Στη Συνδιάσκεψη της Οργάνωσης Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ παραβρέθηκε η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα. Στην παρέμβασή της, τόνισε μεταξύ άλλων:

Γιατί, ανεξάρτητα πόσους έχουμε κερδίσει αυτό το διάστημα, πόσες καινούργιες εργατικές λαϊκές μάζες έχουμε προβληματίσει, ο κόσμος έχει απαίτηση από το Κόμμα. Εχει μεγάλη απαίτηση. Και είμαστε υποχρεωμένοι να ανεβάσουμε αυτήν την απαιτητικότητα από τον εαυτό μας και στην ποσότητα και στην ποιότητα δουλειάς για να μπορούμε να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις να καταλάβουν και η εργατική τάξη στο σύνολό της ή σε ένα μεγάλο μέρος της, και τα λαϊκά στρώματα την ευθύνη τους.

Αλλωστε, ποτέ το Κόμμα δεν είπε ότι θα εκπροσωπήσει το λαό στον αγώνα για τα καθημερινά του προβλήματα ή για τη ριζική αλλαγή. Εμείς λέμε ότι είμαστε ο καθοδηγητής, ο εμπνευστής, η πρωτοπόρα δύναμη που δεν μπορεί να καταργήσει καθόλου μα καθόλου την ευθύνη του λαϊκού παράγοντα.

Ας πούμε τώρα πώς μπορούμε να κατανοήσουμε αυτή την απαιτητικότητα. Καταρχήν, διαμορφώνεται σήμερα με την Συνδιάσκεψη μια καινούργια Οργάνωση, η Οργάνωση Κεντρικής Μακεδονίας. Δεν είναι απλώς μια συνένωση δύο Οργανώσεων Περιοχών. Και θα έλεγα, η πρώτη ευθύνη, η άμεση ας το πούμε ευθύνη, πριν απ' όλα του καθοδηγητικού οργάνου που θα εκλέξετε, αλλά και των αντιπροσώπων που πήρατε μέρος στη Συνδιάσκεψη - κατά κάποιον τρόπο ιδρύετε και τη νέα οργάνωση - είναι να διαμορφωθεί σε κάθε ΚΟΒ η αντίληψη ότι ανήκει σε μια νέα ευρύτερη οργάνωση στην Κεντρική Μακεδονία.

Να μην το δούμε στενά οργανωτικά, κάναμε ένα συμμάζεμα, ένα συντονισμό, γιατί οπωσδήποτε το κριτήριο για τη διαμόρφωση αυτής της περιοχής είναι ότι οι αλλαγές στην οικονομική δραστηριότητα, οι όποιες εξελίξεις, επιβάλλουν αυτήν τη συνένωση για να μπορέσουμε να κάνουμε πιο στοχοπροσηλωμένη δουλειά στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σε συνδυασμό με το ότι ο χωρισμός της Ελλάδας σε 13 περιφέρειες δεν είναι ο χωρισμός που είχαμε με το Δήμο παλιά ή και τώρα.

Η ενιαία πολιτική του κεφαλαίου εξειδικεύεται σε 13 περιφέρειες που σημαίνει ότι λίγο πολύ - δεν θα έχουμε αυτά που λένε 13 κυβερνήσεις και 13 κρατίδια - η πολιτική θα είναι ενιαία, αλλά οπωσδήποτε θα υπάρχει κατανομή οικονομικών δραστηριοτήτων κατά περιοχή και επομένως υπάρχει βάση για ενοποίηση της Οργάνωσης στην Κεντρική Μακεδονία. Και έχει μια σημασία, σύντροφοι.

Να σας πω, από την απαιτητικότητα στη δουλειά, που είναι και θέμα ποιότητας. Τα θέματα που συζητάμε σε επίπεδο ΚΟΒ σε όλη την Ελλάδα, π.χ. είναι αποφάσεις ΚΕ, σωμάτων πανελλαδικών, του Συνεδρίου. Βεβαίως, αυτό είναι και η ουσία της δημοκρατίας στο Κόμμα: Οτι τα κομματικά μέλη έχουν τη δυνατότητα να τοποθετηθούν απευθείας απέναντι είτε σε σχέδια, είτε σε προτάσεις, είτε σε αποφάσεις της ΚΕ.

Σε κάθε ΚΟΒ, υπάρχει η αίσθηση ότι ανήκει σε μια Αχτίδα. Εχει εικόνα η ΚΟΒ αυτή τη στιγμή της δουλειάς, ας πούμε, της Αχτίδας, εκεί που ανήκει, που καθοδηγείται, της ευρύτερης περιφέρειας; Θα έλεγα ότι είναι αδύνατο αυτό το στοιχείο και γι' αυτό πολλές φορές ακούς παρατηρήσεις, "το Κόμμα, η ΚΕ". Οχι ότι είναι κακό να γίνονται παρατηρήσεις απέναντι στην ΚΕ, και πρέπει να γίνονται, γι' αυτό άλλωστε και οι αποφάσεις της ΚΕ συζητιούνται απευθείας στις ΚΟΒ.

Αλλά δεν είναι καλό πράγμα να μην μπορεί η ΚΟΒ να εντάσσει τη δουλειά της μέσα σε μια ευρύτερη περιφέρεια και να κρίνει το παραπάνω όργανο, να μπορεί να αξιολογεί τη δουλειά του. Εχουμε, δηλαδή, στεγανά στην ΚΟΒ. Δηλαδή, ενώ συζητιούνται γενικές αποφάσεις, μετά πάμε σε συζήτηση των πολύ ειδικών και πρακτικών καθηκόντων κατά ΚΟΒ, με έναν τρόπο διεκπεραιωτικό.

Πώς λοιπόν να διαμορφωθεί μια όσο γίνεται ολοκληρωμένη αντίληψη στην ΚΟΒ και στα μέλη του Κόμματος όταν έχουν είτε πολύ γενικά ζητήματα, είτε πρακτικά ζητήματα; Ας πούμε σήμερα έχουμε κινητοποίηση, αύριο κάτι άλλο κ.λπ. Απλουστεύω ίσως τα πράγματα, αλλά κατά κάποιο τρόπο να το τραβήξουμε και λίγο από τη μια άκρη στην άλλη για να καταλάβουμε ότι υπάρχει πρόβλημα σύντροφοι.

Το κυρίως πρόβλημα και η απαιτητικότητα πρέπει να ανέβει στην καθοδήγηση της ΚΟΒ. Και για να ξεκαθαρίσω. Το πρόβλημα αρχίζει από την ΚΕ, τη βοήθεια στα παρακάτω όργανα, δεν αναφερόμαστε μόνο στα αχτιδικά αλλά, όπως και να το κάνουμε, η διαμόρφωση αυτού του καινούργιου οργάνου πρέπει να συνδυαστεί με τη βελτίωση της καθοδήγησης στην ΚΟΒ. Ούτως ώστε, η ΚΟΒ να μπορεί να βλέπει τη δουλειά της μέσα στο γενικό πλάνο, όχι τη δουλειά της μόνο.

Η δουλειά της ΚΟΒ πρέπει να είναι ενταγμένη στο γενικό προγραμματισμό, αλλά να είναι ενταγμένη με έναν τέτοιο τρόπο που να μην είναι ένα ξένο σώμα η γενική δουλειά ή να μην τη βάζει σε πολύ ειδικά καθήκοντα που τη δυσκολεύουν να κατανοήσει αυτό που λέμε τη στρατηγική μας. Ενα ζήτημα είναι αυτό. Δηλαδή απαιτητικότητα στη δουλειά. Δεν έχουμε περιθώρια. Η όποια βελτίωση υπάρχει στη δουλειά του Κόμματος, στις επεξεργασίες κ.λπ. πρέπει να εκφραστεί στην ΚΟΒ. Εκεί μετριέται και η δουλειά όλων μας των στελεχών. Και με αυτήν την έννοια, η ικανότητα του στελέχους δεν είναι μόνο το ίδιο να δρα σωστά. Βεβαίως, σημαντικό είναι αυτό. Αλλά κριτήριο για τη δουλειά όλων μας, ο καθένας ανάλογα με την ευθύνη που έχει σε όλη την ιεραρχία του Κόμματος, είναι το αν συμβάλλει στην κινητοποίηση των κομματικών δυνάμεων, στον προσανατολισμό τους και σε τελευταία ανάλυση στην ικανότητα καθοδήγησης μαζών.

Θα μου πείτε, δε λέω κάτι καινούργιο, όμως πολλές φορές στην καθοδηγητική μας δουλειά το ξεχνάμε. Και όταν λέμε στην καθοδήγηση μαζών, πρέπει να αποκτήσουμε μεγαλύτερη ικανότητα στην πειθώ, στην κινητοποίηση, στη συσπείρωση, βεβαίως στην κομματική οικοδόμηση στην εργατική τάξη και πριν από όλα στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, εκεί που είναι μεγαλύτερος ο βαθμός συγκέντρωσης, χωρίς να σημαίνει ότι υποτιμάμε τα πιο μικρά, αλλά εκεί που εκφράζεται η βασική αντίθεση κεφάλαιο - εργασία, εκεί κρίνεται.

Και ταυτόχρονα, βεβαίως, η δουλειά μας στα φτωχά λαϊκά στρώματα, στους συμμάχους της εργατικής τάξης. Πάντως, αυτό που πρέπει να ανεβάσουμε είναι την ικανότητα συσπείρωσης δυνάμεων, κινητοποίησης και βεβαίως κερδίσματος από τη σκοπιά της στρατηγικής μας. Δηλαδή, να αποκτά όσο γίνεται μεγαλύτερη απήχηση και επιρροή η αναγκαιότητα πάλης για την εξουσία. Μ' αυτήν την έννοια λέω ότι εδώ θα κριθεί η καθοδήγηση στην ΚΟΒ.

Να πω ορισμένες σκέψεις. Υπάρχει ανάγκη σε όλο το Κόμμα, αλλά και ευρύτερα, στον περίγυρο της επιρροής, και σε έναν περίγυρο, ο οποίος μπορεί να είναι και με προκαταλήψεις απέναντί μας, αρκεί βεβαίως να έχει κοινωνικοταξικά κριτήρια, δηλαδή εργάτες, φτωχά λαϊκά στρώματα, νέες ηλικίες, γυναίκες, να γίνεται μια συστηματική δουλειά, που βεβαίως αυτή πρέπει να εναλλάσσεται και με τη δράση και με τις κινητοποιήσεις, για την εκλαΐκευση των θέσεών μας και αυτή δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Καταρχήν, η θέση μας για το σοσιαλισμό. Δεν τελειώσαμε με το 18ο Συνέδριο και μέσα στο Κόμμα και έξω από το Κόμμα. Αυτό θα πει σύνθετη δουλειά και ικανότητα. Θα οργανώνω και απεργίες, θα κάνω και αφισοκόλληση, θα στήνω και λαϊκές επιτροπές και ταυτόχρονα το Κόμμα πρέπει να σφύζει από ιδεολογική πολιτική δουλειά και συστηματικά οργανωμένη κατά διαστήματα, αλλά και μέσα από τα καθήκοντα.

Εχει πεισθεί, έχει κατανοήσει σήμερα όλο το κομματικό δυναμικό ποια είναι η κριτική μας απέναντι στη σοσιαλιστική οικοδόμηση; Γιατί υπερασπιζόμαστε το σοσιαλισμό, όχι μόνο την επιστημονική θεωρεία του σοσιαλισμού αλλά και την σοσιαλιστική οικοδόμηση και πού κάνουμε κριτική; Μέσες άκρες. Και δεν αρκεί να μένει ότι έγιναν οπορτουνιστικά λάθη. Οι ανάγκες του αγώνα επιβάλλουν όχι απλώς να σου μένει το τελικό συμπέρασμα αλλά αυτά που λέμε για το νόμο της αξίας, τις εμπορευματικές χρηματικές σχέσεις, μια σειρά πράγματα, την ανάπτυξη των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων.

Ολα αυτά γιατί χρειάζονται; Γιατί, σύντροφοι, λέμε στον κόσμο και ο κόσμος καταλαβαίνει ότι λαϊκή εξουσία - λαϊκή οικονομία είναι ο σοσιαλισμός. Αλλά όταν και μέσα στις γραμμές μας και στην ΚΝΕ υπάρχουν ερωτηματικά και είναι εύλογο να υπάρχουν ακόμα, δεν θα εκλαϊκεύσει ή και αν εκλαϊκεύσει την εργατική εξουσία - τη λαϊκή εξουσία θα την εκλαϊκεύσει με έναν κακότεχνο τρόπο και δε θα μπορέσει, αν θέλετε, να ξαναδώσει ελκτικότητα στο σοσιαλισμό και κυρίως να δείξει την αναγκαιότητά του. Επομένως, είναι ένα σοβαρό θέμα. Δεν μπορεί να σταματήσει η συζήτηση. Και είναι θέμα προσανατολισμού και ποιότητας και μορφών δουλειάς αυτό το θέμα. Και αυτομόρφωσης βεβαίως, δεν το συζητάω, αλλά είναι ζήτημα καθοδήγησης.

Αλλο ζήτημα. Πολλές φορές βλέπουμε ότι στον κόσμο γύρω μας ακόμη και στην εργατική τάξη που μας ενδιαφέρει περισσότερο από κάθε τι άλλο και στους οπαδούς μας, κυριαρχεί αυτό που λέμε κοινοβουλευτικίστικη αντίληψη. Τα πάντα τα μετράνε αν ανέβηκε 1% το Κόμμα ή αν έχασε 1% χωρίς να σημαίνει ότι δεν θέλουμε και ψήφους - δεν το συζητάμε - αλλά τα πράγματα είναι έτσι, με την αντίληψη ανεβαίνει το Κόμμα και κάποια στιγμή "τσουπ" θα κάνει και την κυβέρνηση μέσα από την εκλογική διαδικασία. Μήπως, όμως, και εμείς συντηρούμε αυτήν την κοινοβουλευτικίστικη αντίληψη; Γιατί; Κάθε πότε πηγαίνουμε στον κόσμο τη γενική μας πολιτική πρόταση - παρότι έχουμε κάνει σοβαρά βήματα; Συνήθως κάθε εκλογές.

Ας πούμε, είχαμε 3 εκλογικές μάχες αυτό το διάστημα. Πραγματικά με συνέπεια όλο το Κόμμα πάλεψε, και οι ΚΟΒ, όχι μόνο τα κεντρικά στελέχη. Το κάνουμε, αλλά αυτό δεν φτάνει. Κάθε εκλογική μάχη, λέμε τις γενικές μας θέσεις. Σήμερα σε συνθήκες κρίσης έχουμε σοβαρή δυνατότητα να ανοίξουμε και πιο ουσιαστικά θέματα κι από την έκθεση μόνο της γενικής πολιτικής μας πρότασης. Και εδώ παίζει ρόλο τι συζητιέται στην ΚΟΒ και τι συζητιέται στα σωματεία, στο μαζικό κίνημα, παίρνοντας βεβαίως υπόψη ότι στο μαζικό κίνημα δεν μπορεί να βάζεις όλα τα θέματα και να μετατρέψεις το μαζικό κίνημα σε Κομματική Οργάνωση, δεν γίνεται.

Ας πούμε, τι ακούει τώρα ο εργάτης; Επιμήκυνση της αποπληρωμής όχι του χρέους, του δανείου των 110 δισ., μικρότερα επιτόκια και υπάρχει μια ελπίδα - λένε - να αγοράζουμε ομόλογα από την πρωτογενή αγορά, άρα χαμηλότερα επιτόκια αντί να πηγαίνουμε στη δευτερογενή που έχει μεγαλύτερα επιτόκια. Και δημιουργείται μια εντύπωση - τουλάχιστον έχει έρθει αυτό από έλεγχο που κάναμε ως τώρα στις Οργανώσεις, εδώ δεν ήρθε αυτό το συγκεκριμένο ή ίσως κάποιος είπε - ότι αυτό είναι μια ανακούφιση, γιατί δε θα χρειαστεί μέσα στο χρόνο να πάρουν τα χειρότερα μέτρα, αφού αντί να πληρώσουμε σε 3 χρόνια θα πληρώσουμε σε 10, άρα κερδίζουμε χρόνο.

Αφήστε τώρα, τι να καταλάβει ο απλός άνθρωπος, για να μην σας πω και μέσα στο Κόμμα, αυτά τα επιτόκια, τα ομόλογα, η πρωτογενής, η δευτερογενής αγορά. Ομως αυτά, σύντροφοι, εμείς πρέπει να τα παίζουμε στα δάχτυλα. Δεν μπορεί να βγαίνεις σε ένα εργοστάσιο και να λες, έλα μωρέ διαχείριση της κρίσης είναι. Οντως διαχείριση της κρίσης είναι. Για μας η λέξη διαχείριση λέει πολλά, για τους εργάτες δε λέει τίποτα. Λέει η επιμήκυνση.

Αυτά, σύντροφοι, πού θα τα λύσουμε όλα; Θα τα λύσουμε μέσα στο Κόμμα, στο ΠΑΜΕ. Και σε ευρύτερο μαζικό χώρο μπορεί να συζητιούνται αυτά, βεβαίως δεμένα με τη δράση. Αλλά να δούμε το εξής πράγμα. Ενας από τους λόγους που δυσκολευόμαστε να πείσουμε, βεβαίως, είναι ο συσχετισμός δύναμης, είναι ο φόβος κ.λπ., αλλά είναι ότι ενώ αποκαλύπτουμε τον καπιταλισμό όσον αφορά την ταξική αδικία που κάνει, γι' αυτό που λέμε, ο καπιταλισμός σαν καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, λίγα πράγματα έχουμε πει. Και θα θυμίσω το εξής πράγμα: Το 2002 η ΚΕ συζήτησε ένα ιδεολογικό θέμα για την οικονομία "σχέση οικονομίας και πολιτικής", ετοιμάστηκε μια διάλεξη και αυτή πήγε σε όλο το Κόμμα, πήγε σε όλες τις ΚΟΒ. Τι έγινε; Να ένα θέμα.

Εκεί, λοιπόν, σημειώναμε ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να κάνει τις παραχωρήσεις που έκανε στην εργατική τάξη και στο λαό γενικότερα, που τις έκανε σε παλιότερη περίοδο. Και ότι τώρα τα περιθώρια απόσπασης συλλογικών κατακτήσεων από το λαό και από την ταξική πάλη είναι σχετικά πιο περιορισμένα. Αυτή η εκτίμηση ήταν πολύ σημαντική από άποψη πρόβλεψης το 2002, εννέα χρόνια πριν. Και τα πράγματα φαίνονται. Κινητοποιήσεις εδώ, κινητοποιήσεις εκεί, έγιναν μεγάλες κινητοποιήσεις στην Ελλάδα σε σχέση με την άλλη Ευρώπη και στην άλλη Ευρώπη. Πήραν καμία κατάκτηση; Πήρε η εργατική τάξη; Οχι.

Επομένως, αυτά τα ζητήματα πρέπει να είναι καθαρά στις κομματικές μας δυνάμεις, στους φίλους, στους οπαδούς, σ' αυτούς που συσπειρώνουμε μέσα στο μαζικό κίνημα. Οσο μπορεί να είναι καθαρά, γιατί αν δεν είναι καθαρά τότε θα απογοητεύονται εύκολα, γιατί σου λένε κάναμε 12 απεργίες και δεν κερδίσαμε τίποτα. Κι εμείς δεν μπορεί να μένουμε στην λογική με αγώνες κερδίζουμε τα δικαιώματά μας. Βεβαίως, σαν σύνθημα, δεν είναι κακό. Αλλά άλλοι αγώνες χρειάζονται.

Ακριβώς η ικανότητα καθοδήγησης της ΚΟΒ στο λαό που πρέπει να αποκτήσουμε, είναι να αντέχουν τις δυσκολίες ενός σύνθετου ιδεολογικού πολιτικού αγώνα, της ταξικής πάλης, χωρίς να έχεις άμεσα αποτελέσματα και ακόμη μπορεί να έχεις και κάποιο πισωγύρισμα. Και εκεί κρίνεται η ικανότητά μας. Και σε περίοδο απότομης ανόδου του κινήματος να τα βγάλουμε πέρα, και σε περίπτωση μιας στασιμότητας, παραδείγματος χάρη.

Αυτά τώρα δεν είναι ένα θεωρητικό ζήτημα, είναι ένα πρακτικό θέμα για τις ΚΟΒ και θα επιμείνω στις ΚΟΒ. Και εδώ πρέπει να αποκτήσουμε μάλλον ευελιξία, αλλά πάνω στον ίσιο δρόμο της στρατηγικής μας. Γιατί μπορεί να είσαι ευέλικτος και να την πηγαίνεις έτσι και να γέρνεις κι αλλιώς. Η στρατηγική μας είναι ίσια. Είναι μια ευθεία γραμμή, δεν έχει ούτε στάδια, ούτε παράπλευρους δρόμους. Αλλά ενώ η στρατηγική μας είναι και πρέπει να είναι ευθεία γραμμή, όπως την έχουμε επεξεργαστεί, ταυτόχρονα σ' αυτήν την ευθεία γραμμή πρέπει να είσαι και ευέλικτος. Αυτό είναι θέμα ωρίμανσης. Και να πω τι εννοώ "ευέλικτος", για να μην έχουμε και παρεξηγήσεις.

Ακούστηκε εδώ για τις λαϊκές επιτροπές. Οι λαϊκές επιτροπές τι είναι; Είναι συμμαχία, ας πούμε, του πιο ριζοσπαστικού τμήματος της εργατικής τάξης, του πιο πρωτοπόρου τμήματος των αυτοαπασχολούμενων, της αγροτιάς, του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος και του ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος, δηλαδή είναι οι κοινωνικές δυνάμεις, αυτή είναι η βάση. Με πρωταγωνιστικό ρόλο της εργατικής τάξης, αυτό να μην το ξεχνάμε, δεν είναι θέμα συνθήματος, είναι στην ουσία. Και, ταυτόχρονα, διευρύνεις τη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων με νεολαία και γυναίκες, γιατί είναι η εξειδίκευση της πολιτικής που θέλεις να κάνεις, γιατί η ταξική εκμετάλλευση διαπλέκεται με το φύλο, την ηλικία.

Μακάρι εδώ να μπορούσε να επεκταθεί αυτή η συμμαχία και με μετανάστες. Παρότι οι μετανάστες είναι αναπόσπαστο τμήμα της εργατικής τάξης, αλλά και σαν ιδιαιτερότητα θα μπορούσε με έναν τρόπο, αλλά δεν υπάρχουν ακόμα αυτές οι προϋποθέσεις. Εδώ που τα λέμε, γυναίκες, νεολαία, ξένοι εργάτες είναι η ειδική δουλειά που πρέπει να κάνουμε για την ενότητα της εργατικής τάξης και για την κοινωνική συμμαχία. Αυτό, βεβαίως, είναι οι λαϊκές επιτροπές.

Βεβαίως, τώρα αν πας σε κάθε γειτονιά σε αυτές τις λαϊκές επιτροπές μπορεί να είναι και κάποιες συσπειρώσεις γύρω από προβλήματα. Αυτή η λαϊκή επιτροπή, κάτω πώς θα λειτουργήσει; Μπορεί να λειτουργήσει σαν μια μικρογραφία του κεντρικού ΠΑΜΕ, της κεντρικής συμμαχίας; Οχι. Γιατί η κεντρική συμμαχία είναι κεντρική πανελλαδική οργάνωση, είναι σαφώς πιο πολιτικοποιημένη, είναι η πυραμίδα, είναι η ηγεσία. Κάτω, όμως, πρέπει να τραβήξεις λαό. Είτε σε συγκεκριμένες αγωνιστικές κινητοποιήσεις και μέσα από εκεί να έχεις και αποκρυσταλλώματα.

Εχεις, ας πούμε, την υπόθεση του σχολείου. Εδώ πρέπει να παρακολουθείς. Βεβαίως θα κάνεις το σχεδιασμό σου, θα βάλουμε εμείς ζητήματα και ας μην έχουν ωριμάσει στη συνείδηση του κόσμου ή δεν τα έχει πιάσει. Το ΙΚΑ, η Υγεία, οι απολύσεις, οι επιτροπές αλληλεγγύης για ανέργους, αλλά ταυτόχρονα κάποιοι ξεκινάνε έναν αγώνα για ένα τοπικό πρόβλημα και εμείς ή δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι ή δεν το αξιοποιούμε. Κι εκεί πρέπει να το σκεφτείς, να πας.

Π.χ., οι συγχωνεύσεις των σχολείων δημιούργησαν μια δυναμική, είχαμε και καλά παραδείγματα και άσχημα. Και καλά παραδείγματα που μπήκανε δυνάμεις μέσα με σωστό προσανατολισμό. Δηλαδή, ποιος ήταν ο κρίκος. Πέρα από τη συγχώνευση, να ζυμώσεις και να δημιουργήσεις γνώση, έστω κι αντίθεση γι' αυτό που λέμε το σχολείο της αγοράς. Που και αυτό θέλει ανάλυση, τι είναι το σχολείο της αγοράς, γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις οι γονείς το θεωρούν θετικό. Δηλαδή, το σχολείο που οδηγεί το παιδί μου στην αγορά εργασίας είναι καλό. Εμείς το λέμε το σχολείο της αγοράς, γιατί είμαστε αντίθετοι, θέλει συζήτηση. Και κατάλαβε ένας κόσμος ότι οι συγχωνεύσεις δεν είναι μια εξοικονόμηση ή οτιδήποτε άλλο, αλλά έχει να κάνει με τις γενικότερες αναδιαρθρώσεις στην Παιδεία.

Σε άλλες περιπτώσεις δεν μπήκαμε μπροστά, σε τοπικό επίπεδο, γιατί δεν δεχόντουσαν το γενικότερο πλαίσιο. Μα, δεν μπορείς από τις συγχωνεύσεις να πας στη λαϊκή εξουσία. Είναι ένας αγώνας που γίνεται απότομα και για ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, εκεί πέρα έρχονται μάζες. Είναι άλλο πράγμα τα μέλη του Κόμματος μέσα σε αυτές τις κινητοποιήσεις να ανοίγουν τα ζητήματα. Και από την άλλη μεριά, εδώ που τα λέμε, το θέμα της εξουσίας ολοκληρωμένα μόνο το Κόμμα μπορεί να το βάλει.

Είναι σημαντικό, έχουμε καλή πείρα από τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Εκεί που ξεκίνησαν δυνάμεις που εμείς δεν είχαμε δυνατότητα να βάλουμε τη σφραγίδα μας, αλλά αφού παίρνουν μαζικό χαρακτήρα πήγαμε σαν ΠΑΣΥ, μοιράσαμε το υλικό. Κάπου θα πας, κάπου δε θα πας. Αυτά όλα τα ζητήματα, πώς θα χειριστώ θέματα συσπείρωσης μαζών, δεν σημαίνει ούτε πάμε παντού, ούτε εκεί που δεν μπορούμε να βάλουμε τη δική μας τη γραμμή δεν πάμε.

Εδώ θέλει να καθίσει η Αχτίδα, η ΚΟΒ, να πάρουμε γνώμες των οπαδών και να εξαντλήσουμε τη δυνατότητα να επιδράσουμε, να δεις πώς θα χειριστείς το ζήτημα. Μ' αυτήν την έννοια λέω, οι ΚΟΒ πρέπει να πάρουν επάνω τους και να λύνουν ζητήματα στρατηγικής και τακτικής, στο χώρο τους φυσικά, με τη βοήθεια της καθοδήγησης. Αλλιώς ούτε στρατολογίες θα έχουμε και θα πέφτει και η όρεξη για δουλειά και θα αδρανοποιούνται και δυνάμεις. Γιατί έχει αποδειχτεί, η ενεργητική συμμετοχή και το τρίψιμο με τα προβλήματα είναι αυτό που σε δένει, βεβαίως και με την ιδεολογική δουλειά κ.λπ.

Επίσης, να ξεκαθαρίσουμε το εξής πράγμα. Δεν έχει προσανατολιστεί η δουλειά μας στα προβλήματα και στον τρόπο δουλειάς στις νεότερες ηλικίες. Υπάρχει ένα κρίσιμο ζήτημα, για τον εξής λόγο. Η μαζικοποίηση σήμερα των γραμμών του Κόμματος, μαζικοποίηση όχι χωρίς κριτήρια βέβαια, ίσα ίσα πρέπει να τα κάνουμε πιο αυστηρά τα κριτήρια, οπωσδήποτε πρέπει να γίνει από τις νεότερες ηλικίες.

Σήμερα, λοιπόν, πρέπει να μπουν οι νεότερες ηλικίες στο Κόμμα με ταξικά κριτήρια βεβαίως. Και, βεβαίως, υπάρχει η ΚΝΕ και έχει αυτοτελή ευθύνη. Αλλά δεν μπορεί το Κόμμα να μην πιάσει τα προβλήματα των νεότερων ηλικιών. Αυτές οι ηλικίες δε, από 45 - 40 και κάτω, χτυπιούνται και από την κρίση. Οταν λέμε τα προβλήματα των νέων ζευγαριών έχουμε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει δυο άνθρωποι, ένα νέο ζευγάρι από την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα σήμερα να κάνει δυο παιδιά, με την ανεργία, με τους τετραωρίτες; Είναι ένα δράμα. Επομένως, δεν το έχουμε καταφέρει αυτό και έτσι δεν ανοίγουμε δρόμους και για την ΚΝΕ.

Αλλο ζήτημα, η δουλειά μας στις γυναίκες. Εντάξει οι γυναικείοι σύλλογοι είναι απαραίτητοι, συγκροτούν μια ενιαία αντίληψη που πιάνει και τις εργάτριες και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, αλλά πρέπει να είναι αναπόσπαστο στοιχείο της δουλειάς του εργατικού κινήματος, των αυτοαπασχολούμενων. Πάρα πολλές γυναίκες είναι στα μικρομάγαζα, αυτές γεννάνε και δεν έχουν ούτε άδειες μητρότητας. Δεν είναι ξεχωριστά κουτάκια στη δουλειά, είναι μέσα στη δουλειά. Και στο κάτω κάτω, είναι θέμα απαιτητικότητας και ποιότητας.

Λέμε, εμείς διεκδικούμε με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Αν συζητήσουμε με τους εργαζόμενους, τώρα που τους τα παίρνουν, την αντίληψή μας για τις σύγχρονες ανάγκες της ζωής, νομίζω σύντροφοι ότι οι ιδέες μας και η ιδεολογία μας μπορεί να αποκτήσει μεγάλη υπεροχή. Για την αξία του ελεύθερου χρόνου, τη σημασία που έχει αυτό που έλεγε ο Λένιν κοινωνικοποίηση του ατομικού νοικοκυριού, ζητήματα που λύθηκαν στο σοσιαλισμό. Εγιναν και λάθη βεβαίως, ανακόπηκε η φόρα του, αλλά είναι η μόνη κοινωνία που έχει δοκιμάσει μια σειρά πράγματα και τα έκανε και δεν ανατράπηκε από αυτά.

Τέλος, δεν λέω ότι δεν κάνουμε δουλειά, αλλά δεν πρέπει να υποστείλουμε καθόλου την πάλη κατά του οπορτουνισμού. Θα μου πείτε, γιατί το λέμε. Γιατί αν πούμε ότι θα μπουν νέες μάζες στη μάχη και υπάρχουν τέτοιες δυνατότητες, θα μπουν και μικροαστικά στρώματα και εμείς τα θέλουμε τα φτωχά μικροαστικά, αλλά αυτά είναι ανώριμα. Σήμερα π.χ. χτυπιούνται τμήματα της εργατικής τάξης που έχουν έντονα μικροαστικές αντιλήψεις ή είναι ευάλωτα στον οπορτουνισμό, δημόσιοι υπάλληλοι. Επομένως, υπάρχουν πρόσθετοι λόγοι, ανεξάρτητα από την οργανωτική ικανότητα του οπορτουνισμού την πολιτική του επιρροή, υπάρχει ανάγκη αγώνα.

Και η υπόθεση με τον οπορτουνισμό δεν είναι μια υπόθεση μεταξύ μας, γιατί έτσι παρουσιάζεται, θέμα "αριστεράς". Οχι. Για μας, ο κυρίως αντίπαλος είναι η αστική τάξη, η αστική ιδεολογία, η οποία άλλωστε παράγει την μικροαστική, την οπορτουνιστική, τη ρεφορμιστική. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Ομως, δεν είναι μια διαμάχη εμείς και οι οπορτουνιστές. Αλλά η εμπειρία μας λέει ότι είναι αδύνατη η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, αν δεν παλεύεις και τον οπορτουνισμό.

Και γιατί το λέμε αυτό. Βγαίνουν τώρα αντικαπιταλιστικά, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ, βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και λέει - καλά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΝ έχουνε 10 θέσεις, έτσι είναι ο οπορτουνισμός από την μία άκρη στην άλλη- "επανίδρυση", "κατά του καπιταλισμού", "διαγραφή του χρέους", "δεν πληρώνω το χρέος", "να βγούμε από την Ευρωζώνη" λέει ο άλλος, το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ κηρύσσει το "σύγχρονο μπολσεβικισμό". Καταλαβαίνετε τώρα, και θα σας πω εμείς δεν τον λέμε τον μπολσεβικισμό, γιατί κάθε φάση του κινήματος και το ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει τις δικές του απαιτήσεις, οι αρχές είναι οι ίδιες. Βγαίνει λοιπόν και λέει "νέο μπολσεβικισμό" γιατί καταλαβαίνει ένας κόσμος ξαναβλέπει το σοσιαλισμό, ενδεχομένως και τους μπολσεβίκους. Και υπάρχει και ένας κόσμος και λέει "ρε παιδιά, πολλά πράγματα συμπίπτουν, είσαστε οι μόνοι που ψηφίζετε κατά του μνημονίου" κ.λπ.

Εδώ σύντροφοι να είναι καθαρό. Μέσα στην κοινωνική συμμαχία και τώρα και αύριο, για να μη σας πω και στο σοσιαλισμό, θα έχεις σύμμαχες κάποιες ταλαντευόμενες κοινωνικές δυνάμεις, δεν λέω αστικές, εννοώ μικροαστικές κ.τ.λ. Και το μέτωπο θα έχει, γιατί τα μικροαστικά στρώματα αντικειμενικά είναι ταλαντευόμενα, τι να κάνουμε. Μια συμμαχία πάντα με ταλαντευόμενους είναι. Είναι άλλο πράγμα όμως να συμμαχείς με δυνάμεις και πολιτικές που, από την κοινωνική τους θέση, από τη θέση τους στην κοινωνικοταξική διάρθρωση ταλαντεύονται και παλεύεις η ταλάντευση να είναι προς τη συνεπή μεριά και όχι προς την άλλη, και είναι άλλο πράγμα να συνεργαστείς με το κομμάτι το οποίο αποστάτησε και αποσκίρτησε μέσα από τις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος. Αυτό δεν απηχεί κοινωνικές δυνάμεις.

Ο οπορτουνισμός μπορεί να έχει διάδοση σε μερικά τμήματα εργατικής τάξης, δεν απηχεί κοινωνικές δυνάμεις. Είναι συνειδητό κομμάτι, ας το πω έτσι, ταλαντευόμενο ρεφορμιστικό κ.λπ., και γι' αυτό το λέμε και οπορτουνιστικό. Μπορεί να μην έχουν μεγάλες διαφορές οι απόψεις των οπορτουνιστών από τους ρεφορμιστές, από ρεφορμιστές οι οποίοι μπορεί να δρουν κιόλας. Οι μεν είναι ένα συνειδητό κομμάτι που αποστάτησε από το κομμουνιστικό κίνημα, επομένως με αυτούς δεν μπορεί να υπάρχει καμία συνεργασία.

Είναι άλλο πράγμα το μεγάλο στομάχι που πρέπει να έχουμε, η ευελιξία, η υπομονή με μικροαστικά στρώματα, ή με τμήματα της εργατικής τάξης που επηρεάζονται από μικροαστικές αντιλήψεις. Εδώ πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, να κάνεις δουλειά, ιδεολογική πάλη, αλλά και προσπάθεια να τους συσπειρώσεις στη δράση. Είναι άλλο πράγμα η συμμαχία με τους οπορτουνιστές. Και μόνο η συμμαχία αυτή θα αδυνατίσει το ιδεολογικό σου μέτωπο και τη δυνατότητά σου να παλέψεις κατά του ιμπεριαλισμού, κατά του καπιταλιστικού συστήματος κ.λπ.

Είναι μια σειρά ζητήματα που δεν μπορούμε να πούμε ότι μέσα στις γραμμές μας, όχι από διαφωνίες, είναι όλα δουλεμένα σωστά. Πρέπει να ανεβάσουμε την ικανότητα αυτή και να λύνονται προβλήματα στις ΚΟΒ και με τους οπαδούς μας. Αυτό θα έλεγα είναι η ποιότητα στη δουλειά μας και θα καλλιεργηθεί έτσι και η μεγαλύτερη αντοχή και η ικανότητα του Κόμματος. Με έναν τέτοιο διεκπεραιωτισμό και πρακτικισμό που πάμε στις ΚΟΒ - χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχουμε κάνει προόδους σε σχέση με πριν, έχουμε κάνει - δεν εξοπλιζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε μια σύνθετη κατάσταση. Εκεί θα ήθελα να προσδιορίσω με βάση και τα ντοκουμέντα μας την απαιτητικότητά μας. Εχουμε αφομοιώσει τη στρατηγική, αλλά από το να αποκτήσουμε όλοι μας, ο καθένας στο χώρο ευθύνης του ή στον κρίκο ευθύνης, την ικανότητα να την προωθούμε, είναι δύσκολο. Γι' αυτό θέλει να συζητάμε, να γενικεύουμε την πείρα, να κάνουμε κριτική, να διορθωνόμαστε, να μην έχουμε φοβική στάση, να μην κόβουμε την πρωτοβουλία, αλλά και ταυτόχρονα να αφήνουμε πρωτοβουλίες αλλά και να ανεβάζουμε και την κριτική όχι μόνο πρωτοβουλία "κάνε όπως νομίζεις". Και πρωτοβουλία και κριτική μετά να διορθώνεται. Και προσαρμογή της δουλειάς μας στις νεότερες ηλικίες. Μόνο έτσι θα ανοίξει δρόμος για τη δουλειά της ΚΝΕ».