Μια παρέα φίλων διαβάζει την ιστορία ενός έρωτα που γεννήθηκε έναν αιώνα πριν, στα χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης, μαθαίνοντας και σχολιάζοντας όλα όσα έμειναν ανεξίτηλα στην Ιστορία.

Ο θίασος «Αντάμα», μετά την επιτυχία της παράστασης «Χορεύετε;», επιστρέφει με ένα νέο, ανατρεπτικό έργο, που έρχεται να αγκαλιάσει σύγχρονα ερωτήματα για την εξέλιξη των ανθρώπινων σχέσεων και τη θέση της γυναίκας.

Τι έχει αλλάξει στις σχέσεις των δύο φύλων; Πώς έχει δομηθεί ο ρόλος της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία με την πάροδο 100 χρόνων; Και πώς η σπειροειδής εξέλιξη της κοινωνίας αντανακλάται στην ποιότητα των σχέσεων;

Για το νέο εγχείρημα του θιάσου «Αντάμα» μιλήσαμε με την Γεωργία Καούκη, μέλος της ομάδας, η οποία ανέλαβε και το κείμενο και τη σκηνοθεσία της παράστασης.

-- Η παράσταση είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα της Α. Κολοντάι «Βασιλίσα Μαλίγκινα». Τι πραγματεύεται; Από πού αντλήσατε την έμπνευσή σας;

-- Η παράσταση αποτελεί μια σύγχρονη ανάγνωση του βιβλίου της Κολοντάι. Μία παρέα φίλων ανακαλύπτει το βιβλίο και το διαβάζει. Η έμπνευση ήρθε ακριβώς από την ανάγνωση του βιβλίου και τις σκέψεις που δημιουργεί στον σύγχρονο αναγνώστη, ένα βιβλίο γραμμένο 100 χρόνια πριν. Παρουσιάζονται οι αντιφάσεις που ξεπεράστηκαν στο γυναικείο ζήτημα μετά την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και η προοδευτικότητά τους στο σήμερα. Σήμερα, εκ πρώτης όψεως, μοιάζει να έχει προοδεύσει η ανθρωπότητα, ωστόσο τα ζητήματα που τίθενται στο βιβλίο είναι εξαιρετικά επίκαιρα καθώς η λύση τους προϋποθέτει την κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων, που θα απελευθερώσει τη γυναίκα και τα ζευγάρια γενικότερα από σχέσεις που δεν βασίζονται στην αμοιβαία αγάπη και τον αμοιβαίο έρωτα.

-- Από τη στιγμή που διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο ήθελα να γίνει παράσταση. Η μεταφορά ήταν αρκετά απαιτητική γιατί το έργο αυτό αναφέρεται στα πρώτα χρόνια της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση, μια ιστορική περίοδο αρκετά άγνωστη για το ευρύ κοινό. Μπήκε λοιπόν η ανάγκη η θεατρική μεταφορά να βρει τον τρόπο να αφορά τον σύγχρονο θεατή και να γίνεται με τρόπο που ο θεατής να καταλαβαίνει τι συμβαίνει ακόμα και αν αγνοεί πολλά ιστορικά στοιχεία. Για τον λόγο αυτόν αξιοποιήσαμε την ανάγνωση του βιβλίου από μια σύγχρονη παρέα. Στο σύνολό του το βιβλίο ήταν αδύνατο να αποδοθεί. Αποδίδεται ωστόσο η δυνατότητα της γυναίκας στον σοσιαλισμό να είναι συνεπής απέναντι στον εαυτό της και τα συναισθήματά της καθώς η παραμονή της σε μια σχέση ή σε έναν γάμο δεν σχετίζεται με τη δυνατότητα επιβίωσης, όπως συμβαίνει σήμερα.

-- Σε αυτήν την πορεία τι ήταν αυτό που δυσκόλεψε περισσότερο την ομάδα, αλλά και ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση;

-- Το γεγονός ότι καταπιαστήκαμε με ένα έργο το οποίο δεν ήταν εξαρχής θεατρικό κείμενο έχει εξαιρετικές δυσκολίες. Για μένα ήταν η πρώτη φορά που έγραψα και σκηνοθέτησα μια παράσταση. Οπότε αυτό ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να αποδοθεί νοηματικά μέσα από την παράσταση το γεγονός ότι οι σχέσεις των ανθρώπων μπορεί να έχουν αντίστοιχες δυσκολίες, καθώς η συνείδηση δεν αλλάζει αυτόματα μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά δίνεται η δυνατότητα να πράξει διαφορετικά ο άνθρωπος, να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει. Στη σκηνική αποτύπωση όλων αυτών είχε δημιουργική προσφορά όλη η ομάδα, η οποία ουσιαστικά συνδημιούργησε καθ' όλη τη διάρκεια των προβών και φυσικά συνεχίζει όσο παίζεται η παράσταση.

-- Εκτός από τη «Βασιλίσα Μαλίγκινα», που είναι το έργο στο οποίο κατεξοχήν βασιζόμαστε, στην παράσταση έχουμε αξιοποιήσει κομμάτια και από το μυθιστόρημα «Waiting to exhale» της Αφροαμερικανίδας Τέρι Μακ Μίλαν, το οποίο με χιουμοριστική διάθεση αναφέρεται στη δυσκολία οικοδόμησης υγιών σχέσεων από τη γυναικεία σκοπιά. Η συγκεκριμένη σύνθεση εξυπηρέτησε τη βασική επιδίωξη ώστε το έργο να αφορά τον σύγχρονο θεατή. Οσον αφορά το σήμερα, λοιπόν, αξιοποιήσαμε ιστορίες του δεύτερου βιβλίου αλλά ταυτόχρονα δημιουργήσαμε τους χαρακτήρες μιας σύγχρονης παρέας που πέφτει στα χέρια της ένα βιβλίο. Σ' αυτήν την παρέα υπάρχει ένα ζευγάρι που φλέρταρε, μια κοπέλα που είναι έγκυος και την έχει παρατήσει ο σύντροφός της μόλις έμαθε για την εγκυμοσύνη, μια κοπέλα που «δεν αντέχει να είναι μόνη της», ένα αγόρι που μελετά συνεχώς και καίγεται να μεταδώσει τη γνώση στους υπόλοιπους και ένα κορίτσι πιο αινιγματικό που θέλει να μαθαίνει και αγαπάει βαθιά τους ανθρώπους. Οι χαρακτήρες δημιουργήθηκαν μέσα στη διαδικασία των προβών, μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών, προκειμένου να εξυπηρετηθεί αυτό που θέλαμε να πούμε με την παράσταση.

-- Οι σχέσεις των δύο φύλων απασχολούν τους ανθρώπους. Υπάρχουν στις συζητήσεις, στις παρέες καθημερινά. Είναι ένα θέμα αρκετά κομβικό καθώς πέρα από τις βιολογικές ανάγκες που καλύπτονται σχετίζεται με την ανάγκη του ανθρώπου για συντροφικότητα, με την ανάγκη του ανθρώπου να νιώσει θετικά συναισθήματα, θετικές εμπειρίες και να μοιραστεί τη ζωή του. Ωστόσο, αυτές οι ανάγκες πολλές φορές συγχέονται με την επιβίωση. Το σπίτι, το μεγάλωμα των παιδιών, άρα η οικονομική εξάρτηση του ζευγαριού και στις περισσότερες περιπτώσεις της γυναίκας καθιστούν την παραμονή σε σχέσεις ή σε γάμους οικονομική ανάγκη και όχι συναισθηματική.

-- Είναι το νέο σας έργο μετά το «Χορεύετε;». Για άλλη μια φορά καταπιάνεστε με έργα που κάτι θέλουν να μας πουν... Αυτό είναι και το βασικό σας μέλημα για την τέχνη σας;

-- Μέσα από κάθε καλλιτεχνικό έργο, συνειδητά ή ασυνείδητα, ο δημιουργός επικοινωνεί κάτι με το κοινό του. Μαζί με τα υπόλοιπα κορίτσια του θιάσου «Αντάμα», όπου είμαι μέλος, θέλουμε ξεκάθαρα να παίρνουμε θέση μέσα στην κοινωνία από τη σκοπιά της προοδευτικής κίνησης της Ιστορίας. Η τέχνη μας θέλουμε να είναι αφορμή για να ανοίγουν συζητήσεις, να μαθαίνει το κοινό για πράγματα που πριν δεν είχε τύχει να γνωρίσει γιατί το αστικό κράτος τα θέλει κρυμμένα, να συγκινείται με τον άνθρωπο, να γνωρίζει πως ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει αλλιώς, σε ένα άλλο σύστημα που κέντρο του θα έχει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

-- Η κατάσταση στον χώρο είναι δύσκολη. Πώς είναι τα πράγματα για μια νέα ομάδα;

-- Η κατάσταση δυστυχώς είναι πάρα πολύ δύσκολη για να μπορεί ένας νέος καλλιτέχνης να ζει από τη δουλειά του στο θέατρο. Για τις νέες ομάδες και τους νέους δημιουργούς τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Η παραγωγή μιας θεατρικής παράστασης είναι ιδιαίτερα ακριβή. Είναι οι συντελεστές που πρέπει να πληρωθούν, το θέατρο το οποίο το νοικιάζουμε, φυσικά τα σκηνικά, τα κουστούμια. Και τελευταία έρχεται η πληρωμή η δική μας που εκτός του καλλιτεχνικού έργου είμαστε επιφορτισμένες με την παραγωγή και όλες τις μη δημιουργικές δουλειές που προϋποτίθενται για να ανέβει μια παράσταση. Η δική μας ομάδα έχει επιχορηγηθεί από το ΥΠΠΟ για να πραγματοποιήσει αυτήν την παράσταση. Ωστόσο στην πραγματικότητα αυτό που καταφέρνουμε είναι να μην «μπαίνουμε μέσα» βάζοντας λεφτά από την τσέπη μας που δεν ξέρουμε αν θα γυρίσουν πίσω, όπως συμβαίνει με πολλούς συναδέλφους. Και πάλι, όμως, δεν καταφέρνουμε να πληρωθούμε για τη δουλειά μας.