Πάλι «στελέχη» διαγράφουμε; Πάλι στελέχη «διαφωνούν»; Ομως, ύστερα από τόσα χρόνια μέλος του ΚΚΕ, ίσως περισσότερα από του Κωστόπουλο ή του Ντρέκου και ζώντας όλο το δράμα των αποχωρήσεων, των διασπάσεων, της προδοσίας των ελπίδων, της προσπάθειας να εξαφανιστεί από τις καρδιές των ανθρώπων οτιδήποτε λέγεται ή γράφεται Κομμουνιστικά, πρωτοστατώντας τα αποχωρήσαντα, διαγραφέντα «στελέχη» μου έχει μείνει κάτι σαν πίκρα, γιατί πάντα στελέχη να είναι αυτά, σαν απορία, του τι τέλος πάντων προσπαθούν, αδίδαχτοι από την ιστορία και σαν μάζεμα καρδιάς ότι κι εγώ φταίω μαζί μ' αυτούς.

Γιατί πάντα, στελέχη, που το Κόμμα τα έχει προβάλει ως εκεί που δεν πάει, που τα 'χει προωθήσει σε υψηλές θέσεις στην Κοινωνία, που είναι τελικά η ηγεσία του Κόμματος, να «διαφωνούν», προλαβαίνοντας πολλές φορές την ίδια τη ζωή, π.χ. Συνασπισμός ή να μας αναγκάζουν, με πόνο ψυχής, να τους διώχνουμε; Τι σόι διαφωνίες είναι αυτές που δεν μπορούν να λυθούν μέσα στα όργανα του Κόμματος και ψάχνουν να τις λύσουν μέσω Τεγόπουλου και Μπόμπολα; Τι άλλο γυρεύουν ν' αλλάξουν, εκτός από την ηγεσία του Κόμματος; Γιατί τα «στελέχη» αυτά δεν εμπέδωσαν το Α της λειτουργίας του ΚΚΕ, τον «Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό»; Και πώς τώρα, όλους εμάς, θα μας ξανακοιτάξουν στα μάτια ή στην καρδιά;

Ηξεραν, προσπάθησαν να μάθουν τι είναι συνεργασία και τι συνεργαζόμενος, που έπιναν νερό στο όνομά της; Κι επειδή άλλη δουλιά δεν κάνουμε τώρα τελευταία από το ν' ασχολούμαστε γιατί διαγράψαμε τον Κωστόπουλο, δηλώνω ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα, με κανέναν συνεργαζόμενο, αρκεί να τιμά τη συνεργασία μας. Κι ο Ζουράρις με την Κανέλλη - κυρίως γι' αυτούς λένε -συνεργάζονται, πιστεύω, μαζί μας καλά. Αλλο πράγμα αυτοί, κι άλλο ο Κωστόπουλος. Σύγκριση αφελών.

Δεν μπορώ να δεχτώ ότι τα κίνητρα της όποιας διαφωνίας τους είναι αγνά και καλοπροαίρετα. Αν προσπαθούσαν να τις λύσουν με κομματικές - καταστατικές διαδικασίες, όλα καλά και άγια. Δεν είναι δυνατόν όλοι να συμφωνούμε. Αλλά μέσω Τεγόπουλου όμως; Αυτό λέει ότι ήθελαν στο Κόμμα να κάνουν κακό κι άριστα κάναμε που τους διαγράψαμε.

Αλλά σύντροφοι, κανένα στέλεχος δεν εμφανίστηκε από το πουθενά. Εμείς τους δημιουργήσαμε κι ίσως κι οι ικανότητές τους να «αφομοιώνουν» την ιδεολογία μας. Το ότι μεγάλωσαν τόσο πολύ κι ανεξέλεγκτα, φταίμε όλοι. Μα όλοι. Από την ΚΕ ως κι εμένα. Γιατί η ΚΕ που έβλεπε και ήξερε δεν έπαιρνε γρηγορότερα μέτρα - θα είχε αξία για μελέτη η όποια αυτοκριτική θα κάνει ή έκανε; - και εμείς, τα μέλη, γιατί αφήσαμε αφύλαχτες τις συνειδήσεις μας να ψηλώσουν αυτά τα στελέχη, γιατί πρωτοστατήσαμε στην προβολή τους στο λαό, γιατί αγιοποιήσαμε μερικούς από αυτούς, που σήμερα πέφτουμε από τα σύννεφα, γιατί άλλα πίστευαν και περίμεναν οι καρδιές μας πριν. Φταίμε γιατί γιγαντώσαμε Φαράκους και Κωστοπουλαίους τόσο, ώστε σήμερα και την πορεία τους στο ΚΚΕ και μας να μας φτύνουν κατάμουτρα. Φταίμε γιατί τους δώσαμε ασυλία και χώρο στις καρδιές μας, να γίνουν ό.τι έγιναν. Επειδή όμως, δεν είναι δυνατόν εγώ, το μέλος, να ξέρω κάθε στέλεχος τι είναι, τι πιστεύει, τι λέει, ποια η αποδοχή του από τον κόσμο, ενώ η ΚΕ ασφαλώς και γνωρίζει, αυτή έχει και το πιο μεγάλο μερτικό ευθύνης, για τη στελέχωση του Κόμματος. Γιατί η καθημερινή κι ανεξέλεγκτη προβολή κάποιου στελέχους, μόνο κακό μπορεί να του κάνει, αν δεν έχει στον εαυτό του εμπιστοσύνη γι' αυτό που παλεύει, γι' αυτό που πιστεύει, οδηγώντας τον εγωισμό του σε φαινόμενα Κωστόπουλου. Θα βλέπουν τη σκιά τους και θα νομίζουν ότι είναι το μπόι τους.

Εκείνο το κομματάκι στη Θέση 53, που λέει ότι το Στέλεχος πρέπει «να συνδέεται με την Εργατική Τάξη, τις λαϊκές μάζες, να γνωρίζει τα προβλήματα του λαού σε βάθος» είναι όλη η ουσία, του τι στελέχη έχει ανάγκη το Κόμμα. Κι ο Κωστόπουλος, όπως κι άλλοι, έπαψαν από πολύ καιρό να έχουν σύνδεση με την εργατική τάξη.

Αναφέρω συνέχεια τον Κωστόπουλο, γιατί, κατά τη γνώμη μου, γι' αυτόν φταίμε όλοι εξίσου στο Κόμμα. Και η καθοδήγηση που συνεχώς τον προωθούσε, χωρίς να μπορεί να προβλέψει ή φοβούμενη το πολιτικό κόστος - μα, τον Κωστόπουλο; - να τον διαγράψει και εμείς που τον «κορνιζάραμε» σαν «ηγέτη της εργατικής τάξης», «ιστορικό στέλεχος». Και δεν ήταν τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στέλεχος. Προβεβλημένος ήταν όμως, αδιανόητα. Συμφωνώντας με τις Θέσεις μας γενικά και ειδικότερα με τη Θέση 53, θέλω να πω ότι για να γίνει κάποιος Στέλεχος του ΚΚΕ δε φτάνουν μόνο τα Κομματικά Σχολεία, αλλά πρέπει πρώτα απ' όλα να μπορεί να ακούει, να αφουγκράζεται, να συγχρονίζει την καρδιά του, τη ζωή του, με την καρδιά και τη ζωή του λαού. Να είναι ένα με το λαό, κι όχι κάτι το ιδιαίτερο και το ξεχωριστό. Να μην φτιάχνουμε στελέχη γραφειοκράτες, απροσπέλαστους στον κόσμο, κλεισμένα στη μελέτη μόνο του Μαρξισμού. Μπορεί τέτοια στελέχη, όμορφα να περιγράφουν τη ζωή, την πολιτική του Κόμματος, τις ανάγκες του λαού, αλλά είναι τόσο ψυχροί, μηχανικοί, τόσο κλεισμένοι στη «μακαριότητα» του στελέχους, που δεν μπορούν, ούτε ΕΝΑΝ να πείσουν για την ορθότητα, των όσων λένε και προπαγανδίζουν. Το προσωπικό παράδειγμα του καθενός μας είναι και τα πιο πολύτιμα λόγια για την προώθηση της πολιτικής μας.

Πιστεύω ότι και τα ίδια τα Στελέχη μας τα σημερινά, όλοι οι σύντροφοι Σύνεδροι, όταν θα επεξεργάζονται το τι στελέχη σήμερα χρειαζόμαστε στο Κόμμα, θα προβληματιστούν πολύ περισσότερο από παλιά και για τους ίδιους τους εαυτούς τους και για τους συντρόφους που θα γίνουν τα καινούρια Στελέχη. Γιατί αν όλοι είμαστε η εικόνα του ΚΚΕ στην κοινωνία, τα στελέχη, στις πλάτες τους, είναι φορτωμένα λίγο περισσότερο και χρειάζεται ν' αντέξουν στις Σειρήνες που θα τους γαργαλούν τα αυτιά και τις καρδιές τους. Και τη δύναμη την παίρνουμε από το λαό και αυτός είναι που δίνει δύναμη και αξία στα στελέχη και όχι αν γράφει ο Τεγόπουλος ή ο Μπόμπολας - για το πόσο ικανοί είναι - γι' αυτούς. Είμαι αισιόδοξος, διαφορετικά δε θα 'μουν κομμουνιστής - αν και πιστεύω ότι τα δύσκολα κι η ανοιχτή ρήξη με την «παγκοσμιοποίηση» μόλις αρχίζουν - ότι όλα θα πάνε καλά και για το Κόμμα και για το λαό. Γκρινιάζουμε κάποιες φορές λίγο παραπάνω απ' ό,τι πρέπει, γιατί καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν κάναμε καλά, κάτι μας ξεφεύγει πάντα κι έχουμε Ανδρουλάκηδες, Φαράκους, Λογοθέτηδες, Κωστόπουλους. Γιατί τους ψηλώνουμε τόσο πολύ, που το πέσιμό τους ύστερα μας τρομάζει.

Καλή δύναμη

ΚΟ Ναυτεργατών