Σάββατο 25 Νοέμβρη 2000
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Στο δρόμο...

«Συσπείρωση! Να βγούμε στο δρόμο!». Η δήλωση, κατηγορηματική. Για μας αυτονόητη, όχι απλά η προσυπογραφή της, αλλά η έμπρακτη συμμετοχή σ' όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων που ο καιρός απαιτεί. Από τα πολύ απλά: Την καθημερινή παρακολούθηση γεγονότων και προβλημάτων, την ανάλυσή τους, την ανάδειξη του ενιαίου χαρακτήρα τους, την εξαγωγή συμπερασμάτων. Ως και πιο σύνθετα. Ετσι, ώστε να σηκωθεί ένα πραγματικό μέτωπο υπεράσπισης των λαϊκών ελευθεριών. Ετσι, ώστε να πάρουν κουράγιο κι αυτοί, που δεν τολμούν ακόμη να σηκώσουν κεφάλι.

Θεωρητικά ήταν προβλέψιμο, επιβεβαιώνεται πλέον ξανά και ξανά στην πράξη: Η όξυνση της βασικής ταξικής αντίθεσης σε καιρούς επανακυριαρχίας της τόσο παλιάς «νέας τάξης», δεν εκφράζεται μόνο στο οικονομικό αποτέλεσμα. Σαρώνει κατακτήσεις εποχών με άλλους κοινωνικο-πολιτικούς συσχετισμούς, απαγορεύει νέες, υπερώριμες αντικειμενικά, κατακτήσεις - δυνατότητες. Απειρες «μικρές» καταπατήσεις συνθέτουν με ευκρίνεια το ίχνος μιας τερατώδους «σιδερένιας φτέρνας». Οι χώροι δουλιάς, πλέον, δεν είναι κρεματόρια μόνο για τα κορμιά των εργατών, μα για το όλο της ύπαρξής τους. Η σφαγή καταγράφεται ως πράξη στο χώρο δουλιάς, το τελετουργικό της είναι ήδη ορατό στις υπόλοιπες 16 ώρες (για όσους δουλεύουν ακόμα 8ωρο...). Η λέξη «δημοκρατία» ακούγεται ως το πιο σύντομο πικρό ανέκδοτο. Για την έννοιά της ούτε καν σκέψη... Κι αν αυτό αφορά την ντόπια εργατική τάξη, η πραγματικότητα για τον εργάτη άλλης χώρας, που αναζητά μια κάποια ελπίδα στο δικό μας «παράδεισο», είναι πραγματικός εφιάλτης.

Με «νόμιμη» μόνο τη δράση - κυρίως την αυθαίρετη - του «κράτους του αστυνόμου», ενός κράτους, που δρα όλο και πιο ξεδιάντροπα για την υπεράσπιση της ιδιοκτησίας και των συμφερόντων μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών, με τη συνδρομή της όλο και πιο μισθοφορικής στρατιωτικής τους μηχανής, ο χώρος νόμιμης άσκησης στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών και ατομικών δικαιωμάτων εμφανίζεται πλέον - όχι μόνο στην κοντινή γεωγραφία μας - τόσο περίκλειστος, που η προκήρυξη μιας διαδήλωσης με μόνο αίτημα το δικαίωμα στη διαδήλωση, να είναι αυτονόητο καθήκον για όποιον ακόμα στέκεται όρθιος. Πόσο μάλλον, που οι προωθούμενες νομοθετικές ρυθμίσεις, για τη νέα καταστολή, ξεκινούν από το αξίωμα πως ο κάθε ένας είναι χαφιές του άλλου.

Ο νέος τρομονόμος έρχεται σαν κατακλείδα των παραπάνω να νομιμοποιήσει το δικαίωμα της «νέας τάξης» να χρησιμοποιεί χωρίς συνταγματικές δεσμεύσεις τον κάθε πρόθυμο χαφιέ της ως έγκυρο μάρτυρα για ενδεχόμενη τρομοκρατική πράξη, από τους παρόντες σε μια συνέλευση γονείς ενός σχολείου που αποφάσισαν κινητοποιήσεις, πιστεύοντας - τι αφέλεια! - πως και τα παιδιά του κατώτερου θεού έχουν δικαίωμα στη μόρφωση. Αλλη στιγμή θα χρειαστεί να μιλήσουμε για τη φράση της εκλεκτής συναδέλφου Σοφίας Βούλτεψη, που έκλεισε προχτές την ομιλία της με την επισήμανση πως στον πόλεμο της ειρήνης και της δημοκρατίας οπλισμένος είναι μόνον αυτός που κρατά στα χέρια του την ενημέρωση...

Είμαστε (θέλουμε, δίνουμε καθημερινά εξετάσεις γι' αυτό) στην απέναντι όχθη. Εκεί που προχτές το βράδυ - στην αίθουσα του Πανεπιστημίου της Αθήνας - περίσσευαν τα χαμόγελα. Μ' αυτούς που έχουν άδικα άνθρωπο στη φυλακή (υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στη δημοκρατία μας), μ' όσους κρύβουν έναν μετανάστη (συμβαίνει κι αυτό), μ' όσους στο έμπα της δουλιάς αναγκάζονται να αποκηρύσσουν ενάμιση αιώνα κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, μ' όσους ήδη εκπαιδεύονται να μιλούν χαμηλόφωνα. Είμαστε (θέλουμε να το αποδείξουμε) μ' αυτούς που η πράξη έχει πείσει ήδη πως δεν αρκεί η ελπίδα, χρειάζεται και το λίπασμα του ενωμένου αγώνα. Στο δρόμο...


Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ