Μόνο τυχαία δεν είναι η πολιτική αντιπαράθεση που ξεσηκώθηκε με αφορμή τα εγκαίνια του μουσείου «Νίκος Μπελογιάννης», 65 χρόνια μετά την εκτέλεσή του. Ωμός αντικομμουνισμός, ιδεολογικές και ιστορικές αναλύσεις, προσπάθεια να φορεθεί στον εκτελεσμένο το στενό κουστούμι της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας και άλλα πολλά περιλαμβάνει το μενού των τοποθετήσεων βουλευτών, υπουργών και δημοσιογράφων. Αν κάτι διαπερνά όλες αυτές τις παρεμβάσεις είναι η απέχθεια για όσα πραγματικά συμβολίζουν ο Νίκος Μπελογιάννης και η θυσία του.

Τα «δημοκρατικά αντανακλαστικά» στο άκουσμα του ονόματος του ηρωικού στελέχους του ΚΚΕ ενεργοποιήθηκαν μαζί με τον χυδαίο αντικομμουνισμό βουλευτών της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής, επιβεβαιώνοντας τον εφιάλτη που έζησε η τάξη τους τη δεκαετία του 1940, που ακόμα τη στοιχειώνει, μαζί με το πολιτικό της προσωπικό.

Βεβαίως, αυτές οι υστερικές αντιδράσεις ήρθαν «κουτί» για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση, στην επιχείρηση να ντυθεί την «αντιδεξιά» φορεσιά της, λίγες μέρες πριν φέρει τη νέα «λυπητερή» στο λαό με την ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» του μνημονίου. Η καπηλεία που επιχείρησε και επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άκρως αποκρουστική, σε συνέχεια προηγούμενων αντίστοιχων πράξεων. Προσπαθεί να χωρέσει την τιμή στον Μπελογιάννη δίπλα στην αταλάντευτη προσήλωσή της στη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και στη διευκόλυνση των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών στην περιοχή. Δίπλα στην επίθεση διαρκείας στην εργατική τάξη για λογαριασμό του κεφαλαίου. Προφανώς, αυτή η πολιτική «θέλει» έναν Μπελογιάννη κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της, ακίνδυνο «αγωνιστή» της δημοκρατίας και αποφορτισμένο από την πολιτική και κομματική του στράτευση στην υπόθεση της ανατροπής του συστήματος που υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνοδοιπόροι του...

Ο παραδοσιακός αστικός Τύπος προσπαθεί να εμφανίσει την ενασχόληση με την υπόθεση Μπελογιάννη σαν κάτι από το παρελθόν, έξω από το «σύγχρονο κόσμο», ένα από τα «εμφυλιοπολεμικά» βαρίδια, που εμποδίζουν την Ελλάδα να κάνει άλματα στη νέα εποχή. Επομένως και όσους υπερασπίζονται τη μνήμη του, γραφικούς, κολλημένους με το χτες, «βολεμένους» στο ρομαντισμό τους, έως και ακίνδυνους. Βεβαίως, η προσπάθειά τους αυτή ακυρώνεται από τις ίδιες τις τοποθετήσεις τους. Αν όντως ο Μπελογιάννης είναι απλώς ένα «εικόνισμα» του χτες, προς τι τόσο μελάνι και άγχος για την «αποκαθήλωσή» του;

Προφανώς, ενοχλεί αυτό που συμβολίζει σήμερα η θυσία του. Ενοχλεί το γεγονός ότι η δολοφονία του - από μια αστική «δημοκρατική» κυβέρνηση και μάλιστα του λεγόμενου Κέντρου - αποτελεί άλλο ένα αποκαλυπτήριο της ταξικής φύσης του αστικού κράτους. Οτι η μελέτη της υπόθεσης Μπελογιάννη αποδεικνύει ότι για τον καπιταλισμό και το κράτος του, είτε με αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, είτε με φασιστική δικτατορία, δεν υπάρχει έγκλημα που θα διστάσει να κάνει. Ενοχλεί το παράδειγμα όχι απλά του «αγωνιστή», αλλά του συνειδητά ενταγμένου στο πολιτικό Κόμμα της εργατικής τάξης. Που δεν τα δίπλωσε, δεν συμβιβάστηκε, δεν υποτάχθηκε, δεν λύγισε, αλλά κράτησε ψηλά τη σημαία της τάξης του και του ΚΚΕ ακόμα και μπροστά στο θάνατο.

Και γι' αυτό, σήμερα, 65 χρόνια μετά εξακολουθεί να εμπνέει χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου, να αποτελεί σύμβολο σύγκρουσης με την αστική τάξη και την εξουσία της. Οι δήθεν ενοχλημένοι από την ενασχόληση με το χτες δεν μπορούν να χωνέψουν ότι οι «από κάτω» έχουν μια αμύθητη περιουσία από τέτοια πρόσωπα - σύμβολα, που εξακολουθούν να τους συγκινούν ακόμα κι αν δεν τους έζησαν και να τους οπλίζουν με κουράγιο και περηφάνια για να αντεπεξέλθουν στην πάλη. Πρόσωπα που, με τη στάση τους, ενέπνευσαν ένα πρωτοφανές διεθνές κίνημα συμπαράστασης, που όμοιό του δεν έχει πετύχει ούτε και ο πιο «δημοκράτης», «τίμιος» αστός πολιτικός.

Οσο για το «παρελθόν» και το «μέλλον»; Οσοι ταυτίζουν τον Μπελογιάννη με το «χθες» και βλέπουν τη «λήθη» ως προϋπόθεση για τη «φυγή» προς τα μπρος, έχουν λόγο. Γιατί το «μπροστά» της αστικής τάξης είναι ταυτισμένο με τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης, δηλαδή της προϊστορίας της ανθρωπότητας. Γιατί το «μέλλον» που υπερασπίζονται είναι το πραγματικό βαρίδι, το εμπόδιο στην πλέρια ικανοποίηση των αναγκών της ανθρωπότητας.

Ενώ ο αγώνας των εργαζομένων για να έρθουν «αλλιώς τα πράγματα», με μπροστάρηδες τους «Μπελογιάννηδες» είναι το πραγματικό «αύριο» του κόσμου. Είναι η απελευθέρωσή του από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η οικοδόμηση της νέας κοινωνίας που θα απελευθερώσει τις παραγωγικές δυνάμεις προς όφελος των πολλών και όχι μιας χούφτας εκμεταλλευτών.

Δεν λείπουν και οι αναλύσεις, που, συγκρίνοντας την εποχή που έδρασε ο Ν. Μπελογιάννης με τη σημερινή, υπονοούν ότι πλέον το ΚΚΕ «βολεύτηκε» στην αστική δημοκρατία που του έκανε τη χάρη να το περιλάβει στο «τόξο» της. Μάλλον τους πόθους τους περιγράφουν... Και επειδή κάποιοι αναφέρονται και στο Συνέδριο του Κόμματος που ξεκινάει σήμερα, «μαντεύοντας» ότι θα αρκεστεί σε «ρομαντισμούς» που επιβεβαιώνουν τα παραπάνω, μάλλον δεν παρακολουθούν καλά τη δράση του Κόμματος. Γιατί αν την παρακολουθούσαν θα έβλεπαν ότι ποτέ αυτή η δράση δεν έγινε ανεκτή από το κεφάλαιο και την εξουσία του. Το επιβεβαιώνουν οι χιλιάδες κομμουνιστές εργάτες που μετράνε τη μία απόλυση πίσω από την άλλη, οι αμέτρητες δίκες από την εργοδοσία, οι θυσίες, μικρές και μεγάλες για να ανασυνταχθεί το κίνημα και να περάσει στην αντεπίθεση. Το επιβεβαιώνει η πολιτική γραμμή του Κόμματος που κόντρα στο ρεύμα στάθηκε εμπόδιο στο κύμα αυταπατών και απογοήτευσης, ειδικά τα τελευταία χρόνια, πληρώνοντας βαρύ τίμημα.

«Σε ποιον ανήκει;» είναι, τέλος, ένα από τα ερωτήματα που κυριαρχούν στις διάφορες αναλύσεις. Ο δολοφονημένος από το αστικό κράτος κομμουνιστής Νίκος Μπελογιάννης είναι ένας ανάμεσα στα 28 μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ που έχουν εκτελεστεί, εξοντωθεί ή δολοφονηθεί από τα κρατικά όργανα εδώ και σχεδόν 100 χρόνια, από όλων των ειδών τα αστικά «πολιτεύματα». Συνεπώς, όσο και να προσπαθούν, ο Ν. Μπελογιάννης δεν αποχαρακτηρίζεται. Δήλωση μετανοίας στην αστική τάξη δεν υπέγραψε όταν ήταν ζωντανός, όπως και άλλα χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, δεν υπογράφει ούτε και νεκρός! Περιλαμβάνεται στο πάνθεον των ηρώων του επαναστατικού κινήματος, μαζί με δεκάδες χιλιάδες συντρόφους μας.