Δυσκολίες στο να συγκινήσουν την «κοινή γνώμη» εμφανίζουν η πορεία της ΝΔ προς το έκτακτο συνέδριο και οι διεργασίες για την ανάδειξη του νέου αρχηγού. Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε οι μισοί ψηφοφόροι της ΝΔ, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, συγκινούνται ή ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στην «εκλογή από τη βάση». Την ίδια ώρα, η κούρσα της διαδοχής εξελίσσεται σε άγρια διαμάχη μηχανισμών και συμφερόντων για την επικράτηση της μίας ή της άλλης υποψηφιότητας, μακριά και απέναντι από τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και συμφέροντα.

Το κυρίαρχο μήνυμα που με μια φωνή και σε όλους τους τόνους εκπέμπουν οι υποψήφιοι αρχηγοί είναι ότι δεν αλλάζει τίποτα στην ιδεολογία και την πολιτική του κόμματος. Αντίθετα, οι πάντες, με πρώτο τον απερχόμενο Κ. Καραμανλή, εμφανίζονται απόλυτα πεπεισμένοι ότι η αντιλαϊκή πολιτική που εφάρμοσαν θα δικαιωθεί, ανοίγοντας εκ νέου το δρόμο για την επάνοδο στην εξουσία. «Ο χρόνος δουλεύει για την ενίσχυση της αξιοπιστίας της ΝΔ. Μπορεί να μην ανταμειφθήκαμε εκλογικά για την υπεύθυνη στάση μας, όμως πιο μακροχρόνια θα κερδίσουμε πολιτικά», αποφάνθηκε ο Κ. Καραμανλής στην «αποχαιρετιστήρια» ομιλία του στην ΚΟ της ΝΔ την περασμένη Δευτέρα. Και, βέβαια, έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι αυτό θα συμβεί σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση «δικαίωση» της αντιλαϊκής πολιτικής.

Με δεδομένη, λοιπόν, την ιδεολογία κα τη στρατηγική, αυτό που επιδιώκεται είναι να κρατηθεί το κόμμα ενωμένο, να γίνει μια «ανακαίνιση» στη Ρηγίλλης και τον κομματικό μηχανισμό για να μπορέσει να ανταποκριθεί στο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, περιμένοντας ταυτόχρονα να κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τον «κύκλο» της και να χάσει το κυβερνητικό χρίσμα που του έδωσε η αστική τάξη. Διατυμπανίζουν με έπαρση ότι δύναμή τους είναι οι αξίες και οι ιδέες της παράταξης, θέλοντας να κρύψουν ότι αυτές οι ιδέες αποτελούν την άλλη μορφή διαχείρισης της ίδιας βάρβαρης εξουσίας, την οποία πληρώνουν διαχρονικά τα λαϊκά στρώματα, είτε με «γαλάζια» - νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, είτε σήμερα με «πράσινη» - σοσιαλδημοκρατική.

Σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ εμφανές ότι λαμπερές και εύηχες λέξεις και όροι, όπως «ελεύθερη αγορά», «ανταγωνιστικότητα», «επιχειρηματικότητα», «ιδιωτικοποιήσεις», προκαλούν αρνητικούς συνειρμούς σε ολοένα και περισσότερους ανθρώπους του μόχθου, που έχουν συγκεντρώσει πείρα από την πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που ούτε οι πλέον συνεπείς και περήφανοι γι' αυτές τις ιδέες δεν τολμούν να τις εκφράζουν καθαρά προς τους «από κάτω». Αντίθετα, αναγκάζονται να τις συνοδεύουν με απίθανα ψέματα και ψεύτικες υποσχέσεις, αλλά και να τις «νοθεύουν» με μπόλικη «κοινωνική ευαισθησία» μπας και τσιμπήσουν οι ψηφοφόροι.

Αν χρειάζεται κάποια απόδειξη την προσφέρει η ίδια η ΝΔ που έχει ονομάσει την ιδεολογία της «κοινωνικό φιλελευθερισμό». Πρόκειται, βέβαια, για μια αξεδιάλυτη αντίφαση στους όρους, επειδή απλούστατα δεν μπορεί να υπάρξει φιλελευθερισμός που να είναι και κοινωνικός, δηλαδή κοινωνικά δίκαιος. Την αντίφαση αυτή παραδέχεται και συντηρητικός αρθρογράφος της «Καθημερινής» (Κ. Ιορδανίδης), ο οποίος παρατηρεί ορθά ότι «με όρους οικονομικούς αυτό (σ.σ. ο κοινωνικός φιλελευθερισμός) μεταφράζεται σε "σοσιαλιστικό καπιταλισμό"», πράγμα που, εύλογα παρατηρεί ο αρθρογράφος, συνιστά «απόπειρα τετραγωνισμού του κύκλου».

Δεν αντλεί δύναμη από τις ιδέες της η ΝΔ, αλλά από την αστική τάξη, τα συμφέροντα της οποίας υπηρετεί με αξιοζήλευτη συνέπεια και στοχοπροσήλωση και στη βάση αυτή κρίνεται η προσφορά της ως ικανού και άξιου διαχειριστή. Εχει, επίσης, αρχίσει να δέχεται μεγάλο πλήγμα το ιδεολόγημα - που δεν είναι μόνο νεοδημοκρατικής έμπνευσης, αλλά και «οδηγός» του ΠΑΣΟΚ - ότι πρώτα πρέπει να αυξήσουμε την πίτα και μετά να τη μοιράσουμε δίκαια. Η πίτα, δηλαδή ο παραγόμενος πλούτος, έχει αυξηθεί κάμποσες φορές τις τελευταίες δεκαετίες αλλά μόνο ψίχουλα, ανεργία, φτώχεια και ανασφάλεια έχουν εισπράξει οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Τη διαρκώς αυξανόμενη μερίδα του λέοντος απολαμβάνουν οι καπιταλιστές και οι «υπηρέτες» τους.

Παρ' όλα αυτά το παραμύθι αυτό συνεχίζουν να το αναμασούν, πλασάροντάς το μάλιστα ως καινούριο, οι επίδοξοι αρχηγοί της ΝΔ, για να εγκλωβίσουν λαϊκές συνειδήσεις. «Η ΝΔ είναι το σύγχρονο ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα, είναι ένα κόμμα με φιλελεύθερη αντίληψη στην οικονομία για να αυξήσει τον πλούτο και με κοινωνική ευαισθησία και αλληλεγγύη για να μπορέσει να μοιράσει σωστά την πίτα», είναι το «μανιφέστο» της Ντ. Μπακογιάννη. Τόσο η ίδια όσο και τα άλλα στελέχη της ΝΔ υπερασπίζονται επίσης μετά πάθους τη «στρατηγική των μεταρρυθμίσεων». Δείχνουν έτσι την προσήλωσή τους στα συμφέροντα της αστικής τάξης, παρά το γεγονός ότι μετά από πεντέμισι χρόνια «γαλάζιας» διακυβέρνησης ο όρος αυτός γεννάει συνειρμούς στις λαϊκές συνειδήσεις για άγρια αντιλαϊκή επίθεση, σάρωμα των λαϊκών δικαιωμάτων και διάλυση των εργασιακών σχέσεων.

Η υπεράσπιση της «στρατηγικής των μεταρρυθμίσεων» αποτελεί και τη ραχοκοκαλιά της αντιπολιτευτικής τακτικής που θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια όποιος ή όποια και αν βρίσκεται στο τιμόνι του κόμματος. Το στίγμα το έδωσε ο Κ. Καραμανλής και δε θα μπορούσε να είναι περισσότερο σαφής: «Η ΝΔ θα τηρήσει υπεύθυνη στάση στα οικονομικά και από τη νέα θέση της, ως αξιωματική αντιπολίτευση: Δε θα αντιταχθεί ακόμα και σε δυσάρεστα μέτρα, αρκεί να είναι στη σωστή κατεύθυνση»...

Αρα, το «έλλειμμα πολιτικών προτάσεων» που διαπιστώνει ο Α. Σπηλιωτόπουλος από την προεκλογική εκστρατεία για την αρχηγία της ΝΔ έχει να κάνει με «φρέσκες» προτάσεις που αποσκοπούν στην καλύτερη και αποτελεσματικότερη διαχείριση της κυρίαρχης πολιτικής.

Η κριτική που θα ασκεί η ΝΔ στην κυβέρνηση θα είναι «ακριβές αντίγραφο» της κριτικής που της άσκησε το ΠΑΣΟΚ. Υψηλοί τόνοι, δηλαδή, και κατηγορίες ότι «δεν έχει συγκροτημένο σχέδιο», ότι «δεν τολμά να το εφαρμόσει», με κατάληξη «εμείς μπορούμε καλύτερα». Πρόκειται όμως για άδικη κριτική, αφού η πρώτη κίνηση που έκανε το ΠΑΣΟΚ ήταν να διαβεβαιώσει τις Βρυξέλλες ότι θα εφαρμόσει πιστά «το ευρω-σχέδιο εξόδου από την κρίση», διεκδικώντας απλά έναν επιπλέον χρόνο παράταση για χάρη της σταθερότητας του πολιτικού συστήματος.

Συμπερασματικά, η μοίρα της ΝΔ είναι αυτή που περιέγραψε στην ομιλία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα ο Κ. Καραμανλής: «Αυτή η παράταξη έβαζε πάντα, πάνω από όλα, το εθνικό συμφέρον. Αυτό κάναμε ως κυβέρνηση. Αυτό υποχρεούμαστε να κάνουμε και ως αξιωματική αντιπολίτευση». Ολόκληρη η αλήθεια, βέβαια, προβάλλει αν το «εθνικό συμφέρον» αντικατασταθεί από το «ταξικό συμφέρον», το συμφέρον δηλαδή της αστικής τάξης.