«Η παρουσία αμερικανικών δυνάμεων σε ελληνικό έδαφος θωρακίζει περαιτέρω τη χώρα μας από εξωτερικές απειλές και ως προς αυτό είναι ενδεικτική η ρητή αναφορά, στο προοίμιο της Συμφωνίας, σε αμοιβαία προστασία της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας σε περίπτωση επίθεσης ή απειλής επίθεσης». Αυτά απαντάει ο Ελληνας ΥΠΕΞ, Ν. Δένδιας, σε ερώτηση που του γίνεται για την «Ελληνοαμερικανική Στρατηγική Συμφωνία», η οποία μετατρέπει τη χώρα σε πολεμικό ορμητήριο των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, «σπέρνοντας» βάσεις σε όλη τη χώρα. Προκύπτει όμως η εξής απορία: Από ποια ακριβώς «εξωτερική απειλή» διασφαλίζει τον λαό η Ελληνοαμερικανική Συμφωνία; Αν υποθέσουμε ότι ο Δένδιας αναφέρεται στην αντιπαράθεση ΝΑΤΟ - Ρωσίας, τότε είναι βέβαιο ότι αυτή η Συμφωνία, περισσότερο χώνει την Ελλάδα «στο στόμα του λύκου» και εκθέτει τον λαό στο πολεμικό σφαγείο, παρά τον προστατεύει. Γιατί όπως φαίνεται και από τις αντιδράσεις της Ρωσίας, η μετατροπή της Ελλάδας σε βάση εφόρμησης για την περικύκλωσή της είναι αυτή που μετατρέπει τη χώρα σε στόχο και απειλεί τον λαό.

Αν πάλι ο Δένδιας εννοεί την Τουρκία, εδώ γελάνε και οι πέτρες! Γιατί είναι αστείο ακόμα και να πιστεύει κανείς ότι σε περίπτωση στρατιωτικής εμπλοκής ανάμεσα σε δύο «συμμάχους» του ΝΑΤΟ - με τα σημερινά δεδομένα - οι ΗΠΑ θα ταχθούν αναφανδόν υπέρ του ενός επειδή έτσι γράφει η Ελληνοαμερικανική Συμφωνία! Και μόνο τη μέχρι τώρα ιστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων να δει κανείς, σε συνάρτηση με τον αμερικανοΝΑΤΟικό παράγοντα, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει ότι η εμπλοκή της Ελλάδας στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό, μαζί με τη «σύμμαχο» Τουρκία, είναι αυτή που εκθέτει σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, στο όνομα της «συνοχής» του ΝΑΤΟ, για να μπορεί να αντιμετωπίσει τους ανταγωνιστές Κίνα και Ρωσία. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τον ρόλο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, στη δημιουργία «γκρίζων ζωνών», ή στην κρίση των Ιμίων το 1996, στα σχέδια ΝΑΤΟποίησης του Αιγαίου, όπου δεν αναγνωρίζονται σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα; Ας αφήσουν λοιπόν τα «μα» και «μου» η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, για τα οφέλη από την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία. Τέτοια βλέπει μόνο η αστική τάξη, που αναβαθμίζει τον ρόλο της στη μοιρασιά της ιμπεριαλιστικής λείας, βυθίζοντας τον λαό σε πολύ μεγάλους και απρόβλεπτους κινδύνους.

Το «τερμάτισαν» πάλι ορισμένοι αντικομμουνιστές του διαδικτύου... Την ώρα που η μεγάλη συγκέντρωση του ΚΚΕ διαδήλωνε έξω από τη ρωσική πρεσβεία την περασμένη Παρασκευή και λίγο πριν ξεκινήσει η πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία, αυτοί καλούσαν το ΚΚΕ να σταματήσει «να βλέπει παντού το ΝΑΤΟ» και να καταδικάσει τη ρωσική εισβολή! Δεν διάβασαν άραγε τις ανακοινώσεις του ΚΚΕ; Κι αν όχι, δεν άκουσαν τις τοποθετήσεις στελεχών του στα ΜΜΕ, που έδιναν ολοκληρωμένα τη θέση του για τις εξελίξεις; Αλλά ακόμα κι αν δεν έκαναν ούτε αυτό, δεν έβλεπαν οι αθεόφοβοι ότι την ώρα που τα έγραφαν αυτά, το ΚΚΕ διαδήλωνε έξω από τις δύο πρεσβείες πως «Δεν διαλέγουμε στρατόπεδο ληστών, μόνη μας ελπίδα η πάλη των λαών!»; Τις επόμενες μέρες το ίδιο παραμύθι συνεχίστηκε από διάφορα παπαγαλάκια, που έγραφαν ότι το ΚΚΕ δεν καταδικάζει επί της ουσίας τη ρωσική επίθεση και ότι όταν το κάνει, την παρουσιάζει ως αποτέλεσμα της πολιτικής του ΝΑΤΟ που «αναγκάζει» τους Ρώσους να αντιδράσουν με τέτοιον τρόπο. Βγάζουν φλύκταινες επειδή το ΚΚΕ καλεί τον λαό να μη διαλέξει ιμπεριαλιστικό πόλο και να χαράξει τη δική του αυτοτελή γραμμή πάλης ενάντια στο σάπιο σύστημα που γεννάει ανταγωνισμούς και πολέμους. Τους πονάει επειδή το ΚΚΕ αποκαλύπτει τα πολλά επεισόδια του σίριαλ που λέγεται «ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί», δείχνοντας ότι η σημερινή εξέλιξη δεν έπεσε από τον ουρανό, αλλά είναι συνέπεια της «καύσιμης ύλης» που συσσωρεύεται εδώ και χρόνια, ιδιαίτερα μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην πρώην ΕΣΣΔ. Προπάντων, δεν μπορούν να χωνέψουν ότι το ΚΚΕ τους γκρεμίζει όλα τα άλλοθι, με τα οποία επιχειρούν να δικαιολογήσουν στον λαό ως «αναγκαία» και «προς το συμφέρον του» την ιμπεριαλιστική εμπλοκή της χώρας, ενώ αυτή γίνεται για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, οδηγώντας τον λαό σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια, με σημαίες ξένες προς τις ανάγκες του.