Μια ξεχωριστή εκδήλωση πραγματοποίησαν το Σάββατο 29 Απρίλη στο ΚΥΒΕ Περιστερίου οι Κομματικές Οργανώσεις Περιστερίου του ΚΚΕ και το τοπικό Παράρτημα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, με θέμα «Ο ρόλος της ΕΕ στην επιχείρηση αναθεώρησης της Ιστορίας για την κρίσιμη δεκαετία του '40. Με το ΚΚΕ κρατάμε ζωντανή την ιστορική μνήμη».

Στην εκδήλωση μίλησαν ο Κώστας Παπαδάκης, ευρωβουλευτής και εκ νέου υποψήφιος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, και ο Κώστας Σκολαρίκος, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ.

Λίγες μέρες μετά την εκδήλωση ο βρώμικος ρόλος της ΕΕ επιβεβαιώθηκε ξανά, με το αντικομμουνιστικό και ανιστόρητο προεκλογικό σποτ του Ευρωκοινοβουλίου, όπου δηλώσεις ανθρώπων που έζησαν τη ναζιστική θηριωδία τσουβαλιάζονται με «μαρτυρίες» σκοπιμότητας από τις χώρες του σοσιαλισμού, αναπαράγοντας την άθλια και επικίνδυνη για τους λαούς εξίσωση του φασιστικού τέρατος με τον κομμουνισμό.

Σημειωτέον, η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σε μια περίοδο έντονων αντιδράσεων ενάντια στην απόφαση της δημοτικής αρχής Παχατουρίδη του Περιστερίου να τοποθετήσει ένα περίπτερο μπροστά από την πρόσοψη του Μουσείου ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, που με τα εκθέματα, τη συνολικότερη λειτουργία και τις δράσεις του επιδιώκει να κρατήσει ζωντανή στη συλλογική μνήμη, να προβάλει και να αναδείξει τη σπουδαία αγωνιστική Ιστορία του λαού της πόλης και της Δυτικής Αθήνας, κόντρα στην επιχείρηση αναθεώρησης της Ιστορίας.

Οι ομιλητές κατήγγειλαν τη στάση της δημοτικής αρχής και εξέφρασαν το αίτημα του λαού της πόλης, σωματείων και φορέων να απομακρυνθεί το περίπτερο από την είσοδο του Μουσείου.

Αυτή η αποστολή δεν εκπληρώνεται μόνο μέσα από ένα πολύπλευρο αντιδραστικό νομικό οπλοστάσιο και τους μηχανισμούς καταστολής που στρέφονται ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, αλλά και μέσω της αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας και κατά προέκταση της αστικής ιστοριογραφίας.

Η από μέρους της αστικής ιστοριογραφίας προβολή του καπιταλισμού ως έσχατου και ανυπέρβλητου ορίου στην ιστορία της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα η δυσφήμιση των στιγμών ανάτασης του εργατικού - λαϊκού κινήματος και της οργανωτικής και ιδεολογικής - πολιτικής του πρωτοπορίας, του Κομμουνιστικού Κόμματος, αποτελούν προϋπόθεση για την εξασφάλιση της συναίνεσης των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων στην καπιταλιστική εξουσία και της διαιώνισης της εκμετάλλευσής τους.

Ακριβώς γι' αυτό, η Ευρωπαϊκή Ενωση πρωτοστατεί στην παραχάραξη και την αναθεώρηση της Ιστορίας με επίκεντρο τον ιμπεριαλιστικό Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε πανευρωπαϊκά εργατικές - λαϊκές μάζες βγήκαν στο προσκήνιο της Ιστορίας, παλεύοντας με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές και με το όπλο στο χέρι να γίνουν κύριοι της μοίρας τους».

Οπως αναφέρεται σε σχετικό ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, "η Ευρώπη δεν θα είναι ενωμένη, εκτός εάν μπορεί να διαμορφώσει μια κοινή γνώμη για την ιστορία της, αναγνωρίζοντας τον ναζισμό, τον σταλινισμό και τα φασιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα ως κοινή κληρονομιά και ανοίγοντας έναν τίμιο και επιμελή διάλογο για τα εγκλήματά τους".

Η θεωρητική καταδίκη του φασισμού εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι τουλάχιστον προκλητική, αν αναλογιστεί κανείς ότι πρώην ναζί συμμετείχαν σε επιτελικές θέσεις του προδρόμου της, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας. Ενδεικτικά, ο Βάλτερ Χαλστάιν, πρώτος πρόεδρος της Κομισιόν την περίοδο 1958-1967, που στην επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης αναφέρεται ως πρωτεργάτης της, υπήρξε στέλεχος του ναζιστικού κόμματος.

Φυσικά αυτό δεν αποτελεί μια κάποια ιδιαιτερότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Γενικότερα, την επομένη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πολλά από τα στελέχη του ναζιστικού και φασιστικού καθεστώτος ή κατά τόπους συνεργάτες τους βρήκαν ασφαλές καταφύγιο στην αγκαλιά των καπιταλιστικών κρατών και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, αφού θεωρήθηκαν χρήσιμοι στον αγώνα εναντίον του κομμουνισμού.

Ενδεικτικά, ο Πάουλ Ντίκοπφ, πρώην στέλεχος του ναζιστικού κόμματος και των SS, έκανε καριέρα στους μηχανισμούς καταστολής της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, προστατεύοντας ή και στρατολογώντας άλλους πρώην ναζί, προτού αναλάβει επικεφαλής της Interpol το διάστημα 1968-1972 και ενώ ήταν πληροφοριοδότης της CIA.

Ανάλογα, ο Αντολφ Χόιζενγκερ, επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου Στρατού της ναζιστικής Γερμανίας το 1944, το 1961 αναδείχτηκε σε πρόεδρο της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ. Αλλά και στην Ελλάδα, μετά την Απελευθέρωση, η κυβέρνηση Παπανδρέου και οι Βρετανοί σύμμαχοί της αξιοποίησαν τους άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας και άλλων δοσιλογικών οργανώσεων, προκειμένου να χτυπήσουν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και να στελεχώσουν τις ένοπλες δυνάμεις και γενικότερα τους μηχανισμούς καταστολής του καπιταλιστικού κράτους.

Η θεωρητική καταδίκη του φασισμού από την Ευρωπαϊκή Ενωση είναι προκλητική για έναν ακόμα λόγο. Τα χρόνια της ύπαρξής της και με τις δικές της πλάτες σε πολλά ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, όπως στα κράτη της Βαλτικής, την Πολωνία, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία, την Ουκρανία, ξηλώνονται αντιφασιστικά μνημεία και ανεγείρονται μνημεία των ναζιστικών "Waffen SS" (Ες-Ες), ενώ παράλληλα απαγορεύονται κομμουνιστικά σύμβολα και η δράση των Κομμουνιστικών Κομμάτων και των Κομμουνιστικών Νεολαιών».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ο Κ. Σκολαρίκος σημείωσε: «Ο ιδεολογικός - πολιτικός αγώνας τους είναι ταξικός και γι' αυτό μονομέτωπος και αφορά την ανακοπή του εργατικού - λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος.

Οι ιθύνοντες της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας κατανοούν καλά ότι οι λαοί της Ευρώπης ερχόμενοι καθημερινά αντιμέτωποι με τις καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις, την ανεργία και την πείνα, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την προσφυγιά, αργά ή γρήγορα θα αναζητήσουν άλλο δρόμο, θα φτάσουν στο δίλημμα που έθεσε ο Λένιν πριν από 100 χρόνια, όταν έλεγε:

"...Το ζήτημα μπαίνει τώρα έτσι: Να πεινάμε και να τραβάμε στο μακελειό για τα συμφέροντα άλλων, για ξένα συμφέροντα, ή να προσφέρουμε μεγάλες θυσίες για τον σοσιαλισμό, για τα συμφέροντα των 9/10 της ανθρωπότητας"».

«Στρεφόμενοι ενάντια στο ιστορικό παρελθόν του εργατικού - λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος επιχειρούν να ξορκίσουν και το μέλλον του. Ταυτίζοντας τον φασισμό με τον κομμουνισμό, επιχειρούν να συγκαλύψουν ότι η αμφισβήτηση της εξουσίας τους δεν έρχεται από το μαύρο παρελθόν, αλλά από το φωτεινό μέλλον του σοσιαλισμού», πρόσθεσε.

Στη συνέχεια στάθηκε στην ελληνική περίπτωση, με τις διάφορες φάσεις στην παραχάραξη της Ιστορίας της δεκαετίας 1940-1949: Από τον ξέφρενο αντικομμουνισμό που αποτυπώθηκε στην αστική ιστοριογραφία μετά τον αγώνα του ΔΣΕ, στην προσαρμογή την περίοδο που ακολούθησε μετά την πτώση της χούντας λόγω της χρεοκοπίας του αντικομμουνισμού της τελευταίας και λόγω της ανόδου του εργατικού - λαϊκού κινήματος, μέχρι την επικράτηση της αντεπανάστασης και την επάνοδο όλων των μουχλιασμένων επιχειρημάτων της μετεμφυλιακής καπιταλιστικής προπαγάνδας που επανήλθαν σε νέο περιτύλιγμα.

Καταλήγοντας ανέφερε: «Οσο και να σπείρουν τη μούχλα της αστικής προπαγάνδας στα μυαλά, όσο και να επιδιώξουν να φρενάρουν τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών - λαϊκών συνειδήσεων, όσο και να στηρίξουν τη συσκότιση της Ιστορίας, τα ιδεολογήματά τους δεν μπορούν να επικρατήσουν οριστικά, γιατί έρχονται σε σύγκρουση με την αντικειμενική πραγματικότητα, με τη ζωή και τις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, με την ιστορική αναγκαιότητα υπέρβασης της καπιταλιστικής εξουσίας (...)

Με ΚΚΕ δυνατό, ερχόμαστε σε σύγκρουση με τα ιδεολογήματα του καπιταλιστικού κράτους και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οπλιζόμαστε από την Ιστορία, τους αγώνες και τους λαούς μας, για να σπάσουμε τα δεσμά της ΕΕ, για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού».