Στις μεγαλύτερες των τελευταίων χρόνων εργατικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα, στις οποίες μαζί με την εργατική τάξη συμμετείχαν και οι αυτοαπασχολούμενοι στις πόλεις και η φτωχομεσαία αγροτιά, έδειξαν ότι ολοένα και πλατύτερα τμήματα εργαζομένων εμπιστεύονται το ΠΑΜΕ ως ηγέτη της πάλης τους. Ανέδειξαν επίσης ακόμα πιο ηχηρό το διαρκές κάλεσμα σε παλλαϊκό ξεσηκωμό και, βεβαίως, το δρόμο να γίνεται πράξη ο παλλαϊκός ξεσηκωμός. Φάνηκε, επίσης, από τις ισχνότατες σε συμμετοχή συγκεντρώσεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και των δυνάμεών τους σε όλη τη χώρα που δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν), ότι στις συνειδήσεις ολοένα και μεγαλύτερων τμημάτων των εργαζομένων είναι ανυπόληπτοι. Τους γυρίζουν την πλάτη, ανεξάρτητα από το βαθμό συμφωνίας με το πλαίσιο του ταξικού πόλου. Φαίνεται, επομένως, και η δυνατότητα και η προοπτική κερδίσματος και ενίσχυσης της συσπείρωσης πλατιών δυνάμεων με το ΠΑΜΕ.

Ο προσανατολισμός της αναμέτρησης, που δόθηκε στη γραμμή «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία» και όχι για να ζητιανέψει η εργατιά ψίχουλα, αλλά για να διεκδικήσει την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της, όξυνε την αντιπαράθεση με εχθρούς και άσπονδους φίλους των εργατών. Η προετοιμασία της μάχης που πάτησε πιο πλατιά και γερά σε τόπους δουλειάς, έγινε υπόθεση ακόμα περισσότερων εργαζομένων στη βάση, έβαλε πιο βαθιά θεμέλια για την ολόπλευρη ισχυροποίηση των πρωτοβάθμιων συνδικάτων. Στοιχεία όλα, που ξεκίνησαν να γίνονται πιο διακριτά μετά τη μεγάλη απεργιακή μάχη στις 17 του περασμένου Δεκέμβρη που υπήρξε σταθμός για την ανασύνταξη του κινήματος.

Με τη συνεπή και επίμονη δράση του μέσα στους τόπους δουλειάς, κόντρα στον εκφυλισμό και την εξαγορά που χρησιμοποιούν εργοδοσία και εργατοπατέρες για να σπείρουν την ηττοπάθεια, το ΠΑΜΕ έχει δυναμώσει σημαντικά τους δεσμούς του με τους εργάτες. Κερδίζει την εμπιστοσύνη όλο και περισσότερων εργατοϋπαλλήλων, που, χωρίς απαραίτητα να συμφωνούν απόλυτα μαζί του, αντιλαμβάνονται ότι μέσα στο εργατικό κίνημα συγκρούονται δύο γραμμές: Αυτή της υποταγής και αυτή της σύγκρουσης. Οτι πρέπει να μπει τέρμα στις αυταπάτες, καθένας διαλέγει αν θα είναι με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες.

Αυτό ήταν, που, σε συνδυασμό με τη σφοδρότητα της νέας επίθεσης, οδήγησε χιλιάδες εργαζόμενους να διαδηλώσουν την περασμένη Τετάρτη μαζί με το ΠΑΜΕ: Ο ορθός προσανατολισμός στον αγώνα, η κρυστάλλινη αποκάλυψη του ενόχου, η θαρρετή ανάδειξη της λύσης. Αυτή η γραμμή πάλης είναι που μπορεί να κινητοποιήσει μάζες. Η γραμμή της ρήξης με τα μονοπώλια που μπορεί να τραβήξει την εργατική τάξη μέχρι την τελική νίκη, την ανατροπή της εξουσίας των εκμεταλλευτών και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Αυτή η γραμμή πάλης οδήγησε την περασμένη Τετάρτη σε μια από τις μεγαλύτερες σε όγκο και παλμό απεργιακές συγκεντρώσεις όλων των τελευταίων χρόνων, που άφησε τη σφραγίδα της σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, εκεί όπου εργατοϋπάλληλοι, μετανάστες, γυναίκες, συνταξιούχοι, νέοι, όχι μόνο ξεκαθάρισαν ότι απορρίπτουν τα νέα αντεργατικά μέτρα, αλλά και ξεμπρόστιασαν την αισχρή προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ: Η αντιλαϊκή επίθεση δεν είναι ούτε επιλογή λόγω των λεγόμενων πιέσεων των αγορών, ούτε συνέπεια κακού χειρισμού, ούτε προσωρινό κακό που θα περάσει. Είναι αποτέλεσμα στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου και θα ενταθεί, αν τώρα δεν ξεσηκωθεί ο λαός και δεν οργανώσει αποφασιστικά την αντίσταση και την αντεπίθεσή του.

Δεν επισήμαινε τυχαία το ΠΑΜΕ, από την πρώτη στιγμή που προκηρύχθηκε η απεργία, ότι θα ήταν μία από τις πιο σκληρές και κρίσιμες μάχες. Τις εκτιμήσεις του ΠΑΜΕ επιβεβαίωσε η ακόμα πιο συντονισμένη και οργανωμένη προσπάθεια εργοδοσίας, κυβέρνησης, κομμάτων του ευρωμονόδρομου και εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού να σύρουν τους εργάτες είτε στην αδράνεια και την απογοήτευση, είτε στην «κινητοποίηση» για τη στήριξη της κυβέρνησης και της ΕΕ μέσα στην ιμπεριαλιστική σκακιέρα. Το ίδιο απέδειξε και η λυσσαλέα προσπάθεια των αστικών ΜΜΕ, την επομένη κιόλας της μεγαλειώδους κινητοποίησης, να θάψουν την οργισμένη αντίδραση των εργαζομένων και να μιλούν για τη στήριξη που δήθεν συναντά η κυβέρνηση από το λαό. Ο,τι και να λένε, γνωρίζουν πολύ καλά: Το κάλεσμα σε ταξική απειθαρχία και ανυπακοή κερδίζει έδαφος. Την ανησυχία της εργοδοσίας δείχνει άλλωστε και η επιχείρηση εκφοβισμού απεργών και εργατών που στήθηκε, εισπράττοντας την άμεση, δυναμική και συντονισμένη απάντηση των ταξικών συνδικάτων. Οπως στην Τρίπολη, όπου με συμβολικό αποκλεισμό της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης καταγγέλθηκε η προσπάθεια του προϊσταμένου να φοβίσει ωρομίσθια εκπαιδευτικό ότι δεν καλύπτεται να απεργήσει. Στα «Νότος Γκάλερι», όπου οι νεαρές εμποροϋπάλληλοι πήραν τη θέση τους στις αλυσίδες περιφρούρησης και συμμετείχαν στην απεργιακή διαδήλωση αντιστεκόμενες παλικαρίσια στην προσπάθεια τρομοκράτησής τους.

Η νέα πείρα πρέπει τώρα να «κεφαλαιοποιηθεί». Οπως αναδείχτηκε και στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, που την περασμένη Πέμπτη εκτίμησε την πείρα της απεργιακής μάχης, τα βήματα που έχουν σημειωθεί στην οργάνωση της πάλης πρέπει να σταθεροποιηθούν.

Ηταν ακόμα περισσότεροι οι κλάδοι όπου οι εργαζόμενοι έκαναν (ή ξαναέκαναν) γενικές συνελεύσεις, έλαβαν (ή ξαναέλαβαν) μέτρα για την επιτυχία της απεργίας, σήκωσαν με ευθύνη το βάρος της υλοποίησης μιας απόφασης που πήραν συλλογικά, έστησαν απεργιακές επιτροπές.

Ηταν ακόμα περισσότερες οι περιπτώσεις όπου με τέτοιες διαδικασίες παραμερίστηκε η μοιρολατρία που έσπειραν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες των αντίστοιχων πρωτοβάθμιων ή δευτεροβάθμιων οργανώσεων.

Ηταν ακόμα περισσότερα τα εργοστάσια, οι επιχειρήσεις, οι βιομηχανικές ζώνες όπου έφτασε το κάλεσμα του ΠΑΜΕ, συζητήθηκε η ουσία των νέων μέτρων, ρίχτηκε ο σπόρος της αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, μοιράστηκε το μήνυμα της ελπίδας.

Ηταν ακόμα περισσότεροι οι τόποι δουλειάς, αλλά και οι γειτονιές όπου αναδείχτηκε η ανάγκη να σταθεροποιηθεί η αγωνιστική δράση. Να απλωθεί σε κάθε τομέα της ζωής των εργαζομένων, συνολικά του λαού.

Σ' αυτήν τη βάση, αναδείχτηκε ότι ο πήχης μπαίνει ψηλά, αλλά και ότι οι δυνατότητες που υπάρχουν είναι τεράστιες. Για να αξιοποιηθούν και να διευρυνθούν ένας τρόπος υπάρχει: Η οργάνωση και η πάλη να γίνεται υπόθεση όλο και περισσότερων εργατών.

Να προχωρήσει πιο αποφασιστικά η συλλογική αποτίμηση και αυτής της μάχης, με συνελεύσεις, συσκέψεις, εκδηλώσεις, να εντοπιστούν αδυναμίες, δυσκολίες, θετικά βήματα. Να μπουν νέοι στόχοι. Να προσαρμοστεί το σχέδιο δράσης για το επόμενο διάστημα ανάλογα με τα ιδιαίτερα ζητήματα κάθε χώρου. Αλλά και δυναμώνοντας το συντονισμό κατά κλάδο και γενικά της εργατικής τάξης, την ώρα που οι εξελίξεις στο Ασφαλιστικό επιβάλλουν πανεργατικό ξεσηκωμό, η μάχη των συλλογικών συμβάσεων δε μπορεί ν' αφεθεί στις διαθέσεις των ηγεσιών ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, ο «Καλλικράτης» απειλεί να σαρώσει ολοκληρωτικά Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια.

Αλλωστε, η αντίσταση στην αντεργατική λαίλαπα δεν είναι ζήτημα μόνο μιας απεργίας ή ενός συλλαλητηρίου. Η αντίσταση πρέπει να αποκρυσταλλωθεί στον ίδιο τον τρόπο λειτουργίας καταρχήν των πρωτοβάθμιων συνδικάτων, τον πολλαπλασιασμό των σωματειακών επιτροπών, την καλλιέργεια κλίματος συναγερμού μες στους τόπους δουλειάς.

Η αντίσταση στα νέα μέτρα, που από μέρα σε μέρα η κυβέρνηση θα ... εμπλουτίσει, θα μετρά καρπούς μόνον όσο συνδέεται με την οργάνωση της αντεπίθεσης των εργαζομένων.

• Οσο χτυπιέται η απογοήτευση, μέσα από την ταξική ερμηνεία και ανάλυση των εξελίξεων, τη σφυρηλάτηση της ταξικής ενότητας των εργαζομένων.
• Οσο διαλύονται οι αυταπάτες, συνειδητοποιείται ότι κάθε μικρή και μεγάλη κατάκτηση, μέσα στο καπιταλιστικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα, θα είναι προσωρινή, θα απειλείται πάντα από την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
• Οσο ριζοσπαστικοποιούνται συνειδήσεις, απεγκλωβίζονται όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι από τα κόμματα του κεφαλαίου, πολιτικοποιούνται οι αγώνες.

Α.Μ.