Για την κατάσταση που βιώνουν σήμερα οι 1.100 εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, τις ευθύνες των κομμάτων της διαχείρισης, αλλά και της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, μίλησε στο «Ριζοσπάστη» ο Πέτρος Αναστασιάδης, μέλος της διοίκησης του Σωματείου «ΤΡΙΑΙΝΑ» των εργαζομένων του ναυπηγείου, εκπρόσωπος των δυνάμεων της Εργοστασιακής Επιτροπής Ναυπηγείων Σκαραμαγκά (ΕΕΝΣ), που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ.

-- Ποια είναι σήμερα η κατάσταση στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους και την παραγωγική δραστηριότητα;

-- Μετά από 20 και πλέον μήνες, όπου το ναυπηγείο ουσιαστικά έχει «κλείσει» από τον ιδιώτη, που τον παρουσίασαν σαν «επενδυτή», η κατάσταση είναι οριακή. Οι 1.100 εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι όλο αυτό το διάστημα. Αφού αντιμετωπίσαμε την εκ περιτροπής εργασία, με μία μέρα δουλειά τη βδομάδα, από τις 18 Απρίλη 2012 ως τις 30 Σεπτέμβρη 2013, σήμερα βιώνουμε την απόλυτη εξαθλίωση.

Εχουμε συναδέλφους που ζουν από συσσίτια, που δεν έχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς και δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα αναγκαία για την καθημερινότητα. Να σκεφτεί κανείς ότι υπάρχουν ακόμα και δικαστικές αποφάσεις που ενώ έχουν χαρακτηρίσει την εκ περιτροπής εργασία «παράνομη και καταχρηστική» υποχρεώνοντας την εργοδοσία να πληρώσει δεδουλευμένα, δεν υλοποιούνται. Σε πολύ χειρότερη κατάσταση βρίσκονται οι συνάδελφοι από τη δραστηριότητα του Τροχαίου Υλικού, αφού βιώνουν αυτή την εξαθλίωση εδώ και 5 χρόνια.

Παραγωγική δραστηριότητα ασφαλώς δεν υπάρχει. Οι εγκαταστάσεις του ναυπηγείου έχουν αφεθεί στην τύχη τους, παρουσιάζουν εικόνα διάλυσης. Το τελευταίο διάστημα, μάλιστα, έχουν ξεκινήσει και πλειστηριασμοί περιουσιακών στοιχείων του ναυπηγείου, όπως αυτοί των ρυμουλκών που εκποιήθηκαν. Η εικόνα αυτή, βέβαια, δεν προέκυψε από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι αποτελέσματα συγκεκριμένων πολιτικών κατευθύνσεων από την ΕΕ, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά της, προς όφελος μονοπωλίων του κλάδου.

-- Πείτε μας δυο λόγια γι' αυτό...

-- Αυτό που συντελείται στα ναυπηγεία, είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών. Πολιτικές που υλοποιούνται επί δεκαετίες, με χαρακτηριστική την τελευταία, όπου στα πλαίσια των κατευθύνσεων της ΕΕ, επιβλήθηκε η ιδιωτικοποίηση ή το κλείσιμο όλων των ναυπηγείων της χώρας.

Η υπονόμευση του ναυπηγείου είναι σε εξέλιξη από την 10ετία του 1980. Ο εφοπλιστής Νιάρχος, ιδιοκτήτης των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, τα είχε βουλιάξει στα χρέη. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τη συνυπογραφή τότε της ΝΔ, πήρε το ναυπηγείο, το «καθάρισε» από τα χρέη, δηλαδή τα φόρτωσε στο λαό, έδωσε από πάνω στον εφοπλιστή 130 εκατομμύρια δολάρια και το 2001 το ιδιωτικοποίησε, παραδίδοντάς το στα γερμανικά μονοπώλια, όπως η HDV. Επιβεβαιώθηκε δηλαδή ότι οι ιδιωτικοποιήσεις και οι κρατικοποιήσεις από τις κυβερνήσεις της διαχείρισης, είναι οι δυο όψεις του ίδιου αντεργατικού - αντιλαϊκού νομίσματος.

Τα μονοπώλια από την πρώτη στιγμή έδειξαν τις προθέσεις τους. Υπήρχε μια διαρκής συρρίκνωση δραστηριοτήτων, καθώς επιδίωκαν σίγουρο και γρήγορο κέρδος. Αποκορύφωμα ήταν το κλείσιμο μιας ολόκληρης δραστηριότητας, αυτής του Τροχαίου Υλικού και το πέταγμα στο δρόμο 160 συναδέλφων. Το ναυπηγείο, που πριν την ιδιωτικοποίηση είχε τέσσερις δραστηριότητες (σκάφη επιφανείας - υποβρύχια - επισκευές - τροχαίο υλικό), το 2010 έφτασε να έχει μόλις μια, αυτή των υποβρυχίων. Σήμερα, βέβαια, βρίσκεται ουσιαστικά κλεισμένο.

-- Με αφορμή την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για εξεταστική επιτροπή, σηκώθηκε πολύς κουρνιαχτός για τις πολιτικές ευθύνες γύρω από το Σκαραμαγκά. Πώς κρίνετε την όλη συζήτηση;

-- Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, δεν είχε στόχο όπως φάνηκε να αναδειχθούν οι συγκεκριμένες πολιτικές που οδήγησαν εδώ, το πλαίσιο της διαχείρισης εντός της ΕΕ, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί. Αντίθετα, ο καβγάς εστίασε στο θέμα της σύμβασης των υποβρυχίων. Δηλαδή, κυριάρχησε η σκανδαλολογία. Σίγουρα και αυτό είναι τεράστιο ζήτημα, αλλά αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου. Τα σκάνδαλα είναι σύμφυτα με την αντιλαϊκή πολιτική, το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, που ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν αμφισβητεί, αλλά διαγκωνίζεται με τα άλλα αστικά κόμματα του ευρωμονόδρομου για το ποιος είναι ο καλύτερος να το διαχειριστεί. Οπως εξελίχθηκε, ήταν μια πρόταση για τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων, όχι μόνο του ναυπηγείου, αλλά συνολικά.

Οσοι αποσιωπούν τις ευθύνες της ΕΕ για τη σημερινή κατάσταση της ναυπηγικής βιομηχανίας στη χώρα μας, έχουν τεράστια ευθύνη και δημιουργούν νέες αυταπάτες στους εργαζομένους. Δεν αναφέρουν κουβέντα ότι από το 2010 έκλεισε για 15 χρόνια και βρίσκεται σε διαδικασία εκποίησης το εμπορικό τμήμα του ναυπηγείου, με απόφαση της ΕΕ. Το παράδειγμα του ναυπηγείου, πρέπει να αποτελέσει κριτήριο για τους εργαζομένους για τις θέσεις όλων των κομμάτων.

-- Μιλήσατε για ευθύνες της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας. Ποιες είναι αυτές;

-- Είναι τεράστιες οι συνδικαλιστικές ευθύνες. Η πλειοψηφία στο σωματείο, οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ), έπαιξαν όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζουν να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην υλοποίηση του συγκεκριμένου σχεδιασμού σε βάρος του Ναυπηγείου, συνολικά της ναυπηγοεπισκευής. Λειτουργούν ως «δούρειος ίππος» και ας εμφανίζονται τώρα κάποιοι ως «παραπλανημένοι» ή κομματικά «ορφανοί».

ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ είναι αυτές που πανηγύριζαν για την ιδιωτικοποίηση. Ολα τα χρόνια που το ναυπηγείο συρρικνωνόταν, καλούσαν τους εργαζόμενους να μην αντιδράσουν, στο όνομα του να μείνει τάχα ανοιχτό, έστω και με συρρικνωμένη δραστηριότητα. Χέρι - χέρι αυτές οι δυνάμεις, τόσο με την κυβέρνηση, όσο και με την εργοδοσία, λειτουργούσαν και εξακολουθούν να λειτουργούν ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων. Επαιξαν καθοριστικό ρόλο στο κλείσιμο του τροχαίου υλικού και στο πέταγμα συναδέλφων στο δρόμο.

Οταν ξεκίνησε η εφαρμογή του απαράδεκτου και αντεργατικού μέτρου της εκ περιτροπής εργασίας, τον Απρίλη του 2012, αυτές οι δυνάμεις, κατ' εντολή του κομματικού τους φορέα, ανέστειλαν τις κινητοποιήσεις, γιατί ήταν παραμονές των εκλογών. Εβαλαν τους εργαζομένους να χτυπούν κάρτα τους πρώτους 3 μήνες, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι «δεν τρέχει τίποτα» και ότι «θα πληρωθούν». Ολο αυτό το διάστημα, καλλιεργούσαν ψεύτικες προσδοκίες στους εργαζόμενους ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα το ναυπηγείο θα ανοίξει, οπότε δεν συντρέχει λόγος για κινητοποιήσεις. Καλλιεργούσαν έντεχνα το φόβο, ότι «μη μιλάτε γιατί όταν ανοίξει, πιθανόν να υπάρξει πρόβλημα».

Αυτές οι δυνάμεις πρωτοστάτησαν στο να μην γίνονται γενικές συνελεύσεις, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, που και αυτές τις διέλυαν. Εναντιώθηκαν στα καλέσματά μας για συντονισμό του αγώνα με όλους τους εργαζομένους του κλάδου, που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα. Το σύνθημα «δεν θα κάνουμε το ναυπηγείο Χαλυβουργία», ήταν κυρίαρχο από την πλευρά τους.

Από κοντά βρίσκονται και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που στο ναυπηγείο εμφανίζονται ως δήθεν «ανεξάρτητες», ωστόσο στις εκλογές του Εργατικού Κέντρου Πειραιά ήταν με την «Αυτόνομη Παρέμβαση» του ΣΥΡΙΖΑ. Ως κύριο πρόβλημα αναδεικνύουν, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το σκάνδαλο με τα υποβρύχια και προσωποποιούν τις ευθύνες σε συγκεκριμένα στελέχη της κυβέρνησης.

-- Με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση, τι προτείνει η «Εργοστασιακή Επιτροπή» για την εξασφάλιση των εργαζομένων και για να έχει προοπτική το ναυπηγείο;

-- Εμείς, ως «Εργοστασιακή Επιτροπή», από την πρώτη στιγμή είχαμε επισημάνει στους συναδέλφους ότι όλα αυτά γίνονται στα πλαίσια συγκεκριμένου σχεδιασμού. Ολο αυτό το διάστημα, με παρεμβάσεις μας, αποκαλύπταμε στους εργαζομένους τις αυταπάτες που σκόπιμα τους καλλιεργούσαν. Σήμερα, που είναι πλέον ολοφάνερο πού οδηγούνται τα πράγματα, καλούμε τους εργαζόμενους να σπάσουν το φόβο, να βγουν μπροστά και με τη δική τους πίεση να αλλάξει πορεία το σωματείο.

Απαιτούμε άμεσα από την κυβέρνηση να αναλάβει την πολιτική ευθύνη να ανοίξει το ναυπηγείο, με όλες τις δραστηριότητες και το σύνολο των εργαζομένων. Πρέπει να γίνει καθαρό, κόντρα στις επιλογές της πλειοψηφίας, ότι όποια λύση σχεδιάζεται για την ολοκλήρωση των υποβρυχίων, δεν θα γίνει αποδεκτή αν αυτή δεν συνδέεται και με λύση προοπτικής για το ναυπηγείο στο σύνολό του.

Το πρόβλημα που βιώνουμε εμείς στο ναυπηγείο δεν είναι κάτι ειδικό. Το σύνολο της ναυπηγικής βιομηχανίας, της αμυντικής βιομηχανίας, αλλά και του κλάδου του Μετάλλου, βρίσκεται αντιμέτωπο με τις ίδιες πολιτικές. Στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη η ανεργία ξεπερνάει το 90% και βρίσκεται αντιμέτωπη με την αλλαγή χρήσης των ντόκων της, όπως επιτάσσει το συμφέρον του μονοπωλίου της COSCO. Τα Ναυπηγεία Ελευσίνας υπολειτουργούν, όπως και αυτά στο Νεώριο της Σύρου. Της Χαλκίδας, από την άλλη, έχουν γίνει καρνάγιο, όπου κυριαρχεί η μαύρη ανασφάλιστη εργασία.

Οι εργαζόμενοι μόνο ενιαία ως κλάδος μπορούν να αντιμετωπίσουν την επίθεση που δέχονται. Αυτό ακριβώς αντιμάχονται και υποσκάπτουν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, τόσο στα σωματεία, όσο και στην Ομοσπονδία Μετάλλου (ΠΟΕΜ). Ο δρόμος που άνοιξαν οι ταξικές δυνάμεις, με τη συγκρότηση της Συντονιστικής Επιτροπής Ναυπηγικής Βιομηχανίας και την Πανελλαδική Συντονιστική Μετάλλου, που βρίσκουν ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση, είναι αυτός που υπηρετεί τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων. Μόνο μέσα από το συντονισμό της δράσης όλου του κλάδου μπορούμε να απαντήσουμε στη γενικευμένη επίθεση που δεχόμαστε.

Ο μόνος δρόμος για να επιλυθεί οριστικά το πρόβλημα, τόσο για το ναυπηγείο, όσο και για το σύνολο του κλάδου της ναυπηγικής βιομηχανίας, είναι η συγκρότηση Δημόσιου Ενιαίου Φορέα Ναυπηγικής Βιομηχανίας που θα σχεδιάζει, θα οργανώνει και θα υλοποιεί την παραγωγική διαδικασία με βάση τις τεράστιες ανάγκες της χώρας στην ακτοπλοΐα, την άμυνα, τις μεταφορές. Αυτό προϋποθέτει σύγκρουση με την ΕΕ και τα μονοπώλια, με τις δυνάμεις που υπηρετούν τη στρατηγική τους. Πείρα υπάρχει και αυτή είναι που πρέπει να αξιοποιήσουν οι εργαζόμενοι.