Associated Press

O Γ. Φίσερ με τον Ρ. Σάρπινγκ στη διάρκεια του πολέμου

Γι' αυτή τη «σφαγή» ο Γερμανός υπουργός Εθνικής Αμυνας, Ρούντολφ Σάρπινγκ, είχε δηλώσει σε συνέντευξη Τύπου στις 27 Απρίλη 1999, ότι οι δράστες ήταν Γιουγκοσλάβοι και τα θύματα Κοσσοβάροι πολίτες. Για ενίσχυση του ισχυρισμού του έδειξε στους δημοσιογράφους και σχετική φωτογραφία με τα δεκάδες πτώματα των αθώων θυμάτων. Είχε μάλιστα δηλώσει ότι τη φωτογραφία την είχε πάρει Γερμανός παρατηρητής του ΟΑΣΕ το Γενάρη του 1999, για να υπογραμμίσει ότι ο «δικτάτορας Μιλόσεβιτς», πριν ακόμα την έναρξη του ακήρυκτου πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας, εξόντωνε τους Κοσσοβάρους Αλβανούς (γενοκτονία είχε πει).

Αλλη είναι η αλήθεια για την απαίσια σφαγή στο Ρόγκοβο, δήλωσε στο «Πανόραμα» ο Χένινγκ Χενς: Τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος από τους σκοτωμένους ήταν μαχητές του «UCK», που σκοτώθηκαν σε «στρατιωτική συμπλοκή» με τη σερβική εθνοφυλακή και κατόπιν τα πτώματά τους συγκεντρώθηκαν για την ομαδική ταφή.

Associated Press

Αντιιμπεριαλιστική πικετοφορία ενάντια στον πόλεμο

Δεν είναι όμως μόνο ο Χενς που παρουσιάζει άλλη εικόνα απ' αυτή των Γερμανών επισήμων για τις αληθινές αιτίες της έναρξης του ΝΑΤΟικού πολέμου.

Σημαντικές είναι οι αμφισβητήσεις του Γερμανού ταξίαρχου Χάιντς Λοκάι, που γίνονται στο πρόσφατο βιβλίο του «Η σύγκρουση στο Κόσσοβο - Δρόμοι σε έναν αποφευκτέο πόλεμο». Αποκαλύπτει και θεμελιώνει ότι δεν υπήρξε γιουγκοσλαβικό «Σχέδιο Πέταλο» για εκδίωξη και εξόντωση των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, όπως υποστήριξαν ο Σάρπινγκ και άλλα μέλη της γερμανικής κυβέρνησης, αλλά ότι πρόκειται για προπαγανδιστική μπλόφα για δικαιολογία του πολέμου. Εχουν σημασία οι διαπιστώσεις του απόστρατου ταξίαρχου και από την άποψη ότι παλιότερα υπήρξε στέλεχος του γερμανικού υπουργείου Αμυνας και από το 1996 είναι μέλος της αρμόδιας για τα Βαλκάνια αποστολής του ΟΑΣΕ, με έδρα τη Βιέννη.

Γράφει στο αποκαλυπτικό βιβλίο του, ανάμεσα σε πολλά άλλα ενδιαφέροντα, σχετικά με το «Σχέδιο Πέταλο»: «Τι να πιστέψει κανείς γι' αυτό το "Σχέδιο"; Από τους ειδικούς των πληροφοριών του υπουργείου Αμυνας υπάρχει μια "σύνοψη" του "Σχεδίου Πέταλο". Οταν αυτή τη συγκρίνεις με τις δηλώσεις του υπουργού (σ.σ. Σάρπινγκ), βρίσκεσαι μπροστά σε μια σειρά από σοβαρές αντιφάσεις:

• Σύμφωνα με τον Σάρπινγκ το σχέδιο περιέχει όλες τις λεπτομέρειες μέχρι και την ονομασία όλων των γιουγκοσλαβικών μονάδων "που διαθέτουν για να δράσουν". Αυτό στη στρατιωτική ορολογία σημαίνει: Ως το επίπεδο του λόχου. Αλλά στη σύνοψη αναφέρεται ότι το σχέδιο "δεν είναι γνωστό στις λεπτομέρειές του".
• Ο Σάρπινγκ ισχυρίζεται ότι το σχέδιο στοχεύει στην εθνική εκκαθάριση ολόκληρου του Κοσσυφοπεδίου. Στη σύνοψη διαβάζει κανείς: "Κύριος στόχος της επιχείρησης "Πέταλο" είναι, κατά την εδώ (σ.σ. γερμανική) αντίληψη, η συντριβή ή η εξουδετέρωση του UCK στο Κόσσοβο. Στη συνέχεια στο κείμενο (σ.σ. της σύνοψης) διατυπώνονται προπάντων επιχειρήσεις κατά του UCK και μόνο τοπικά περιορισμένες εκδιώξεις αστικού πληθυσμού, για να στερηθεί το UCK "από βάσεις και υποστήριξη"...

...Αξιοπαρατήρητο είναι ότι η σύνοψη τόσο στον τρόπο διατύπωσής της όσο και σε όλη της τη μορφή δε μοιάζει καν με στρατιωτικό σχέδιο επιχειρήσεων. Περιγράφει μια σειρά από γεγονότα, όπως αυτά προκύπτουν από τις υπάρχουσες πηγές του ΟΑΣΕ και άλλων διεθνών οργανισμών. Το σχέδιο φαίνεται να μην εμπεριέχει και επιχειρησιακό στόχο... Αλλά σε ένα γνήσιο σχέδιο επιχειρήσεων το σημαντικότερο μέρος είναι η πρόθεση, ο στόχος της επιχείρησης.

Ηδη μετά απ' αυτή τη σύγκριση είναι σκόπιμες σημαντικές αμφιβολίες, αν η εκδοχή "Σχέδιο Πέταλο" του υπουργού Αμυνας πραγματικά αληθεύει».

Σχετικά με τις τρεις φωτογραφίες-«αποδείξεις» του υπουργού Αμυνας, Ρούντολφ Σάρπινγκ, ο στρατηγός Λοκάι παρατηρεί: «Με τον τίτλο "Η γιουγκοσλαβική ηγεσία προχωρεί σχεδιασμένα και εφαρμόζει από το Γενάρη βαθμιαία το σχέδιό της" επιδείχτηκαν τρεις φωτογραφίες που αποσκοπούν να το αποδείξουν αυτό. Η πρώτη εικόνα αφορά ένα επεισόδιο όταν η σερβική ειδική αστυνομία στις 29 Γενάρη στο Ρόγκοβο/Ρόγκοβε διέλυσε με φρικώδη τρόπο μια βάση του UCK, οι άλλες δύο εικόνες δείχνουν σπίτια που καίγονται και πάρθηκαν από γερμανικά αεροπλάνα μεταξύ 10 και 13 Απρίλη 1999, δηλαδή περίπου τρεις βδομάδες μετά την έναρξη των αεροπορικών επιθέσεων του ΝΑΤΟ. Μπορεί να αποδειχθεί με φωτογραφίες που πάρθηκαν στα μέσα του Απρίλη ότι αυτά συνέβησαν πριν τις 24 του Μάρτη; Μπορεί με παρόμοιες φωτογραφίες να γίνει κάπως πιστευτό ότι εφαρμοζόταν ήδη από την αρχή του έτους ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο εκδίωξης του αστικού πληθυσμού;

Οι αντιφάσεις στις προσκομιζόμενες αποδείξεις του υπουργού Αμυνας είναι τόσο μεγάλες, ώστε πρέπει να έχει κανείς αιτιολογημένες αμφιβολίες για την ύπαρξη ενός τέτοιου ντοκουμέντου, το οποίο να είναι και γνήσιο. Τέτοιες αμφιβολίες θα μπορούσαν κάλλιστα να εξαλειφθούν, αν προσκομιζόταν τουλάχιστον η σελίδα με τις υπογραφές των σχεδιαστών... Το παράδειγμα "Σχέδιο Πέταλο" δείχνει με τον εντυπωσιακότερο τρόπο πόσο εύκολη μπορεί να είναι η διεξαγωγή πολιτικής καμπάνιας για να δικαιολογηθούν οι πολιτικές ενέργειες, εφόσον έχει προετοιμαστεί το κατάλληλο έδαφος. Κανένας εισαγγελέας σε κράτος δικαίου δε θα τολμούσε με ένα τέτοιο αντιφατικό κατηγορητήριο και με τόσο ανίσχυρες αποδείξεις να εγείρει ποινική δίωξη. Ο υπουργός Αμυνας όμως δεν παρουσίασε την κατηγορία του μόνο στους βουλευτές, στα ΜΜΕ και στην κοινή γνώμη. Ποιο αξιοπερίεργο είναι ότι οι ισχυρισμοί του έγιναν αποδεκτοί πρόθυμα και σχεδόν άκριτα. Πάντως την αποστολή του το "Σχέδιο Πέταλο" την εκπλήρωσε στην εσωτερική πολιτική. Παραμέρισε τη δημόσια κριτική στις αεροπορικές επιθέσεις του ΝΑΤΟ, δημιούργησε μάλιστα μια πρόσθετη δικαιολογία γι' αυτές... Μεταξύ του "μακελειού του Ράτσακ" και του "Σχεδίου Πέταλο" υπάρχει συνάφεια. Ο Ουόκερ με την αναπόδεικτη εκδοχή για το "Ράτσακ" άναψε το φιτίλι για τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας. Ο Σάρπινγκ με το "Σχέδιο Πέταλο" έσβησε την κριτική αυτού του πολέμου. Και οι δύο κατηγορίες, παρότι ήταν πραγματικά δικαιολογημένη η αμφιβολία, έγιναν αποδεκτές ανεξέλεγκτα και σαν αληθινές και έτσι μπόρεσαν να εκπληρώσουν το σκοπό τους».

Αν και το βιβλίο κυκλοφορεί ήδη στη Γερμανία, δεν έγινε γνωστή ως τώρα κάποια αντίδραση του υπουργού Σάρπινγκ, ενός κυβερνητικού εκπροσώπου ή εκπροσώπου των κυβερνώντων κομμάτων.

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ (του ανταποκριτή μας ΧΡ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ).-

Δύο εξαίρετες Αμερικανίδες κομμουνίστριες πέθαναν, ταυτόχρονα και σε μεγάλη ηλικία, στην Πολιτεία Ουάσιγκτον: Η Λίντια Σελίνα Κάρχου, στις 4/5, σε ηλικία 90 ετών, και η Βιρτζίνια Μπροντίν, στις 2/5, 85 ετών. Ο θάνατός τους ήταν μία πραγματικά μεγάλη απώλεια για το ΚΚ των ΗΠΑ, το οποίο υπηρέτησαν με αφοσίωση και συνέπεια, κυριολεκτικά ως το τέλος της ζωής τους, όπως θα φανεί από τα στοιχεία που θα παραθέσουμε εδώ, με βάση τις νεκρολογίες (20/5) στο βδομαδιάτικο όργανο του Κόμματος «Πιπλς Ουίκλι Ουόρλντ» (PWW).

Εκτός από τις άλλες υποδειγματικές δραστηριότητές της, η Κάρχου, για πολλά χρόνια και σχεδόν κάθε βδομάδα, δημοσίευε στο «PWW» μια πληρωμένη αγγελία, αφιερωμένη στη μνήμη ενός προοδευτικού ή επαναστατικού προσώπου - άνδρα ή γυναίκας - που είχε αγωνιστεί για έναν καλύτερο κόσμο. Γεννήθηκε το 1910 στην πόλη Αμπερντίιν της Ουάσιγκτον και ήταν ένα από τα έξι παιδιά της Αμαλίας και του Αμπέλ Λαουκάνεν. Οι γονείς της είχαν μεταναστεύσει από τη Φινλανδία και ήταν τόσο φτωχοί, που μερικές φορές έφτιαχναν ψωμί από αλεσμένο φλοιό ενός δέντρου. Η ίδια άρχισε να παίρνει ενεργό μέρος στο προοδευτικό εργατικό κίνημα από τα εφηβικά της χρόνια. Στις 18/11/1929 πιάστηκε στην πόλη Σιάτλ της ίδιας Πολιτείας, όπου είχε πάρει μέρος σε μια καθιστική διαδήλωση ενάντια στην πορεία της αμερικανικής λεγεώνας. Ο αστυνομικός που τη συνέλαβε κατέθεσε, ότι η Κάρχου και μία φίλη της «τραγουδούσαν τη Διεθνή, το Αλληλεγγύη για Πάντα και άλλους ερυθρούς ύμνους».

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, η κομματική εφημερίδα «Ντέιλι Ουόρκερ» (προκάτοχος του σημερινού «PWW») κήρυξε διαγωνισμό ανάμεσα στους αναγνώστες της για την εγγραφή συνδρομητών, με βάση τον οποίο, όποιος θα πωλούσε το μεγαλύτερο αριθμό φύλλων, θα κέρδιζε ένα δωρεάν ταξίδι στη Σοβιετική Ενωση. Η Κάρχου ήρθε δεύτερη, μετά τη Φράνσες Φάρμερ, που αργότερα αναδείχτηκε διακεκριμένη ηθοποιός.

Η Κάρχου παντρεύτηκε έναν άνδρα ονόματι Σόμερβιλ και οι δυο μετακόμισαν σε ένα αγρόκτημα με κοπάδι ζώων, έξω από το Αμπερντίιν. Εκεί φύτεψαν πλήθος δέντρων, τα οποία με τον καιρό εξελίχθηκαν σε πηγή ξυλείας και εφοδίαζαν την Κάρχου με εισόδημα για τη σωρεία προσφορών της σε προοδευτικούς σκοπούς, περιλαμβανόμενων 250.000 δολαρίων που δώρισε στο «PWW».

Η ίδια συνέχισε να ζει σ' αυτό το αγρόκτημα και μετά το θάνατο του συζύγου της, χωρίς, όμως, να είναι απομονωμένη. Διατηρούσε στενότατη επαφή με προοδευτικές οργανώσεις και άτομα σε όλη τη χώρα. Καλούσε άλλους αναγνώστες να τη συναγωνιστούν στις προσφορές προς το «PWW». Πέρσι πρόσφερε 5.000 δολάρια στην ετήσια εκστρατεία του για 400.000 δολάρια και κάλεσε 100 άλλους υποστηρικτές να πράξουν το ίδιο. Ετσι, ο στόχος υπερκαλύφθηκε.

Παράλληλα, υποστήριξε διάφορες οργανώσεις που έδωσαν βοήθεια για την επιδιόρθωση των ζημιών που προκάλεσαν στην Κούβα θύελλες. Επίσης, πρόσφερε ποσά για τη συγκρότηση, στην ίδια χώρα, ενός εργοστασίου παραγωγής γάλακτος από τη σόγια και συνεισέφερε σημαντικά χρηματικά ποσά για να σταλούν τόνοι σκόνης γάλακτος, αψηφώντας τον εμπορικό αποκλεισμό, που είχαν επιβάλει οι ΗΠΑ, καθώς και για την ίδρυση της Σχολής Χοζέ Μαρτί.

Η Κάρχου έλαβε ένα συγχαρητήριο πιστοποιητικό για τη συμπαράστασή της προς την οργάνωση «Δημόσιος Πολίτης», η οποία δρούσε για την προστασία του περιβάλλοντος. Κι ακόμα, μηνύματα καλής θέλησης από όλα τα σημεία των ΗΠΑ για το επαναστατικό της πνεύμα στον αγώνα για την ειρήνη και το σοσιαλισμό.

Αυτά εν συνόψει για τη Λίντια Κάρχου. Το ΚΚ ΗΠΑ καλούσε όσους θα ήθελαν να τιμήσουν επάξια τη μνήμη της, να προσφέρουν στο όνομά της ενίσχυση προς το «PWW».

Η άλλη αξέχαστη αγωνίστρια, η συγγραφέας Βιρτζίνια Μπροντίν, γεννήθηκε στις 18/2/1915 στη Σιάτλ και σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών αυτής της πόλης. Εγινε μέλος του Κόμματος το 1939 και το 1941 παντρεύτηκε τον Ράσελ Μπροντίν.

Σε όλη της τη ζωή πήρε ενεργό μέρος στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, καθώς και για το περιβάλλον. Επί δύο χρόνια (1942-1944) ήταν μέλος της διεύθυνσης της κομματικής εφημερίδας «Ντέιλι Πιπλς Ουόρλντ» του Λος Αντζελες, κρατώντας μια στήλη για τους αγώνες στο Χόλιγουντ. Από τη δεκαετία του 1970 ως το τέλος της ζωής της, έγραψε και επιμελήθηκε πάμπολλα πολιτικά και περιβαλλοντικά βιβλία, φυλλάδια και άρθρα.

Αρχίζοντας επίσημα με το ψήφισμα, που εγκρίθηκε στο συνέδριο της Οργάνωσης του ΚΚ στην Πολιτεία του Μιζούρι το 1976, όπου ζούσε τότε, δούλεψε για την ανάπτυξη, εκλαΐκευση και αποδοχή της μαρξιστικής θεώρησης των περιβαλλοντικών θεμάτων. Αργότερα έγινε η πρώτη πρόεδρος της Περιβαλλοντικής Επιτροπής του ΚΚ ΗΠΑ και ο πρωταρχικός συγγραφέας του προγράμματός της «Λαός και Φύση πριν από τα Κέρδη».

Το 1978, επέστρεψε μαζί με τον άνδρα της στην Ουάσιγκτον, εγκαθιστάμενοι στην πόλη Ρόσλιν, όπου συνέχισε ακούραστα την πάλη της σε διάφορους πολιτικούς και κοινωνικούς τομείς, ιδιαίτερα στο Συμβούλιο Κεντρικής Ουάσιγκτον για την Ειρήνη και το Περιβάλλον. Οταν πέρασε στη σύνταξη, άρχισε εντατική έρευνα για ένα μυθιστόρημά της γύρω από τους Ιρλανδούς μετανάστες στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1820. Το έργο της αυτό, με τον τίτλο «Σπόρος της Φωτιάς» (Seed of the Fire), κυκλοφόρησε το 1996, αποσπώντας ευρύτατα επαινετικά σχόλια. Πριν από το θάνατό της είχε αρχίσει να συγγράφει ένα δεύτερο μυθιστόρημα με θέμα τη ζωή σε μια παραλιακή πόλη της Ουάσιγκτον στις αρχές του 20ού αιώνα.

Εκτός από τον άνδρα της, επιζώντες είναι μια κόρη της και ένας γιος της και τρεις εγγονές της. Η οικογένειά της υπέδειξε οι δωρεές τους για τη μνήμη της να προσφερθούν στο «PWW».