Η ομορφιά της θαμπώνει. Δεν είναι τυχαία η πιο φωτογραφημένη πόλη στον κόσμο. Το θέαμα με τους ουρανοξύστες το βράδυ, πάνω από τις γέφυρες του ποταμού Hudson, μένει για πάντα στη μνήμη. Οι γυάλινοι πύργοι και οι τεράστιες λεωφόροι με τους ατμούς του μετρό να βγαίνουν απ' τα σπλάχνα τους, το Empire State Building και το κτίριο Chrysler, τα ξακουστά μουσεία και τα θέατρα, η Times Square όπου διαφημίζουν τη διαφήμιση, το άγαλμα της Ελευθερίας και οι όψεις του ποταμού πάνω από τις σιδερένιες γέφυρες στο Μπρούκλιν και την Αστόρια, το πράσινο στις λίμνες του Central Park, όλα βγαλμένα από το σκηνικό μιας από τις εκατοντάδες ταινίες που αναφέρονται στην πόλη.

Απ' τον 86ο όροφο του Εμπάιρ Στέιτ οι άνθρωποι μοιάζουν με μυρμήγκια. Ετσι τους κοιτάνε οι μέτοχοι των μονοπωλίων και των ομίλων κι η πρωινή βάρδια που πετυχαίνουμε στη λεωφόρο Park στα γραφεία της JP Morgan: Στη σειρά δεκάδες κουστουμαρισμένοι, ίδιο σουλούπι, κουστούμι, χαρτοφύλακας, πάνε να παίξουν τις μετοχές και τις τύχες του κόσμου στα χρηματιστήρια, να υπογράψουν μνημόνια για τους λαούς και «διατακτικές» ιμπεριαλιστικών πολέμων, που περιμένουν να εκτελέσουν τα αεροπλανοφόρα που βλέπει κανείς στις αποβάθρες απέναντι απ' το Νιου Τζέρσεϊ. Δεν προλαβαίνουν να σαλπάρουν: για την Ουκρανία και την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μ. Ανατολή και τον Ειρηνικό, παντού όπου οι ΗΠΑ κονταροχτυπιούνται με την Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, παντού όπου «σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ» και για να μοιράσουν σφαίρες επιρροής, δρόμους ενέργειας, εμπορίου κι αγορές οι αμερικανοΝΑΤΟικοί με την Κίνα, τη Ρωσία και λοιπούς.

Η άλλη του όψη, ο ανελέητος πόλεμος που γίνεται κάθε μέρα εδώ: Αν θέλει να δει κανείς πώς χτίζονται οι ουρανοξύστες μπορεί να ρωτήσει τους εργαζόμενους στην «Amazon» που συνάντησε η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με τις 10 ώρες αναρρωτική άδεια τον χρόνο. «Το έχεις γράψει σωστά; Μήπως εννοείς δέκα μέρες τον χρόνο;» μας ρωτάνε στο τηλέφωνο απ' την Ελλάδα. Κι όμως, δεν γράφτηκε κατά λάθος. Τα όσα λένε οι εργαζόμενοι είναι ανατριχιαστικά, ένα υπερσύγχρονο Νταχάου: Εγκαταστάσεις «φτιαγμένες σαν φυλακή, χωρίς φυσικό φως, με ελάχιστο εξαερισμό», πάμφθηνο εργατικό δυναμικό που απολύεται και ανακυκλώνεται ανά τρίμηνο, συνεχή εργατικά ατυχήματα που απλά «δεν υπάρχουν» για την εταιρεία και τις κυβερνήσεις, όπως υποδηλώνει και το τηλέφωνο που έχουν οι συνδικαλιστές στα μπλουζάκια τους ώστε οι εργαζόμενοι να καταγγέλλουν τα περιστατικά, ξέφρενη εντατικοποίηση στις πάνω από 16 βάρδιες που τρέχουν κάθε 24ωρο στις εγκαταστάσεις της, «ένα χταπόδι που ρουφάει και ρουφάει», όπως χαρακτηριστικά μας λένε. Οι διηγήσεις θα μπορούσαν με ευκολία να είναι κάποια σελίδα από τους «Ανθρώπους της Αβύσσου» ή τη «Σιδερένια Φτέρνα» του Λόντον, απ' τη «Ζούγκλα» του Σίνκλερ ή τους «Ανθρώπους και ποντίκια» του Στάινμπεκ, γραμμένα έναν αιώνα πριν.

Εως και η περιβόητη και της μόδας «συμπερίληψη» είναι αποκαλυπτική για την «ανθρωπιά» των καπιταλιστών και του αστικού κράτους: Η «Amazon» έχει στη δούλεψή της εκατοντάδες εργαζόμενους με προβλήματα όρασης στα πλαίσια της «κοινωνικής εταιρικής πολιτικής» και τους δίνει... πέντε λεπτά χρόνο για να πάνε στην τουαλέτα, εκατοντάδες μέτρα από το πόστο τους. Δεν είμαστε σκουπίδια αλλά άνθρωποι, μας λένε. Γι' αυτό οργανώθηκαν και παλεύουν.

Οι νέες τεχνολογίες, ό,τι πιο σύγχρονο έχουν δημιουργήσει οι εργαζόμενοι, οι επιστήμονες, στην υπηρεσία της πιο άγριας, μεσαιωνικής εκμετάλλευσης: Τεχνητή νοημοσύνη που σκανάρει σωματότυπους εργαζομένων για το πώς θα κατανέμεται πιο αποτελεσματικά η μυϊκή τους δύναμη, συστήματα αξιολόγησης, λογισμικά που μετράνε και χρονομετρούν τα πάντα, ακόμη και τους μηχανικούς που τα φτιάχνουν και τα χειρίζονται... Οπως τα ακούμε όλα αυτά, η ρήση απ' τις Γραφές στο κεντρικό κτίριο του συγκροτήματος Ροκφέλερ στο κέντρο της πόλης αποκτάει άλλο νόημα: «Και η σοφία και η γνώση θα είναι η σταθερότητα των καιρών σου», λέει το γλυπτό του Lee Lawrie από μάρμαρο και γυαλί. Ο «θεοσεβούμενος» Ροκφέλερ παρέλειψε πονηρά τον άλλο μισό στίχο του Ησαΐα: «Ο φόβος του Κυρίου είναι ο θησαυρός του». Δεν τον ξέχασε όμως όταν έστειλε στην κρεμάλα τους Πάρσονς και Σπάις επειδή πάλεψαν για 8ωρο καλώντας τους εργαζόμενους «σπάστε τη φτώχεια και τον τρόμο της σκλαβιάς / Λευτεριά είν' το ψωμί και ψωμί είν' η λευτεριά»¹, «γεννώντας» έτσι την Εργατική Πρωτομαγιά, τη μέρα της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Δεν το ξεχνάνε ούτε οι σημερινοί βασιλιάδες του πλούτου, οι δισεκατομμυριούχοι της «Amazon» και των υπόλοιπων μονοπωλίων που έχουν εξαπολύσει έναν ανελέητο πόλεμο λάσπης, απειλών και τρομοκρατίας, δικηγόρους και αγωγές κι απολύσεις απέναντι σε μια χούφτα οργανωμένων και αποφασισμένων συνδικαλιστών και στα 8.000 μέλη του σωματείου. Αυτή είναι η «σταθερότητα των καιρών» του κεφαλαίου, η σιδερένια φτέρνα της δικτατορίας των μονοπωλίων. Εκατό χρόνια μετά, τόσο «ξεπερασμένη» είναι η ταξική πάλη.

Οσο κι αν θάφτηκε από τον αστικό Τύπο η δήλωση ακούστηκε πολύ δυνατά: Μέχρι να φτάσουμε στην «Amazon» λίγη ώρα μετά, οι εργαζόμενοί της την έχουν ήδη δει και επικροτούν την πρωτοβουλία.

Το ΚΚΕ και πάλι, σταθερά, στη σωστή πλευρά της Ιστορίας: Με τους λαούς, απέναντι σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, απέναντι στην εμπλοκή στα σχέδιά τους που συνυπογράφουν ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ και οι λοιποί της «ιερής ΝΑΤΟικής συμμαχίας».

Πολλοί εξάλλου στη Ν. Υόρκη - που κάθε άλλο παρά οπαδούς του ΚΚΕ θα τους έλεγε κανείς - δεν άφησαν ασχολίαστη την αντίθεση που έβγαζε «μάτι»: Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο Κολούμπια, με τους φοιτητές των πανεπιστημίων για λευτεριά στην Παλαιστίνη, λίγες μέρες απ' όταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στ. Κασσελάκης, είχε στα ίδια μέρη ραντεβού με το πιο αιματοβαμμένο αμερικανο-ισραηλινό λόμπι, AIPAC, που ζητάει την ολοκλήρωση της γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού, ραντεβού που αναβλήθηκε απλά κάτω απ' την κατακραυγή.

Τη μέρα που η αποστολή του Κόμματος επέστρεφε στην Ελλάδα, την περασμένη Κυριακή, 54 καθηγητές της Νομικής Σχολής του Κολούμπια έστελναν επιστολή στην ηγεσία του πανεπιστημίου καταδικάζοντας την απόφαση της σχολής να αποβάλει με συνοπτικές διαδικασίες τους διαδηλωτές φοιτητές και να επιτρέψει την έφοδο της αστυνομίας στην πανεπιστημιούπολη, ζητώντας «τον σεβασμό των βασικών αξιών του κράτους δικαίου που θα έπρεπε να διέπουν το πανεπιστήμιό μας».

Η «απάντηση» ήρθε λίγες μέρες μετά, ανήμερα Πρωτομαγιάς, με τη μαζική έφοδο της αστυνομίας, με πλαστικές σφαίρες και ελικόπτερα, γκλομπς και εκατοντάδες συλλήψεις, που επιβεβαίωσαν όσα μας διηγήθηκαν μεταπτυχιακοί και διδακτορικοί για το πιο σύντομο ανέκδοτο του «κράτους δικαίου» και των... προοδευτικών Δημοκρατικών του Μπάιντεν. Για τις μαύρες λίστες των πανεπιστημίων ελέω χορηγών και μπίζνες με ισραηλινά funds και την πολεμική βιομηχανία που θησαυρίζει από τη γενοκτονία, για εργαζόμενους φοιτητές του πανεπιστημίου που δεν μπορούν να φανούν στις διαδηλώσεις γιατί την άλλη μέρα θα έχουν απολυθεί, που σημαίνει ότι θα απελαθούν, για τις μακαρθικές μεθόδους και την ωμή βία απέναντι στο κύμα καταλήψεων και κινητοποιήσεων που σαρώνει απ' άκρη σ' άκρη τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, διαδηλώνοντας για λευτεριά στην Παλαιστίνη, αλλά και για τα δικά τους εργασιακά και άλλα δικαιώματα και για να αναγνωριστούν τα φοιτητικά συνδικάτα τους.

Δεν ξέρουν τι σημαίνει πανεπιστήμιο που να το ορίζει η αγορά, κρύβουν ότι οι φωνές ολοένα και δυναμώνουν στις ΗΠΑ ενάντιά του, μας λένε όταν η συζήτηση φτάνει στο πρόσφατο νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Εκεί στο Κολούμπια, λοιπόν, όπου κατά την κυβέρνηση... δεν γίνονται αγώνες και κινητοποιήσεις αλλά οι φοιτητές διαβάζουν, στα «ποιοτικά» πανεπιστήμια, κατά ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ...

Το «melting pot», το «χωνευτήρι των λαών», συνεχίζει να δουλεύει μέρα - νύχτα. Λατινοαμερικανοί, Αφρικανοί, Ασιάτες, Ευρωπαίοι, στην πόλη μιλιούνται, λένε, πάνω από 800 γλώσσες. «Εδώ δεν νοιώθεις ξένος γιατί όλοι είναι ξένοι», μας λένε. Καθόλου όμως δεν σημαίνει αυτό ότι ο ρατσισμός και οι διακρίσεις δεν είναι πανταχού παρόντα: «Ξέρω πώς είναι στην Παλαιστίνη γιατί είμαι μαύρος στην Αμερική», μας λέει ένας συνδικαλιστής στην «Amazon». Η μεγάλη πλειοψηφία, εξάλλου, ανάμεσά τους και χιλιάδες Ελληνες, είναι χωρίς χαρτιά ή με ψεύτικα έτσι ώστε να είναι μόνιμα με τη «δαμόκλειο σπάθη» της απέλασης.

Χωρίς όλους αυτούς η «καρδιά του καπιταλισμού» θα σταματούσε την άλλη στιγμή, όπως και σταμάτησε για μια στιγμή πριν από μερικά χρόνια, στην πανδημία. Η εικόνα με τους ομαδικούς τάφους στη Ν. Υόρκη, ακόμα στοιχειώνει, «έμβλημα» της εμπορευματοποιημένης Υγείας, εδώ που έχουν για πρότυπο οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και λοιποί, που τα πάντα είναι εμπόρευμα, πουλιούνται και αγοράζονται.

Από τότε, μας λένε οι ντόπιοι, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα: Τιμές που εκτοξεύτηκαν παραπέρα, με τους μισθούς να μένουν καθηλωμένοι. Ερευνητικά προγράμματα που ακυρώθηκαν όταν οι μετοχές που ήταν συνδεδεμένες με αυτά πήραν την κατηφόρα αφήνοντας τους ερευνητές «επί ξύλου κρεμάμενους».

Επέλαση του real estate σε κάθε γειτονιά της πόλης, με τους εργαζόμενους σε όλες τις πόλεις της Β. Αμερικής να φεύγουν όλο και πιο μακριά από τα κέντρα των πόλεων επειδή δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στα τεράστια ενοίκια, αφήνοντας πίσω άδεια διαμερίσματα που ανήκουν σε funds ή συγκατοικώντας «7 νομά σε ένα δωμά» όπως παλιά. Και εδώ η «κοινωνική πολιτική» των καπιταλιστών τσακίζει κόκαλα: Στο Τορόντο, στα πρώην γκέτο που αδειάζουν σε ένα βράδυ για να χτιστούν οι νέοι ουρανοξύστες δίνουν ένα ποσοστό διαμερισμάτων σε άπορους, στους κάτω ορόφους και με ξεχωριστή είσοδο από τους πλούσιους ενοίκους...

Ετσι κι αλλιώς αυτοί είναι μάλλον από τους «τυχερούς»: Σύμφωνα με περσινή έκθεση, οι Αμερικανοί που πεινάνε αυξήθηκαν κατά 40% σε μια χρονιά. Δεκατρία εκατομμύρια παιδιά στις ΗΠΑ ζούσαν το 2022 σε καθεστώς «επισιτιστικής ανασφάλειας». Ενα στα πέντε ζουν πλέον σε νοικοκυριά πλήρους φτωχοποίησης. Οι εργαζόμενοι φτωχοί, των οποίων οι μισθοί δεν επαρκούν για να καλύψουν τους λογαριασμούς τους, αυξάνονται δραματικά. Το ίδιο και τα χρέη, που έχουν πλέον ξεπεράσει τα 34 τρισ. δολάρια, το 1/3 του παγκόσμιου χρέους.

Στην «καρδιά» του καπιταλισμού οι ανισότητες είναι πιο ψηλές κι απ' τους ουρανοξύστες: Το 10% των Αμερικανών κατέχει σχεδόν το 70% του πλούτου των ΗΠΑ. Το 50%, περίπου 63 εκατομμύρια οικογένειες που βρίσκονται στο τέρμα της αβύσσου, «κατέχει» περίπου το 2,5% του πλούτου. Οι Αμερικανοί «πληρώνουν» και καλούνται να πληρώσουν ακόμα πιο ακριβά την ένταση των ανταγωνισμών με την Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και την αμφισβήτηση της παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ, με ένταση της εκμετάλλευσης, νέες στρατιωτικές δαπάνες και αύξηση της ψαλίδας πλούτου - φτώχειας.

Στο «melting pot» η κοινωνική δυσαρέσκεια βράζει, όσο οι αντιθέσεις που βρίσκονται στο DNA του ιστορικά ξεπερασμένου καπιταλιστικού συστήματος, επιβεβαιώνοντας πως «οι ιδέες μας, τα ιδανικά του σοσιαλισμού, ο πόθος και η ελπίδα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και την οικοδόμηση μιας δίκαιης κοινωνίας, δεν έχουν σύνορα, είναι παγκόσμιας εμβέλειας. Αλλωστε, οι Ελληνες που ζουν στο εξωτερικό, έχουν στα χέρια τους περισσότερες αποδείξεις για αυτά που προσπαθούμε να εξηγήσουμε στον ελληνικό λαό: Οτι, παρά τις διαφορές από χώρα σε χώρα, καπιταλιστικοί παράδεισοι δεν υπάρχουν. Ανθρώπινος καπιταλισμός επίσης δεν υπάρχει. Οσο ανεπτυγμένη και να είναι μια καπιταλιστική χώρα, οποιουδήποτε "χρώματος" κυβέρνηση και να έχει, σε οποιαδήποτε κατάσταση και να βρίσκονται οι "θεσμοί" της, παντού μια μειοψηφία κοινωνικών παρασίτων εκμεταλλεύεται τον ιδρώτα και τη σκέψη της μεγάλης πλειοψηφίας. Και αυτή η μεγάλη πλειοψηφία βιώνει όλο και μεγαλύτερα αδιέξοδα...».

Οχι τους Ελληνες εφοπλιστές με τα γραφεία τους στην 5η λεωφόρο, στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, ούτε τους Ελληνες με τη μεγαλύτερη ιδιωτική επένδυση σε φωτοβολταϊκά στον Καναδά, όχι την καμαρίλα των κυβερνήσεων και των αστικών κομμάτων, των μηχανισμών τους, μα τους άλλους: Τους μετανάστες εργάτες και τους απογόνους τους, νέα παιδιά, μαθητές και φοιτητές, επιστήμονες, επαγγελματίες, φορείς της διασποράς, εργατικούς συλλόγους που παντού υποδέχτηκαν θερμά τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και την αντιπροσωπεία του Κόμματος, επιβεβαιώνοντας ότι «το Κόμμα μας, οι ιδέες μας έχουν πολύ βαθιές ρίζες, οι οποίες ξεπερνούν τα σύνορα της χώρας. Ρίζες και δεσμοί που κρατάνε από το παρελθόν - από τότε που έφευγαν οι καραβιές από το λιμάνι του Πειραιά, με τους μετανάστες εργάτες στριμωγμένους "σαν στρείδια στο κατάστρωμα", όπως λέει και το τραγούδι... Κι αντέχουν στον χρόνο, περνάνε από γενιά σε γενιά. Αλλά δημιουργούνται και καινούριοι δεσμοί, που σφυρηλατούνται στον αγώνα για όσα έχουν ανάγκη οι ομογενείς. Για να κρατιέται ζωντανή η ιστορική μνήμη, ο λαϊκός μας πολιτισμός, η "φλόγα" και η ελπίδα για μια άλλη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο»...

Εξάλλου, πίσω από κάθε ιστορία που μας λένε, μπορεί κανείς να δει ανάγλυφα τον «ένοχο» του ξενιτεμού τους, την πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων και της ΕΕ: Ανεργοι επί χρόνια στην Ελλάδα, αγρότες που τους ξεκλήρισε η πολιτική της ΚΑΠ και των κυβερνήσεων, που ήρθαν για μια καλύτερη μοίρα δουλεύοντας στην αρχή 100 ώρες τη βδομάδα για 5 δολάρια την ώρα... Λογιστές που μετά από χρόνια δουλειάς με μισθούς πείνας και ατελείωτες απλήρωτες υπερωρίες ήρθαν με κάποιο συγγενή στην άλλη άκρη του κόσμου. Νέοι επιστήμονες, διδακτορικοί, καθηγητές που τους ζητάνε να ζήσουν με 800 ευρώ στην Ελλάδα και χωρίς χρηματοδότηση για τα προγράμματά τους. Φοιτητές που συναντάμε τυχαία σε κάποιο εστιατόριο να δουλεύουν για να μπορέσουν να σπουδάσουν. Δεύτερης γενιάς μετανάστες που παλεύουν να κρατήσουν τις οικογενειακές επιχειρήσεις αλλά «ευνοούνται οι μεγάλες εταιρείες». Και βέβαια, πολλοί άλλοι παλιότεροι που μας διηγούνται για τα «52 πικρά χρόνια» στις ΗΠΑ.

Οι κυβερνήσεις του κατά τ' άλλα «brain gain», που κάνουν τώρα ότι τους θυμούνται για τα ψηφαλάκια, τους έχουν και εδώ στα αζήτητα. Με υποστελεχωμένα προξενεία που δεν μπορούν να διαχειριστούν τα χιλιάδες αιτήματα, με «απαξίωση σε βαθμό εγκατάλειψης» για τα ελληνικά σχολεία, με τους καθηγητές τους να μην μπορούν να πληρώσουν ούτε το νοίκι σε μια πόλη όπως η Νέα Υόρκη.

Μόνο το ΚΚΕ σταθερά αναδεικνύει και παλεύει για τα ζητήματα αυτά, διεκδικεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις μέσα και έξω από τη Βουλή και την Ευρωβουλή.

«Είστε η ελπίδα μας», «σε βλέπω στην τηλεόραση και συμφωνώ με ό,τι λέτε», «είμαστε συγκινημένοι που είστε εδώ», «μπορεί να μην είμαι άξια να είμαι στο ΚΚΕ αλλά είμαι μαζί σας», είναι μερικά μόνο απ' όσα λένε στον Δ. Κουτσούμπα στην Αστόρια, στο Τορόντο, στο Μόντρεαλ, ακόμα και στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης στην ενδιάμεση πτήση, όπου τον ΓΓ σταματάει ένας Ελληνας για να ευχηθεί καλή επιτυχία στις ευρωεκλογές. «Ξέρουμε για την καλή δουλειά που κάνετε στην Ελλάδα», μας λένε οι εργαζόμενοι στην «Amazon» που υποδέχονται ολόθερμα τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Τα λόγια τους άλλη μια απόδειξη ότι «Δυνατό ΚΚΕ στην Ελλάδα και στους Ελληνες του εξωτερικού, είναι το πιο ισχυρό μήνυμα αντίστασης στους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου. Είναι μήνυμα αντίστασης, ελπίδας και ανατροπής!». Γι' αυτό και το βράδυ των ευρωεκλογών αυτό το μήνυμα θα πρέπει να ακούγεται ακόμη πιο δυνατά.

Γιατί οι λαοί δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη, γιατί η Ιστορία θα προχωρήσει ξανά με τον δικό τους αγώνα. «Γιατί παρά τον σημερινό αρνητικό συσχετισμό, ξέρουμε ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και θα αλλάξουν. Δεν μπορεί το σημερινό σκοτάδι που έχει απλωθεί πάνω από τον πλανήτη, ιδιαίτερα μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές των αρχών της δεκαετίας του '90, και βασανίζει τους λαούς, να αποτελέσει το μέλλον της ανθρωπότητας. Εχουμε βαθιά αισιοδοξία, που πηγάζει όμως από γνώση και ανάλυση της ιστορικής εξέλιξης της ανθρωπότητας, της πορείας και των αντιφάσεων του καπιταλισμού, ότι οι λαοί θα είναι αυτοί που θα πουν την τελευταία λέξη. Οτι το μέλλον της ανθρωπότητας είναι ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός».

* Με πλάγια έντονα γράμματα αποσπάσματα από τις ομιλίες του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, σε Μόντρεαλ, Τορόντο και Νέα Υόρκη.

Παραπομπή

1. R. Boyer - H. Morais, Η άγνωστη ιστορία του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 173