H σύνδεση του εκπαιδευτικού συστήματος της Αυστραλίας με την κρεατομηχανή των κανόνων της ελεύθερης αγοράς φαίνεται πως παραμένει σταθερά στις προτεραιότητες της κυβέρνησης των «Εργατικών» του πρωθυπουργού Κέβιν Ραντ. Οι αρχικές μεγαλόστομες προγραμματικές διακηρύξεις της κυβέρνησης για μια «Εκπαιδευτική Επανάσταση» που θα επαναφέρει τάχα το σχολείο στις «βασικές αρχές της μάθησης και της μόρφωσης όλων των μαθητών» ανεξαρτήτως κοινωνικο-οικονομικών και άλλων ανισοτήτων, αποδεικνύεται αληθινή βόμβα στα θεμέλια της εδώ και χρόνια δοκιμαζόμενης δημόσιας εκπαίδευσης σ' αυτή την πλούσια χώρα.

Τελευταία, η υπουργός Παιδείας - Απασχόλησης και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Τζούλια Γκίλαρντ, προσπαθεί να εισάγει ως «καινοτόμο» στοιχείο αξιολόγησης των δύο πρώτων βαθμίδων της εκπαίδευσης τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων απ' τους μαθητικούς διαγωνισμούς τα οποία δήθεν καταγράφουν τις επιδόσεις των καλύτερων και χειρότερων σχολείων της Αυστραλίας. Η Γκίλαρντ προωθεί συστηματικά απ' την περασμένη άνοιξη αυτή την πολιτική με βασικό στόχο να συνδέσει την ομοσπονδιακή και πολιτειακή χρηματοδότηση των σχολείων με κακώς εννοούμενες αξιολογήσεις, ώστε να συρρικνωθεί περαιτέρω η δημόσια εκπαίδευση και να κατευθυνθούν ακόμη περισσότερα δισ. δολάρια στα ιδιωτικά σχολεία της χώρας. Πατά, με άλλα λόγια, στα χνάρια αντίστοιχων πολιτικών χρησιμοθηρικών εκπαιδευτικών πειραμάτων που εφάρμοσαν τη δεκαετία του '90 οι Βρετανοί συντηρητικοί και «εργατικοί» (κυβερνήσεις Τζον Μέιτζορ, Τόνι Μπλερ και Γκόρντον Μπράουν) καθώς και οι κυβερνήσεις του προηγούμενου και του νυν Προέδρου των ΗΠΑ (Τζ. Ου. Μπους και Μπάρακ Ομπάμα).

Δηλαδή, και σ' αυτή την περίπτωση έχουμε μια σοσιαλδημοκρατική «προοδευτική» κυβέρνηση να συνεχίζει την ίδια αντιδραστική πολιτική της προηγούμενης συντηρητικής κυβέρνησης (επί πρωθυπουργίας Τζον Χάουαρντ), αφού στην τελική ανάλυση ηβασική της αποστολή είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και όχι η μόρφωση του λαού που υποτίθεται πως υπηρετεί...

Σε κάθε περίπτωση, τα σχέδια της κυβέρνησης Ραντ προκαλούν τις έντονες αντιδράσεις των εκπαιδευτικών, αλλά και του Κομμουνιστικού Κόμματος Αυστραλίας που, όπως σημειώνεται σε σχετικό πρόσφατο άρθρο στην εφημερίδα του κόμματος «Γκάρντιαν», πολιτικές όπως η δημοσιοποίηση των πινάκων «σχολικής απόδοσης» σε ομοσπονδιακό, πολιτειακό και τοπικό επίπεδο:

• Θα οξύνουν τον ανταγωνισμό μεταξύ των μελών της εκπαιδευτικής κοινότητας.
• Θα οδηγήσουν τελικά στην εξάρτηση της κρατικής και άλλης χρηματοδότησης των σχολείων και των μισθολογικών αποδοχών των δασκάλων με κακέκτυπα στοιχεία «αξιολόγησης».
• Θα οξύνουν τις κοινωνικοοικονομικές και ταξικές ανισότητες, όπως έγινε αποδεδειγμένα σε ΗΠΑ και Βρετανία κατά την εφαρμογή νεοφιλελεύθερων εκπαιδευτικών μοντέλων...

Το στέλεχος του ΚΚ Αυστραλίας, Μπομπ Μπράιτον, στη διάρκεια ομιλίας του κατά την 11η Σύνοδο Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στο Νέο Δελχί, επέκρινε, μεταξύ άλλων, την αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης Ραντ, σημειώνοντας πως «η πλήρης διάλυση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης και η πλήρης ιδιωτικοποίηση άλλων δημόσιων υπηρεσιών παραμένουν οι τελικοί στόχοι της κυβέρνησης». Ο Μπ. Μπράιτον μάλιστα επισημαίνει ότι χρόνο με το χρόνο συρρικνώνονται οι κρατικές ομοσπονδιακές δαπάνες για τα δημόσια σχολεία, με αποτέλεσμα να αυξάνεται ο αριθμός των γονιών που γράφουν τα παιδιά στα ιδιωτικά, τα οποία όχι μόνον έχουν υψηλά δίδακτρα αλλά και παίρνουν τη μερίδα του λέοντος απ' την ομοσπονδιακή χρηματοδότηση...

Προωθείται, δηλαδή, σταθερά (αρχικά σε πολιτειακό επίπεδο) η θέσπιση ενός συστήματος που θα διαθέτει σε κάθε γονιό ένα συγκεκριμένο ποσό (με voucher) ανά μαθητή το οποίο θα διατίθεται στο σχολείο της επιλογής του κηδεμόνα με κριτήρια που θα προκύπτουν όχι απ' την πραγματική ποιοτική αξιολόγηση των σχολείων αλλά από τα παραπλανητικά αποτελέσματα... γραπτών μαθητικών εξετάσεων. Τέτοιου είδους πολιτικές είναι βέβαιο ότι θα αναγκάσουν τους γονείς να στραφούν στην ιδιωτική εκπαίδευση με την ελπίδα της καλύτερης μόρφωσης των παιδιών τους...

«Η δημόσια εκπαίδευση θα υποβαθμιστεί περαιτέρω και θα πεθάνει εάν δεν ανατραπούν αυτά τα σχέδια», σημειώνει εύστοχα ο Μπράιτον. Και μάλλον δεν έχει καθόλου άδικο, όπως θα δούμε απ' τα αποτελέσματα ερευνών που έκαναν ακαδημαϊκοί σε ΗΠΑ και Βρετανία αναφορικά με τις επιπτώσεις των αντι-εκπαιδευτικών πολιτικών στις χώρες αυτές.

Το 2001 η κυβέρνηση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Τζ.Ου. Μπους πέρασε με την υποστήριξη Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών μελών του Κογκρέσου το νομοσχέδιο για την εκπαίδευση με την παραπλανητική ονομασία «Κανένα Παιδί Πίσω» (NCLB) για να αντιμετωπιστεί τάχα ο «ήπιος ρατσισμός των χαμηλών προσδοκιών στην εκπαίδευση» και να ΄ναι δήθεν «στο χέρι του γονιού» η δυνατότητα επιλογών στην εκπαίδευση των παιδιών...

Σε γενικές γραμμές, η πολιτική «ΝCLB» εξάρτησε τη σχολική απόδοση και τη χρηματοδότηση σχολείων και εκπαιδευτικών απ' τις επιδόσεις των μαθητών σε διαγωνισμούς στα μαθήματα της γλώσσας και των μαθηματικών, που επιβλήθηκαν από την τρίτη δημοτικού έως την τρίτη λυκείου. Στη συνέχεια οι επιδόσεις των μαθητών σ' αυτές τις εξετάσεις ταυτίζονταν με την απόδοση των σχολείων και δημοσιοποιούνταν σε λίστες κατηγοριοποίησης «καλών» και «κακών» σχολείων βάσει των οποίων εφαρμόζονταν επιβραβεύσεις ή κυρώσεις...

Οι κυρώσεις στα σχολεία «χαμηλής απόδοσης» προέβλεπαν μεταξύ άλλων:

• Μετά από δύο χρόνια αποτυχίας, μείωση κατά 50% της κρατικής και πολιτειακής χρηματοδότησης.
• Αντικατάσταση των δασκάλων μετά από τέσσερα χρόνια κακών επιδόσεων των μαθητών τους στους διαγωνισμούς.
• Κλείσιμο των σχολείων μετά από πέντε χρόνια αρνητικών μαθητικών αποδόσεων.

Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής ήταν σαρωτικά εις βάρος των μαθητών...

Σύμφωνα με έκθεση των ακαδημαϊκών ερευνητών Νίκολς και Μπέρλινερ (βλέπε σχετική έκθεση της Αυστραλιανής Ενωσης Εκπαιδευτικών, AEU του Πήτερ Τζομπ τον Αύγουστο του 2008) αυτή η πολιτική οδήγησε σε υποβάθμιση:

α) των σχολικών αναλυτικών προγραμμάτων και ύλης, αφού περιθωριοποίησε μαθήματα που δεν συμπεριλαμβάνονταν στις γραπτές εξετάσεις αξιολόγησης των μαθητών.

β) Της ποιότητας της διδασκαλίας, αφού πλέον οι εκπαιδευτικοί ασχολούνταν αποκλειστικά και μόνο με την αύξηση της απόδοσης των μαθητών τους στους συγκεκριμένους διαγωνισμούς.

γ) Στη δραματική συρρίκνωση της επαφής, των γνώσεων και των ικανοτήτων των μαθητών σε μαθήματα όπως η Ιστορία, οι Τέχνες, η λογοτεχνία, η δημιουργική γραφή και η κριτική σκέψη.

δ) Επιπλέον, η εφαρμογή της πολιτικής «NCLB» οδήγησε σε αύξηση των ωρών διδασκαλίας που κι αυτές αναλώθηκαν στην προπόνηση των μαθητών στους διαγωνισμούς αξιολόγησης...

Ειδικότερα οι Νίκολς και Μπέρλινερ διαπίστωσαν πως η εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης Μπους οδήγησε στην αύξηση του αποκλεισμού των μη προνομιούχων μαθητών (σε ταξικό, οικονομικό επίπεδο) τους οποίους υποτίθεται πως θα βοηθούσε... Ετσι, οι «κακοί» μαθητές που υποτίθεται πως θα ωφελούνταν απ' το πρόγραμμα συχνά είτε παραμελούνταν απ' τους δασκάλους τους που νοιάζονταν μόνον για τους αποδοτικότερους στα τεστ μαθητές, είτε...ενθαρρύνονταν να παρατήσουν το σχολείο, αφού η τυχόν συμμετοχή τους στις γραπτές εξετάσεις θα επιδείνωνε την εικόνα του σχολείου προς τα έξω και άρα θα μείωνε τις αποδοχές των εκπαιδευτικών! Μάλιστα, σε ορισμένες πολιτείες όπως η Νέα Υόρκη και η Αλαμπάμα, παρατηρήθηκε το φαινόμενο να αρνούνται οι διευθυντές των σχολείων ακόμη και την εγγραφή μαθητών με χαμηλούς βαθμούς...Αλλες τακτικές αποκλεισμού των «κακών» μαθητών, που προέρχονταν κυρίως από τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα και τους μετανάστες, αφορούσαν την απαγόρευση της συμμετοχής τους στις εξετάσεις, ή την αναγκαστική συμμετοχή τους σε «ειδικά προγράμματα» χαμηλών απαιτήσεων...Τελικά, διαπιστώθηκε έτσι μαζικό ρεύμα φυγής των νέων απ' τις δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου...

Ερευνα του Αμερικανού ακαδημαϊκού Jae Kyung Lee του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ το 2006 για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Μπους διαπιστώνει ότι ούτε η σχολική απόδοση αυξήθηκε, ούτε μειώθηκαν οι φυλετικές και οι άλλες ανισότητες. Αντίθετα, αυξήθηκε σημαντικά ο αποκλεισμός των νέων απ' τα σχολεία, υποβαθμίστηκε η ποιότητα της σχολικής ύλης και ο εκμαυλισμός μαθητών και δασκάλων...

Παράλληλα, το Εθνικό Κέντρο Εκπαιδευτικών Στατιστικών των ΗΠΑ, πριν δύο χρόνια, διαπίστωσε ότι το NCLB «ούτε αύξησε την απόδοση των μαθητών στη γλώσσα και στα μαθηματικά, αλλά αντίθετα την καθήλωσε, ή την επιβράδυνε, ή την επιδείνωσε».

Παρά τις δραματικές, αρνητικές επιπτώσεις που είχαν για τη μαθητιώσα νεολαία σε ΗΠΑ και Βρετανία, εκπαιδευτικές πολιτικές κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του μεγάλου κεφαλαίου, η «εργατική» κυβέρνηση της Αυστραλίας κάνει πως δε βλέπει και προχωρεί στη θέσπιση ανάλογων πολιτικών που θα διαμορφώσουν μία αυριανή εργατική τάξη ελεγχόμενων και πιο εύκολα χειραγωγήσιμων πολιτών, πριμοδοτώντας την ίδια ώρα με ακόμη περισσότερα κεφάλαια και μέσα μία ελιτίστικη ιδιωτική παιδεία. Αλλωστε, οι εργαζόμενοι - ρομπότ που θα εκπληρώνουν μόνον τις απαραίτητες για το σύστημα εργασίες συμφέρουν. Αυτό που δε συμφέρει το καπιταλιστικό σύστημα είναι οι σκεπτόμενοι και καλλιεργημένοι πολίτες, που θα έχουν πάντα απαιτήσεις για καλύτερη ζωή και θα παλεύουν για ελαχιστοποίηση (και κατάργηση) της εκμετάλλευσης του ανθρώπου απ' τον άνθρωπο.

Στην περίπτωση της Αυστραλίας, αλλά και αλλού, είναι στο χέρι των εργαζομένων να αντιδράσουν και να ανατρέψουν, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, τέτοια σχέδια. Διαφορετικά, ο μεσαίωνας σε κάθε έκφανση της ζωής των εργαζομένων σε κάθε γωνιά του πλανήτη θα επιστρέψει δριμύτερος και ακόμη πιο σκοτεινός...