομβικό σημείο που διαφοροποιεί το ΚΚΕ και την πολιτική του από τα συστημικά αναχώματα. Το ΚΚΕ δεν παλεύει ενάντια στις φιλελεύθερες πολιτικές της ΕΕ. Παλεύει και ενάντια στις φιλελεύθερες πολιτικές και ενάντια στις σοσιαλδημοκρατικές και, σε τελική ανάλυση, αντιμάχεται τον ίδιο τον καπιταλισμό και τις ιμπεριαλιστικές «ενώσεις» του τύπου ΕΕ.

Το ΚΚΕ δε γενικολογεί ζητώντας έναν κόσμο εφικτό στον αντίποδα, υποτίθεται, του καπιταλισμού, γιατί οι κοινωνίες ιστορικά δε διέπονται από τους νόμους του εφικτού - απροσδιοριστίας απαύγασμα - αλλά από τους αμείλικτους νόμους της ταξικής πάλης. Η ταξική πάλη έχει διδάξει και διδάσκει ότι η εκάστοτε άρχουσα τάξη τσακίζει τους αντιπάλους της ποικιλοτρόπως για να δικαιώνει αφ' ενός τον ιστορικό της ρόλο ως τέτοια και αφ' ετέρου για να συνεχίσει να υφίσταται. Οι αστοί, λοιπόν, είναι αστοί ακόμα και στις πάλαι ποτέ ελληνικές ταινίες και εφικτό γι' αυτούς είναι η μεγιστοποίηση των κερδών τους.

Οι κομμουνιστές δεν αγωνίζονται για να είναι οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη, γιατί η σοσιαλιστική κοινωνία που πρεσβεύουν ως μεταβατικό στάδιο προς την κομμουνιστική κοινωνία δεν έχει ανάγκη τέτοιων πλεονασματικών προσδιορισμών, που στα πλαίσια του καπιταλισμού όμως εκτός από το εύηχο του πράγματος υποκρύπτουν την ασάφεια και τον αποπροσανατολισμό. Και τον τελευταίο καπιταλιστή να ρωτήσεις θα σου πει ότι στη ζωή του δεν επιδίωκε το κέρδος αλλά τη δημιουργία καλύτερων συνθηκών για την οικογένειά του ή την προσφορά έργου στην κοινωνία μέσα από τις επιχειρήσεις του και διάφορα ευτράπελα που διαβάζουμε στα Life style περιοδικά.

Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που και καπιταλιστές στην ΕΕ και στη χώρα μας ενστερνίζονται τέτοια συνθήματα, ούτε βεβαίως είναι τυχαίο που ο ΣΥΝ με αυτά τα συνθήματα πίστεψε ότι έπιασε τον ταύρο από τα κέρατα.

Τέλος, γεννάται και η απορία πώς οι θεματοφύλακες των θεσμών και της πολυφωνίας, όπως η ηγεσία του ΣΥΝ, επιθυμούν την ομογενοποίηση σε ένα τέτοιο κίνημα που εκ των πραγμάτων από το ξεκίνημά του διέθετε αυτό το στοιχείο το οποίο αποτελεί ζήτημα της ταξικής πάλης προς ποια κατεύθυνση θα λυθεί και από εκεί θα εξαρτηθεί αν είναι προς το συμφέρον του κινήματος ή όχι.

Σε ό,τι μας αφορά, τους διαβεβαιώνουμε πως θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, όπως και στο Ναύπλιο, και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και παντού, τα όνειρά μας να γίνουν οι εφιάλτες των καπιταλιστών. Αυτή η ιστορική πρόκληση επομένως δεν αφορά μόνον το ΚΚΕ που την έχει απαντήσει 85 χρόνια τώρα, αλλά όλους εκείνους που ενδιαφέρονται για τη ρήξη εδώ και τώρα. Φυσικά και για όσους ενδιαφέρονται για την ενσωμάτωση οι δρόμοι είναι ανοιχτοί όχι όμως επειδή το ΚΚΕ είναι «δογματικό και σεχταριστικό» αλλά γιατί οι ίδιοι διά του ρεφορμισμού τους οδηγούν στη διαχείριση του συστήματος.