Πικρία, απογοήτευση, οργή, θλίψη... Λέξεις που δε συνάδουν με το πνεύμα των ημερών, αλλά αποτελούν πραγματικότητα για πολλούς συνανθρώπους μας. Συναισθήματα, που δε "χωράνε" στη γιορτή της αγάπης, αλλά που πολλοί τα νιώθουν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση τέτοιες μέρες, που και το πιο μικρό πρόβλημα φαντάζει μεγάλο σε ένα περιβάλλον χαράς και ευφορίας. Και η ανεργία δεν είναι μικρό πρόβλημα...

Ανθρωποι άνεργοι, που όμως δε σκύβουν το κεφάλι, αγωνίζονται, όρθιοι με αξιοπρέπεια και πίστη στο δίκιο τους. Παλεύουν για το δικαίωμά τους στη δουλιά, ένα δικαίωμα που τους το στέρησαν. Τη χαρά που δεν μπορούν να τους προσφέρουν οι στολισμένοι δρόμοι, οι πολυτελείς βιτρίνες, το καλά επιμελημένο γιορτινό εξώφυλλο της πόλης, τους την προσφέρει ο αγώνας, η ενότητα, η αλληλεγγύη.

Η Μαρία Ξαφελή και η Αριστέα Ρεμούνδου απολύθηκαν πριν λίγο καιρό από τα σούπερ μάρκετ "Αλιμέντα".Και οι δύο παλεύουν για την επαναπρόσληψή τους, όμως αντικρίζουν τις γιορτές με τρόμο, αφού δε θα 'χουν να πάρουν ούτε τα βασικά, όπως λένε.

"Ευτυχώς που πριν λίγο καιρό ο άντρας μου βρήκε δουλιά στην επαρχία σε μια οικοδομική εταιρία και έφυγε. Αν δεν είχε φύγει, σήμερα θα ήμουν σε ακόμα πιο τραγική κατάσταση. Και να φανταστείτε ότι λέγαμε να μην πάει γιατί ήταν μακριά, πάλι καλά που αποφασίσαμε το αντίθετο", μας λέει η Μαρία και συνεχίζει: "Γιορτές! Ποιες γιορτές; Θα κλειστώ στο καβούκι μου. Τι να κάνω, χωρίς ένα φράγκο στην τσέπη και χωρίς πολλές πιθανότητες να βρω άλλη δουλιά, βλέπετε στην ηλικία που είμαι...".

Οργή χρωματίζει και τη φωνή της Αριστέας,που καταγγέλλει ότι αμέσως μετά την απόλυσή της η επιχείρηση έβαλε αγγελία σε εφημερίδα για να προσλάβει άλλη καθαρίστρια. "Τι να υποθέσω - τονίζει - ότι κόστιζα πολύ επειδή είμαι παντρεμένη με παιδιά; Αυτό με αναγκάζουν να υποθέσω, όταν με απολύουν για "οικονομικούς λόγους" και την ίδια στιγμή ζητάνε να προσλάβουν άλλη στη θέση μου".

Χείμαρρος τα λόγια της και μια σκιά πίκρας σκοτεινιάζει τα μάτια της "έχω παιδιά που σπουδάζουν, έναν στον στρατό, πείτε μου εσείς τι να κάνω; Θα σταματήσω τα παιδιά από το φροντιστήριο, δεν έχω άλλη επιλογή...".

"Εγώ τα έκοψα ήδη", συμπληρώνει η Μαρία και με κατσουφιασμένο πρόσωπο συνεχίζει: "Χτες, πρώτη φορά έκλαψα μπροστά στα παιδιά μου. Δεν το ήθελα, αλλά με έπνιξε το άδικο και η στενοχώρια. Η σκέψη ότι δε θα μπορέσω να τους πάρω ένα τόσο μικρό δωράκι, ότι δε θα μπορέσω να κάνω Χριστούγεννα, όχι με πολυτέλειες, αλλά όπως όλος ο κόσμος. Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου σκέψεις όπως ότι ο άντρας μου δεν έχει σταθερή δουλιά, ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί κι αυτός να βρεθεί στο δρόμο, ότι αν και πότε θα ξαναβρώ δουλιά. Δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι γιατί με απέλυσαν!".

Το λόγο παίρνει ξανά η Αριστέα,σημειώνοντας: "Ξέρουμε ότι δεν είμαστε μόνο εμείς, πολύς κόσμος υποφέρει, αλλά είναι δύσκολο να συνηθίσεις όταν έχεις μάθει να δουλεύεις, να έχεις το κομπόδεμά σου, ειδικά όταν είναι τέτοιες μέρες, που για το καλό κάτι θες να πάρεις, ένα δωράκι ή οτιδήποτε άλλο. Δε μας δίνεται η ευκαιρία να χαρούμε πολλές φορές, κι αυτές οι γιορτές μας ξεγελούν, φεύγεις λίγο από την καθημερινότητα, αλλά όταν έχεις χάσει τη δουλιά σου, τίποτα δε σε συγκινεί"...

Και η Μαρία συμπληρώνει λέγοντάς μας "σωστά, πολύς κόσμος υποφέρει, ακόμα και οι κοπέλες που εργάζονται, τέτοιες μέρες ξεθεώνονται, να φανταστείτε ότι τώρα που απέλυσαν εμάς, τους βάζουν να κάνουν και την καθαριότητα, δεν τους φτάνουν τα υπόλοιπα, θα έρθουν Χριστούγεννα και θα είναι στο κρεβάτι από την κούραση".

Στο στόχαστρο και των δύο μπαίνουν τα πάντα, μιλάνε για όλα. "Πιάνονται" από το γεγονός ότι θα αναγκαστούν να σταματήσουν τα παιδιά από το φροντιστήριο για να καταγγείλουν τις δήθεν μεταρρυθμίσεις στην παιδεία που "από τη μέρα που άρχισαν πληρώνουμε περισσότερα". Μιλάνε και για τους εργοδότες που "τρώνε και πίνουν στη δική μας πλάτη". Για το σύστημα που είναι "τέτοιο, που ο εργάτης δε βρίσκει πουθενά το δίκιο του". Αλλά η μορφή τους φωτίζει όταν μιλάνε για το Σωματείο Εμποροϋπαλλήλων: "Μόνο εκεί βρήκαμε συμπαράσταση και το λέμε σε όλους τους εργάτες, κοντά στα σωματεία, αν από την αρχή κι εμείς αντιστεκόμαστε, δε θα ήμασταν εδώ σήμερα. Κοντά στο σωματείο, μόνο έτσι ο εργάτης είναι σίγουρος. Στον αγώνα και στην ενότητα βρίσκεται η ελπίδα μας και η διέξοδός μας".

Τέσσερις μήνες στο δρόμο, τέσσερις μήνες απλήρωτοι, τέσσερις μήνες απαντάνε με αγώνα στην κοροϊδία των αρμοδίων. Η Αγγελική Ξενοστάθη και η Αντζελα Ροδίτη είναι πρώην εργαζόμενες των σούπερ μάρκετ "Καταναλωτής",επισήμως από την επιχείρηση τέθηκαν σε διαθεσιμότητα τον Οκτώβρη, ενώ από το Σεπτέμβρη είναι απλήρωτες, όπως και άλλοι συνάδελφοί τους. Σήμερα η κατάσταση έχει διαμορφωθεί ως εξής: Ολα τα καταστήματα του "Καταναλωτή" έχουν κλείσει. Τα περισσότερα αγοράστηκαν από τον Γαληνό, ο οποίος όμως αρνείται οποιαδήποτε υποχρέωσή του απέναντι στους εργαζόμενους, που συνεχίζουν να παλεύουν, διεκδικώντας τις θέσεις εργασίας τους από τον νέο ιδιοκτήτη των καταστημάτων.

Ενόψει του νέου χρόνου, το μυαλό τους τριβελίζουν επίμονες σκέψεις, αλλά και προβληματισμοί. Οπως θα μας πει η Αγγελική,"όσο πλησιάζουν οι γιορτές τόσο πιο άσχημα νιώθω, θα είναι μίζερες αυτές οι γιορτές, ειδικά για μένα που είμαι και μόνη. Θυμάμαι πέρσι που δεν προλάβαινα να δω τις βιτρίνες, φέτος αποφεύγω να τις δω γιατί με πιάνει η καρδιά μου, όταν δεν έχεις δραχμή στην τσέπη... Δεν είναι όμως μόνο τα χρήματα, όταν νιώθεις προδομένη, πικραμένη, εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να έχεις γιορτινή διάθεση".

Η Αντζελα θεωρεί τον εαυτό της λίγο πιο τυχερό, αφού όπως μας λέει: "Για μένα δεν είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα. Με την έννοια ότι εργάζεται ο σύζυγος, αλλά δεν είναι και εύκολα, είχα μάθει να τα φέρνω βόλτα μόνη μου, με τη δουλιά μου. Αλλά όπως και να 'χει πώς μπορείς να κάνεις Χριστούγεννα, να γιορτάσεις, να χαρείς, όταν σου έχουν τσαλαπατήσει τα δικαιώματά σου;". Στις ψυχές και των δύο κυριαρχεί η πίκρα, κι αυτό γιατί, όπως μας εξηγεί η Αντζελα: "Γιατί πεταχτήκαμε έτσι στο δρόμο, χωρίς μια εξήγηση, χωρίς έστω να μας δώσουν ό,τι μας χρωστάνε. Αλλά και γιατί κατάφεραν οι εργοδότες να στρέψουν κάποιους συναδέλφους μας εναντίον μας. Ξέρεις τι είναι άνθρωποι που χρόνια δουλεύαμε μαζί, τώρα να μας κοιτάνε με μισό μάτι, νομίζοντας ότι πάμε να τους φάμε τη δουλιά; Δε θέλουμε τη δουλιά κανενός, παρά μόνο τη δική μας. Κι αυτή η πίκρα τέτοιες μέρες μεγαλώνει. Σε πνίγει. Οταν όλοι οι άλλοι χαίρονται, εμείς έχουμε χίλια προβλήματα να σκεφτούμε και να αντιμετωπίσουμε".

Η οργή όμως συναγωνίζεται την πίκρα. Μας μιλάνε θυμωμένα για την κοροϊδία των δήθεν υπεύθυνων. Της Επιθεώρησης που δεν έκανε τίποτα. Του Δήμου Αθήνας που επιτρέπει στα καταστήματα να λειτουργούν χωρίς άδεια. "Δε βρήκαμε πουθενά το δίκιο μας", σημειώνει η Αγγελική, "κανείς εκτός από το σωματείο δε στάθηκε πλάι μας".

Και πώς βλέπουν τις γιορτές; Η Αγγελική χαμογελώντας υπογραμμίζει "στους δρόμους, δεν μπορώ να κάτσω σπίτι μου, τι να κλαίμε τη μοίρα μας; Οχι, δε θα τους περάσει αυτό. Εξω από τα καταστήματα, είναι ο καλύτερος τρόπος να γιορτάσεις, γιατί εκεί θα σε ακούσει έστω ένας, ενώ από το σπίτι δε σε ακούει κανείς, αλλά και γιατί είναι φάρμακο ο αγώνας, το καλύτερο φάρμακο, ειδικά τέτοιες μέρες για να νιώσουν καλύτερα οι αδικημένοι".

Και η Αντζελα συγκαταβατικά κουνάει το κεφάλι και συμπληρώνει "έχει δίκιο, μόνο αγώνας, έτσι θα νικήσουμε και την πίκρα και την απογοήτευση, έτσι θα δώσουμε απάντηση σε όσους νόμιζαν και νομίζουν ότι θα σκύψουμε το κεφάλι. Χριστούγεννα στο δρόμο, λοιπόν"!

Βάσω NIERH

Η Μαρία Ξαφελή και η Αριστέα Ρεμούνδου αντικρίζουν με θλίψη τις γιορτές μετά την απόλυσή τους από τα "Αλιμέντα"

"Το μόνο φάρμακο είναι ο αγώνας", δηλώνουν η Αντζελα Ροδίτη και η Αγγελική Ξενοστάθη, άνεργες εδώ και 4 μήνες

Το Σεπτέμβρη οι εργαζόμενοι του "Καταναλωτή" πετάχτηκαν στο δρόμο, από τότε έως σήμερα παλεύουν για τη

• δράση τους