Το ξεβάλτωμα και η ανάκαμψη των νέων κερδοφόρων επενδύσεων προβάλλουν πλέον ως το κεντρικό και άμεσης προτεραιότητας ζήτημα αιχμής, πρώτα και κύρια, για τα τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου, καθώς και για τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τα αστικά κόμματα και τους κάθε είδους διαχειριστές του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Η προσέλκυση επενδύσεων έχει ως όρο και προϋπόθεση την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, την εφαρμογή των μνημονίων, τόσο στο δημοσιονομικό σκέλος (διόγκωση των αντιλαϊκών φόρων, σύνθλιψη κρατικών κονδυλίων για τις λαϊκές ανάγκες) όσο και με το μπαράζ των αναδιαρθρώσεων, που σχετίζονται με την αποκατάσταση και την τόνωση της ανταγωνιστικότητας του εγχώριου κεφαλαίου.

Χαρακτηριστικά είναι τα γεγονότα της περασμένης βδομάδας:

Ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, προσκαλεσμένος από το Ιδρυμα «Κλίντον», έβγαλε ντελάλη για την προσφερόμενη πραμάτεια, υπενθυμίζοντας σε τυχόν υποψήφιους επενδυτές πως «η Ελλάδα είναι μια χώρα με πολλά πλεονεκτήματα. Βρίσκεται στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη και σε μια πολύ καλή τοποθεσία, μεταξύ τριών ηπείρων. Μπορεί να γίνει η χώρα που θα είναι τόπος προσέλκυσης επενδύσεων. Αυτή είναι η επιθυμία μου, ο στόχος μου», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Ο ΣΕΒ, από την πλευρά του, μετά από πρόσκληση του γαλλικού Επιχειρηματικού Συνδέσμου βιομηχάνων και εργοδοτών (MEDEF), βρέθηκε στο Παρίσι, σε αναζήτηση κερδοφόρων επιχειρηματικών συμπράξεων με γαλλικά μονοπώλια. Οπως τονίζει στη σχετική ανακοίνωση, θα αναπτυχθούν δράσεις (επενδυτικές και επιχειρηματικές συναντήσεις και παρουσιάσεις) «μετά την ολοκλήρωση της πρώτης επισκόπησης προόδου του ελληνικού προγράμματος σταθερότητας». Προϋπόθεση είναι η εφαρμογή των προαπαιτούμενων αντιλαϊκών μέτρων του μνημονίου.

Σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΣΕΒ, Θ. Φέσσα,«ο ελληνικός ιδιωτικός τομέας υποστηρίζει σθεναρά την εφαρμογή του ελληνικού προγράμματος σταθερότητας», ενώ παράλληλα τονίζει ότι «στην Ελλάδα υπάρχουν σημαντικές ευκαιρίες για επενδύσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε καινούργιες γαλλο-ελληνικές επιχειρηματικές συνέργειες και συμπράξεις». Εχει τη σημασία του το γεγονός ότι στο κλιμάκιο της επιχειρηματικής αποστολής του ΣΕΒ στο Παρίσι μετείχαν επιχειρηματίες και εκπρόσωποι από τομείς όπως Κατασκευές, Ενέργεια, Βιομηχανία (μέταλλα), Φάρμακο, Λιανεμπόριο, Πληροφορική - Επικοινωνίες, Ασφάλειες, Τράπεζες και Βιομηχανικός εξοπλισμός. Μάλιστα, οι Ελληνες βιομήχανοι είχαν συναντήσεις και σε υψηλό κυβερνητικό επίπεδο, με τους υπουργούς Οικονομίας και Οικονομικών της Γαλλίας, Ε. Μακρόν και Μ. Σαπέν, αντίστοιχα, καθώς βέβαια και με «εκπροσώπους κορυφαίων γαλλικών επιχειρηματικών ομίλων».

Εξίσου χαρακτηριστική είναι και η συμφωνία ανάμεσα στους δύο βιομηχανικούς συνδέσμους (Ελλάδας - Γαλλίας). Ανάμεσα σε άλλα προβλέπει την «ενίσχυση του διμερούς εμπορίου, προσέλκυση ξένων επενδύσεων και ανάδειξη νέων επιχειρηματικών συμπράξεων στην ΕΕ, στην περιοχή της Μεσογείου και στη Μέση Ανατολή». Επί της ουσίας, ο ΣΕΒ λέει το ίδιο πράγμα με τα περί «καλής τοποθεσίας» και των «πλεονεκτημάτων» της χώρας, που αναπαρήγαγε και ο Αλ. Τσίπρας στο Ιδρυμα «Κλίντον».

Πρόκειται βέβαια για στοχευμένη παρέμβαση με γνώμονα τη γεωστρατηγική θέση της χώρας που εκφράζεται με την επιμονή για ανάδειξη της Ελλάδας σε ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο, αλλά και την επιδίωξη της παραγωγής και της διακίνησης των εμπορευμάτων, στη γραμμή των «συγκριτικών πλεονεκτημάτων», ανάλογα με τη θέση που κατέχει το εγχώριο κεφάλαιο στην ευρωπαϊκή και τη διεθνή σκακιέρα της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Εκτεταμένη καταστροφή του πάγιου εξοπλισμού των επιχειρήσεων (εργοστάσια, μηχανήματα κ.ά.), καθώς και άλλων υποδομών (όπως οι κατοικίες) διαπιστώνει ο ΣΕΒ, βάζοντας στο τραπέζι την άμεση προτεραιότητα του εγχώριου κεφαλαίου για την τόνωση νέων κερδοφόρων επενδύσεων. Σύμφωνα με τους βιομήχανους, ο πακτωλός των κρατικών και διακρατικών ενισχύσεων ύψους 35 δισ. ευρώ (ΕΣΠΑ - «επενδυτικό πακέτο Γιούνκερ» κ.ά.) δεν επαρκεί ούτε καν για την επάνοδο της μάζας των επενδύσεων στα επίπεδα που υπήρχαν πριν από την εκδήλωση της κρίσης. Σύμφωνα με τον ΣΕΒ, το «πακέτο Γιούνκερ» στην επταετία δεν υπερβαίνει τα 35 δισ. ευρώ, προσθέτοντας ότι «είναι ζήτημα αν τα μισά αφορούν σε επενδύσεις». Οι ίδιοι διαπιστώνουν πως «οι αποσβέσεις (αναπλήρωση του αποθέματος κεφαλαίου - εργοστασίων, μηχανολογικού εξοπλισμού, κατοικιών κ.λπ. - που γηράσκει) διαμορφώνονται σε 33 δισ. ευρώ ετησίως». Αυτό σημαίνει ότι χρειάζονται αντίστοιχες επενδύσεις σε ετήσια βάση, προκειμένου να συντηρηθεί ή να ανανεωθεί ο υπάρχων εξοπλισμός, έτσι ώστε να διατηρείται στα τρέχοντα επίπεδα η παραγωγική ικανότητα. Οι επενδύσεις το 2014 διαμορφώθηκαν στα 18 δισ. ευρώ (από τα οποία 12 δισ. ήταν οι επιχειρηματικές επενδύσεις), υπολείπονταν δηλαδή κατά 15 δισ. ευρώ σε σχέση με τις ανάγκες ανανέωσης των παγίων κεφαλαίων (33 δισ.). Και βέβαια, το φαινόμενο της λεγόμενης «αποεπένδυσης» είναι αποτέλεσμα της οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης, που φορτώνεται στα λαϊκά στρώματα.

Με αυτά τα δεδομένα, ο ΣΕΒ επικαλείται τους ανέργους «που δεν μπορούν να περιμένουν», αλλά και την ανεπάρκεια της εγχώριας αποταμίευσης, βλέποντας τη διέξοδο στη «μαζική εισροή επενδυτικών κεφαλαίων από το εξωτερικό». Μάλιστα, σημειώνουν ότι θα απαιτηθούν επενδύσεις ύψους τουλάχιστον 105 δισ. ευρώ την ερχόμενη επταετία, προκειμένου να διατηρηθεί το «σημερινό επίπεδο ευημερίας», όπως ονομάζουν την παραγωγική ικανότητα του κεφαλαίου, σε συνδυασμό με τις αναγκαίες υποδομές που αφορούν στη διακίνηση των παραγόμενων εμπορευμάτων.

Με βάση και τα παραπάνω προκύπτει ανάγλυφα το γεγονός ότι τα λιμνάζοντα και υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια συντονίζονται, συμπλέουν και διαπλέκονται, γύρω από την πολιτική που τροφοδοτεί το καπιταλιστικό κέρδος. Μόνο που οι επενδύσεις γίνονται στα αποκαΐδια των εργασιακών δικαιωμάτων, αυτό δημιουργεί συνθήκες ανταγωνιστικότητας και αύξησης κερδών ωθώντας στην ανάπτυξη, που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στην εκδήλωση της επόμενης καπιταλιστικής κρίσης.

Παράλληλα, η απόδοση των κονδυλίων από την ΕΕ έχει ως όρο και προϋπόθεση την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής και τα μνημόνια διαρκείας. Σύμφωνα με την Κομισιόν, σε ό,τι αφορά το «Ταμείο Στρατηγικών Επενδύσεων», επισημαίνει πως «θα δοθεί προτεραιότητα στην άρση των φραγμών που υπάρχουν σε όλους τους βασικούς τομείς υποδομών, όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, τα ψηφιακά μέσα και οι μεταφορές, καθώς και οι φραγμοί στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών».

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ, δήλωσε, την περασμένη βδομάδα, ότι το πακέτο κανόνων που θα προτείνει η Κομισιόν την ερχόμενη άνοιξη θα μειώσει τις διαφορές στην εργατική νομοθεσία στα κράτη - μέλη.

Απευθυνόμενος στο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικαλιστικών Οργανώσεων, στο Παρίσι, τόνισε: «Εμείς, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, θα προτείνουμε την άνοιξη του 2016 έναν πυλώνα ελάχιστων κοινών εργασιακών δικαιωμάτων, ένα προστατευτικό δίχτυ στην αγορά εργασίας», και πρόσθεσε ότι θα προταθούν νέοι κανόνες όσον αφορά τις εργασιακές σχέσεις. Συνέχισε λέγοντας ότι με αυτόν τον τρόπο «θα συμβάλουμε στη σύγκλιση όσον αφορά τη σφαίρα της απασχόλησης στην Ευρώπη».

Βέβαια, πρόκειται για την πολιτική συμπίεσης των εργατικών δικαιωμάτων και του μισθολογικού κόστους.

Αυτό αποτελεί έναν από τους άξονες της αντιλαϊκής πολιτικής, που θα προβλέπει η νέα «Λευκή Βίβλος» της ΕΕ, στο πλαίσιο της δεκαετούς διαδικασίας (2015 - 2025) για την εμβάθυνση της ΟΝΕ.

Ανάμεσα σε άλλα:

Προβλέπεται η δημιουργία ευρωπαϊκού μηχανισμού ελέγχου, ο οποίος, σε συνεργασία με τις εθνικές αρχές, θα έχει αρμοδιότητα την αποτροπή των αποκλίσεων στην ανταγωνιστικότητα των μισθών. Αποκαλυπτικό είναι το γεγονός ότι τα συμβούλια ανταγωνιστικότητας (κρατικά και σε επίπεδο ΕΕ) θα αξιολογούν το βαθμό στον οποίο η εξέλιξη των μισθών συμβαδίζει με την παραγωγικότητα. Μάλιστα, η σύνδεση μισθών - παραγωγικότητας θα γίνεται τόσο με τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης, όσο και με τους «κυριότερους συγκρίσιμους εμπορικούς εταίρους» της ΕΕ. Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει τη συμπίεση του λεγόμενου μισθολογικού και του μη μισθολογικού «κόστους» των επιχειρηματικών ομίλων της ΕΕ (οι μισθοί δεν είναι κόστος, είναι ένα ελάχιστο μέρος της αξίας της παραγωγής των εργατών που καρπώνεται ο καπιταλιστής), με γνώμονα την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, στη διαρκή διαπάλη τους για την απόσπαση μεριδίων, κερδών και αγορών.

Σημειώνουν πως «τα πρότυπα για τις αγορές εργασίας» θα πρέπει να συνδυάζουν την ασφάλεια με την ευελιξία, όπως με «ευέλικτες και αξιόπιστες συμβάσεις εργασίας», έτσι ώστε να αποφευχθεί μια αγορά εργασίας δύο ταχυτήτων, να προχωρήσουν οι πολιτικές της «διά βίου μάθησης» και τα σύγχρονα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης, με διευκόλυνση της φορολόγησης της εργασίας (μείωση ασφαλιστικών εισφορών για τους εργοδότες κ.ά.). Οπως χαρακτηριστικά τονίζουν, «οι πληθυσμοί μας γηράσκουν με ταχύ ρυθμό και χρειαζόμαστε σημαντικές μεταρρυθμίσεις στα συστήματα συνταξιοδότησης και υγειονομικής περίθαλψης». Διευκρινίζοντας παραπέρα επισημαίνουν: «Οι μεταρρυθμίσεις θα προβλέπουν την εναρμόνιση της ηλικίας συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής», που σημαίνει αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Καθόλου τυχαία, μέτρα όπως τα παραπάνω (Εργασιακά, Ασφαλιστικό) περιλαμβάνονται και στις λίστες με τις νέες προαπαιτούμενες αντιλαϊκές παρεμβάσεις, που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προωθεί για ψήφιση στη Βουλή, στο αμέσως προσεχές διάστημα.

Το συμπέρασμα είναι ότι οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα όχι μόνο δεν πρόκειται να ωφεληθούν από την όποια καπιταλιστική ανάκαμψη, αλλά θα την πληρώσουν κι από πάνω, τόσο με τα μέτρα του μνημονίου, όσο και με τα μέτρα Γιούνκερ για τα Εργασιακά.