Στις 15 - 18 Μάρτη του 2007, θα πραγματοποιηθεί το 33ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, σε μια περίοδο που η κυβέρνηση της ΝΔ, συνεχίζοντας την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, προωθεί σοβαρές αντιδραστικές αλλαγές ενάντια στο σύνολο των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Με ευθύνη των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με την εφαρμογή της πολιτικής που υπηρετεί τα συμφέροντα και αυξάνει τα κέρδη του κεφαλαίου, χειροτερεύει η κατάσταση της εργατικής τάξης.

Χιλιάδες εργατικές οικογένειες είναι αντιμέτωπες με τους απαράδεκτα χαμηλούς μισθούς και συντάξεις. Υπονομεύονται οι Συλλογικές Συμβάσεις. Προωθούνται αντιδραστικές αλλαγές για την παραπέρα εμπορευματοποίηση - υποβάθμιση της Παιδείας και μπαίνουν νέα εμπόδια στη μόρφωση των παιδιών της εργατικής τάξης, γενικότερα των λαϊκών στρωμάτων, που επιβαρύνονται συνεχώς με περισσότερα βάρη. Η πολιτική που αντιμετωπίζει την Υγεία σαν εμπόρευμα καταταλαιπωρεί τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες.

Σε πολλούς εργασιακούς χώρους και κλάδους ξηλώνεται το 8ωρο, ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας. Επεκτείνονται η ανεργία και η υποαπασχόληση. Εντείνεται η εκμετάλλευση. Με την εφαρμογή των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αυξάνονται τα όρια ηλικίας και χειροτερεύουν οι προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, ενισχύονται οι ιδιωτικές ασφαλιστικές επιχειρήσεις, ενώ προετοιμάζεται νέα σφοδρή επίθεση κατά των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Η επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου κλιμακώνεται. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, με τη συνενοχή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, συνολικά των δυνάμεων του Ευρωμονόδρομου, προωθεί σκληρότερα μέτρα. Προωθείται η εφαρμογή της οδηγίας Μπολκεστάιν, η ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει, μέσα από τις κατευθύνσεις της «Πράσινης Βίβλου» για τη λεγόμενη «ευελιξία και ασφάλεια».

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το Συνέδριο της ΓΣΕΕ θα αποτελέσει πεδίο σκληρής αντιπαράθεσης, ανάμεσα στον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό που στηρίζει τη στρατηγική του κεφαλαίου και στις δυνάμεις της ΔΑΣ, του ΠΑΜΕ, που αντιπαλεύουν την αντεργατική επίθεση και τους φορείς της, προσπαθώντας όλο αυτό το διάστημα να οργανώσουν και να αναπτύξουν τους αγώνες της εργατικής τάξης.

Το Συνέδριο της ΓΣΕΕ αποτελεί συνέχεια της αντιπαράθεσης των δύο γραμμών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, όπως εκφράζεται από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, τις παρατάξεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, που κινούνται με τη συναίνεση της «Αυτόνομης Παρέμβασης» του ΣΥΝ, στήριξε την αντεργατική πολιτική σε κρίσιμα μέτωπα. Αυτό είναι το βασικό ζήτημα που δεν μπορεί να αποκρυφτεί πίσω από τους κάθε λογής ελιγμούς που αποσκοπούν στην παραπλάνηση των εργαζομένων.

Με εργαλείο τον «κοινωνικό διάλογο» έβαλε σε διαπραγμάτευση εργασιακά - ασφαλιστικά δικαιώματα και έχει μεγάλες ευθύνες για την κατάργησή τους.

Με τη δίχρονη σύμβαση που υπέγραψε, με 0,77 ευρώ «αύξηση» (!), καθήλωσε για άλλη μια φορά το βασικό μεροκάματο και το βασικό μισθό, έβαλε μεγάλα εμπόδια στη διεκδίκηση των κλαδικών συμβάσεων.

Με την αποδοχή της απελευθέρωσης της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, του χρηματοπιστωτικού συστήματος, των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και με την υπογραφή που έβαλαν τα στελέχη της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στη σύμβαση του ΟΤΕ, στήριξαν συνειδητά τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που στρέφονται κατά των λαϊκών στρωμάτων και των εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ, ιδιαίτερα των νέων εργαζομένων που ζουν πραγματικά σε συνθήκες εργασιακού Μεσαίωνα.

Η Ακαδημία Εργασίας που δημιούργησαν κινείται στο πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης -εμπορευματοποίησης της Παιδείας, προετοιμάζει νέους εργατοπατέρες. Γι' αυτό χειροκροτήθηκε από τους βιομηχάνους, την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ.

Υπονόμευσε κλαδικούς αγώνες (π.χ. στην Παιδεία, στους Ναυτεργάτες, στους Ξενοδοχοϋπαλλήλους, στους Εμποροϋπαλλήλους, στην Υγεία κ.α.).

Τα αιτήματα που πρόβαλε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκε είναι προσαρμοσμένο στη λογική της «αντοχής της οικονομίας», της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, της διαφύλαξης και της ενίσχυσης των κερδών της πλουτοκρατίας.

Αντιμετωπίζει την ενότητα της εργατικής τάξης σαν ενότητα στην υποταγή στις βασικές κατευθύνσεις του κεφαλαίου, στη λογική της ταξικής συνεργασίας. Εναντιώνονται στην κοινή δράση της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα.

Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός δεν μπορεί να εκπροσωπήσει, να υπερασπίσει, να προωθήσει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Λειτουργεί σαν εργαλείο ενσωμάτωσης των εργαζομένων στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, του εκμεταλλευτικού συστήματος. Η ηγεσία της ΔΑΚΕ κινείται μεθοδικά για τη στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής και η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ στηρίζει τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, παίρνοντας υπόψη τις αντιπολιτευτικές ανάγκες και τα παραπλανητικά παιχνίδια του ΠΑΣΟΚ.

Στο βαθμό που συνειδητοποιείται αυτό το βασικό στοιχείο και ξεμπλοκάρονται εργατικές δυνάμεις από τις δαγκάνες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, η εργατική τάξη θα παλέψει από καλύτερες θέσεις. Αυτή η θέση χρειάζεται να συζητηθεί με όσο γίνεται περισσότερους εργάτες και εργάτριες, αλλά και με αντιπροσώπους του Συνεδρίου που προβληματίζονται για τις εξελίξεις.

Στην αντίθετη κατεύθυνση κινήθηκε και κινείται το ταξικό κίνημα.

Με όπλο το διεκδικητικό του πλαίσιο που απαντά στις σημερινές, αυξημένες ανάγκες της εργατικής τάξης και της εργατικής οικογένειας, δίνει τη μάχη στους χώρους δουλιάς και τους κλάδους για κάθε πρόβλημα. Πρωτοστάτησε και πρωτοστατεί στους καθημερινούς αγώνες, παλεύει για το συντονισμό και την ενίσχυση της εργατικής αλληλεγγύης, για τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Στήριξε και στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις τους αγώνες των εργαζομένων, ακόμα και κει που ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός επιχειρεί εκτονωτικές ντουφεκιές.

Στις προτεραιότητές του είναι η ταξική ενότητα των εργαζομένων, η οργάνωσή τους, ο προσανατολισμός των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε αγωνιστική κατεύθυνση, ώστε να μπαίνουν νέες δυνάμεις στην πάλη, να αμφισβητείται μαζικά η κυρίαρχη πολιτική, η εξουσία του κεφαλαίου, να δυναμώνει η αναμέτρηση με το εκμεταλλευτικό σύστημα, να διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν ανάπτυξη με κριτήριο τις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών και όχι τα κέρδη των λίγων.

Η δράση του ΠΑΜΕ και η καταξίωσή του σε όλο και πλατύτερα τμήματα των εργαζομένων έχει ανησυχήσει τον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό. Εχει οδηγήσει την ΠΑΣΚΕ, τη ΔΑΚΕ και την «Αυτόνομη Παρέμβαση» του ΣΥΝ στο να πετάξουν και το τελευταίο φύλλο συκής και να συμμαχήσουν σε μια αντί - ΠΑΜΕ κατεύθυνση, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα για να νοθέψουν συσχετισμούς, να αποσπάσουν συνέδρους, να περιορίσουν τη δύναμη του ταξικού κινήματος, τη δύναμη των εργαζομένων.

Το ΠΑΜΕ συνεχίζει τη δράση του με ένταση των προσπαθειών για ακόμα πλατύτερο άνοιγμα μέσα στους εργαζόμενους. Συνεχίζει την προσπάθεια για το ζωντάνεμα και την ενίσχυση των σωματείων. Δίνει καθημερινά τη μάχη για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση τα ταξικά συνδικάτα προετοιμάζουν το συλλαλητήριο στις 8 Μάρτη και την απεργιακή κινητοποίηση στις 29 Μάρτη, παρεμβαίνοντας ουσιαστικά στις κινητοποιήσεις για την Παιδεία, στις κλαδικές κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη.

Γεγονός είναι ότι όσο δυναμώνουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ θα δυναμώνει ο αγωνιστικός προσανατολισμός της εργατικής τάξης, η πάλη της κατά της αντιλαϊκής πολιτικής και της στρατηγικής του κεφαλαίου, θα αναπτύσσεται διεκδικητικό κίνημα με στόχους πάλης, με αιτήματα που ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.