Στον πόλεμο που οι κεφαλαιοκράτες και τα πολιτικά τους όργανα έχουν κηρύξει στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, έχουν σύμμαχό τους την εργατική αριστοκρατία. Η αποστολή που έχουν οι εργατοπατέρες, στην Ελλάδα και διεθνώς, είναι πώς το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του θα έχουν τις λιγότερες δυνατές απώλειες, πώς θα καταφέρουν να στρέψουν τους εργαζόμενους σε ανέξοδα για το σύστημα κανάλια, πώς θα εκτονώσουν τις αγωνιστικές τους διαθέσεις και θα τους εγκλωβίσουν στις αυταπάτες και την ηττοπάθεια.

Οι ηγεσίες στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ έχουν δώσει προ πολλού τα διαπιστευτήριά τους. Πρωτοστάτησαν στην προβολή του «κοινωνικού εταιρισμού». Εβαλαν πλάτη στην ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Στην εφαρμογή και επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας. Στο χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Στην καθήλωση των μισθών σε επίπεδα φτώχειας. Σήμερα στηρίζουν την εντεινόμενη άγρια αντεργατική επίθεση σε όλα τα μέτωπα παίζοντας ανοιχτά πλέον το ρόλο των απεργοσπαστών. Λειτουργούν σαν να είναι οι ίδιοι εργοδότες. Υπονομεύουν την οργάνωση και το συντονισμό του αγώνα των εργαζομένων με κάθε τρόπο.

Πήγαν στη Ζάκυνθο - που δεν είχαν πάει ποτέ - για να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους ώστε να φύγουν από το ταξικό κλαδικό σωματείο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Σε ξενοδοχείο της Αθήνας εμφανίστηκαν στελέχη της ΠΑΣΚΕ για να προειδοποιήσουν τους εργάτες ότι όσοι είναι μέλη της Σωματειακής Επιτροπής θα απολυθούν. Εκλεγμένο μέλος της διοίκησης της ΠΑΣΕΝΤ - με το ψηφοδέλτιο του προέδρου της ΠΑΣΕΝΤ, Θ. Βασιλόπουλου, στελέχους της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) - στις διαπραγματεύσεις για επιχειρησιακή σύμβαση, πρότεινε μηδενικές αυξήσεις στη διοίκηση των «Μινωικών». Στη νηματουργία «Βαρβαρέσος», η συμβιβασμένη πλειοψηφία του επιχειρησιακού σωματείου (ΠΑΣΚΕ) καλεί τους εργαζόμενους να αποδεχθούν τις απαιτήσεις της εργοδοσίας (εξάωρη εργασία και αντίστοιχη μείωση αποδοχών κατά 30%), με τον εκβιασμό ότι θα μεγαλώσουν τα προβλήματα της επιχείρησης. Τα παραδείγματα απλώς ενδεικτικά, η λίστα ατελείωτη.

Οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αρνήθηκαν να κηρύξουν απεργία στις 17 Δεκέμβρη 2009, ενώ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τη σαμποτάρουν. Παραμονές της απεργίας, η ΓΣΕΕ με ανακοίνωσή της κήρυξε, ουσιαστικά, παράνομη την απεργία, πριν ακόμα το κάνουν τα δικαστήρια. Το ίδιο και στις 10 Φλεβάρη 2010, οι εργατοπατέρες έβγαζαν σωρηδόν ανακοινώσεις για να εμποδίσουν τους εργάτες να συμμετάσχουν στην απεργία με την απειλή ότι δεν καλύπτονται συνδικαλιστικά.

Στην τελευταία απεργία στις 24 Φλεβάρη καλούσαν τους εργαζόμενους να αντιπαρατεθούν με τις αγορές, χωρίς όμως να τους καλούν να αντιπαρατεθούν με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την ΕΕ.

Κεντρικό τους σύνθημα «Οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους πάνω από τις αγορές και τα κέρδη». ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δηλαδή ισχυρίζονται ότι γίνεται να συνυπάρχουν οι αγορές, δηλαδή η αναζήτηση του μέγιστου δυνατού κέρδους των λίγων, με την ικανοποίηση των αναγκών των πολλών. Γίνεται αυτό; Πώς για παράδειγμα μπορεί να ικανοποιηθεί η ανάγκη του ανθρώπου για σταθερή και με πλήρη δικαιώματα εργασία όταν οι κανόνες των αγορών επιβάλλουν τη γενίκευση της ελαστικής απασχόλησης; Πώς θα ικανοποιηθεί η ανάγκη του ανθρώπου για παιδεία όταν αυτή γίνεται εμπόρευμα (τα δημόσια σχολεία εγκαταλελειμμένα στις ελλείψεις αναζητούν πόρους από τις τσέπες των γονιών ή σπόνσορες, ενώ τα ιδιωτικά πολλαπλασιάζονται συνεχώς);

Στην απεργιακή διακήρυξη της ΓΣΕΕ υπάρχουν πλήθος παρόμοιων ιδεολογημάτων που καλούν τους εργάτες να υιοθετήσουν τις ερμηνείες που συσκοτίζουν τη ρίζα των προβλημάτων τους και κρύβουν τη διέξοδο.

Ιδού ποιες είναι για τους εργατοπατέρες οι αιτίες της κρίσης και της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι: «Οι Αγορές, οι Τραπεζίτες και οι Χρηματιστές δημιούργησαν την κρίση (πουλώντας "αέρα" και αποδόσεις στα χαρτιά) ενώ μόλις έσκασε η φούσκα έτρεξαν στο Κράτος για ενίσχυση και κεφάλαια χωρίς να βάλουν ούτε ένα ευρώ απ' την τσέπη τους και τώρα, για να συνεχίσουν τις ίδιες προκλητικές κερδοφορίες, απαιτούν την κατεδάφιση κάθε εργασιακού, κοινωνικού, ασφαλιστικού και οικονομικού δικαιώματος των εργαζομένων». Σε άλλο σημείο αναφέρεται: «η χώρα μας (...) είναι στο στόχαστρο των κερδοσκόπων, των τζογαδόρων και των νεοφιλελεύθερων των Βρυξελλών...». Ενώ η ΕΕ παρουσιάζεται ως «Ενωση Τραπεζιτών, η φωνή των χρηματιστών και ο "τροχονόμος" των αγορών!»

Με άλλα λόγια, για την κρίση δε φταίει η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, αλλά οι «αεριτζήδες». Η κρίση δεν οφείλεται στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, αλλά μπορεί να εξαλειφθεί μαζί με τους κακούς κερδοσκόπους. Η ΕΕ είναι στα χέρια των νεοφιλελεύθερων και των «αεριτζήδων», που πιέζουν και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία δε φταίει σε τίποτα, αλλά πιέζεται.

Οι εργατοπατέρες συγκαλύπτουν ότι η ΕΕ είναι ένωση καπιταλιστικών κρατών, στην οποία συμμετέχει και το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος. Οτι η σημερινή άγρια επίθεση είναι σε μεγάλο βαθμό προσχεδιασμένη μέσα από τις προηγούμενες Συνθήκες, Σύμφωνα και Στρατηγικές που έχουν συνδιαμορφώσει στην ΕΕ όλες οι κυβερνήσεις, μαζί τους και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αποσιωπώντας όλα αυτά οι εργατοπατέρες καλούν τους εργάτες να παλέψουν για μια ΕΕ που «οφείλει να είναι η Ενωση Πολιτών, αλληλεγγύης, συνοχής και θωράκισης των χωρών απ' τα κερδοσκοπικά τρωκτικά».

Η πλήρης ταύτιση των εργατοπατέρων με την εργοδοσία αναδεικνύεται και από την έγνοια τους για την ανταγωνιστικότητα. Στη διακήρυξη της ΓΣΕΕ σημειώνεται: «...αυτή ήταν η κυρίαρχη πολιτική τα τελευταία χρόνια (...) με αποτέλεσμα να κατρακυλήσει η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας» (αυτό ακριβώς ισχυρίζεται και ο ΣΕΒ σήμερα για να απαιτήσει μείωση των μισθών, απελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση των ΣΣΕ, ολοκληρωτική διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης). Ετσι, η ΓΣΕΕ θέτει ως στόχο του εργατικού κινήματος την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Δηλαδή της ικανότητας ενός τμήματος του κεφαλαίου να είναι πιο κερδοφόρο έναντι άλλου τμήματος. Κάτι που δεν μπορεί να γίνει χωρίς το χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Τέλος, καλεί τους εργάτες να παλέψουν «για ένα τελείως διαφορετικό μείγμα οικονομικής πολιτικής που θα ενισχύσει τις επενδύσεις, την Ανάπτυξη, τον εποπτικό και ρυθμιστικό ρόλο του Κράτους». Δηλαδή ζητά από τους εργαζόμενους να απαιτήσουν από τους κεφαλαιοκράτες να κάνουν επενδύσεις.

Αποκαλυπτική είναι και η ομιλία του Γ. Γαβρίλη, επικεφαλής της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ στις 24 Φλεβάρη. Και αυτός προβάλλει την αντίληψη ότι είναι δυνατόν να ασκηθεί μια άλλη πολιτική σε όφελος των εργαζομένων μέσα στον καπιταλισμό, στο πλαίσιο της ΕΕ: «Το ευρωπαϊκό πλαίσιο είναι απαράδεκτο και πρέπει να αλλάξει. Αυτό σημαίνει συμμαχίες, διαπραγματεύσεις, πίεση και όχι αποδοχή των πάντων χωρίς καμιά αντίρρηση» και σημειώνει πιο κάτω: «Το ευρωπαϊκό σύμφωνο σταθερότητας πρέπει να αλλάξει ριζικά. Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Υπάρχει άλλος δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα».

Ενώ ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, φουσκωμένος από περηφάνια για την παρουσία της ΣΕΣ στη συγκέντρωση, είπε: «Η παρουσία του Γραμματέα της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων συναδέλφου J. Monks στη συγκέντρωσή μας υποδηλώνει με τον πλέον καθαρό τρόπο ότι το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα αντιδρά δυναμικά σ' αυτά τα σχέδια». Μόλις πριν ο Monk είχε πει στην ομιλία του: «Ζητούμε τη βοήθεια της ΕΕ για την προώθηση του κοινωνικού διαλόγου και των αξιών του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου»!

Με αυτά τα μέσα, τα ψευτοδιλήμματα, τα ιδεολογήματα οι εργατοπατέρες προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τους εργάτες. Να τους πείσουν ότι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης είναι αυτός που τους ωφελεί και όσα προβλήματα προκύπτουν είναι ζήτημα κάποιας κακής διαχείρισης ή ατυχούς επιλογής. Ενώ στην αγανάκτηση και την ανησυχία των εργαζομένων, απαντούν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης.

Να εμποδίσουν την εργατική τάξη να συνειδητοποιήσει ότι έχει τη δύναμη να τσακίσει τον καπιταλισμό και τα τσιράκια του και να πορευτεί στο δικό της δρόμο ανάπτυξης προς όφελός της.