ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αποφασιστικά με το ΠΑΜΕ

Γρηγοριάδης Κώστας

Μέρες τώρα ο Γ. Τράγκας, γνωστός «αντιμνημονιακός» και προστάτης των «αγανακτισμένων», καλεί τον κόσμο «να αφήσει τον καναπέ» και «να βγει στους δρόμους»... για να ενισχύσει την κυβέρνηση και τον Αντ. Σαμαρά «να διαπραγματευτεί καλύτερα με την τρόικα»! Ως συνήθως δεν μίλαγε στην τύχη. Την ίδια ακριβώς «γραμμή» εκπέμπει το Μέγαρο Μαξίμου ενόψει της σημερινής πανεργατικής απεργίας. «Μία μαζική αλλά χωρίς έκτροπα διαδήλωση, δεν είναι κατ' ανάγκη κακή, ενδεχομένως να βοηθήσει διαπραγματευτικά την κυβέρνηση», δηλώνει (στο «Πρώτο Θέμα») σύμβουλος του πρωθυπουργού. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση θα κάνει ό,τι μπορεί για να ελέγξει τις λαϊκές αντιδράσεις και στο πλαίσιο αυτό δεν διστάζει, μεταξύ άλλων, να το παίζει «φίλος του λαού» και των εργαζομένων, η οποία τάχα διαπραγματεύεται σκληρά με την τρόικα για να σώσει ό,τι μπορεί. Το χειρότερο όμως είναι ότι τη βοηθάνε με τη στάση τους οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ που από την πρώτη στιγμή καλλιεργούν στους εργαζόμενους το παραμύθι της «κακιάς» τρόικας, ενώ συμμετέχουν στους «διαλόγους» που οργανώνει η κυβέρνηση για το σφαγιασμό των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Στην πραγματικότητα κάνουν ό,τι μπορούν για να διοχετευτεί η λαϊκή αντίδραση σε ανώδυνη κατεύθυνση για τα μονοπώλια και το καπιταλιστικό σύστημα. Στην ίδια ρότα κινείται και η προσκείμενη στο ΣΥΡΙΖΑ συνδικαλιστική παράταξη που δεν βλέπει τίποτα πέρα από την εναλλακτική πρόταση διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης εντός του ευρωμονόδρομου και με πρωταγωνιστές τα μονοπώλια.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν την πείρα για να αντιληφθούν τον επιζήμιο και ύπουλο ρόλο που έχουν παίξει οι παραπάνω συνδικαλιστικές ηγεσίες, και να συστρατευτούν ανοικτά με τις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ που από την πρώτη στιγμή έγραψε στις σημαίες του αγώνα «ΟΧΙ άλλες θυσίες για την πλουτοκρατία - διέξοδος για το λαό και όχι για τα μονοπώλια».

«Ρήτρα» ανατροπής από το λαό

Μπορεί το κακόγουστο σίριαλ για το «κλείδωμα» των μέτρων να συνεχιστεί άγνωστο για πόσες μέρες ακόμα, αλλά ήδη έχουν καταρρεύσει δύο μύθοι της κυβερνητικής προπαγάνδας: Ο πρώτος αφορά την περιβόητη επιμήκυνση και ο δεύτερος ότι τάχα το πακέτο των 13,5 δισ. είναι το τελευταίο. Και οι δύο θάφτηκαν κάτω από τη «ρήτρα απόκλισης» που συμφώνησαν κυβέρνηση και τρόικα (ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ), επαναβεβαιώνοντας την «πάγια» - από το Μάαστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ - δέσμευση ότι όσο δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι της δημοσιονομικής προσαρμογής τόσο η κυβέρνηση θα παίρνει υποχρεωτικά και «αυτόματα» νέα εξοντωτικά μέτρα. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι η άγρια λιτότητα είναι διαρκείας και τα μέτρα δεν έχουν τελειωμό. Αυτή είναι η μόνη σίγουρη επιμήκυνση. Ηδη, όπως έχει γίνει γνωστό, η τρόικα έχει ζητήσει να εφαρμοστούν τα 10 από τα 11,5 δισ. των περικοπών το 2013 και το υπόλοιπο 1,5 δισ. το 2014, ενώ υποστηρίζει ότι θα απαιτηθούν επιπλέον μέτρα για τη διετία 2014-2015. Με την εφαρμογή της «ρήτρας απόκλισης» η κυβέρνηση επιβεβαιώνει ουσιαστικά τη βούλησή της να πάρει όποια και όσα μέτρα χρειάζονται, να βάλει όσο βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο, προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι του μνημονίου, που είναι κοινοί στόχοι της εγχώριας πλουτοκρατίας και των ξένων συμμάχων της, ακριβώς γιατί φορτώνουν στο λαό τα βάρη της κρίσης και δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Πρέπει να πάψει, λοιπόν, ο λαός να πιστεύει στα παραμύθια τους και να συνειδητοποιήσει τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, γιατί μόνο έτσι μπορεί να προσανατολίσει την πάλη του στον πραγματικό αντίπαλο, δηλαδή τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Μόνο αν υπογράψει αυτήν τη «ρήτρα» ανατροπής μπορεί να ελπίζει σε καλύτερες μέρες.

«Μαύρος» εμπαιγμός

Βρωμάει απ' όλες τις απόψεις η υπόθεση των 32 πολιτικών που φέρονται να εμπλέκονται σε φοροδιαφυγή και σε «παράνομο πλουτισμό». Κατ' αρχήν μόνο τυχαία δεν είναι η χρονική στιγμή που γίνονται οι αποκαλύψεις για μια υπόθεση που βρίσκεται στα συρτάρια του ΣΔΟΕ από το 2010 και αφορά αγοραπωλησίες της περιόδου 2005-2008 που, όπως λέγεται, ήταν «βιτρίνα» για να ξεπλυθεί «μαύρο χρήμα» πάνω από 10 δισ. ευρώ. Είναι φως φανάρι ότι πρόκειται για ένα στημένο επικοινωνιακό αντιπερισπασμό για να διευκολύνει την κυβέρνηση και γενικότερα το αστικό πολιτικό σύστημα να περάσει τα εξοντωτικά μέτρα του πακέτου των 13,5 δισ. ευρώ. Εδώ και καιρό άλλωστε ακούγονταν ολοένα και πιο δυνατά «φωνές» τόσο από την εγχώρια πλουτοκρατία όσο και από τους δανειστές και εταίρους «να πάνε κάποιοι φυλακή» από τους «παλαιούς πολιτικούς», προκειμένου να νομιμοποιηθούν οι νυν κυβερνώντες να πάρουν τα νέα μέτρα. Επί της ουσίας όμως η υπόθεση των 32 πολιτικών, για τους οποίους βεβαίως πρέπει να γίνει έρευνα, επιβεβαιώνει περίτρανα ότι τέτοια φαινόμενα όταν συμβαίνουν, θα συμβαίνουν όσο υπάρχει η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, η λειτουργία των «όφσορ» εταιρειών, οι ανώνυμες (μη ονομαστικοποιημένες) μετοχές κ.ο.κ. Από την άποψη αυτή επωμίζεται εγκληματικές ευθύνες ο ΣΥΡΙΖΑ που εμπαίζει ξεδιάντροπα το λαό, υποστηρίζοντας ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μπορεί να γίνει στη βάση του ελέγχου του κεφαλαίου και των επιχειρηματικών ομίλων. Στην πραγματικότητα καλλιεργεί επικίνδυνες αυταπάτες στο λαό, εγκλωβίζοντάς τον «εντός των τειχών» του ευρωμονόδρομου και του καπιταλισμού.

Ολοι στην απεργία

Σήμερα σε ολόκληρη την Ελλάδα, οι εργάτες και οι εργάτριες, οι μικροί επαγγελματοβιοτέχνες και αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι νέοι και οι συνταξιούχοι είναι στη μάχη. Η Γενική Απεργία είναι μάχη. Στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στα καράβια, στις δημόσιες υπηρεσίες, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Είναι πράξη ευθύνης και ελπίδας η συμμετοχή. Στην απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, στις οποίες καλούν η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ και η ΟΓΕ θα κριθούν πολλά.

Οι ταξικές δυνάμεις, το προηγούμενο διάστημα, κόντρα στο κλίμα της ηττοπάθειας που καλλιεργούνταν από διάφορες πλευρές, παρά και ενάντια στις τακτικές υπονόμευσης των αγώνων από τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αναμετρήθηκαν με τις δυσκολίες και τα εμπόδια, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να σπάσουν τον πάγο της μοιρολατρίας, της αποχής από τη δράση. Γνωρίζουν πολύ καλά την τεράστια πίεση της εργοδοσίας, τους εκβιασμούς και τις απειλές που εκτοξεύονται, για να τρομοκρατηθεί η εργατική τάξη, να χτυπηθεί το φρόνημά της.

Ξέρουν μέσα από ποιες μυλόπετρες πρέπει να περάσει ο εργάτης και η εργάτρια για να απεργήσουν. Ομως, άλλος δρόμος από τη μαζική συμμετοχή στη Γενική Απεργία δεν υπάρχει. Οι θυσίες του αγώνα ήταν και είναι ασύγκριτα μικρότερες από τις απώλειες που κάθε μέρα καταγράφει η εργατική τάξη. Χιλιάδες εργαζόμενοι, εκατοντάδες αυτοαπασχολούμενοι κάθε μέρα χάνουν τη δουλειά και το εισόδημά τους. Η απόγνωση στην οποία έχουν οδηγηθεί σήμερα τα λαϊκά νοικοκυριά, δεν πρέπει να οδηγήσει στην αποστράτευση. Γιατί αυτή θα είναι η μεγαλύτερη παραχώρηση στον ταξικό αντίπαλο, σε αυτούς που θέλουν τους εργάτες γονατισμένους και παραδομένους. Το αντίθετο, πρέπει να γίνει η σπίθα που θα ανάψει την αντίσταση, την ταξική αλληλεγγύη, τη στράτευση στους αγώνες όποιο και αν είναι το ατομικό κόστος.

Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα μπορούν σήμερα, με τη μαζική συμμετοχή τους στην απεργία, να ορθώσουν τείχος αντίστασης, για να μην περάσουν τα βάρβαρα μέτρα. Να μην επιτρέψουν τη λεηλασία της ζωής τους. Ξεπερνώντας τους μηχανισμούς της χειραγώγησης, τα ψεύδη ότι αν θυσιαστεί ο λαός θα έρθουν καλύτερες μέρες, την αισχρή προπαγάνδα ότι δήθεν η κυβέρνηση ανθίσταται και διαπραγματεύεται, να κάνουν ένα αποφασιστικό βήμα και να μπούνε στη μάχη.

Σήμερα, μπορεί να γίνει μια νέα αρχή. Να σημάνει απ' άκρη σ' άκρη της χώρας το σύνθημα: «Καμιά θυσία για την πλουτοκρατία»! Να μπούνε στους αγώνες νέες δυνάμεις, να αναπτερωθεί η ελπίδα, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μια μεγάλη λαϊκή αντεπίθεση που θα σαρώσει τα μέτρα και τις κυβερνήσεις - «καρμπόν» που τα επιβάλλουν. Μπορεί η Γενική Απεργία να γίνει βήμα κλιμάκωσης των αγώνων. Σταθμός στην πάλη του λαού μας που θα αντιπαλεύει όχι μόνο τα μέτρα και τις κυβερνήσεις τους, αλλά την ίδια τη μήτρα που τα γεννά και θα διεκδικεί τη διαγραφή του χρέους, την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, την απαλλοτρίωση και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για φιλολαϊκή διέξοδο, για λύσεις υπέρ του λαού, για ανάπτυξη που θα υπηρετεί τις ανάγκες των εργαζομένων και της λαϊκής οικογένειας και όχι τα κέρδη και τις απολαύσεις μιας χούφτας από καπιταλιστικά παράσιτα.