Η Μ. Βρετανία διαθέτει μια μεσαιωνική «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία η οποία παραβιάζει κατάφωρα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες, διατηρεί ρήτρες εξαίρεσης για τα ζητήματα δικαιοσύνης, εσωτερικών υποθέσεων, άμυνας και ασφάλειας. Αλλά και η Πολωνία, που το οικογενειακό της δίκαιο ακολουθεί τους κανόνες της «Ιεράς Εξέτασης», έλαβε διαβεβαιώσεις ότι το μεταβατικό σύστημα λήψης αποφάσεων στο Συμβούλιο με ειδική πλειοψηφία θα παραταθεί και μετά το 2014 και θα μεταβάλλεται μόνο ομόφωνα, ενώ η Ιταλία κέρδισε μία έδρα παραπάνω στο Ευρωκοινοβούλιο. Το ασθενικό, ασαφές και πλήρως περιορισμένο επίπεδο προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που προβλέπει ο λεγόμενος «Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων» της ΕΕ δεν μπορεί να συγκαλύψει τον αντιδραστικό χαρακτήρα της «Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης».

Οι αντιθέσεις αυτές συγκεράστηκαν μπροστά στο υπέρτερο κοινό συμφέρον: Την αποτελεσματικότερη λειτουργία της ΕΕ προς όφελος των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και τη θωράκιση του οικοδομήματός τους απέναντι στους λαούς και τα κινήματά τους.

Η «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη» δεν είναι βέβαια καθόλου νέα. Πρόκειται για το «ευρωσύνταγμα» σε άλλο περιτύλιγμα, με πρόθεση να εξαπατηθούν οι ευρωπαϊκοί λαοί. Τα μόνα στοιχεία που αφαιρέθηκαν από το κείμενο του «ευρωσυντάγματος» είναι αυτά που σε επίπεδο συμβολισμού παραπέμπουν σε χαρακτηριστικά ομοσπονδοποίησης, όπως ο ύμνος, η σημαία, τα κοινά σύμβολα, ενώ ο υπουργός Εξωτερικών της ΕΕ κράτησε τον σημερινό τίτλο του Υπατου Εκπροσώπου για την Εξωτερική Πολιτική, με τις ίδιες ακριβώς αυξημένες αρμοδιότητες που του έδινε το «ευρωσύνταγμα».

Η μετονομασία της Συνθήκης από «Συνταγματική» σε «Μεταρρυθμιστική» μοναδικό στόχο έχει να παρακάμψει την υποχρέωση της διαδικασίας του δημοψηφίσματος, που απαιτείται από τη συνταγματική τάξη κάποιων κρατών για να επικυρωθεί διεθνής συνθήκη με συνταγματικό χαρακτήρα. Η προσπάθεια να επαναφέρουν από το παράθυρο, με τέτοιου είδους νομικά «τερτίπια», το «ευρωσύνταγμα», περιφρονώντας προκλητικά τη θέληση των λαών, ιδίως εκείνων που κατηγορηματικά το απέρριψαν μέσα από δημοψηφίσματα στη Γαλλία και στην Ολλανδία, αποκαλύπτει την υποκρισία των διακηρύξεων της ΕΕ περί δήθεν σεβασμού «της δημοκρατίας και της βούλησης των Ευρωπαίων πολιτών».

Μπορούμε να πούμε ότι συνολικά σε σχέση με την προηγούμενη συμφωνία του 2004 για το «ευρωσύνταγμα», φαίνεται ένας σκεπτικισμός σε σχέση με την ταχύτητα της πολιτικής ενοποίησης του οικοδομήματος της ΕΕ, γι' αυτό βλέπουμε κάποιες υποχωρήσεις κυρίως σε ζητήματα συμβολικού χαρακτήρα, παραμένει όμως ακέραιη και ανέπαφη η ουσία του, που είναι η παραπέρα εμβάθυνση των αντιδραστικών και αντιλαϊκών χαρακτηριστικών της ΕΕ στο σύνολό της. Με την ευρωσυνθήκη, όπως και με το «ευρωσύνταγμα»:

-- Εντείνεται η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, αφού θεσμοθετείται το δικαίωμά της να επεμβαίνει πολιτικά και στρατιωτικά σ' ολόκληρο τον κόσμο με δυνάμεις ταχείας αντίδρασης, είτε στο όνομα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», είτε στο όνομα της πρόληψης και διαχείρισης κρίσεων ή ανθρωπιστικών αποστολών. Ταυτόχρονα, εισάγεται και θεσμοθετείται ο μηχανισμός της μόνιμης διαρθρωμένης συνεργασίας. Σύμφωνα με το μηχανισμό αυτό, μία ομάδα κρατών - μελών της ΕΕ (που θα αποτελείται βέβαια από τις ισχυρότερες χώρες της Ενωσης) μπορεί να συνιστά μόνιμη στρατιωτική συνεργασία που θα ακολουθεί κοινή εξοπλιστική πολιτική, θα εναρμονίζει τις στρατιωτικές ανάγκες «με τη διάθεση από κοινού... των αμυντικών τους μέσων και δυνατοτήτων» και «μέτρα για την ενίσχυση της διαθεσιμότητας, της διαλειτουργικότητας, της ευελιξίας και της δυνατότητας ανάπτυξης των δυνάμεών τους». Αυτό σημαίνει ότι δημιουργείται μία μόνιμη ομάδα στρατιωτικών δυνάμεων ταχείας αντίδρασης, έτοιμη να επέμβει στρατιωτικά σε κάθε χώρα του πλανήτη, όποτε κρίνει ότι εξυπηρετεί τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και συμφέροντα των χωρών που τη συγκροτούν, ακόμη και παρά την αντίθεση κάποιων κυβερνήσεων των κρατών - μελών της ΕΕ.

-- Η ΕΕ υιοθετεί για τον εαυτό της το δόγμα των ΗΠΑ περί «προληπτικού πολέμου». Αποδεικνύεται έτσι πόσο σαθρά είναι τα επιχειρήματα των πολιτικών απολογητών της ΕΕ ότι μπορεί να αποτελέσει αντίβαρο στη δήθεν βάρβαρη ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ. Αυτό που επιδιώκει η ΕΕ είναι να δυναμώσει τη θέση της στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, ακολουθώντας την ίδια εγκληματική πολιτική σε βάρος των λαών.

-- Με τη «ρήτρα αλληλεγγύης» κατοχυρώνει το δικαίωμα της ΕΕ να παρεμβαίνει στρατιωτικά και πολιτικά στις εσωτερικές εξελίξεις ακόμη και των κρατών - μελών της και μάλιστα χωρίς καν αίτημά τους, με πρόσχημα την «καταπολέμηση τρομοκρατικών απειλών και της τρομοκρατίας».

-- Περιορίζει ακόμη περισσότερο την εθνική κυριαρχία των κρατών - μελών απονέμοντας πλέον αρμοδιότητες στην ΕΕ σχεδόν στο σύνολο των τομέων άσκησης πολιτικής ενός κράτους, ακόμη και σε τομείς, όπως, η κοινωνική ασφάλεια και προστασία των εργαζομένων που μετακινούνται στο εσωτερικό της ΕΕ, η ενέργεια, το Διάστημα, ο τουρισμός, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός. Κατοχυρώνει την υπεροχή του κοινοτικού απέναντι στα εθνικά δίκαια των κρατών - μελών, χρησιμοποιώντας το «κόλπο» της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, το οποίο, με το μανδύα ενός δήθεν «ανεξάρτητου δικαστικού οργανισμού», θα επιβάλλει το κοινοτικό δίκαιο, αφαιρώντας κάθε δυνατότητα άσκησης κυρίαρχης εθνικής πολιτικής από τα κράτη - μέλη και τα Κοινοβούλιά τους.

Οι υποστηρικτές του ευρωμονόδρομου αντιτάσσουν το επιχείρημα ότι με την ευρωσυνθήκη - «ευρωσύνταγμα» ενισχύεται ο ρόλος των εθνικών Κοινοβουλίων, αφού αποκτούν το δικαίωμα να ελέγχουν εάν η νομοθεσία της ΕΕ σέβεται τη λεγόμενη αρχή της επικουρικότητας, δηλαδή το αποκλειστικό δικαίωμα των κρατών - μελών να νομοθετούν αυτά και όχι η ΕΕ σε κάποιους τομείς. Το πρώτο που πρέπει να παρατηρήσει κανείς είναι ότι αυτοί οι τομείς της αποκλειστικής εθνικής αρμοδιότητας γίνονται πλέον ελάχιστοι. Το δεύτερο είναι ότι το «δικαίωμα» αυτό δεν μπορεί να το ασκήσει κάθε εθνικό Κοινοβούλιο που θεωρεί ότι θίγεται η δική του νομοθετική αρμοδιότητα, αλλά μόνο αν συγκεντρώνεται αριθμός 9 τουλάχιστον Κοινοβουλίων, ισάριθμων κρατών - μελών της Ενωσης. Και το σπουδαιότερο: Ακόμη και αν συγκεντρωθεί ο αριθμός αυτός τα όργανα της Ενωσης δεν έχουν καμία απολύτως υποχρέωση να λάβουν υπόψη τους τη γνώμη των Κοινοβουλίων. Μοναδική τους υποχρέωση είναι να απαντήσουν αιτιολογημένα γιατί διαφωνούν με τη θέση των εθνικών Κοινοβουλίων και τίποτε παραπάνω. Είναι φανερό ότι ο δήθεν αυξημένος ρόλος των εθνικών Κοινοβουλίων δεν είναι παρά διακοσμητικός, στάχτη στα μάτια των λαών για να δεχτούν τον δραστικό περιορισμό, ακόμη και αυτής της ήδη περιορισμένης στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας των χωρών - μελών της ΕΕ.

-- Καταργεί, προς όφελος των ισχυρών χωρών, το δικαίωμα του βετο στο σύνολο των αποφάσεων της ΕΕ, ιδιαίτερα στους τομείς της αστυνομικής και δικαστικής συνεργασίας στις ποινικές υποθέσεις, ακόμη και στους τομείς της κοινωνικής προστασίας και ασφάλειας.

Αυξάνεται όμως ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που συναποφασίζει πλέον σε περισσότερους τομείς, ξεσπαθώνουν οι ευρωαπολογητές. Χρειάζεται μήπως να θυμίσουμε ότι το Ευρωκοινοβούλιο έχει ...επάξια κατακτήσει τον τίτλο του πλυντηρίου «δημοκρατικής» δήθεν νομιμοποίησης όλων των αντιδραστικών και αντιλαϊκών αποφάσεων της Ενωσης; Δεν είναι μήπως ο συνασπισμός των Συντηρητικών - Σοσιαλιστών και Φιλελευθέρων (στον οποίο συμμετέχουν βεβαίως ολόψυχα οι ευρωβουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ) που με τη συντριπτική πλειοψηφία που διαθέτει στο Ευρωκοινοβούλιο πανηγυρικά υπερψηφίζει κάθε αντιλαϊκή νομοθεσία και χειροκροτεί κάθε ιμπεριαλιστική παρέμβαση της ΕΕ, παίρνοντας μάλιστα σε πολλά ζητήματα ακόμη πιο αντιδραστικές θέσεις από αυτές του Συμβουλίου και της Κομισιόν; Μπορεί επομένως κανείς στα σοβαρά να υποστηρίξει ότι αυτό το όργανο των πολιτικών εκφραστών του ευρωενωσιακού κεφαλαίου θα υπερασπίσει ποτέ τα λαϊκά συμφέροντα;

-- Δυναμώνει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της ΕΕ, όπως η Ευρωαστυνομία και η Eurojust, ο οργανισμός φύλαξης εξωτερικών συνόρων (FRONTEX) και δημιουργεί νέους, όπως η Ευρωεισαγγελία. Περιορίζει ακόμη πιο δραστικά τα ατομικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες, θεσμοθετεί την ανεξέλεγκτη παρακολούθηση, το φακέλωμα ακόμη και των ιδεολογικών και φιλοσοφικών αντιλήψεων, της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης των εργαζομένων και την ανταλλαγή των προσωπικών δεδομένων με όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τις μυστικές υπηρεσίες τους.

Η υποστήριξη των κομμάτων του δικομματισμού στο αντιλαϊκό αυτό τερατούργημα είναι σαφής και δεδομένη. Αντανακλά την προθυμία της ελληνικής πλουτοκρατίας να στηρίξει ενεργά το παραπέρα βάθεμα των αντιδραστικών χαρακτηριστικών της ΕΕ. Ο πρωθυπουργός επαναβεβαίωσε από τη Λισαβόνα την προσήλωση της ΝΔ στην ΕΕ, σπεύδοντας να δηλώσει ότι η Ελλάδα θα είναι από τις πρώτες χώρες που θα επικυρώσουν την ευρωσυνθήκη, αποκλείοντας ταυτόχρονα κάθε ιδέα για διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Το ΠΑΣΟΚ, σε πλήρη ταύτιση με τη ΝΔ, πρωτοστατεί στην προώθηση και τη γρήγορη επικύρωση της ευρωσυνθήκης, όπως άλλωστε είχε κάνει και με το «ευρωσύνταγμα». Στην ίδια ρότα κινείται και το κόμμα του ΛΑ.Ο.Σ., αφού τα ζωτικά συμφέροντα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου δεν του αφήνουν περιθώρια για δημαγωγικές κορόνες ψευδοδιαφοροποίησης. Ο ΣΥΝ εξέφρασε την αντίθεσή του στην ευρωσυνθήκη, φροντίζοντας βέβαια να διευκρινίσει ότι αντιτίθεται στο νεοφιλελεύθερο περιεχόμενό της. Δεσμευμένος στην πολιτική του ευρωμονόδρομου ο ΣΥΝ, όπως άλλωστε και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς του οποίου είναι μέλος, σπέρνει στους εργαζόμενους την επικίνδυνη αυταπάτη ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια καλή, «προοδευτική» ευρωσυνθήκη, προς όφελος των λαών. Η λογική αυτή είναι συνέχεια της αποδοχής της ίδιας της ΕΕ, αλλά και της αναγκαιότητας της πολιτικής ενοποίησής της, που ο ΣΥΝ και εδώ και στο Ευρωκοινοβούλιο υποστηρίζει σθεναρά. Απάντηση, όμως, σε τέτοιου είδους αυταπάτες δίνει η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση. Στην ίδια τη Συνθήκη ίδρυσης της ΕΟΚ καθορίζεται ως θεμελιώδης στόχος της ύπαρξης και της δράσης αυτής της διακρατικής ένωσης η ανάπτυξη μιας «ανταγωνιστικής κοινωνικής οικονομίας της ελεύθερης αγοράς, με ελεύθερο και ανόθευτο ανταγωνισμό», που σταθερά επαναλαμβάνεται σε όλες τις μετέπειτα τροποποιήσεις της, από τη Συνθήκη ίδρυσης της ΕΕ στο Μαάστριχτ (την οποία, ας μην ξεχνάμε, υπερψήφισε ο ΣΥΝ), μέχρι τη Συνθήκη της Νίκαιας, το «ευρωσύνταγμα» και την τωρινή ευρωσυνθήκη. Η ίδια η συμφωνία ύπαρξης και δράσης της ΕΟΚ παλιότερα και τώρα της ΕΕ θεμελιώνεται στην αναγκαιότητα διαιώνισης του καπιταλιστικού συστήματος. Το καπιταλιστικό σύστημα είναι στοιχείο του γενετικού κώδικα, του ίδιου του DNA της ΕΕ. Ακριβώς πάνω σ' αυτό θεμελιώνεται η ΕΕ ως ιμπεριαλιστική διακρατική ένωση του κεφαλαίου. Κι όμως, σε πείσμα της πιο αυτονόητης πραγματικότητας, ο ΣΥΝ προσπαθεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι αυτή η ένωση μπορεί να αλλάξει χαρακτήρα, να γίνει ΕΕ των λαών και να αποκτήσει προοδευτική συνθήκη, αρκεί να αλλάξει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της!

Το ΚΚΕ, από την εποχή ακόμη της ένταξης της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ, αντιπάλεψε με συνέπεια και σταθερότητα την ΕΕ και την πολιτική της, αποκάλυψε τον βαθιά αντιδραστικό χαρακτήρα της και ανέδειξε ότι μοναδικό συμφέρον του λαού μας και των άλλων λαών είναι η αποδέσμευση απ' αυτήν και η διάλυσή της. Σήμερα η θέση αυτή του Κόμματός μας συναντάει πλατιά αποδοχή και απήχηση όχι μόνο μέσα στον ελληνικό, αλλά και στους άλλους λαούς της Ευρώπης, όπου δυναμώνει το ρεύμα αμφισβήτησης όχι πλευρών της πολιτικής, αλλά του συνολικού οικοδομήματος της ΕΕ. Η απόρριψη και της νέας εκδοχής του «ευρωσυντάγματος» - ευρωσυνθήκης αποκτά εξαιρετικά σημαντική δυναμική, δίνει τη δυνατότητα ανάπτυξης ενός μαζικού και ευρύτατου λαϊκού κινήματος που στο στόχαστρό του δε θα βάζει μόνο την απόρριψη της ευρωσυνθήκης, αλλά και της ίδιας της ΕΕ. Το ΚΚΕ θα πρωτοστατήσει στην ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος, αναδεικνύοντας στην πρώτη γραμμή ένα διπλό ΟΧΙ: Στην ευρωσυνθήκη και στην ίδια την ΕΕ, ενισχύοντας το ρεύμα της απειθαρχίας και της ανυπακοής στις αποφάσεις της ΕΕ, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τη συνολική αμφισβήτησή της, την αποδέσμευση όσο γίνεται περισσότερων χωρών, μέχρι την τελική διάλυσή της, που θα ανοίξει το δρόμο στη σοσιαλιστική προοπτική της Ευρώπης.