«Ναι, σήμερα μιλάμε εμείς. Μιλάει η εργατική τάξη», συμφώνησε ο 27χρονος Μανώλης, από τα «Πετρέλαια Καβάλας», ακούγοντας τα ασταμάτητα συνθήματα που ακούγονταν από τα μεγάφωνα.

«Πρώτη φορά νιώθω ότι εμείς έχουμε τη δύναμη και ήρθε η ώρα να πιστέψουμε σε αυτήν», είπε, για να συμπληρώσει πως «μέχρι τώρα συμμετείχα στις δικές μας κινητοποιήσεις. Ομως, αυτό που βλέπω σήμερα είναι πρωτόγνωρο, τουλάχιστον για μένα». «Είναι ντροπή να αποδεχτούμε να μας αντιμετωπίζουν λες και δεν είμαστε άνθρωποι, ή να αισθανόμαστε και ενοχές επειδή διεκδικούμε αυτά που δικαιούμαστε. Είναι άδικο να είμαι φρεσκοπαντρεμένος, να ξεκινάω τη ζωή μου με τόσα όνειρα και να μου τα καταστρέφουν όλα. Να μη θέλω να κάνω παιδί γιατί δεν θα μπορώ να το θρέψω. Εκεί μας καταντήσανε. Ομως, σήμερα είναι μια άλλη μέρα. Καταλαβαίνω πού είναι η πραγματική ελπίδα. Είναι εδώ με τους άλλους εργάτες. Το λέω και για τους άλλους νέους που καταναλώνουν τις ώρες τους στα κοινωνικά δίκτυα και τους ψεύτικους φίλους του facebook. Αμα δεν αγωνιστούμε όλοι μαζί στον δρόμο να διεκδικήσουμε, δεν θα έρθει κανείς να μας σώσει».

Στο μπλοκ των εργαζομένων της χημικής βιομηχανίας, το πανό κρατούσε η 30χρονη Ελευθερία, εργαζόμενη σε εργοστάσιο πλαστικών ειδών στην Αττική. «Ηξερα ότι σήμερα θα έχει πολύ κόσμο, αλλά όχι και τόσο. Είναι σίγουρο ότι τη Δευτέρα θα γυρίσουμε στη δουλειά με άλλη διάθεση. Σπάει η απογοήτευση ότι τίποτα δεν γίνεται, που μας κάνει να δεχόμαστε να δουλεύουμε κάτω από άσχημες και επικίνδυνες για την υγεία μας συνθήκες και για ένα κομμάτι ψωμί. Στο εργοστάσιο δεν παίρνουν κανένα μέτρο για την ασφάλειά μας. Χρησιμοποιούμε το επικίνδυνο για την υγεία μας υλικό PVC με μία απλή μάσκα. Γυναίκες σηκώνουμε απίστευτα βάρη. Τι να πρωτοπώ, και όλα αυτά για 500 και κάτι ευρώ. Επαρκούν αυτά για έναν νέο άνθρωπο να ξεκινήσει τη ζωή του; Η αδερφή μου είναι άνεργη και ευτυχώς που υπάρχει και η σύνταξη του πατέρα. Δεν ξέρω, νομίζω ότι αυτό που ζούμε σήμερα είναι η παρακαταθήκη, ανοίγει τον δρόμο».

Ο 45χρονος Βαγγέλης, από τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, και ο 32χρονος Θοδωρής, από τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, με υψωμένες τις γροθιές τους βροντοφώναζαν το σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τη ΛΑΡΚΟ». «Οι αγώνες της Ζώνης έχουν δείξει σε όλους τους εργαζόμενους πώς πρέπει να βαδίσουν. Πώς οι εργαζόμενοι μπορούν να αποσπάσουν κατακτήσεις, για το μεροκάματο, τη Συλλογική Σύμβαση, τα μέτρα ασφάλειας. Αμα κάθεσαι στον καναπέ και κλαις τη μοίρα σου την πάτησες. Τώρα συνεχίζουμε για να μην κλείσει η COSCO τη Ζώνη, όπως σχεδιάζει για να φτιάξει, λέει, τις προβλήτες. Δεν θα επιτρέψουμε να μας πετάξει στην ανεργία», είπε ο Βαγγέλης.

Ενώ ο Θοδωρής θα συμπληρώσει: «Ο κάθε εργαζόμενος θα δεχτεί ακόμα μεγαλύτερη επίθεση, είτε φοβάται να αγωνιστεί μαζί με τους άλλους είτε όχι, όμως αν παλέψει σίγουρα θα βγει κερδισμένος. Θα καταφέρει πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να φανταστεί. Εμείς στα Ναυπηγεία Ελευσίνας χρόνια τώρα πληρώνουμε τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους και τους "σωτήρες" που τάχα θα έρχονταν και εμείς θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια. Αυτοί θησαύριζαν και εμείς φυτοζωούμε. Τώρα από τους ανταγωνισμούς κινδυνεύουμε να χάσουμε τις δουλειές μας ενώ αυτοί οι ανταγωνισμοί μπορεί να μας τινάξουν και στον αέρα, όπως την Ουκρανία. Προορίζουν τα ναυπηγεία να επισκευάζουν τον 6ο στόλο. Γίνονται στόχος. Ποιος θα πληρώσει τη νύφη; Πρέπει όλοι οι εργαζόμενοι να πούμε το "φτάνει πια" ακόμα πιο δυνατά. Να μπούμε όλοι στον αγώνα για τη ζωή που μας αξίζει».

Η Βασιλική, 30 ετών, μητέρα ενός μικρού παιδιού, είναι σύζυγος εργαζόμενου της ΛΑΡΚΟ. «Για πρώτη φορά συμμετέχω σε κινητοποίηση. Μέχρι τώρα ήμουν σπίτι και κρατούσα το παιδί γιατί είναι μικρό. Ομως σήμερα είπα "τέλος, η θέση μου είναι στη μάχη μαζί με τις άλλες γυναίκες μαζί με τον άντρα μου". Δεν περίμενα να δίνει ο ένας εργαζόμενος στον άλλον από άλλους κλάδους και εργοστάσια τέτοια στήριξη. Για μένα σήμερα γεννήθηκε η ελπίδα για όλους μας. Αυτό είναι. Ετσι πρέπει να συνεχίσουμε και κάθε φορά να είμαστε ακόμα πιο πολλοί. Είναι μονόδρομος για μας για να υπερασπιστούμε τη δουλειά μας, την οικογένεια, τα σπίτια μας».

«Πραγματικό ποτάμι, είναι ένα ξέσπασμα σήμερα που προμηνύει και άλλες τέτοιες δυναμικές συγκεντρώσεις ακόμα πιο δυνατές, πιο μαχητικές. Η ελπίδα είναι στα χέρια μας, σε αυτά τα χέρια που κάνουν το χώμα ατσάλι, τα χέρια που από το ατσάλι φτιάχνουν καράβια. Χιλιάδες εργάτες, χιλιάδες λαού, μας συμπαραστέκονται και συμπαραστεκόμαστε και εμείς σε όλους αυτούς. Ναι, "Ολοι για έναν και ένας για όλους"» ανέφερε φανερά συγκινημένος ο 47χρονος Αλέξανδρος Ι. από τη ΛΑΡΚΟ, πατέρας δύο παιδιών. «Και όσοι δεν είναι σήμερα εδώ, είναι σίγουρο ότι θα έρθουν την επόμενη φορά γιατί όλοι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να ζεσταθούν από την ακρίβεια, όλα τα σπίτια εργαζομένων μετράνε κάθε ευρώ για να τα βγάλουν πέρα, γιατί όλοι δεχόμαστε επίθεση και μόνο όλοι μαζί μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε, αλλά και να βελτιώσουμε τη ζωή μας».

Ολα όσα εκτυλίχθηκαν το Σάββατο ήταν και ένα ανεπανάληπτο και αναντικατάστατο μάθημα ζωής και για τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, τους νέους και νέες, σπουδαστές και φοιτητές που διεκδίκησαν τη δική τους θέση στο Σύνταγμα με μαζικά μπλοκ. «Είμαστε οι μελλοντικοί εργαζόμενοι και παίρνουμε μάθημα από τους σημερινούς ότι με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας. Οτι πρέπει να περπατάμε με αξιοπρέπεια και με το κεφάλι ψηλά στη ζωή», ανέφερε ο 23χρονος Δημήτρης, σπουδαστής στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού Ασπροπύργου, που μπαίνει στη «σειρά» για να μπει αύριο στα μηχανοστάσια των βαποριών. «Αν πράγματι από τους αγώνες δεν έβγαινε τίποτα, όπως λένε ειδικά σε εμάς τους νέους, τότε δεν θα χτυπούσαν με κάθε τρόπο τους αγώνες, δεν θα έβγαζαν νόμους για να απαγορεύσουν τις απεργίες με κάθε τρόπο. Αυτά τα μέτρα δείχνουν τον φόβο τους γιατί ξέρουν ότι εμείς έχουμε τη δύναμη».