Ολοι έχουν να πουν πολλά για τον καπετάνιο τους. Να μιλήσουν για την ανυπότακτη ψυχή του, το απαράμιλλο θάρρος και τη γενναιότητά του, για τη σοφία του και το μεγαλείο της ψυχής του, για την ντομπροσύνη του και την αποφασιστικότητά του, για τις σπάνιες αρετές του και την ανεκτίμητη προσωπικότητά του.

Ολοι έχουν να εξιστορήσουν χαρακτηριστικές στιγμές και γεγονότα που έζησαν μαζί του στα κορφοβούνια των ηρωικών μαχών, να πουν για την ξεχωριστή και αξιοθαύμαστη ικανότητά του να προσπερνά τις χαροτρομάρες που έστηνε ο εχθρός στο διάβα του αγώνα και να 'μολογήσουν πολλά από τα χωρατά που συνήθιζε να λέει.

Ολοι έχουν να πουν πολλά για τον κομμουνιστή και λαϊκό ηγέτη που περνά πλέον στην Ιστορία, αποτελώντας παράδειγμα και διδαχή στον αγώνα για το σήμερα, στην πάλη για τη δικαίωση των ιδανικών και οραμάτων του ΚΚΕ, για το σοσιαλισμό.

Οπως έχουν να πουν οι τρεις συναγωνιστές που συναντήσαμε στο χωριό του, τη Ραχούλα, λίγες ώρες πριν χιλιάδες λαού τον αποχαιρετήσουν στην τελευταία του κατοικία, πάνω στον Αηλιά, στο Παλιοζογλώπι των Θεσσαλικών Αγράφων και να του ευχηθούν «Καλό Αγνάντιο».

Είναι η αντάρτισσα Γεωργία Ζιώγα, από το Γραμματικό Καρδίτσας και οι ΕΠΟΝίτες και συγχωριανοί του Βασίλης Καραγιάννης και Γιώργος Ντόλκερας.

Ο Β. Καραγιάννης, συνταξιούχος δάσκαλος, σήμερα θυμάται: «Τον Χαρίλαο Φλωράκη τον γνωρίζαμε. Οπως γνωρίζαμε και για τον καπετάν Γιώτη. Ομως δεν ξέραμε ότι ήταν ο δικός μας Χαρίλαος. Το μάθαμε μετά τη μάχη της Καρδίτσας, στις 12 Δεκέμβρη του 1948. Ολους μας έκανε να αισθανόμαστε πολύ υπερήφανους». «Ο εκλεκτός συγχωριανός μας Χαρίλαος Φλωράκης - συνεχίζει ο Γιώργος Ντόλκερας - ήταν μεγάλος ηγέτης του λαϊκού κινήματος. Ιδεολόγος, οραματιστής και κυρίαρχη αρχή της πολυσήμαντης σταδιοδρομίας του ήταν "όλα για τους άλλους". Για το Κόμμα του, το ΚΚΕ και το λαό. Αφιέρωσε τον εαυτό του εκεί».

Η κουβέντα μας με τους συναγωνιστές του Χ. Φλωράκη συνεχίζεται και πάει και σε άλλες πτυχές της ζωής του. Οπως στην αγάπη του για τον τόπο που γεννήθηκε, την οποία και έδειχνε έμπρακτα. Οι συγχωριανοί του ποτέ δε θα ξεχάσουν την απολαυστική και πολύτιμη παρέα του τις αυγουστιάτικες νύχτες, κάτω από τον Πλάτανο. Ωρες ατελείωτες τα 'λεγαν πίνοντας τα τσιπουράκια τους. Ακουγαν ιστορίες από τον πατριωτικό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού και μιλούσαν για τις κοινές αγωνίες τους και τα οράματά τους. «Τίμησε το χωριό μας και το ανέβασε σε δυσθεώρητα ύψη. Του 'δωσε ιστορική υπόσταση και τον ευγνωμονούμε», επισημαίνει ο Γ. Ντόλκερας. Και προσθέτει: «Αισθανόταν μεγάλη υπερηφάνεια και εξαιρετική τιμή για τη γενέτειρά του. Ηταν, συνάμα, και φορέας λαϊκού πολιτισμού και της λαϊκής κουλτούρας. Αγάπησε τη γενέτειρά του με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Αυτό το υποδηλώνει και η επιθυμία του να ταφεί στον Αηλιά».

Η Γεωργία Ζιώγα είδε τελευταία φορά τον Χαρίλαο Φλωράκη, στις 10 του περασμένου Μάρτη στην Αθήνα, όπου τον επισκέφτηκε σπίτι του. Πάντα περίμενε να του πάω πίτες και λουκάνικα. Ηταν το μεράκι του. Καθ' όλη τη διάρκεια της επίσκεψης μου, παρά τα προβλήματα υγείας που είχε, καλαμπούριζε. «Καλό ταξίδι στον σύντροφό μας. Θα βρει πολλούς αγωνιστές εκεί πάνω. Κι εμείς θα τον αγαπάμε και θα τον θυμόμαστε, δείχνοντας το δρόμο του στις νεότερες γενιές».

Βλέπει και νοτιότερα στα καπεταναίικα μπουλούκια του Μοριά. Κι ολόγυρα, σ' όλα τα μικρά και μεγαλύτερα διαμαντάκια, νησιά και ξέρες της γαλάζιας θάλασσας όπου ταξίδεψε και «φιλοξενήθηκε».

Το αγνάντι του βλέπει και προς τα πάνω. Το Γράμμο της Ηπείρου, το Βίτσι της Μακεδονίας. Και όλη τη Θράκη, από τον Εχίνο και τη Σμίξη, μέχρι το Διδυμότειχο και τα Λάβαρα.

Ολες τις γωνιές αυτού του τόπου του στενού, του μεγάλου, για την ελευθερία και την προκοπή του οποίου πάλεψε όλη του τη ζωή, γιατί αγαπούσε τον Ανθρωπο όπου Γης. Ολες τις γωνιές αυτής της πατρίδας που έστειλε χτες μυριάδες κάθε ηλικίας να τον συντροφεύσουν, όπως σε κάθε του βήμα. Σε αυτά που έκανε και σε όσα μένει να γίνουν.

Μνήμες αρχαγγελικές που πάνε χιλιετίες πίσω, από τον Προμηθέα στον Σπάρτακο, ρίχνουν τις ρίζες τους στους Διγενήδες, σμίγουν αίμα με την αρματωμένη κλεφτουριά, πίνουν νερό από τη χούφτα του Αντύπα, βρίσκουν ευλογία στον Ρίτσο, αναβαπτίζονται στο ΕΑΜ, στο ΔΣΕ, τα ξερονήσια και τις φυλακές, τον αντιδικτατορικό αγώνα.

Μνήμες ζωοδότρες που στέλνουν αέρα στα πανιά για την έφοδο στο μέλλον, με πρώτη στάση τους σημερινούς αντιιμπεριαλιστικούς, αντιΝΑΤΟικούς, αντιευρωενωσιακούς αγώνες. Τις μάχες για την προάσπιση (άκουσον - άκουσον το 2005!) της ειρήνης, του 8ωρου, της 5ήμερης εργασίας, του δικαιώματος στην ποιοτική δημόσια και δωρεάν παιδεία, κοινωνική ασφάλιση και υγεία.

Κόσμος που φερόταν και προετοιμαζόταν σαν να ήταν γιορτή, μια μεγάλη λαϊκή γιορτή, ο ερχομός του Χαρίλαου κι όχι η ταφή του. Κόσμος τσαντισμένος στις αυλές του και τα σκιερά μονοπάτια του για την τιμή του βαμβακιού και του καπνού, τα πρόστιμα της «συνυπευθυνότητας». Κόσμος που θυμόταν τις διηγήσεις των παππούδων του για τα χρόνια τα ακόμα πιο παλιά, αυτά των δικών τους παππούδων, για τον Τούρκο που έφυγε, αλλά τα άφησε όλα στον φίλο του τον κοτσάμπαση, τον «πατριώτη» που «ήταν τρεις φορές χειρότερος από τον αγά, το πιστεύεις; Τρεις φορές χειρότερος!».

Κόσμος που σε κατατόπιζε για το πού έστεκε το πατρικό του Φλωράκη με το σαφέστατο, υπέροχο και τόσο αληθινό: «Πίσω από το έλατο του Λιανού...». Κόσμος ο οποίος έβλεπε τον τόπο που διάλεξε να «κοιμηθεί», θαύμαζε την επιλογή και τη σοφία της και αποφαινόταν ότι «ο Χαρίλαος πάντα ήξερε τι ήθελε».

Οσων ήταν εκεί, αλλά και όσων έλειπαν. Οσων λεόντων «έφυγαν» πριν απ' αυτόν, αλλά κι όσων περιμένουν να γεννηθούν και ζητούν ήδη, απαιτούν, από τους σημερινούς εικοσάρηδες και τριαντάρηδες να τους αφηγηθούν την ιστορία, την πίστη, την ορμή αυτού του αγέραστου πλατάνου κι όλου του λαϊκού κινήματος όπου έριξε τις ρίζες του και το οποίο δρόσισε στη σκιά του.

Ο Χαρίλαος Φλωράκης τάφηκε χτες ήσυχος και περήφανος, ως Επίτιμος Πρόεδρος του μοναδικού κόμματος στο οποίο μπορούσε να είναι επίτιμος πρόεδρος. Του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος.

Αγαπημένε Χαρίλαε, σου αντιγυρίζουμε το χαιρετισμό. Γεια και χαρά σου.