Ετσι το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι, σε αντίθεση με τη ΝΔ, δίνει βάρος στη δημόσια εκπαίδευση και ως... αντιπερισπασμό στη θέση του υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16, προβάλλει μια πρόταση 15 σημείων, ως τις πλέον αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για τη δημόσια εκπαίδευση.

Ομως, ένα προς ένα και τα 15 σημεία της πρότασης του ΠΑΣΟΚ περιγράφουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα έχει ανοίξει διάπλατα τις πόρτες του στους ιδιώτες, περιγράφουν από το νηπιαγωγείο έως το πανεπιστήμιο μια εκπαίδευση της αμάθειας για τους πολλούς, που δε θα είναι ενιαία, αλλά διαφορετική για τα παιδιά διαφορετικών κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων ανάλογα με την τσέπη τους!

Οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ αρχίζουν με την απαίτηση να καταργηθεί το ενιαίο αναλυτικό πρόγραμμα στα σχολεία και να αντικατασταθεί από ένα «Εθνικό Πλαίσιο Προγράμματος», ένα πλαίσιο που θα ορίζει τους εθνικούς στόχους για κάθε βαθμίδα. «Η πολιτεία θα αξιολογεί και θα εγγυάται την επίτευξη αυτών των στόχων, όπως π.χ. την επάρκεια στα μαθηματικά, στη γλώσσα, στα βασικά επιστημονικά αντικείμενα», λέει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για αυτό το «Εθνικό Πλαίσιο».

Με άλλα λόγια, εφόσον θα εξειδικευτούν αυτοί οι στόχοι ανά βαθμίδα, για το δημοτικό π.χ. μπορεί να οριστούν ως στόχοι η γραφή, η ανάγνωση κι η προπαίδεια, ενώ για το γυμνάσιο μπορεί να είναι τα αγγλικά, η χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και η πολιτική αγωγή... Θα ορίζεται δηλαδή το ελάχιστο επίπεδο αμορφωσιάς.

Από κει και πέρα, κάθε σχολείο, κάθε τάξη, κάθε μαθητής, ανάλογα με τα πρόσθετα προγράμματα που θα παρακολουθεί ή που θα εφαρμόζονται στο σχολείο του, μπορεί να εμβαθύνει στη φυσική ή τη χημεία, μπορεί να κάνει λογοτεχνία, ή μπορεί πάλι να μένει σε απλές πρακτικές δεξιότητες του τύπου πώς ανοίγουν οι κονσέρβες...

Η ουσία είναι ότι εφόσον καταργηθεί το αναλυτικό πρόγραμμα, καταργείται και η στοιχειώδης αρχή του ενιαίου της μόρφωσης και η ισότητα στη γνώση. Η αρχή, δηλαδή, ότι όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα αν μένουν στην πόλη ή στο χωριό, ανεξάρτητα αν οι γονείς τους διοικούν επιχειρήσεις ή είναι εργάτες, μαθαίνουν στο σχολείο τα ίδια πράγματα από τα ίδια βιβλία, από δασκάλους που έχουν επιλεγεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κλπ. Οταν όμως παύει να ισχύει αυτή η αρχή, το κάθε σχολείο ακολουθεί το δικό του πρόγραμμα, η εκπαίδευση αρχίζει να διαφέρει και η διαφοροποίηση αυτή είναι αναπόφευκτα ταξική. Γιατί ένα σχολείο αρχίζει να ξεχωρίζει όταν έχει πρόσθετους πόρους και αντίστοιχα να μπορεί να αναπτύσσει όλο και περισσότερα προγράμματα. Που σημαίνει ότι αναζητεί να επιλέγεται από χορηγούς και γονιούς που θα πληρώνουν, άρα θα μπορεί να συνεχίζει να ξεχωρίζει. Αλλά θα είναι σχολείο για τους λίγους, τα παιδιά των πλουσίων. Αντίθετα, ένα σχολείο που δεν το προσέχουν οι χορηγοί, μένει στα απολύτως απαραίτητα και απευθύνεται στην... πλέμπα των μαθητών.

Η διαφοροποίηση όμως προχωράει και μέσα σε κάθε τάξη, μεταξύ των μαθητών: Αλλοι θα παίρνουν εργασίες που θα εμβαθύνουν π.χ. στα μαθηματικά ή τη γλώσσα κι άλλοι θα κάνουν χειροτεχνία ή οικιακή οικονομία... Για να επιλέγονται ποιοι μαθητές έχουν δυνατότητες για περισσότερη μόρφωση και ποιοι θα σπρώχνονται σε ανούσιες δεξιότητες, πρέπει να είναι ανάλογα προσανατολισμένοι και οι εκπαιδευτικοί. Γι' αυτό και το δεύτερο από τα 15 σημεία του ΠΑΣΟΚ αφορά στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, που όπως λέει «θα έχει στόχο το νέο τους ρόλο»! Επειδή, όμως, από μόνη της η επιμόρφωση μπορεί να μην είναι αρκετή για να υποταχθούν οι εκπαιδευτικοί σ' αυτό τον αντιπαιδαγωγικό ρόλο, στο τρίτο σημείο το ΠΑΣΟΚ προτείνει τη σύνδεση των αμοιβών των εκπαιδευτικών με την αξιολόγησή τους. Δηλαδή, θα ελέγχεται κατά πόσον ο εκπαιδευτικός προσαρμόζεται στις νέες απαιτήσεις (που τον θέλουν να σπρώχνει μια μεγάλη μάζα παιδιών στην αμάθεια) και όσο καλύτερα προσαρμόζεται, τόσο θα βελτιώνονται οι αποδοχές του.

Τα επόμενα δυο σημεία των προτάσεων του ΠΑΣΟΚ περιγράφουν ότι όλα τα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά πρέπει να είναι ολοήμερα και εξηγούν: «Το Ολοήμερο Σχολείο, που θα είναι πια ο βασικός κανόνας, αποκτά ευρύτερη αυτοδυναμία με τη βοήθεια των γονέων, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, της τοπικής εκπαιδευτικής κοινότητας, ώστε να μπορεί να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες»! Λένε ξεκάθαρα, δηλαδή, ότι γονείς, εκπαιδευτικοί, Τοπική Ατοδιοίκηση κ.α. θα πληρώνουν απευθείας το σχολείο. Πού θα βρουν όμως τα χρήματα για κάτι τέτοιο; Πολύ απλά θα αναζητήσουν χορηγούς. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το συγκεκριμένο σχολείο θα επιλέγει το πρόγραμμά του, θα είναι δηλαδή διαφορετικό από άλλα σχολεία και ανάλογα με τις ορέξεις των χορηγών, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κλπ.

Μ' αυτή τη λογική, προτείνεται να δίνεται μέσω του σχολείου ένας φορητός ηλεκτρονικός υπολογιστής σε κάθε μαθητή και να βελτιωθούν οι υποδομές των σχολείων, λες και αυτό θα λύσει το ζήτημα της εκπαίδευσης. Γιατί, βεβαίως, οι νέες τεχνολογίες μπορούν να υπηρετήσουν τη μόρφωση, αλλά το ζήτημα είναι αν το περιεχόμενο των προγραμμάτων και των βιβλίων των σχολείων υπηρετούν τη μόρφωση, την εκπαίδευση, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες. Φυσικά, πουθενά δεν αναφέρεται στις προτάσεις του ΠΑΣΟΚ η απαίτηση για αποκλειστικά δωρεάν Παιδεία και για αποκλειστικά κρατική χρηματοδότηση. Ετσι πίσω από τα ωραία λόγια περί υποδομών και υπολογιστών, κρύβονται οι ιδιώτες, που θα βρουν άλλη μια πόρτα για να εισβάλλουν στα σχολεία, να προσφέρουν και να καθορίζουν εκπαιδευτικά προγράμματα, να υπαγορεύουν δηλαδή τι θα μαθαίνουν τα παιδιά μας.

Το κερασάκι στην τούρτα των προτάσεων του ΠΑΣΟΚ για τη βασική εκπαίδευση είναι η προσχολική εκπαίδευση. Λέει, λοιπόν, να εγγυηθεί η πολιτεία την προσχολική εκπαίδευση για όλα τα παιδιά άνω των 3 ετών, «στηρίζοντας την ανάπτυξη νηπιαγωγείων ή ακόμα όπου δεν υπάρχουν δημόσια, να συμπληρώνουν ένα σημαντικό μέρος του κόστους που πληρώνει η ελληνική οικογένεια σε ιδιωτικά νηπιαγωγεία».

Δηλαδή, στηρίζει τη λογική ότι από τα πρώτα βήματα κάθε παιδιού, οι γονείς του θα πρέπει να πληρώνουν για την εκπαίδευσή του και η υποχρέωση του κράτους περιορίζεται σε μια επιδοματική ενίσχυση γι' αυτό το κόστος που θα βαρύνει τις πλάτες κάθε λαϊκής οικογένειας.

Οταν, όμως, η εκπαίδευση παύει να είναι αποκλειστικά δωρεάν, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το περιεχόμενό της, όπως προτείνει το ΠΑΣΟΚ, ωθεί τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών στην αμάθεια των δεξιοτήτων, τότε παρέχεται σύμφωνα με το βάρος της τσέπης του καθενός και δίνει αμορφωσιά. Κι όσο ζούμε σ' ένα σύστημα που συνεχώς αφαιρεί δικαιώματα από τους εργαζόμενους, που συνεχώς τους καλεί να σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι και τους πετάει κατά μάζες στις λίστες της ανεργίας, είναι επόμενο την επί πληρωμή εκπαίδευση να την απολαμβάνουν όλο και λιγότεροι, όλο και λιγότερο. Δηλαδή, όλο και περισσότερες μάζες εργαζομένων θα πέφτουν στην αμορφωσιά.