Μιλώντας για προπαγάνδα, δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστος ο τρόπος που καλύφθηκε η απελευθέρωση των δύο υπερήλικων γυναικών από τη Χαμάς και οι δηλώσεις που έκανε η μία απ' αυτές στην ισραηλινή τηλεόραση. Η πλειοψηφία των ξένων και ελληνικών ΜΜΕ τις παρουσίασε με τίτλο «Η Ισραηλινή όμηρος περιγράφει τον εφιάλτη που έζησε». Διαβάζοντας όμως τη μαρτυρία της, διαπιστώνει κανείς ότι πρώτα μπήκε ο τίτλος και μετά γράφτηκε το θέμα. Αντιγράφουμε όσα είπε η 85χρονη Ισραηλινή Yocheved Lifschitz, που πιάστηκε από τη Χαμάς στις 7 Οκτώβρη, όπως ακριβώς δημοσιεύτηκαν στον Τύπο: «Η αντιμετώπιση ήταν καλή (...) Ενας αιχμάλωτος που τραυματίστηκε σοβαρά σε ατύχημα με μηχανή στον δρόμο για τη Γάζα νοσηλεύτηκε για τα τραύματά του (...) ένας νοσηλευτής ήρθε να μας δει για να μας φέρει τα φάρμακα που χρειαζόμασταν (...) ένας γιατρός μας επισκεπτόταν κάθε δύο έως τρεις μέρες (...) μας φρόντιζαν για κάθε λεπτομέρεια, και σε ό,τι αφορά τη γυναικεία υγιεινή (...) μας τάιζαν από το ίδιο φαγητό που έτρωγαν κι εκείνοι. Μου έδωσαν πίτα, λευκό τυρί και αγγούρι να φάω (...) Κατεβαίνοντας από το μηχανάκι, οι άνθρωποι που μας παρέλαβαν μας χαιρέτησαν και είπαν ότι πιστεύουν στο Κοράνι και ότι δεν θα μας έκαναν κακό». Αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι τέτοιες ιστορίες δεν βοηθούν το αφήγημα που στήνει η ευρωατλαντική προπαγάνδα για να δικαιολογήσει την κατοχή και τα εγκλήματα που διαπράττει το Ισραήλ σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού, στο όνομα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας». Προκαλούν όμως τον κοινό νου όταν εκβιάζουν με αυτόν τον άθλιο τρόπο τη λαϊκή ανοχή ή και στήριξη στη σφαγή, που δεν ξεκίνησε χτες αλλά μετρά δεκαετίες ολόκληρες στα παλαιστινιακά εδάφη.

Οποια εφημερίδα και αν ανοίξει κανείς, διακρίνει το ενδιαφέρον και την ανησυχία των αστικών επιτελείων για το «κενό αντιπολίτευσης» που δημιουργούν οι εξελίξεις στη σοσιαλδημοκρατία και ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Η αγωνία τους βέβαια δεν αφορά τα λαϊκά συμφέροντα και την υπεράσπισή τους από την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, αλλά το ακριβώς αντίθετο: Πώς θα υπάρχει μια ισχυρή αντιπολίτευση, που η συναίνεσή της σε βασικές επιλογές της κυβέρνησης θα δίνει άλλον αέρα στο ξεδίπλωμα της αντιλαϊκής πολιτικής και θα προετοιμάζεται ταυτόχρονα ως εναλλακτικός πόλος διακυβέρνησης. Οι προβληματισμοί που διαπιστώνονται από επιχειρηματικά, οικονομικά και πολιτικά επιτελεία δεν είναι σε κενό αέρος. Συνδέονται άμεσα με τις εξελίξεις στην οικονομία, όπου πυκνώνουν τα σύννεφα μιας νέας κρίσης και με την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όπου η χώρα μας μπλέκεται ολοένα και πιο βαθιά. Σ' αυτές τις συνθήκες, η μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση των αστικών κομμάτων είναι προϋπόθεση για τη σταθερότητα του συστήματος, την ενσωμάτωση της λαϊκής αγανάκτησης και την απορρόφηση κλυδωνισμών. Το υιοθετούν άλλωστε ως επιχείρημα και οι του ΣΥΡΙΖΑ, που επιταχύνουν τις διεργασίες στο κόμμα τους για να καλυφθεί το «αντιπολιτευτικό κενό» από έναν «ανανεωμένο» ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο μιας ισχυρής σοσιαλδημοκρατίας. Το τι αντιπολίτευση θα κάνουν βέβαια, το έχουν ήδη δείξει με το «καλημέρα» της νέας διακυβέρνησης: Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε σε τρεις μήνες το 47% των νομοσχεδίων της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το 49%! Πώς να μη βιάζονται λοιπόν τα κυβερνητικά και άλλα επιτελεία να αποκτήσει η χώρα μια πιο ...στιβαρή σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση;