Β. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Περισσότερο αποκαλυπτική και από τα επίσημα κείμενα της ΚΠΕ του ΣΥΝ, για το ρόλο που αντικειμενικά προσφέρει αυτό το κόμμα στην παρεμπόδιση απεγκλωβισμού λαϊκών συνειδήσεων από το δικομματισμό, ήταν η ομιλία του προέδρου του ΣΥΝ στην ίδια την ΚΠΕ. Πρόκειται για έναν πολιτικό - ιδεολογικό τραγέλαφο αναλύσεων και ισχυρισμών, επιχειρηματολογίας υπέρ της προεκλογικής «αριστερής αναπροσαρμογής». Είπε, μεταξύ άλλων:

«Εμείς κινιόμαστε σε πολλά επίπεδα. Μπορεί το να έχουμε έναν υπουργό και τρεις υφυπουργούς και πεντακόσιους συμβούλους στα υπουργεία να είναι σημαντικό, είναι όμως πολύ πιο σημαντικό να είμαστε το κόμμα της νεολαίας». Θα μπορούσε να τους το πει και καλύτερα ότι δηλαδή κύριοι, χωρίς να πάρουμε ψήφους, ξεχάστε και τα υπουργεία, και τους «πεντακόσιους συμβούλους»...

Κατά συνέπεια, να τι πρέπει να κάνουν κατά τον πρόεδρο του ΣΥΝ: «Να έχουμε την ικανότητα, την ωριμότητα να εκφράσουμε σε πολιτικό επίπεδο αυτό το μεγάλο ρεύμα για το δημόσιο Πανεπιστήμιο, στο οποίο συμβάλαμε πολύ στο να πυροδοτηθεί και να αναπτυχθεί».

Αλλά και σήμερα: Μήπως συμβολή του ΣΥΝ στο κίνημα, είναι η συμμετοχή ενός μεγάλου μέρους των πανεπιστημιακών καθηγητών, που ανήκουν ιδεολογικά - κάποιοι και οργανωτικά - στον ΣΥΝ, στη λεγόμενη κίνηση των 1.000 που ζήτησε από την κυβέρνηση της ΝΔ, το ακριβώς αντίθετο από αυτό που παλεύουν οι φοιτητές, δηλαδή να κατατεθεί ο αντιδραστικός νόμος - πλαίσιο και να ανοίξουν οι σχολές, προφανώς για να μη μείνουν πίσω τα προγράμματά τους από την ΕΕ και τους επιχειρηματίες, που τρέχουν;

Μήπως η συμβολή του ΣΥΝ στους αγώνες των μαθητών ήταν η ανεπιτυχής προσπάθειά του, μέσω καθηγητών, να συγκροτήσει διασπαστικό «αυτόνομο συντονιστικό» απέναντι στο Συντονιστικό των εκατοντάδων σχολείων ή η εκκωφαντική σιωπή του στη χυδαία συκοφαντική επίθεση που δέχτηκαν οι μαθητικές καταλήψεις από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ;

Δεύτερο. Ποιο ρεύμα φιλοδοξεί να εκφράσει ο ΣΥΝ; Ως γνωστό, το κίνημα της Παιδείας που αναπτύσσεται δεν είναι ενιαίο. Μέσα σε αυτό αντιπαρατίθενται σκληρά δύο γραμμές που αφορούν στο περιεχόμενο και στην κατεύθυνση της πάλης. Από τη μια είναι η γραμμή της ΚΝΕ και της ΠΚΣ. Αυτή της συνολικής αντιπαράθεσης με την αντιλαϊκή πολιτική των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που στοχεύουν συνολικά στο να υπηρετεί η Παιδεία την κερδοφορία του κεφαλαίου. Η γραμμή της ενιαίας πάλης με το λαό που στοχεύει στην αποδυνάμωση των δυνάμεων που την εκφράζουν και την υπηρετούν, για την ανατροπή της.

Και από την άλλη, η γραμμή της ΠΑΣΠ, των ΕΑΑΚ, του ΣΥΝ, τμήματος των πανεπιστημιακών καθηγητών, εξωκινηματικών παραγόντων, όπως της «Ελευθεροτυπίας» κ.ά., που επιδιώκουν, οι φοιτητικοί αγώνες να αρχίζουν και να τελειώνουν σε ορισμένα ζητήματα αιχμής που πολλές φορές δεν είναι τα κύρια, δεν έχουν βάθος και προοπτική, ώστε να είναι ευκολοχώνευτα από το σύστημα.

«Το άρθρο 16, είπε ο πρόεδρος του ΣΥΝ, ήταν το σημείο μάχης μέσα από το οποίο περνούσαν όλες οι αντιθέσεις μας ...με την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού».

Ωστε το συμβολικό και νομικό ζήτημα, όπως το άρθρο 16, είναι το κύριο, είναι αυτό που εμποδίζει την πλουτοκρατία, την ΕΕ, τα κόμματά τους να προωθούν την πολιτική τους; Τότε πώς γίνεται και ένα μεγάλο μέρος της Παιδείας είναι ήδη ιδιωτικοποιημένο και εμπορευματοποιημένο; Πώς γίνεται ήδη ένα σημαντικό τμήμα της έρευνας και των σπουδών στα ΑΕΙ, να ελέγχεται ήδη από τις επιχειρήσεις και τώρα με τις «4ετείς συμφωνίες» που «αυτοτελώς» θα διαμορφώνει κάθε σχολή με βάση το νόμο - πλαίσιο της κυβέρνησης, να παραδίδονται στον πλήρη έλεγχο από το κεφάλαιο, στην ιδιωτικοποίηση;

Τα σύμβολα, τα σημεία αιχμής έχουν σημασία, και μάλιστα πολύ μεγάλη, όταν βοηθούν η πάλη του κινήματος να διεξάγεται σε όλη τη γραμμή του μετώπου. Οταν δείχνουν μπροστά, στην επίθεση. Και, όταν ο συσχετισμός δυνάμεων δεν το επιτρέπει, βοηθούν να οργανώνεται πιο αποτελεσματικά η άμυνα, να συγκεντρώνονται δυνάμεις έως την ώρα της αντεπίθεσης.

Οταν, αντίθετα, τα σύμβολα και τα σημεία αιχμής χρησιμοποιούνται για να κρύψουν την ουσία της αναμέτρησης και ότι αυτή είναι μακρόχρονη και σκληρή, όταν χρησιμοποιούνται για να εγκαταλειφθεί το υπόλοιπο μέτωπο, για να γίνει παζάρι, για πίεση στις κορυφές, τότε δεν υπηρετούν το κίνημα αλλά τους αντιπάλους του.

Κι όμως, αυτό ο ΣΥΝ το θεωρεί νίκη του κινήματος, της «αριστεράς» κ.λπ! Αυτή την ομολογία την έκανε ο πρόεδρος του ΣΥΝ ανάμεσα σε κολακείες προς τους φοιτητές και καλέσματα να γιορτάσουν όλοι στην ΚΠΕ «τη μεγάλη νίκη για το άρθρο 16».

Ορίστε ποια είναι η δικαίωση των αγώνων. Είναι ο ελιγμός της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή, γιατί θέση δεν άλλαξε, είναι η ελπίδα που απέκτησε ο ΣΥΝ να συμμαχήσει μαζί του.

Η μεγάλη νίκη του κινήματος, λοιπόν, είναι ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που έχουν ψηφίσει παντού στα όργανα του ΠΑΣΟΚ την κατάργηση του άρθρου 16 και δηλώνουν ότι θέλουν αυτό να το κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και όχι της ΝΔ και το κίνημα τους βοήθησε να αλλάξουν την παρασυρμένη ηγεσία τους!

Αλλά, ας δεχτούμε ακόμα ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ σε συνθήκες οξυμένης πάλης αναγκαζόταν να πει «όχι» στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Τι θα σήμαινε αυτό; Οτι θα άλλαζε πολιτική, χαρακτήρα;

Αν ζητήσεις έλεος από τον ιμπεριαλισμό, ίσως να έχεις κάποια ελπίδα. Από τον οπορτουνισμό όμως όχι!

Οχι, κύριοι του καιροσκοπισμού. Η αριστερά, η Κομμούνα του Παρισιού, η Οχτωβριανή Επανάσταση, που τις «χώνετε» στα κείμενα του ΣΥΝ, δεν είναι αυτό που εσείς ισχυρίζεστε, ένα «παιδικό όνειρο». Εσείς, δεν μπορείτε να δείτε την πραγματικότητα, ούτε να ονειρευτείτε έξω από τα όρια του καπιταλισμού. Η Κομμούνα του Παρισιού, αυτή η έφοδος του 19ου αιώνα «προς τον ουρανό» έδειξε, σύμφωνα με τον Μαρξ και τον Λένιν, ότι «η επανάσταση και ο σοσιαλισμός είναι πια στην ημερήσια διάταξη». Η μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917 απέδειξε στον 20ό αιώνα ότι ο σοσιαλισμός είναι η μόνη - και πέρα για πέρα ρεαλιστική - εναλλακτική απάντηση στον καπιταλισμό, στη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης και των πολέμων.

Μην ελπίζετε ότι θα ξεγελάσετε τη νεολαία με «αριστερή» φρασεολογία, με κολακείες, με «φρέσκα» πρόσωπα. Ο καθένας κρίνεται από τα έργα και όχι από το τι κοστούμι φοράει.