Associated Press

Εύγλωττο, αν και ένα και μοναδικό, το στιγμιότυπο από τους Λαβρόφ και Ράις, που «έσωσαν» οι φωτογράφοι από την έξοδο των υπουργών Εξωτερικών του «G-8»...

Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ παρέμεινε ανένδοτος στη θέση της Μόσχας για α) επανάληψη των διαπραγματεύσεων Βελιγραδίου - Πρίστινας και β) την εξεύρεση λύσης στη βάση αμοιβαίων υποχωρήσεων. Ανυποχώρητος στάθηκε και στην απαίτηση Αμερικανών και Ευρωπαίων να ακυρωθεί η απόφαση 1244 του ΟΗΕ που αναφέρεται ρητώς στα σερβικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Κοσσυφοπέδιο. Ο Σεργκέι Λαβρόφ δε δίστασε να ρωτήσει ξεκάθαρα την Αμερικανίδα, τον Γερμανό, τον Γάλλο, τον Καναδό ομόλογό του «γιατί βιάζονται τόσο πολύ για την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου... από τη στιγμή και που το Παλαιστινιακό είναι ανεπίλυτο εδώ και 40 χρόνια»! Σε άλλο σημείο ξεκαθάρισε ότι εάν γίνει ανεξάρτητο το Κοσσυφοπέδιο, τίποτε δε θα εμποδίσει να τραβήξουν παρόμοιο δρόμο η Νότια Οσετία ή η Αμπχαζία... Επιπλέον, ο Ρώσος υπουργός ρωτήθηκε πάνω από δύο φορές (και από την Αμερικανίδα ομόλογό του και από τον Γερμανό υπουργό) εάν η Μόσχα θα ασκήσει βέτο σε επικείμενη κρίσιμη (για το μέλλον του Κοσσυφοπεδίου) συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αν και ο Λαβρόφ απέφυγε, σε κάθε περίπτωση, να απαντήσει καταφατικά με τρόπο κατηγορηματικό, στο τέλος της συνόδου εξέφρασε την «ευχή» η Ρωσία «χώρα με δικαίωμα βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας, να μην χρειαστεί να το ασκήσει, γιατί θα υπάρξουν και άλλα μέλη του ΟΗΕ που θα υποστηρίξουν τις θέσεις μας»...

Αντίθετα, εντελώς «ωμή» ήταν η Κοντολίζα Ράις μετά το τέλος της συνόδου στο Πότσνταμ. Δεν άφησε καμία ψευδαίσθηση περί «προσπαθειών γεφύρωσης» της αντιπαράθεσης με τη Μόσχα δηλώνοντας απροκάλυπτα πως «το Κοσσυφοπέδιο θα πρέπει να γίνει ανεξάρτητο το συντομότερο δυνατόν», αφού «θα σταματήσει οριστικά να είναι μέρος της Σερβίας». Αποχώρησε δε χαρακτηρίζοντας το Κοσσυφοπέδιο «το τελευταίο πρόβλημα για τα Δυτικά Βαλκάνια» και το σχέδιο Αχτισαάρι «μία καλή βάση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι Κοσσοβάροι Αλβανοί»...

Μετά απ' όλα αυτά, αναρωτιέται κανείς τι παραπάνω θα μπορούσε να γίνει κατά τη σύνοδο κορυφής του «G-8» την επόμενη βδομάδα στη Γερμανία. Τι παραπάνω θα μπορούσε να πει ή καλύτερα «να δώσει» ο Τζ. Ου. Μπους για να πείσει τον Πούτιν να κατεβάσει τη «σημαία» αντιπαράθεσης από το Κοσσυφοπέδιο; Το σενάριο που δημοσίευσε προ ημερών κροατική εφημερίδα για «ιστορικό» συμβιβασμό Ουάσιγκτον - Μόσχας μιλούσε για: α) διετές μορατόριουμ στην ένταξη του Κοσσυφοπεδίου στον ΟΗΕ, β) ανάπτυξη ρωσικών στρατευμάτων σε σερβικούς θύλακες στο Βόρειο Κοσσυφοπέδιο και γ) μη ένταξη Ουκρανίας και Γεωργίας στο ΝΑΤΟ κατά τη ΝΑΤΟική σύνοδο κορυφής του 2008, με αντάλλαγμα να μην ασκήσει η Μόσχα βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Ωστόσο, το σενάριο διαψεύστηκε κατηγορηματικά, δύο μέρες μετά, από τη Μόσχα που διαμήνυσε ότι οι διαφορές με τη «Δύση», όσον αφορά στο μελλοντικό καθεστώς του Κοσσυφοπεδίου, «παραμένουν ως είχαν».

Από την άλλη, σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαν οι δύο πρόεδροι την περασμένη Δευτέρα συμφώνησαν να συνεχίσουν τις μεταξύ τους συνομιλίες (ανάμεσα στα άλλα και...) για το «μέλλον» του Κοσσυφοπεδίου. Ομως, τι νόημα θα είχαν οι περαιτέρω συνομιλίες Μπους - Πούτιν, από τη στιγμή που εδώ και πολύ καιρό ΗΠΑ και ΕΕ προωθούν τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια στα Βαλκάνια; Είναι, μάλλον ηλίου φαεινότερο, πως δεν υπάρχουν - επί του παρόντος - πολλά περιθώρια ενδοϊμπεριαλιστικού «συμβιβασμού» Ουάσιγκτον - Μόσχας. Η τελευταία, νεότερη εκδοχή του αμερικανο-γερμανικού σχεδίου απόφασης που προωθείται από την περασμένη Πέμπτη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για την «υπό την ΕΕ εποπτευόμενη» ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, πέρα από κάποιες φραστικές τροποποιήσεις, δεν αλλάζει το σκηνικό.

Συνεπώς, το ζήτημα - μεταξύ άλλων...- είναι εάν και κατά πόσον οι ΗΠΑ και η ΕΕ είναι αποφασισμένες να τραβήξουν το σκοινί με αφορμή (και...) το Κοσσυφοπέδιο και να προχωρήσουν ολοταχώς σε μία επικίνδυνη κλιμάκωση της αντιπαράθεσής τους με τη Ρωσία... Πόσο δε όταν παραμένουν ανοιχτά τα μεταξύ τους «μέτωπα» σε μία σειρά ζητήματα (π.χ. μοίρασμα ενεργειακών πηγών και οδών, αντιπυραυλικό, πόλεμοι σε Μέση Ανατολή και Αφγανιστάν, άνοιγμα του ΝΑΤΟ σε χώρες που ανήκαν στην πρώην ΕΣΣΔ κλπ)...

Το κύριο σημείο που χαρακτηρίζει τη φυσιογνωμία και τις επιδιώξεις της είναι ότι προσπαθεί να μετατρέψει τη λαϊκή αντίσταση του Λιβάνου σε υπόθεση μιας φανατικής μουσουλμανικής παραθρησκευτικής «σέχτας». Ο ξαφνικός, απότομος, θορυβώδης τρόπος που εμφανίστηκε στο προσκήνιο του Λιβάνου χωρίς προηγούμενη συμμετοχή στην αντίσταση των λιβανικών λαϊκών δυνάμεων, προκαλεί ερωτηματικά και εύλογους συνειρμούς για το ρόλο της.

Δεν είναι τυχαία άλλωστε η διάχυση της «Φατάχ αλ Ισλάμ» σε παλαιστινιακό καταυλισμό μετατρέποντάς τον σε στόχο του επίσημου λιβανικού στρατού. Γίνεται φανερή η εξ αντικειμένου επιδίωξη των ευρωατλαντιστών να αναποδογυρίσουν την πολιτική εξέλιξη στο Λίβανο και να ενισχύσουν στρατιωτικά την ελεγχόμενη κυβέρνηση Σινιόρα απέναντι στο ένοπλο λαϊκό κίνημα με το πρόσχημα της αντιμετώπισης μιας περίεργης παραθρησκευτικής «σέχτας». Αυτό σημαίνει ότι θα πατήσουν πιο γερά τα πολυεθνικά τους πόδια πάνω στο Λίβανο προς εξυπηρέτηση διεθνών καπιταλιστικών συμφερόντων.