Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι παραπάνω χαρακτηρισμοί ανήκουν στον Αλ. Αλαβάνο αλλά και στον Αλ. Τσίπρα και έγιναν πριν έναν περίπου χρόνο. Σήμερα, η οπορτουνιστική ρητορεία έχει προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα που διαμορφώνει η καπιταλιστική κρίση, ώστε πιο αποτελεσματικά - και στο βαθμό βέβαια που του επιτρέπουν οι περιορισμένες δυνάμεις του - να αποπροσανατολίσει και να υπονομεύσει το ανερχόμενο εργατικό λαϊκό κίνημα, να δυσκολέψει την ταξική συνειδητοποίηση και την πολιτική ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων.

Στο πρώτο φύλλο της εφημερίδας που εκδίδει ο υπό τον Αλ. Αλαβάνο «πόλος» (συγκροτήθηκε από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ), ο ίδιος αρθρογραφεί προβάλλοντας χρεοκοπημένα οπορτουνιστικά ιδεολογήματα. Οπως κάνει μια μερίδα αστών οικονομικών αναλυτών, σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή καπιταλιστική χώρα, αποδίδει την κρίση στο «τερατόμορφο, γιγαντιαίο, πλασματικό σύστημα τίτλων, τα τοξικά χαρτιά» των αμερικάνικων τραπεζών και στη «φούσκα που έσκασε».

Υποδεικνύει σαν «αιτίες της κρίσης τις τυχοδιωκτικές κερδοσκοπικές πρακτικές, όπως το short selling...». Ενοχοποιεί τα «hedge founds, κεφάλαια υψηλού ρίσκου και γρήγορων αποδόσεων» και τις «περίπλοκες ασφάλειες υπερδανεισμένων οργανισμών». Αποφαίνεται για «διεστραμμένη λειτουργία του σύγχρονου καπιταλισμού», αναζητώντας προφανώς έναν καπιταλισμό που θα δουλεύει ρολόι και δε θα παρουσιάζει τέτοιες και άλλες παθογένειες, οι οποίες, σύμφωνα με τον Αλαβάνο, ευθύνονται για τις κρίσεις.

Σε ποιο συμπέρασμα οδηγούν αναπόφευκτα οι απόψεις που διατυπώνει; Οτι δε φταίει ο καπιταλισμός, δεν είναι το σύστημα αυτό που σέρνει μαζί του την κρίση - με ό,τι αυτή συνεπάγεται για τους λαούς - όπως και την εκμετάλλευση, την κερδοσκοπία και μύριες όσες πρακτικές που ενισχύουν το κυνήγι του υπερκέρδους. Αλλά μια υποτιθέμενη στρέβλωσή του, μια διαστροφή του από κάποια «λόμπι», κάποιους «ανίκανους» ηγέτες.

Δεν είναι - λένε οι οπορτουνιστές, σε όλες τις εκδόσεις τους - η κρίση απότοκο της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, ανάμεσα στην ολοένα και μεγαλύτερη κοινωνικοποίηση της παραγωγής και στην ιδιοποίηση από λίγους του παραγόμενου πλούτου. Δεν είναι η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη που φέρνει την κρίση αλλά οι στρεβλώσεις της. Αρα, κατά τον οπορτουνισμό, η διέξοδος βρίσκεται στη διεκδίκηση της ορθής λειτουργίας (!) του καπιταλιστικού συστήματος. Δηλαδή, της καλής λειτουργίας του συστήματος της εκμετάλλευσης που κερδίζει από την παραγωγή και όχι από τα «hedge founds». Λες και δεν είναι αυτά απότοκα της υπερσυσσώρεσης κεφαλαίου, που επειδή δεν μπορούν να επενδυθούν κερδοφόρα στην παραγωγή, ρίχνονται στον τζόγο της κερδοσκοπίας.

Αυτό, λοιπόν, προτείνουν στο κίνημα: Να παλέψει για την αυταπάτη ενός «καλού» καπιταλισμού! Να γιατί η στρατηγική τους είναι επιζήμια για τους εργατικούς λαϊκούς αγώνες και βάζει εμπόδια στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, αφού κρύβει τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές και στοχοποιεί τα είδωλά τους στον καθρέφτη. Να γιατί οι οπορτουνιστές συναντιούνται και στηρίζουν τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Επειδή και οι δύο βάζουν στόχο να «εξανθρωπιστούν» (!) οι καπιταλιστικές αγορές και να αποτελέσει το κίνημα μοχλό πίεσης, ώστε να κερδοσκοπούν λιγότερο και να χαμηλώσουν το spread!

Ο «πόλος» του Αλαβάνου προσπαθεί να διαφοροποιηθεί απ' τον ΣΥΝ και να καταγραφεί σαν «αριστερότερος» στον ενιαίο - και περιορισμένο - χώρο που εκφράζει πολιτικά και συνδικαλιστικά ο οπορτουνισμός. Στην πραγματικότητα όμως και επί της ουσίας τίποτα το διαφορετικό δεν εισηγείται. Απεναντίας, υπηρετούν μαζί την ίδια στόχευση.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το άρθρο του Αλ. Αλαβάνου καταλήγει με την εκτίμηση πως απ' την έκβαση των όσων διαδραματίζονται στη χώρα μας αυτό τον καιρό θα κριθεί «αν η Ευρωζώνη παραμείνει μόνο Νομισματική Ενωση ή θα εξελιχθεί και σε Πολιτική Ενωση (...) αν το ευρώ θα παραμείνει διεθνές αποθεματικό ή θα γυρίσουμε στη μονοκρατορία του δολαρίου». Αν αυτό δε συνιστά προσπάθεια εγγραφής της ατζέντας του κινήματος, όπως ακριβώς θα την ήθελε το κεφάλαιο, τι άλλο συνιστά;

Τι λένε; Να αγωνιστούν οι εργαζόμενοι για να ενοποιηθεί πολιτικά η ΕΕ ή για να μείνει το ευρώ διεθνές αποθεματικό! Να αγωνιστούν δηλαδή για να ισχυροποιηθεί το ένα από τα πολλά ιμπεριαλιστικά κέντρα, στο οποίο έχει ενσωματωθεί η χώρα μας, για να γίνει πιο επιθετικό ενάντια στους εργαζόμενους. Αυτό ζητάει ο «πόλος» του Αλαβάνου. Και το αίτημά του δεν πατάει σε προσωπικές εκτιμήσεις και στρατηγικές. Αντανακλά την ενιαία στρατηγική των οπορτουνιστών.

Τρανταχτή απόδειξη τα όσα δηλώνει κατά καιρούς ο πρόεδρος του ΣΥΝ, από τον οποίο διαφοροποιείται δήθεν ο πόλος Αλαβάνου. Την περασμένη βδομάδα στο δελτίο ειδήσεων του ΜΕΓΚΑ, ο Αλ. Τσίπρας ήταν αποκαλυπτικός: «Ο άλλος δρόμος που εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχει, έχει δύο δυνατότητες: Η μία δυνατότητα είναι εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην οποία ανήκουμε, και δεν έχουμε καμία πρόθεση να φύγουμε από αυτήν, να κάνουμε τις απαραίτητες συμμαχίες, ώστε να ασκηθούν οι κατάλληλες εκείνες πιέσεις. Να καταλάβουν δηλαδή κυρίως η Γερμανία, οι ισχυροί, (...) το πρόβλημα της χώρας είναι πρόβλημα δανεισμού, να δανειζόμαστε με τους ίδιους όρους που δανείζονται και οι άλλες χώρες. Και έπρεπε από την πρώτη στιγμή η κυβέρνηση να κάνει σημαία της την προοπτική του ευρωομολόγου. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι πρόβλημα που ξεκίνησε από εδώ - έχουμε και εμείς τις ευθύνες μας -, είναι πρόβλημα ευρωπαϊκό, απειλείται η συνοχή της Ευρωζώνης και αυτό το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά και οι Ευρωπαίοι εταίροι (...) Εχω την αίσθηση ότι (η κυβέρνηση) παριστάνει τον κομιστή πιέσεων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή προς την ελληνική κοινωνία. Ο δεύτερος δρόμος θα ήταν, επιτέλους, να προχωρήσει σε μια γενναία αναδιανομή του πλούτου με μια γενναία φορολογική μεταρρύθμιση».

Η φιλοευρωενωσιακή, και αντικειμενικά φιλομονοπωλιακή, στρατηγική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να δοθεί καλύτερα. Και για να γίνει ακόμα πιο φανερή παραθέτουμε κι ένα απόσπασμα του μηνύματος αλληλεγγύης που απηύθυνε το αδελφό κόμμα του ΣΥΝ, το γερμανικό «Die Linke», υποτίθεται στους απεργούς της Ελλάδας: «Κανείς δεν αναφέρεται στις τεράστιες οικονομικές ανισορροπίες στην ευρωζώνη (...) Οι ανισορροπίες πρέπει να εξαφανιστούν. Οι χώρες με πλεόνασμα πρέπει να ενισχύσουν αποφασιστικά την ζήτηση της εσωτερικής αγοράς και οι εργοδότες να παραιτηθούν από την επιθετική στρατηγική για τις εξαγωγές (...) Η γερμανική κυβέρνηση παίρνει το ρίσκο να θρυμματιστεί η Ευρωζώνη συνεπεία των αυξημένων πιέσεων»!!!

Οι αντιεπιστημονικές και αποπροσανατολιστικές αναλύσεις όπως η παραπάνω δεν είναι τυχαίες. Οι οπορτουνιστές ξέρουν καλά πως έχουν αναλάβει βαρύ φορτίο στον ιδεολογικοπολιτικό πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη και γι' αυτό προσπαθούν να μπολιάσουν το κίνημα με ξεπλυμένα ιδεολογήματα που εμποδίζουν τη ριζοσπαστικοποίησή του.

Γι' αυτό κρύβουν ότι ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης στον καπιταλισμό θα οξύνει διαρκώς, αντί να αμβλύνει, τις αντιθέσεις ανάμεσα στις ισχυρές και τις λιγότερο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες. Κάνουν τα πάντα για να κρύψουν το γεγονός ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι δανειακό, δεν είναι πρόβλημα καπιταλιστικής λογιστικής, αλλά πρόβλημα πολιτικό, που λύνεται μόνο με μια άλλη εξουσία, λαϊκή, και μια άλλη, λαϊκή οικονομία.

Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε την ατέρμονη ρητορεία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την κυβέρνηση, όχι ως πολιτικής εκπροσώπου του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά σαν μια δήθεν άτολμη, υποτακτική κυβέρνηση που σαν τέτοια χρειάζεται τη συμπάθεια και την ανοχή του λαού! Επίσης, την όξυνση της πολεμικής του στο ΚΚΕ και την υπονομευτική του δράση εναντίον του ταξικού εργατικού κινήματος, τη συνειδητή του συμπόρευση με τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Οι θετικές διεργασίες στο κίνημα, που αποτυπώθηκαν στην απεργία στις 24 του Φλεβάρη, όπως και στις δύο προηγούμενες, δείχνει πως η «ανανεωτική» μπογιά τους ολοένα και ξεφτίζει. Καθόλου τυχαία, η συντριπτική πλειοψηφία όσων αποφάσισαν την Τετάρτη να διαδηλώσουν, συμμετείχε στις απεργιακές συγκεντρώσεις που το ΠΑΜΕ διοργάνωσε σε όλη τη χώρα. Γύρισε τις πλάτες στους εργατοπατέρες και τα πολιτικά τους δεκανίκια, όπως είναι και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι και αυτό μια αισιόδοξη ένδειξη ότι το εργατικό λαϊκό κίνημα μπορεί και πρέπει το επόμενο διάστημα πιο αποφασιστικά να ξεμπερδεύει με όσους φορούν τη μάσκα του φίλου, για να ρίξουν στους αγώνες το δηλητήριο του εχθρού.