Προχωρώντας την αντιασφαλιστική επίθεση ένα βήμα παραπέρα, η κυβέρνηση αξιοποιεί όλη την γκάμα των προπαγανδιστικών επιχειρημάτων που διαθέτει με δυο κυρίως στόχους: Πρώτο, να θολώσει τα νερά ως προς το μέγεθος και το εύρος των ανατροπών που προωθούνται. Να αποπροσανατολίσει και να κάμψει τις δεδομένες λαϊκές αντιδράσεις, αφού η πολιτική της είναι αντιλαϊκή και σαν τέτοια γίνεται αντιληπτή από τους εργαζόμενους. Δεύτερο, να διαιρέσει και να καλλιεργήσει αντιπαράθεση ανάμεσα σε εργαζόμενους με διαφορετική ηλικία, επάγγελμα και επίπεδο ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, να αποτρέψει και να εξασθενήσει το αναγκαίο κοινό μέτωπο πάλης.

Τις τελευταίες μέρες και μετά την έναρξη του «κοινωνικού διαλόγου», η προσπάθεια συκοφάντησης των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων που αντιπαλεύουν τα σχέδια κυβέρνησης και κεφαλαίου οξύνθηκε. Οπως οξύνθηκε και η επίθεση στη συνείδηση των εργαζομένων. Με διχαστικά ψευτοεπιχειρήματα και λογιστικές αλχημείες, μαζί με την τρομοκράτησή τους για το μέλλον των ασφαλιστικών ταμείων και τη δυνατότητά τους σε μερικά χρόνια να παρέχουν συντάξεις στους σημερινούς εργαζόμενους. Χαρακτηριστικότερο τέτοιο παράδειγμα είναι η Εκθεση Αναλυτή, που δημοσιοποιήθηκε την επομένη της έναρξης του «διαλόγου» (19/10).

Η καλά επεξεργασμένη κυβερνητική επιχειρηματολογία καταγράφηκε αναλυτικά στις ομιλίες του πρωθυπουργού και του υπουργού Απασχόλησης στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της ΝΔ (20/10). Αλλά και στην αρθρογραφία των επόμενων ημερών, με την οποία, κυρίως, ο φιλοκυβερνητικός Τύπος ανέλαβε να «εκλαϊκεύσει» τη βαθιά αντιδραστική προπαγάνδα.

Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της προπαγάνδας:

1. Είπε ο υπουργός Απασχόλησης στη συνεδρίαση της ΚΕ της ΝΔ: «Και βεβαίως εδώ αναφύεται και ένα ακόμη ηθικό και πολιτικό πρόβλημα: Ποιος πληρώνει για ποιον και τι απολαμβάνει κάποιος με μακρά, σκληρή εργασία, συχνά χειρωνακτική, και τι ένας άλλος που έχει διανύσει τον εργασιακό του βίο κάτω από πολύ καλύτερες και ασφαλείς συνθήκες». Δυο μέρες μετά, σε άρθρο του στον «Ελεύθερο Τύπο», ο Μ. Κοττάκης εξηγούσε: «Το ισχύον σύστημα ευνοεί την ανισότητα μεταξύ των εργαζομένων. Οι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ (οικονομικά αδύναμοι - μισθωτοί) εισπράττουν ως μηνιαία σύνταξη το 62% του τελευταίου μισθού τους. Στο ΤΕΒΕ το 54% του τελευταίου μισθού. Αντιθέτως: Σε ορισμένα ευγενή Ταμεία ΔΕΚΟ, οι εργαζόμενοι, όταν συμπληρώσουν το όριο ηλικίας, εισπράττουν σύνταξη ίση με τον τελευταίο μισθό τους, προσαυξημένο κατά 30%! Ερώτημα: Είναι κοινωνικά δίκαιο να εισπράττει ο οικοδόμος, που έχει φάει... τη ζωή του στις σκαλωσιές μέσα στο λιοπύρι ή στις αντάρες, σύνταξη ύψους 650 ευρώ και να εισπράττει ο διοικητικός υπάλληλος ΔΕΚΟ, που πέρασε μια ζωή στα γραφεία, 1.300 και βάλε ευρώ;».

Είναι φανερό ότι το επιχείρημα προσπαθεί να στρέψει εργαζόμενους με χαμηλότερες ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές παροχές ενάντια σε συναδέλφους τους με σχετικά καλύτερες απολαβές. Τι λέει η κυβέρνηση; Οτι η εξομοίωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων προς τα κάτω είναι αναγκαία, προκειμένου να καταπολεμηθούν «αδικίες» που θέλουν κάποιους να απολαμβάνουν καλύτερες παροχές και δικαιώματα από άλλους. Μα, αν το σύστημα είναι άδικο - που είναι - τι την εμποδίζει την κυβέρνηση να διορθώσει τις στρεβλώσεις, εξομοιώνοντας προς τα πάνω τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα όλων των εργαζομένων; Γιατί, δηλαδή, πρέπει ο εργαζόμενος που απολαμβάνει μια αξιοπρεπή σύνταξη - την οποία, μάλιστα, έχει χρυσοπληρώσει - να κατέβει δέκα σκαλιά για να συναντήσει τον χαμηλοσυνταξιούχο και να μη γίνει το αντίστροφο; Να απολαμβάνουν, δηλαδή, όλοι συντάξεις ανάλογες των πραγματικών τους αναγκών με κατώτερη αυτήν των 1.120 ευρώ, όπως ζητάει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Μια ακόμα παρατήρηση: Αν η κυβέρνηση και οι υπερασπιστές της θέλουν πραγματικά να ενισχύσουν τον χειρώνακτα εργάτη και μάλιστα τον οικοδόμο, όπως αναφέρει στο παράδειγμά του ο Μ. Κοττάκης, τότε γιατί μελετάνε το πετσόκομμα της λίστας των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων; Το λογικό και αυτονόητο θα ήταν να προωθούν την επέκτασή της και με άλλα επαγγέλματα, με παράλληλη μάλιστα βελτίωση των όρων παροχής των συντάξεων, με δεδομένο ότι, μέσα από την αύξηση της παραγωγικότητας και την ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης, η εργασία επιβαρύνει ολοένα και περισσότερο τους εργαζόμενους, σωματικά και ψυχικά.

Για την κυβέρνηση, η «Κοινωνική Ασφάλιση» είναι κόστος. Είναι τροχοπέδη στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Η συρρίκνωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων είναι στρατηγική πολιτική επιλογή, μόνιμη και διαρκής επιδίωξη. Γι' αυτό τα ποσοστά αναπλήρωσης των συντάξεων μειώνονται αντί να αυξάνονται, και επί ΠΑΣΟΚ και επί ΝΔ. Γι' αυτό βαθαίνει η εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Πρόνοιας. Γι' αυτό οι μισθοί, άμεση συνάρτηση των οποίων είναι οι συντάξεις, κρατιούνται σε επίπεδα πείνας, με αυξήσεις της τάξης των 0,77 ευρώ τη μέρα. Αυτήν τη βαθιά ταξική πολιτική προσπαθεί να κρύψει η κυβέρνηση. Γι' αυτό προσπαθεί να στρέψει εργάτες ενάντια σε εργάτες. Για να μη στραφούν όλοι μαζί ενάντια στην ίδια και το κεφάλαιο, που μαζί με το ΠΑΣΟΚ είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης.

2. Είπε ο Β. Μαγγίνας στην ίδια ομιλία: «Οσοι δογματικά απορρίπτουν τις αλλαγές, τι υποστηρίζουν; Μια χρηματοδότηση από τον Κρατικό Προϋπολογισμό, η οποία είναι κατά περίπου 85% προϊόν συνεισφοράς των μεσαίων και μικρών εισοδημάτων. Ετσι, οι συντριπτικά περισσότεροι και οικονομικά ασθενέστεροι καλούνται να χρηματοδοτούν ένα Σύστημα, από το οποίο οι ίδιοι απολαμβάνουν τα ολιγότερα».

Οι ακροβατισμοί του υπουργού Απασχόλησης τον οδηγούν στην ομολογία ότι η τριμερής χρηματοδότηση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, στην πραγματικότητα κάθε άλλο παρά τριμερής είναι. Ενώ συνεχίζει την προσπάθεια να διχάσει τους εργαζόμενους, παραδέχεται ότι η συνεισφορά του κρατικού προϋπολογισμού στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης δεν είναι τίποτε άλλο παρά συνεισφορά των ίδιων των εργαζομένων - και, μάλιστα, των οικονομικά ασθενέστερων- μέσα από τη φορολογία. Δηλαδή, οι εργαζόμενοι, που έχουν ήδη πληρώσει τις άμεσες ασφαλιστικές τους εισφορές προς τα Ταμεία, είναι αυτοί που στην πραγματικότητα πληρώνουν και το μερίδιο του κράτους. Μέχρι εδώ, η χρηματοδότηση του συστήματος εμφανίζεται τουλάχιστον διμερής. Είναι, όμως, έτσι;

Κατηγορηματικά όχι. Το τρίτο μέρος, ο εργοδότης, πού τα βρίσκει τα λεφτά για να συνεισφέρει στην ασφάλιση του εργαζόμενου; Κέρδος από το πουθενά δε βγαίνει. Κέρδος παράγει μόνον η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Αρα, αυτό που εμφανίζεται σαν εργοδοτική εισφορά προς τα Ταμεία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμα κομμάτι του μισθού που δεν έχει καταβληθεί στον εργάτη. Λεφτά, δηλαδή, κλεμμένα από τους εργαζόμενους! Ποιος, λοιπόν, το χρηματοδοτεί το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης; Ποιος πληρώνει για την Υγεία, την Πρόνοια, τη σύνταξη του εργαζόμενου και της οικογένειάς του; Αυτός και μόνον αυτός!

Ας αφήσει, λοιπόν, η κυβέρνηση τις αθλιότητες για το ποιος πληρώνει και ποιος απολαμβάνει. Το πρόβλημα αυτό ούτε στο ελάχιστο δεν αφορά τους εργαζόμενους μεταξύ τους. Γιατί τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Ενας πληρώνει, η εργατική τάξη, και ένας κερδίζει, το κεφάλαιο. Το οποίο μάλιστα, όχι μόνο δεν έχει τίποτα να βάλει από την τσέπη του για την Κοινωνική Ασφάλιση, αλλά με τις ευλογίες της κυβέρνησης δεν αποδίδει στα Ταμεία ακόμα και αυτά που κλέβει από την τσέπη του εργαζόμενου! Το ίδιο ακριβώς κάνει και το κράτος. Μετατρέπει τα λεφτά των εργαζομένων σε επιδοτήσεις στους εργοδότες και χρωστάει δισεκατομμύρια ευρώ στα Ταμεία. Αυτή είναι η πραγματική πρόκληση. Αυτή πρέπει να πάρει απάντηση με την ξεκάθαρη θέση ότι οι εργαζόμενοι δε χρωστάνε σε κανένα. Τους χρωστάνε. Και αυτοί που τους χρωστάνε είναι αυτοί που πρέπει και να πληρώσουν.

3.«Οι προφάσεις δεν ωφελούν κανένα (...) Η φυγή δεν υπηρετεί παρά μόνον τους βολεμένους και τους προνομιούχους. Η άρνηση είναι επιλογή συντηρητισμού, ακινησίας, αδιεξόδου. Είναι η πιο αντιλαϊκή επιλογή. Είναι αδιαφορία και υπονόμευση στο μέλλον της νέας γενιάς», είπε ο πρωθυπουργός στη συνεδρίαση της ΚΕ της ΝΔ. «Αραγε, αυτό το άνισο, άδικο, καμιά φορά και ρουσφετολογικό σύστημα, υποστηρίζει η Αριστερά με την αποχή της από το διάλογο; Γι' αυτήν την αριστοκρατία των ρετιρέ μάχεται ηρωικώς; Αυτή είναι η επιλογή της; Η ακινησία της συντήρησης;», συμπλήρωσε ο Μ. Κοττάκης στον «Ελεύθερο Τύπο».

Εδώ η προπαγάνδα δεν είναι απλώς φαιδρή. Είναι και επικίνδυνη. Τι λέει η κυβέρνηση; Σήμερα που ο παραγόμενος πλούτος έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, σήμερα που τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας σε όλους τους τομείς και στην Υγεία μπορούν να σώσουν ζωές, να εξασφαλίσουν υψηλό επίπεδο διαβίωσης και μακροζωία, σήμερα που η παραγωγικότητα της εργασίας έχει ανέβει κατακόρυφα, στοιχεία προόδου είναι ανάμεσα σε άλλα: Να ανέβει αντικειμενικά το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης και να μειωθούν οι συντάξεις. Να βαθύνει η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας και να γίνει ακόμα δυσκολότερη η πρόσβαση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σ' αυτές. Να ιδιωτικοποιηθεί πλήρως η Κοινωνική Ασφάλιση και να επεκταθούν οι ελαστικές μορφές απασχόλησης.

Αυτά λέει η κυβέρνηση, πετροβολώντας τους εργαζόμενους εκείνους και την ταξική πρωτοπορία τους, που παλεύουν για να μην περάσουν τα νέα μέτρα, να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι, να αντιστοιχηθούν τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα με το σημερινό επίπεδο της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, με τις σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Αυτούς προσπαθεί να συκοφαντήσει, χαρακτηρίζοντάς τους «βολεμένους» και «προνομιούχους». Είναι μια επίθεση που στοχεύει κατευθείαν στη συνείδηση. Ξέρουν καλά η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου ότι για να περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα πρέπει να πετύχουν ισχυρά πλήγματα στη συνείδηση των εργαζομένων, κάνοντας το άσπρο - μαύρο.

Πάνω σ' αυτήν τη βάση ζητάει από την εργατική τάξη όχι μόνο να σταυρώσει τα χέρια μπροστά στην επίθεση, αλλά να δεχτεί να ξεπουλήσει και τα παιδιά της! Γιατί τα νέα μέτρα, όπως και στις προηγούμενες μεταρρυθμίσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, θα πλήξουν κυρίως τη νέα γενιά. «Προοδευτικό» για την κυβέρνηση είναι να δεχτεί η εργατική τάξη να ρίξει τα παιδιά της στον Καιάδα. Οπως ακριβώς έγινε, για παράδειγμα, στον ΟΤΕ, όπου, στο όνομα της κερδοφορίας της επιχείρησης, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες υπέγραψαν την εθελούσια έξοδο χιλιάδων παλιών εργαζομένων, προκειμένου να δημιουργηθούν υποπολλαπλάσιες θέσεις εργασίας με ευνουχισμένα τα εργασιακά δικαιώματα για τους νεοπροσλαμβανόμενους.

«Αν το καλοσκεφτούμε, τι είναι, άραγε, το ασφαλιστικό σύστημα; Μα, ο καθρέφτης του συσχετισμού δυνάμεων στην κοινωνία. Οι νομοθετικές ρυθμίσεις, που ισχύουν δεκαετίες τώρα και αποτελούν νάρκη για το μέλλον μας, δείχνουν (...) ποιοι αξιοποίησαν τη συγκυρία για να εξασφαλίσουν την ευημερία του μέλλοντος και ποιοι όχι», γράφει ο Μ. Κοττάκης.

Δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με το πρώτο σκέλος της παρατήρησής του, απορρίπτοντας εξ ολοκλήρου το δεύτερο. Πράγματι. Το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, όπως και κάθε άλλος όρος με τον οποίο εργάζεται και ζει η εργατική τάξη, αντανακλά το συσχετισμό δύναμης. Οχι όμως αυτόν που θα ήθελε ο αρθρογράφος του «Ελεύθερου Τύπου». Αλλά το συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στο κεφάλαιο, στα κόμματα και τους μηχανισμούς του, από τη μια, και τους εργάτες, από την άλλη. Αυτός ο συσχετισμός είναι σήμερα αρνητικός για την εργατική τάξη. Γι' αυτό και οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου βρίσκουν έδαφος να επιδεινώνουν τους όρους με τους οποίους οι εργάτες ζουν και δουλεύουν. Γι' αυτό και οι καλοθελητές τους βρίσκουν χώρο για να αναπτύξουν μια τόσο επικίνδυνη και αντιδραστική προπαγάνδα.

Για πόσο ακόμα; Μέχρι να αλλάξει ο συσχετισμός και να έρθουν «τούμπα» τα πράγματα. Μέχρι να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία που της ανήκει. Σ' αυτήν την κατεύθυνση είναι πολύτιμο ακόμα και το μικρότερο λιθαράκι που βάζουν οι καθημερινοί ταξικοί αγώνες για την ικανοποίηση των σύγχρονων και πραγματικών αναγκών της εργατικής λαϊκής οικογένειας.