Ο νέος πρέσβης των ΗΠΑ καταθέτει τα διαπιστευτήριά του στον Πρόεδρο της Τουρκίας

Ολα αυτά στο φόντο των ανταγωνισμών που κλιμακώνονται στην περιοχή, με επίκεντρο σ' αυτήν τη φάση την Ουκρανία, όπου ο αμερικανοΝΑΤΟικός σχεδιασμός έχει οδηγήσει στα πρόθυρα μιας γενικευμένης κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, όπου τα παζάρια συνοδεύονται και από εντατική πολεμική προπαρασκευή (βλέπε και σελ. 16).

Σε ό,τι αφορά τα Ελληνοτουρκικά, τη Δευτέρα συνεδρίασε στην Αθήνα, μετά από μια δεκαετία, η Μεικτή Οικονομική Επιτροπή Ελλάδας - Τουρκίας, οι εργασίες της οποίας ολοκληρώθηκαν με την υπογραφή Πρωτοκόλλου μεταξύ υπουργών.

Αυτή ήταν η 5η Σύνοδος της Επιτροπής, που συστάθηκε το 2000, στο πλαίσιο της Συμφωνίας Οικονομικής Συνεργασίας Ελλάδας - Τουρκίας και επανενεργοποιήθηκε 11 χρόνια μετά από την τελευταία συνεδρίασή της, τον Οκτώβρη του 2010, δείγμα κι αυτό των διεργασιών που αναθερμαίνονται τώρα.

Στο «κοινό ανακοινωθέν» αναφέρεται ότι μεταξύ των θεμάτων που συζητήθηκαν ήταν: «Οι προοπτικές διαφοροποίησης των εμπορικών συναλλαγών και ενίσχυσής τους με ισορροπημένο τρόπο, πρωτοβουλίες για επενδύσεις και ενθάρρυνση επιχειρήσεων να αναπτύξουν κοινά εγχειρήματα σε Ελλάδα και Τουρκία, η ενίσχυση της συνεργασίας στον τομέα της Ενέργειας με στόχο τη διασφάλιση ενεργειακής επάρκειας, η συνεργασία στον τομέα των μεταφορών (οδικών, σιδηροδρομικών, θαλάσσιων, αεροπορικών)» κ.ά.

Πρόκειται δηλαδή για μια διευρυμένη ατζέντα αναβάθμισης της οικονομικής συνεργασίας σε πολλούς τομείς, και κυρίως σε αυτούς του εμπορίου, των μεταφορών και της Ενέργειας, που ενδιαφέρουν άμεσα την ελληνική αστική τάξη και μπορούν να παίξουν ρόλο καταλύτη στα παζάρια για τα υπόλοιπα ζητήματα, στο έδαφος της «πλατφόρμας συνεννόησης» ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ που υπάρχει γι' αυτόν τον σκοπό. Θυμίζουμε άλλωστε ότι «τρέχουν» παράλληλα τόσο οι διερευνητικές επαφές όσο και οι συναντήσεις σε στρατιωτικό επίπεδο για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης.

Στο μέτωπο των σχέσεων ΗΠΑ - Τουρκίας, τον τόνο έδωσαν τις προηγούμενες μέρες οι δηλώσεις του νέου πρέσβη των ΗΠΑ στην Αγκυρα, Τζ. Φλέικ. Με φόντο την όξυνση της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, αλλά και την Κίνα, ο πρέσβης υποστήριξε ότι «η Τουρκία αποτελεί σύμμαχο ουσιώδους σημασίας, (που είναι) αγκυροβολημένος στο ΝΑΤΟ και ένας σημαντικός εταίρος σε μια περιοχή με διαρκή ροή (...) Το εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ εξυπηρετείται όταν Ηνωμένες Πολιτείες και Τουρκία εργάζονται από κοινού για την αντιμετώπιση των πολύ πραγματικών απειλών για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια».

Χαρακτήρισε ακόμα τη σχέση των δύο χωρών «κρίσιμη» σε μια «καθοριστική περίοδο» και έσπευσε να προσθέσει ότι οι προκλήσεις που παραμένουν στις σχέσεις των δύο χωρών μπορούν να αντιμετωπιστούν «με καλή πίστη, όπως κάνουν πάντα οι καλοί φίλοι».

Επιπλέον, ο Τούρκος Πρόεδρος, Ρ. Τ. Ερντογάν, ανακοίνωσε ότι στις αρχές Φλεβάρη θα υποδεχτεί στην Αγκυρα τον Ισραηλινό ομόλογό του, Ισαάκ Χέρτζογκ, δηλώνοντας ότι «εμείς είμαστε έτοιμοι να κάνουμε βήματα σε όλα τα πεδία, περιλαμβανομένου αυτού του φυσικού αερίου».

Στο ίδιο μοτίβο, της αποκατάστασης ή της σύσφιξης των σχέσεων με παραδοσιακούς συμμάχους των ΑμερικανοΝΑΤΟικών στη Μέση Ανατολή και στον Περσικό Κόλπο, ο Ερντογάν στις 14 Φλεβάρη θα επισκεφτεί επίσημα τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ενώ εξελίξεις αναμένονται και στην αναθέρμανση των σχέσεων με την Αίγυπτο.

Χαρακτηριστική, τέλος, είναι και η απόφαση της Αρμενίας να δεχτεί την πρόσκληση συμμετοχής στο «Διπλωματικό Φόρουμ της Αττάλειας» (μέσα Μάρτη), στο οποίο θυμίζουμε πως ο Τούρκος ΥΠΕΞ έχει πει ότι προσκεκλημένη είναι και η «ελληνοκυπριακή διοίκηση της Νότιας Κύπρου».

Κι ενώ οι εξελίξεις βοούν για τους κινδύνους από τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, που προωθεί η κυβέρνηση ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να «ξεπλύνει» αυτόν τον σχεδιασμό και την ελληνική συμμετοχή, σπέρνοντας ταυτόχρονα αυταπάτες ότι από τις συμμαχίες για τα συμφέροντα της αστικής τάξης μπορεί να βγει κερδισμένος και ο λαός.

Προϋπόθεση γι' αυτό, σύμφωνα με τις προσυνεδριακές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την εξωτερική πολιτική, που είδαν το φως της δημοσιότητας, είναι να αξιοποιήσει η χώρα τη γεωγραφική της θέση, την «απουσία κάθε είδους επεκτατικών βλέψεων» και τις ιστορικές σχέσεις με χώρες της περιοχής, για «να καταστεί γέφυρα ειρήνης, συνεργασίας και ουσιαστικού, αμοιβαία επωφελούς, διαλόγου ανάμεσα στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στη Ρωσία, στην Κίνα, στον αραβικό και μεσοανατολικό κόσμο, όπως και στον υπόλοιπο κόσμο εν γένει».

Πέρα από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξελασπώνει την ελληνική αστική τάξη για τα επιθετικά της σχέδια στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή, με τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές αποστολές και στον συνολικότερο σχεδιασμό του ΝΑΤΟ, ζητάει επιπλέον να αξιοποιηθούν ακόμα πιο αποτελεσματικά τα «συγκριτικά πλεονεκτήματα» της χώρας για να παίξει ρόλο μεντεσέ της ευρωατλαντικής πολιτικής, από τη ΝΑ Ευρώπη μέχρι το βόρειο άκρο της Αφρικής.

Ζητάει επίσης μεγαλύτερα ανταλλάγματα από τη μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και από αυτήν την άποψη ασκεί κριτική για «ανεπάρκειες» στις συμφωνίες που υπογράφει η κυβέρνηση στο πλαίσιο του ελληνοαμερικανικού «Στρατηγικού Διαλόγου», τις οποίες όμως στην πλειοψηφία τους διαπραγματεύτηκε και ο ίδιος ως κυβέρνηση.

Ισχυρίζεται ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ ότι η εξωτερική πολιτική που προτάσσει, «αποσκοπεί στην αξιοποίηση του εξαιρετικώς σημαντικού ιστορικού, πνευματικού και πολιτισμικού κεφαλαίου προκειμένου να προωθήσει την οικονομική, ανθρωπιστική και πολιτιστική διπλωματία στην Αφρική, στην Ασία, στη Λατινική Αμερική».

Ολα αυτά, όμως, αξιοποιούνται σήμερα, όπως και επί των ημερών του, ως «δυνατά χαρτιά» της χώρας στο πλαίσιο της ευρωατλαντικής συμμαχίας για την ανάληψη αναβαθμισμένων ρόλων στην προώθηση της επικίνδυνης στρατηγικής της. Είναι αυτή η πολιτική όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων που μετατρέπει τη χώρα σε θύτη άλλων λαών και τον λαό μας σε στόχο και θύμα, στο έδαφος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται.

Γι' αυτό άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται εμβληματικές επιλογές του ευρωατλαντισμού, όπως η Συμφωνία των Πρεσπών, και υπερθεματίζει όσον αφορά την ένταξη των κρατών των Δυτικών Βαλκανίων σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, με την ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών από την Ελλάδα προς αυτήν την κατεύθυνση.

Για τα Ελληνοτουρκικά, τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει αντίθετος «σε μια πολιτική αναβλητικότητας και μια στρατηγική ανάσχεσης μέσω αντιτουρκικών αξόνων και υπερεξοπλισμών». Προτείνει την καλύτερη αξιοποίηση της προεδρίας Μπάιντεν και των συνομιλιών ΕΕ - Τουρκίας για την τελωνειακή ένωση, προκειμένου να οδηγηθούν οι διευθετήσεις για τα Ελληνοτουρκικά στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπως επιδιώκουν άλλωστε η κυβέρνηση της ΝΔ και οι υπόλοιποι Ευρωατλαντικοί της «εταίροι».

Οι προτάσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για οργανωτικές αλλαγές, που έγιναν κατά πλειοψηφία δεκτές απ' το Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματος και θα τεθούν προς έγκριση στο συνέδριο, επέτειναν την εσωκομματική αντιπαράθεση για τον τρόπο λειτουργίας του κόμματος αλλά και για την εκλογή των οργάνων και του προέδρου απευθείας από τα μέλη.

Η πρόταση του Αλ. Τσίπρα και ενός στενού επιτελείου γύρω απ' αυτόν έρχεται σε μια περίοδο έντονων διεργασιών στο αστικό πολιτικό σύστημα. Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να ενσωματώσει «αρχές» λειτουργίας που δοκιμάστηκαν στο κοντινό παρελθόν από το σύνολο σχεδόν των αστικών κομμάτων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, με το ιδεολόγημα της «συμμετοχικής δημοκρατίας», του «εκσυγχρονισμού» και της «δημοκρατικής λειτουργίας πάνω από μηχανισμούς».

Θυμίζουμε ότι πρώτο το ΠΑΣΟΚ, το 2004, και στη συνέχεια η ΝΔ εφάρμοσαν την εκλογή του προέδρου/αρχηγού τους απευθείας από τη βάση, ενώ προώθησαν και άλλες οργανωτικές αλλαγές. Αντίστοιχες διαδικασίες εφαρμόζουν εδώ και χρόνια σοσιαλδημοκρατικά και φιλελεύθερα αστικά κόμματα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, κινητοποιώντας πολλά απ' αυτά μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων στις εσωκομματικές εκλογές, που δεν είναι παντού υποχρεωτικό να φέρουν τον τίτλο του μέλους.

Επιχειρούν δηλαδή να εμπλέξουν σε αυτήν τη διαδικασία και ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, που δεν έχουν οργανωτική σχέση με αυτά τα κόμματα, ή μπορεί να είναι και μέλη άλλων κομμάτων!

Επιδίωξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, και μ' αυτές τις αλλαγές, είναι να ενισχυθούν τα χαρακτηριστικά του κόμματος ως σύγχρονου πυλώνα της αστικής διαχείρισης αλλά και ως πυρήνα μιας ευρύτερης σύμπραξης σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, με ανανεωμένη την ικανότητα χειραγώγησης λαϊκών δυνάμεων, που θα τον καθιστούν ακόμα πιο αξιόπιστη εναλλακτική για το κεφάλαιο.

Δεν είναι τυχαίο ότι τις προτάσεις Τσίπρα υποδέχτηκε θετικά το σύνολο σχεδόν του αστικού Τύπου, παρουσιάζοντας τις προτεινόμενες οργανωτικές αλλαγές ως «εκσυγχρονισμό», «φυγή προς τα μπρος», «ξεπέρασμα του παλαιοκομματισμού» και των «οργανωτικών βαριδιών», από τα οποία «είναι καιρός να απαλλαχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ» ως ένα «σύγχρονο κόμμα εξουσίας».

Οι προτάσεις Τσίπρα επαναφέρουν στην επικαιρότητα έννοιες χιλιοειπωμένες και χρεοκοπημένες για τα συμφέροντα του λαού, όπως «συμμετοχική δημοκρατία», «κόμματα ανοιχτά στην κοινωνία», «κόμματα του 21ου αιώνα» και άλλα παρόμοια, που υπακούν στις γενικότερες επιδιώξεις του αστικού πολιτικού συστήματος να προσαρμόσει τις δομές των κομμάτων στις σύγχρονες συνθήκες και τις ανάγκες της αστικής διαχείρισης.

Βασικός στόχος, όπως αποδείχτηκε στην περίπτωση τόσο του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, όσο στη συνέχεια και της ΝΔ, είναι η κατ' επίφαση συμμετοχή της «βάσης» σε διαδικασίες που σχετίζονται με την ανάδειξη του αρχηγού. Μέσω αυτής της συμμετοχής επιχειρούν να προσδώσουν στην αντιλαϊκή πολιτική των αστικών κομμάτων την εικόνα της «πλατιάς αποδοχής» και νομιμοποίησης από τον λαό, προωθώντας ταυτόχρονα εκσυγχρονιστικές αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος.

Στο παρασκήνιο, ο «εκλεγμένος» αρχηγός διαμορφώνει με το τεχνοκρατικό του επιτελείο το πρόγραμμα και τη στρατηγική, επικαλούμενος κάθε φορά ένα «αόρατο» εκλογικό σώμα που τον εξέλεξε, χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτεί - πόσο μάλλον να συναποφασίζει - σε κομματικά όργανα. Στην καλύτερη περίπτωση, παράλληλα με τη μετατροπή των κομμάτων σε «ψηφιακά», εμφανίζεται να ζητάει τη γνώμη των «πολιτών» - είτε τον ψήφισαν είτε όχι - μέσω του διαδικτύου ή άλλων μέσων, για να ενισχύσει την εικόνα της δήθεν συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων και να σφυγμομετρήσει τάσεις και αντιλήψεις.

Πρόκειται τελικά για αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία των κομμάτων ώστε να είναι ακόμα πιο «μπετοναρισμένα» στην υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου. Με τέτοιους «εκσυγχρονισμούς», το αστικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του αποσκοπεί στο να βάλει εμπόδια στη χειραφέτηση λαϊκών στρωμάτων από την αστική πολιτική και να χτυπήσει τη μόνη συμμετοχή που είναι ικανή να δώσει διέξοδο στον λαό και να διαμορφώσει εναλλακτική προς όφελος των συμφερόντων του, που δεν είναι άλλη απ' τη συμμετοχή στις διαδικασίες του οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος, στο πύκνωμα των γραμμών της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.